|
Αγαπητέ Αναγνώστη,
Εδώ είμαστε και πάλι στη δεύτερη απαγόρευση κυκλοφορίας σε πολλές χώρες. Εδώ σε ένα ακόμα αυστηρό μέτρο για την αντιμετώπιση των συνεπειών της επιδημίας του κοροναϊού. Σε κάποιο επίπεδο αισθάνομαι σαν να ξαναζούμε ένα τραύμα. Είχαμε κάνει τις προσπάθειές μας παγκοσμίως στο καλύτερο των δυνατοτήτων (και των αποφάσεων) μας και εδώ είμαστε και πάλι, σχεδόν στο ίδιο μέρος. Τι συνέβη πραγματικά; Ορισμένες προβλέψεις λένε ότι οι επιδημίες παραμένουν για τουλάχιστον τρία, τέσσερα χρόνια μέχρι να γίνουν διαχειρίσιμες για το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού. Αλλεπάλληλες, διαρκείς απαγορεύσεις κυλοφορίας δε φαίνεται μια αρκετά βιώσιμη επιλογή. Δεν σκοπεύω να κάνω ανάλυση της επιδημίας, καθώς είμαστε ήδη βομβαρδισμένοι με αναλύσεις από επιστήμονες, πολιτικούς και άλλους. Πάντα επιστρέφω στη γνώση που απέκτησα στο πανεπιστήμιο μελετώντας διάφορες θεωρίες επικοινωνίας. Εντός ενός τεράστιου πεδίου γνώσης έμαθα ότι όλα όσα κάνει κάποιος είναι με τον ένα ή τον άλλο τρόπο πολιτική. Από τα αγαθά που επιλέγουμε να αγοράσουμε, τους τύπους σχέσεων που διαμορφώνουμε, την ψήφο μας και ούτω καθεξής. Η πολιτική είναι, βασικά, όλα όσα κάνουμε για να πετύχουμε ένα στόχο. Αμέσως μετά τις πολιτικές μας ενέργειες έρχεται η επικοινωνία των ενεργειών μας. Ορισμένες ενέργειες μπορεί να "μιλούν από μόνες τους" και άλλες να χρειάζονται κάποιου είδους 'μετάφραση'. Γιατί κάποιος είπε κάτι και ποιος ήταν ο στόχος του να το πεί; Ας μην ξεγελάμε τους εαυτούς μας πια, υπάρχει νόημα σε όλα όσα κάνουμε και λέμε. Θα μπορούσαμε να πούμε κάτι γιατί θέλουμε να εκφραστούμε αλλά και/ή να προκαλέσουμε μια συγκεκριμένη αντίδραση σε κάποιον άλλο. Αλλάζει, φυσικά, τελείως επίπεδο όταν μιλάμε για τις αποφάσεις που αφορούν ολόκληρο τον πληθυσμό μιας χώρας. Η αίσθηση μου είναι ότι η πλειοψηφία των ανθρώπων στις χώρες που έχουν μία δεύτερη απαγόρευση κυκλοφορίας βιώνει μικτά συναισθήματα γι' αυτό. Μπορεί να υπάρχει θυμός προς τον ιό, τους πολιτικούς και όποιους είναι υπεύθυνοι που είμαστε πίσω εδώ σε αυτόν τον περιορισμό, μπορεί να υπάρχει θλίψη, αίσθημα ανημπόριας, απογοήτευση, ακόμη και μια αίσθηση εγκατάλειψης οποιασδήποτε προσπάθειας να αισθάνονθούμε αισιόδοξοι ή να διατηρήσουμε την καλή ψυχική μας υγεία. Πράγματι, υπάρχουν τόσες πολλές άγνωστες μεταβλητές σε αυτή την εξίσωση που είναι δύσκολο να διατηρηθεί ένα σταθερό και θετικό πρόσημο. Πολλοί άνθρωποι έχουν χάσει τη δουλειά τους, άλλοι είχαν σημαντικήμείωση του εισοδήματός τους, άλλοι αντιμετωπίζουν μεγάλη αβεβαιότητα στη ζωή τους, συμπεριλαμβανομένης της διάλυσης των σχέσεών τους, άλλοι έχουν χάσει πραγματικά κάποιον κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου κλπ. Είναι δίκαιο να πούμε ότι, παρόλο που όλοι ζούμε το ίδιο πράγμα, το βιώνουμε με πολύ διαφορετικό και προσωπικό τρόπο. Κατά τη διάρκεια αυτού του δεύτερου περιορισμού, εκτός από τις εξωτερικές συνέπειες, έχουμε πιθανώς, επίσης, να ασχοληθούμε με εσωτερικές διαδικασίες και προκλήσεις, για παράδειγμα, το αίσθημα μοναξιάς, οδύνη λόγω του τραύματος που προκλήθηκε και ούτω καθεξής. Δυστυχώς, δεν έχω καμία μαγική λύση για να σας προσφέρω να αισθανθείτε καλύτερα. Είναι μια νέα κατάσταση για όλους μας και όλοι την αντιμετωπίζουμε με τρόπο που μας φαίνεται σωστό. Αυτό που έχω, όμως, είναι μερικά δικά μου συμπεράσματα και κάποιες προτάσεις ως επαγγελματίας με κάποια εμπειρία στην ψυχική υγεία. 1. 'Αφήστε το να είναι & αφήστε το να φύγει' Μερικοί άνθρωποι θα μπορούσαν να πουν "τί είναι αυτά που λες; αυτές είναι οι ζωές μας;'. Δεν εννοώ να αφήσει κανείς τη ζωής του, ακριβώς το αντίθετο. Θέλω να πω να αφήσετε να φύγει η ιδέα που έχετε για τις ζωές σας και να αρχίσετε να τις ζείτε όπως είναι τώρα! Επίσης, εννοώ να αφήσετε όλα τα συναισθήματά σας να είναι παρόντα και να μην τα κρίνετε. Είναι όλα έγκυρα, ακόμα κι αν τα αισθάνεστε πελώρια και είναι δύσκολο να τα κατανοήσετε. Δώστε τους αέρα και χώρο, γράψτε τα κάπου, ζωγραφίστε τα, τραγουδήστε τα, χορέψτε τα, απλά μην τα καταπνίγετε. Δεν είναι εχθροί σας τώρα ή ποτέ, είναι φίλοι σας που σας ενημερώνουν για το τί βιώνετε τώρα. Όλοι έχουμε φιλοδοξίες, σχέδια, πράγματα που είχαμε προγραμματίσει και ανυπομονούσαμε να κάνουμε. Η αλλαγή είναι αναπόφευκτη στη ζωή, οπότε αφήστε το σύστημά σας (το σώμα σας, τα συναισθήματά σας, το μυαλό σας) να δεχτεί, να επεξεργαστεί και να προσαρμοστεί σε αυτή την αλλαγή, μην το πιέζετε. Ολόκληρη η φύση περνάει από μια διαδικασία θανάτου και αναγέννησης κάθε χρόνο μέσα από τις εποχές και παρατηρήστε πόσο ομαλά προσαρμόζεται σε αυτήν. Είναι, επίσης, όπως το σπάσιμο του ποδιού, χρειάζεται χρόνο για να χειρουργηθεί, να θεραπευτεί και να ανακάμψει. Δεν μπορείτε απλά να ξεκινήσετε πάλι το περπάτημα, πρέπει να αφήσετε το σώμα σας να θεραπευτεί και να το βοηθήσετε με καθορισμένες ασκήσεις για να γίνει ισχυρότερο μέρα με τη μέρα. Εάν το βιάζετε, μπορεί να προκαλέσετε περαιτέρω ζημιά και μπορεί να μην θεραπευτεί σωστά, αφήνοντάς σας την υπόσχεση μελλοντικών προβλημάτων. 2. 'Καθίστε μαζί του' Αυτή είναι μια πολύ κοινή φράση που οι ψυχοθεραπευτές χρησιμοποιούν πολύ για να δηλώσουν τον τρόπο να ενσωματώσει κανείς ουσιαστικά μια κατάσταση. Θυμηθείτε ότι τα γεγονότα είναι απλά γεγονότα, ούτε θετικά, ούτε αρνητικά. Είναι ο δικός μας φακός και προοπτική που τα καθιστά σημαντικά και ουσιαστικά ή όχι. Φυσικά, αισθανόμαστε θυμωμένοι καθώς μας αρνούνται την ελευθερία μας, η υγεία μας δυνητικά απειλείται, η ζωή μας τίθεται σε αναμονή ή μετατρέπεται σε άγνωστη διαδρομή κλπ. Είναι απολύτως έγκυρο και αναμφισβήτητο συναίσθημα. Ένα άλλο πράγμα που η κατάσταση μας καλεί να εξετάσουμε, αισθάνομαι, είναι το ζήτημα της εξουσίας και της ευθύνης. Υπήρξαν πολλές συζητήσεις γύρω από την "προσωπική ευθύνη" προς τον εαυτό μας και τους άλλους κατά τη διάρκεια της επιδημίας. Τι λέτε να καθίσετε με λίγη ήρεμη μουσική και ένα αναμμένο κερί και να σας ρωτήσετε: "για ποιά πράγματα είστε υπεύθυνοι και για ποιά όχι για αυτό που συμβαίνει;", "τι είναι αυτό που μπορείτε και δεν μπορείτε να κάνετε για να προστατεύσετε τον εαυτό σας και τον ευάλωτο γέροντα γείτονά σας;", "τι μπορείτε να κάνετε για να συμβάλλετε στη διαδικασία λήψης αποφάσεων που αφορούν τη ζωή σας σε τοπικό και εθνικό επίπεδο;", "υπάρχει κάτι που μπορείτε να κάνετε για να κάνετε τα συναισθήματα, τη φωνή και τις ανησυχίες σας να ακούγονται από τους ανθρώπους σας και τους ανθρώπους γύρω σας;", "πώς αξιολογείτε προσωπικά τα αποτελέσματα των επιλογών που έχετε οι ίδιοι, που έχουν οι άλλοι και οι πολιτικοί κάνει ως πολιτικές ενέργειες για την αποτελεσματική αντιμετώπιση της κατάστασης;' Όπως πάντα, διαδικασίες όπως αυτές μπορεί να είναι δύσκολες για ένα άτομο να τις κάνει μόνο του χωρίς κάποιου είδους καθοδήγηση και, παρόλα αυτά, θα ενθάρρυνα όποιον δεν αισθάνεται άνετα με την κατάσταση, να ξεκινήσει πραγματικά μια διαδικασία όπως αυτή, όπου ο μόνος στόχος θα ήταν να ακούσει τον εαυτό του. Ειδικά τώρα που όλοι έχουμε περισσότερο χρόνο και χώρο για να κάνουμε κάτι τέτοιο. Μπορείτε να το δείτε ως μία μίνι περίοδο αναστοχασμού στο σπίτι σας. Ήμουν, αρχικά, έκπληκτος στον πρώτο εγκλεισμό με το πόσοι άνθρωποι αποφάσισαν να εγκαταλείψουν τη δουλειά τους εν μέσω όλης της αβεβαιότητας, επειδή αισθάνθηκαν ότι ήταν το σωστό για τους ίδιους. Το να 'καθίσετε μαζί' με κάτι που σας ενοχλεί μπορεί να αποδειχθεί πολύ παραγωγικό, καθώς μπορεί να οδηγήσει σε λύσεις που δεν θα είχατε σκεφτεί εύκολα πριν. 3. Κοινωνήστε Αναπόφευκτα, ένας άλλος σημαντικός τομέας που επηρεάζεται και πάλι από την απαγόρευση κυκλοφορίας είναι οι σχέσεις μας. Όντας χωρίς ή με σύντροφο, ζώντας μόνος ή με κάποιον άλλο, ο περιορισμός μας αναγκάζει να δούμε τον εαυτό μας και τον άλλο πιο στενά καθώς ο χώρος γύρω μας γίνεται μικρότερος. Δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι πολλές σχέσεις δοκιμάστηκαν στην πρώτη απαγόρευση και δεν επιβίωσαν και κάποιες άλλες είτε σχηματίστηκαν είτε έγιναν πολύ ισχυρότερες. Σε όλες τις περιπτώσεις, αυτό που μπορεί να είναι χρήσιμο είναι η ειλικρίνεια και το θάρρος να ανοιχτεί κανείς. Συχνά 'κλειδώνουμε' τους εαυτούς μας πίσω από ρόλους, ορισμένες προσδοκίες και απαιτήσεις και ξεχνάμε τι είναι πραγματικά σημαντικό για εμάς. Η πρωταρχική μας σχέση, τουλάχιστον ως ενήλικες, είναι με τον εαυτό μας. Αν έχουμε χάσει την επαφή με τα συναισθήματά μας και με το ποιοί είμαστε, τότε, κανείς δεν μπορεί πραγματικά να γεφυρώσει αυτό το χάσμα για εμάς. Μποραί κάποιος να μας βοηθήσει προσωρινά, για παράδειγμα, να μην αισθανόμαστε μόνοι, ωστόσο, γνωρίζουμε ότι αυτό δεν είναι μια μόνιμη λύση. Αφήστε τον εαυτό σας, λοιπόν, να δημιουργήσει μια καλύτερη σχέση με τον εαυτό σας. να οργανώσετε μια καλή συνομιλία με αυτόν, να είστε περίεργοι για το πού ήσασταν, πώς ήταν αυτό, υπήρχε κάτι που σας λείπει; Κάντε το αυτό με ανθρώπους που σας ενδιαφέρουν, την οικογένειά σας, τους φίλους σας, τους συντρόφους σας, κοιτάξτε τους στα μάτια και ζητήστε τους μια βαθύτερη και πιο ειλικρινή αλήθεια. Μπορεί να εκπλαγείτε αν ανακαλύψετε σε αυτή τη διαδικασία πόσα δεν γνωρίζατε, πόσα χρώματα από το δικό σας και τα ουράνια τόξα των άλλων δε βλέπατε, με πόσους πολλούς τρόπους μπορείτε πραγματικά να επικοινωνήσετε με κάποιον. Αισθάνομαι ότι μπορώ να γράψω ατέλειωτα για τη σημασία αφομοίωσης μίας εμπειρίας προς όφελος του ανθρώπου. Από τη σκοπιά της συνειδητότητας, που θεωρεί τα πάντα ως απαραίτητο μέρος του συνόλου, δεν υπάρχει ιός "εχθρού" ή, καλύτερα, ο ιός είναι τόσο εχθρός (της υγείας μας) όσο και φίλος, που μπορεί να μας δείξει νέα πράγματα για τον εαυτό μας και τον κόσμο. Το να 'στέκεται κανείς παρών' με ό, τι υπάρχει είναι μια πολιτική πράξη αγάπης. Μπορεί να μας οδηγήσει να δείξουμε περισσότερη αγάπη στον εαυτό μας, να πάρουμε νέες κατευθύνσεις, να γίνουμε ευγενέστεροι με τους γείτονές μας, να νοιαστούμε για το περιβάλλον μας, να γίνουμε πιό εμπλεκόμενοι και εξελιγμένοι άνθρωποι. Όπως πάντα, η επιλογή (και η προσωπική ευθύνη) είναι πάντα δική σας... Με αγάπη, Παναγιώτης
0 Comments
Αγαπητέ Αναγνώστη,
Έχει περάσει αρκετός καιρός από τότε που έγραψα για τελευταία φορά και αυτό συμβαίνει επειδή κάθε τόσο επιθυμώ να επεξεργαστώ τι συμβαίνει και να μην κάνω ή να πω κάτι. Η τρέχουσα επιδημία και οι συνέπειές της είχαν ένα μεγάλο αντίκτυπο σε πολλά επίπεδα για όλους μας. Σε αυτό το άρθρο, ήθελα να συζητήσω λίγο περισσότερο κάτι που ήταν πάντα παρόν στα γραπτά μου αλλά, ίσως, με όχι τόσο ρητό τρόπο: τη συνεχή μετάβαση του εαυτού. Τις περισσότερες φορές θεωρούμε τους εαυτούς μας ως αυτή τη σταθερή οντότητα που μετακινείται από το ένα πράγμα στο άλλο. Απόλυτα κατανοητό καθώς ζούμε κάτω από αυτό το φυσικό, συναισθηματικό και πνευματικό δέρμα όλη την ώρα. Ο τρόπος με τον οποίο ο καθένας από εμάς γνωρίζει ότι βρίσκεται παρών στο χώρο και το χρόνο, είναι η εμπεριία σε κάθε δεδομένη στιγμή πώς λειτουργεί και αισθάνεται το σώμα του, ποια είναι τα συναισθήματά του, τι σκέφτεται και τι θέλει - μια ανάγκη, ένα κίνητρο και μια αναζήτηση-. Αυτή η εμπειρία είναι μοναδική για τον καθένα μας κάθε στιγμή και μπορούμε μόνο να την περιγράψουμε ή ακόμα και συνειδητά να κατανοήσουμε μόνο κάποιο μέρος της. Σκεφτείτε για λίγο ότι αυτή τη στιγμή διαβάζετε αυτό το κείμενο, το σώμα σας συνεχίζει να κάνει όλες τις εσωτερικές διαδικασίες του, ίσως να πίνετε ή να τρώτε κάτι ταυτόχρονα, ακούτε θορύβους μέσα και έξω από το δωμάτιο που βρίσκεστε, βιώνετε ορισμένα συναισθήματα και έχετε κάποιες σκέψεις. Η πολυπλοκότητα της παρουσίας μας είναι πραγματικά ένα θαύμα! Σα να μην ήταν αρκετό το θαύμα, αλλάζει και συνεχώς. Την επόμενη στιγμή αισθανόμαστε κάτι διαφορετικό, σκεφτόμαστε μια άλλη σκέψη, ασχολούμαστε με κάτι άλλο και συνολικά έχουμε μια διαφορετική εμπειρία. Πώς θα μπορούσαμε, λοιπόν, να είμαστε ακόμα το ίδιο "πρόσωπο" που βιώνει όλα αυτά; Δεν επηρεαζόμαστε, αγγίζουμε και αλλάζουμε από το χαμόγελο ενός άλλου προσώπου, το άγγιγμά του, την θέα από το σπίτι μας, το θόρυβο από το δρόμο, τις εσωτερικές μας ανάγκες και απαιτήσεις; Πώς, λοιπόν, μπορούμε να είμαστε το ίδιο πρόσωπο κάθε μέρα; Είναι αλήθεια ότι για να κατανοήσουμε τη ζωή μας χρειαζόμαστε ένα σημείο αναφοράς, κάτι που θα παραμένει κάπως στατικό, ακίνητο και σταθερό σε αυτή την "τρέλα" της συνεχούς αλλαγής μέσα και γύρω μας. Ως εκ τούτου, επινοήσαμε την έννοια του Εαυτού, εκείνη την οντότητα που αποτελείται από χαρακτηριστικά που είμαστε ή δεν είμαστε, που γνωρίζουμε για τον εαυτό μας, που μπορούμε ή δεν μπορούμε να κάνουμε, που μας έχουν διαμορφώσει και αποτελούν μέρος της ιστορίας μας. Αισθανόμαστε ότι είμαστε αυτή η αφήγηση που μας περιγράφει ακριβώς και, εν μέρει, είναι όντως αληθινή επειδή αποτελείται από όλες τις εμπειρίες, τις διαδικασίες και τις αλήθειες που έχουμε καταλάβει ότι είμαστε. Είναι σαν μια βιβλιοθήκη που αποτελείται από το κτίριο, τα βιβλία και τους ανθρώπους που εργάζονται σε αυτή. Αν κατευθύνουμε για λίγο τη σκέψη μας στο να διευρύνουμε την οντότητα "βιβλιοθήκη", θα μπορούσε επίσης να περιλαμβάνει τα βιβλία που είχαν παραγγελθεί και δεν έφτασαν ποτέ, τους τεχνίτες που την έχτισαν, τις επισκευές που έγιναν κατα καιρούς, τις καιρικές συνθήκες που επηρέασαν το εξωτερικό της, τους ανθρώπους που επισκέφθηκαν ποτέ τη βιβλιοθήκη, τα συναισθήματα που οι άνθρωποι αυτοί ένιωσαν όταν ήταν εκεί, τα βιβλία που δεν επιστράφηκαν ποτέ σε αυτήν και ούτω καθεξής. Αυτό κάνει τη βιβλιοθήκη μια πολύ "μεγαλύτερη" οντότητα που αποτελείται από τόσες περισσότερες διαδικασίες και υλικό από την αρχική μας αντίληψη γι 'αυτήν. Αυτό συμβαίνει και σε εμάς. Όπως η κάμπια που μετατρέπεται σε χρυσαλίδα και στη συνέχεια σε πεταλούδα, έχουμε τη δυνατότητα να αλλάξουμε. Στην πραγματικότητα τα σώματά μας αλλάζουν χωρίς καν να μας ρωτούν, καταστρέφοντας και δημιουργώντας νέα κύτταρα κάθε μέρα. Για άλλα ζώα μια αλλαγή, όπως αυτή της κάμπιας, για τον εαυτό τους θα τη θεωρούσαν αδύνατη. Με κάποιο τρόπο, όμως, οι κάμπιες στο εξελικτικό τους ταξίδι κατάφεραν να φανταστούν τον εαυτό τους διαφορετικά, δημιούργησαν και ακολούθησαν μια διαφορετική αφήγηση απο αυτή του δεν μπορούν να πετάξουν και κατάφεραν να μετατραπούν σε ένα ζώο που μπορεί να πετάξει, ακόμα κι αν αυτό σήμαινε ότι θα ζεί μόνο λίγους μήνες ακόμα. Φανταστείτε πόσο εύθραυστη είναι η μετάβαση από ένα σώμα που περπατά στη γη σε ένα ον που δημιουργεί (όμορφα) φτερά για να πετάξει. Παραμένει εκεί από μερικές μέρες έως μήνες ημι-προστατευμένο, ευάλωτο σε καιρικές συνθήκες και εξωτερικές απειλές. Ωστόσο, αυτό είναι το ταξίδι του, αυτό είναι το ταξίδι που ολοκληρώνει και εκπληρώνει την ύπαρξή του, αυτό είναι το πεπρωμένο του! Νιώθω ότι αυτός είναι ένας πολύ ισχυρός και σημαντικός συμβολισμός και του ανθρώπινου εξελικτικού ταξιδιού. Και εμείς είμαστε προϊόν εξέλιξης από άλλα είδη. Είναι μεγαλειώδες, αν κάποιος σκεφτεί πραγματικά τα επιτευγμάτων που έχει επιτύχει η ανθρωπότητα. Από τραχείς, εγωιστικοί, χωρίς ομιλία και γραφή άγριοι επιζώντες, γίναμε οι δημιουργοί κοινωνιών και πολιτισμών, θρησκειών και νόμων που όλα οδηγούνται από μια επιθυμία για κάτι. Αυτή η επιθυμία ή οι επιθυμίες, όποιες κι αν ήταν, μας έκαναν να δεσμευτούμε και να συνεχίσουμε την εξέλιξή μας όλο και περισσότερο. Είναι πραγματικά ενδιαφέρον να συνειδητοποιήσουμε ότι οδηγούμε το πλοίο της ζωής μας με τέτοια πρόθυμία χωρίς να γνωρίζουμε ακριβώς πού πηγαίνει! Τι μας οδηγεί όμως πραγματικά; Σε τι είμαστε πραγματικά αφοσιωμένοι; Αισθάνομαι και τα δυο ως πολύ σημαντικά ερωτήματα αυτή τη στιγμή, στα οποία μπορούμε να απαντήσουμε σε προσωπικό και συλλογικό επίπεδο. Είμαστε θριαμβευτές της γης, ήρθαμε, εξελίχθήκαμε, κατακτήσαμε, καταφέραμε να επιβιώσουμε και να ευδοκιμήσουμε σε αυτήν. Τι είναι αυτό που θέλουμε να κάνουμε τώρα; Να την καταστρέψουμε και, μαζί με αυτήν, τις ζωές μας; Η δημιουργία πολιτικών και χρηματοπιστωτικών συστημάτων μας βοήθησε για πολλούς αιώνες να βάλουμε τα πράγματα σε τάξη, να οργανώσουμε τη 'βιβλιοθήκη' μας και να την κάνουμε να λειτουργήσει όσο πιο ομαλά και παραγωγικά μπορούσε. Φαίνεται όμως σαν να έχουν δημιουργήσει μια δική τους ζωή τώρα. Οι άνθρωποι έχουν ταυτιστεί τόσο πολύ με το τι σημαίνουν αυτά τα συστήματα για τους ίδιους που είναι τόσο ενάντιοι σε οποιαδήποτε αλλαγή. Το ίδιο συμβαίνει σε πολλά διάφορα συστήματα όπως η οικογένεια, οι εταιρείες και οι κοινωνίες. Είναι σαν οι υπάλληλοι της βιβλιοθήκης να την έχουν αναλάβει και να συνεχίζουν να συσσωρεύουν βιβλία θεωρώντας ότι είναι το πιο σημαντικό αγαθό στον κόσμο και η βιβλιοθήκη γίνεται τόσο γεμάτη που κανείς δεν μπορεί να την επισκεφθεί πια, γίνεται πολύ βρώμικη και τόσα πολλά πράγματα μέσα της καταρρέουν. Ποιο είναι, πραγματικά, το νόημα να έχουμε τόσα πολλά ποιήματα, όταν δεν μπορούμε να διαβάσουμε και να εκτιμήσουμε κανένα; Ποιο είναι το νόημα δημιουργίας μουσικής και ήχου, όταν δεν μπορούμε να τραγουδήσουμε ο ένας τα τραγούδια του στον άλλο; Τι θα χρειαστεί να γίνει μέχρι να συνειδητοποιήσουμε ότι οι κάμπιες γίνονται πεταλούδες επειδή επιβιώνουν καλύτερα και πιο όμορφα και όχι απαραίτητα για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα; Οι απαντήσεις είναι πάντα προσωπικές... Με Αγάπη, Παναγιώτης Αγαπητέ αναγνώστη,
Το περιεχόμενο αυτού του άρθρου χτιζόταν σιγά σιγά τον τελευταίο καιρό και οφείλει τη σύνθεσή του σε διάφορες πηγές παρατήρησης καθώς και σε προσωπικά βιώματα όπως πάντα. Η πρόθεσή μου είναι να μοιραστώ διάφορες σκέψεις και προβληματισμούς που ενδεχομένως να συναντηθούν με κάποιους άλλους δικούς σου. Ο περισσότερος κόσμος παγκόσμια είμαστε ακόμα μουδιασμένοι από τον Covid-19 και ίσως ανήσυχοι για το τί μπορεί να επακολουθήσει. Απο τη μία θέλουμε να συνεχίσουμε να ζούμε 'κανονικά', να κάνουμε αυτά που μας αρέσουν, να βγάζουμε χρήματα, να προγραμματίζουμε κάπως το μέλλον και από την άλλη πολλά από τα δεδομένα που υπήρχαν για να μας επιτρέπουν τα παραπάνω τώρα έχουν διαταραχθεί. Παρατηρώ αρκετά τις οικονομικές συνέπειες των μέτρων του ιού σε διάφορα τουριστικά επαγγέλματα στην Ελλάδα, γεγονός που με έκανε για μία ακόμη φορά να συνειδητοποιήσω το πόσο αλληλοεξαρτώμενοι είμαστε παγκόσμια. Οι οικονομία και οι επιλογές των Άγγλων και Αμερικάνων, για παράδειγμα, επηρεάζουν αρκετά άμεσα το μικρό πληθυσμό ενός νησιού στην Ελλάδα που περιμένει την ανταλλαγή χρημάτων-υπηρεσιών/αγαθών για να έχει χρήματα το επόμενο διάστημα. Αντίστοιχα, χρειάζονται και οι Αμεικανοί, oi Άγγλοι κλπ την Ελλάδα να αγοράσει κάποια αγαθά τους. Είμαστε, λοιπόν, σχεδόν όλοι παγκόσμια συνδεδεμένοι υπό τους κανόνες ενός καπιταλιστικού συστήματος το οποίο μας υποδεικνύει πώς θα γίνονται η παραγωγή, η διαχείριση και η ανταλλαγή πόρων, αγαθών και υπηρεσιών εντός μιας κοινωνίας και μεταξύ χωρών. Όλο αυτό το σύστημα κανόνων και σχέσεων (καπιταλιστικό) μας εξασφαλίζει σε ένα βαθμό τη διατήρηση και την ομαλή λειτουργία της ζωής μας αφού, μέσα σ αυτό το σύστημα, σκοπός μας είναι να βρίσκουμε χρήματα για να μπορούμε να αγοράζουμε αυτά που χρειαζόμαστε για να επιβιώσουμε και να έχουμε πρόσβαση σε αυτά που θέλουμε να κάνουμε. Στην ουσία μιλάμε για ένα μηχανιστικό μοντέλο ζωής όπου όλα, συμπεριλαμβανομένων και των ανθρώπων, υπόκεινται σε μία τιμή, έχουν μια μετρήσιμη αξία που καθορίζεται από κάποιον με βάση τα κόστη παραγωγής, ανταγωνισμό, εσωτερικό και εξωτερικό κλίμα της αγορά κλπ -οι οικονομολόγοι μπορούν να τα εξηγήσουν καλύτερα από μενα-. Ταυτόχρονα, το συγκεκριμένο σύστημα οργάνωσης της ζωής μας θεωρεί τα πάντα δυνητικά ως εμπόρευμα και τον άνθρωπο ως καταναλωτή. Για να συνεχίσει, λοιπόν, ο καταναλωτής να τρώει κρέας, να χτίζει πολυτελή σπίτια και να έχει εξωτικές εμπειρίες θα πρέπει να μετατρέπει τους πόρους που διαθέτει σε εμπόρευμα με όποιο κόστος συμπεριλαμβανομένης και της καταστροφής ολόκληρων οικοσυστημάτων. Φέρνουμε δηλαδή ο,τιδήποτε υπάρχει διαθέσιμο στα μέτρα μας για να το χρησιμοποιήσουμε όπως νομίζουμε καλύτερα. Τις περισσότερες φορές αυτός ο τρόπος ζωής καταλήγει σε μία αυτοαναφορική κατάσταση όπου ταυτίζουμε την χαρά μας σχεδόν αποκλειστικά με υλικά αγαθά και επακόλουθα πολλές σχέσεις μας δομούνται και νοηματοδοτούνται βάση αυτού του σκοπού. Έχουμε λιγότερους φίλους πια και περισσότερους followers που τους αρέσουν και 'καταναλώνουν', όπως και εμείς, 'σκηνοθετημένες' φωτογραφίες, διαφημιζόμενο προϊόντα και ειδυλλιακές μας στιγμές μέσω των μέσων κοινωνικής δικτύωσης. Ζούμε σε μια εποχή που ανακαλύπτουμε καθημερινά πόσο συνδεδεμένοι είμαστε οι άνθρωποι, πόσο δεν μπορούμε να ζήσουμε ο ένας χωρις τον άλλο, εαν θέλουμε να ζήσουμε καλά και όχι απλά να επιβιώσουμε. Το επιχείρημα για την προσκόλησή μας στην ύλη ως νοηματοδοτούσα της ζωής μας χάνει τη δύναμή του. Φυσικά και έχουμε ανάγκη από τρόφιμα και υλικά αγαθά και έχουμε καταφέρει να τα έχουμε σε υπεραφθονία, υπερχρησιμοποιώντας τους πόρους που έχουμε. Ένα πιάτο φαγητό μπορούμε ίσως να το βρούμε (εάν είμαστε τυχεροί βέβαια), αλλά υπάρχουν και άλλα πράγματα που φαίνονται να γίνονται όλο κιαι πιο δυσεύρετα. Μία αγκαλία, η έκφραση αγάπης, η χαρά ενός παιδιού όταν το κατανοούν, η εσωτερική ηρεμία και ικανοποίηση και άλλα τέτοια δεν έχουν συγκεκριμένη αξία. Ανήκουν στην κατηγορία των άυλων αναγκών που τόσο πολύ δυσκολεύουν και φοβίζουν τον άνθρωπο γιατί τον φέρνουν αντιμέτωπο με το βάθος της ύπαρξής του. Βάθος που ούτε μπορεί να μετρηθεί, ούτε τιμή μπορεί να του δοθεί. Είναι το άπειρο και η αιωνιότητά μας, είναι αυτό που είμαστε στην ουσία μας, είναι αυτό που ξεχνάμε όταν βουτάμε στην τρύπα του πεπερασμένου και πιανόμστε από αυτό, από το σώμα και τις αισθήσεις, από την υλική ικανοποίηση λες και αυτά που αισθανόμαστε ανήκουν στα πράγματα και όχι μέσα μας. Λοιπόν, μέσα μας είναι και μπορούμε να τα κατευθύνουμε όπου θέλουμε. Με άλλα πράγματα αισθανόμασταν χαρούμενοι στη δεκαετία των 20 και με άλλα ενδεχομένως στη δεκαετία των 30 κ.ό.κ. Το αίσθημα της χαράς, αυτό μέσα μας που έδινε την ερμηνεία για να αισθανθούμε χαρά ή όχι με κάτι, είναι μέσα μας και δεν ανήκει σε κανένα υλικό αγαθό ή υπηρεσία από μόνα τους, είναι η επικέντρωση και η εσημασία που δίνουμε στο κάθε πράγμα. Παρατηρώντας βλέπω όλο και πιό πολλούς ανθρώπους 'πεινασμένους' που ενώ δουλεύουν και αποκτούν πολλά υλικά αγαθά και τις περισσότερες φορές άχρηστα, εξακολουθούν να 'πεινούν' για κάτι άλλο, για μια 'αληθινή' στιγμή, μια στενή επαφή, μια καθησυχαστική κουβέντα, μια ανιδιοτελή αγκαλιά, λίγη εσωτερική ικανοποίηση και ηρεμία. Θέλοντας και μη βρισκόμαστε σε μία εποχή όπου η αλήθεια αρχίζει και φανερώνεται πιο εύκολα. Δεν μας έχουν μείνει πολλά μέρη για να 'κρυφτούμε' πια και να συνεχίζουμε να λέμε ψέματα στους εαυτούς μας. Σκάνδαλα, απάτες, ύποπτες προθέσεις και ψέμματα αποκαλύπτονται πιο εύκολα πιά γιατί το φώς ταξιδεύει πιο έντονα και φανερώνει πράγματα. Πολλά από τα πράγματα που παλιότερα είχαν νόημα όπως η δουλειά κάποιου τώρα σαν να μπαίνουν στο μικροσκόπιο και επανεξετάζεται η σημαντικότητά τους. Το ίδιο συμβαίνει και με τους θεσμούς όπως η θρησκεία, τα κράτη, οι οργανώσεις, που σε ένα μεγάλο βαθμό αποτυγχάνουν να συμπεριλάβουν όλες τις πλευρές του ανθρώπου και άρα γίνονται λιγότερο σημαντικοί για τον άνθρωπο. Ταυτόχρονα, δεν μπoρούμε να συνεχίζουμε να 'κρυβόμαστε' πίσω από την ύλη, γιατί η εμμονική και αλόγιστη χρήση της προς ικανοποίηση βαθύτερων αναγκών αποτυγχάνει εμφανίζοντας παράλληλα κατασροφικλες συνέπεις στο κλίμα και στο περιβάλλον μας, όπως η υπερθέρμανση του πλανήτη. Ο ρόλος του καταναλωτή μας βοήθησε για δεκαετίες να στρέψουμε την προσοχή μας και να μορφώσουμε τις σχέσεις μας με τρόπο παραγωγικό. Μας συνέφερε με ένα τρόπο πιό πολύ να παράγουμε και να ξοδεύουμε από το να κάνουμε πολέμους για ηθικούς και θρησκευτικούς λόγους. Η απληστία και ο εθισμός στη εξουσία, όπως και η χαρά που ανέφερα παραπάνω, ως κίνητρα δράσης ανήκουν στον άνθρωπο και ενεργοποιούνται ως αφορμή και όχι ως αιτία από τα όποια υλικά αγαθά. Αναρωτιέμαι μήπως ήρθε η ώρα να ανακαλύψει ο άνθρωπος και άλλους 'ρόλους' που μπορεί να παίξει στο 'παιχνίδι' της ζωής. Μήπως ήρθε η ώρα να αρχίσει να αναγνωρίζει τις αμφισημίες του: ότι είναι ταυτόχρονα άυλος και υλικός που ζεί σε ένα πεπερασμένο πλανητικό περιβάλλον, ότι είναι αυτό που του αρέσει και αυτό που δεν του αρέσει για τον εαυτό του, ότι είναι μαζί με άλλους και είναι και μόνος του, ότι είναι ανεξάρτητος και εξαρτώμενος από άλλους, ότι είναι ελεύθερος και ταυτόχρονα όχι ως ελεύθερος νομίζει. Αισθάνομαι ότι η παρουσία του ιού μας προκαλεί να επανεξετάσουμε πολλά από τα δεδομένα μας. Είναι σαν το σκάκι που ο άλλος παίκτης έχει κάνει την κίνησή του (εξάπλωση του ιού) και περιμένει να κάνουμε τη δική μας. Δεν είναι τυχαίο που κατά τη διάρκεια της καραντίνας και μετά αυξήθηκαν οι περιπτώσεις συζυγικής βία, οι αυτοκτονίες και ο αριθμός διαγνώσεων ψυχικών νοσημάτων. Είναι λογικό όταν διαταράσσεται η όποια ομαλότητα στη ζωή ενός ανθρώπου και εισέρχεται η αβεβαιότητα τότε να επικρατεί ανασφάλεια, άγχος και ένα είδους τραύματος ή ρωγμής για το αν και πού μπορεί να στηριχτεί κάποιος. Αξίζει να αναφέρω δυο ενδεικτικά παραδείγματα επ' αυτού (φυσικά δεν είναι τα μόνα). Το ένα αφορά τους gay και το άλλο το ετεροφιλόφυλα ζευγάρια. Ένας gay μεγαλώνει εξ' ορισμού (τουλάχιστον σε πιο συντηρητικές χώρες όπως η Ελλάδα) σε ένα σύστημα που δεν είναι καθόλου φιλικό προς τη διαφορετικότητα και σε ένα μεγάλο βαθμό εσωτερικεύει την διαρκή απόρριψη με την οποία έρχεται αντιμέτωπος/η συνεχώς. Θα είναι πολύ τυχερός/ή μεγαλώνοντας εάν βρεθεί ένας άνθρωπος να του πεί ότι είναι οκ να είσαι αυτός που είσαι, κάτι που ένας straight άνθρωπος δε χρειάζεται να βιώσει στη ζωή του για κάτι που αποτελεί εγγενές κομμάτι του, τη σεξουαλικότητά του. Αυτή η εσωτερικευμένη απόρριψη γίνεται μετά τρόπος ζωής του gay που στη συνέχεια αναπαράγει στις σχέσεις και επαφές του με άλλους gay ως γνώριμο τρόπο ύπαρξης και αυτοπροστασίας. Ευτυχώς όλες αυτές οι μαθημένες συμπεριφορές αλλάζουν όταν κάποιος ασχοληθεί με την αυτογνωσία και την προσωπική του εξέλιξη. Στα ετεροφιλόφυλα ζευγάρια συχνά αναφερόμαστε στη βία που ασκεί ένας άντρας σε μια γυναίκα ως παραδοσιακά ο πιο δυνατός σωματικά που φυσικά σε ένα βαθμό συμβαίνει και πρέπει να αντιμετωπιστεί. Ταυτόχρονα όμως, μιλάμε πολύ λιγότερο για τους τρόπους συμπεριφοράς που μια γυναίκα συχνά υιοθετεί για να αντιμετωπίσει μία ανδροκρατούμενη κοινωνία. Αυτή η συμπεριφορά παρουσιάζει δείγματα χειριστικά και συναισθηματικής 'βίας' όπου προσπαθεί πολλές φορές και ασυνείδητα να επαναφέρει μία κάποια ισότητα σε μία σχέση χρησιμοποιώντας τα συναισθήματά της και την όποια επίδραση αυτά μπορούν να έχουν. Μια ενήλικη, υγιής σχέση ανεξαρτήτως φύλου και ρόλων έχει τα χαρακτηριστικά του αμοιβαίου σεβασμού, ισότητας, ειλικρίνειας, εκτίμησης και αγάπης σε όλα τα μέρη του ίδου του ανθρώπου και του άλλου. Γιατί είναι άραγε τόσο δύσκολο να είμαστε ειλικρινείς με τους εαυτούς μας και με τους άλλους; Μήπως οι ρόλοι που έχουμε υιοθετήσει και ατομικά αλλά και συλλογικά στις σχέσεις μας μας κρατούν δέσμιους σε συγκεκριμένες συμπεριφορές και μοτίβα; Μήπως ήρθε η ώρα να επανεξετάσουμε με ειλικρίνεια και θάρρος την ευθύνη που έχουμε ως υπάρξεις για το σύνολο των επιλογών μας αλλά και το ποιούς εμπιστευόμαστε; Οι άνθρωποι μπορούμε να κάνουμε το 'χειρότερο' και το 'καλύτερο', μπορούμε να καταστρέψουμε αλλά και να σώσουμε, μπορούμε να καταδικάσουμε αλλά και να ελευθερώσουμε. Δε μιλάω μόνο για ο,τιδήποτε υλικό και εξωτερικό αλλά κυρίως για την ίδια την ψυχή μας, τα υπόλοιπα είναι απλά εκφράσεις της. Θα συνεχίσουμε άραγε να ζούμε μέσα στην 'ασφάλεια' και στις ψευδαισθήσεις των όποιων ρόλων μας ή θα τολμήσουμε να δημιουργήσουμε και να διεκδικήσουμε εκείνες τις συνθήκες για πιό ήρεμες και ολοκληρωμένες ψυχές και κατα συνέπεια ευτυχισμένες ζωές; Με αγάπη, Παναγιώτης Αγαπητέ αναγνώστη,
Έχει περάσει κάποιος καιρός από την τελευταία φορά που έγραψα καθώς συμβαίνουν τόσες πολλές αλλαγές σε όλα τα επίπεδα. Όπως πάντα, αυτό το άρθρο είναι ένας συνδυασμός των δικών μου εμπειριών και παρατηρήσεων των εμπειριών άλλων ανθρώπων. Βρισκόμαστε στη μέση μιας μεγάλης συλλογικής αλλαγής. Είναι δίκαιο να πούμε ότι η τρέχουσα δομή του συστήματος καταρρέει, όπως ένας σεισμός που έχει μόλις συμβεί και όλοι αξιολογούν τι έχει καταρρεύσει και τι είναι ακόμα στη θέση του. Υπάρχουν τόσες πολλές αναλύσεις που δημοσιεύονται που μία ακόμα θα ήταν πλεονασμός. Η πρόθεσή μου εδώ είναι να μοιραστώ κάποιες διευκρινιστικές σκέψεις και μερικά - ελπίζω - χρήσιμα μηνύματα ως δυνατότητες για να περιηγηθείτε στο δρόμο σας μέσα σε αυτήν την κατάσταση. Όταν μιλάω για δομές και σύστημα εννοώ όλα αυτά τα συστατικά που χρησιμοποιούμε για να χτίσουμε τη ζωή μας. Μερικά από αυτά τα στοιχεία που ξεχώρισαν για μένα θα συζητήσω εδώ. Τα εξετάζω κυρίως στο πλαίσιο του δυτικού κόσμου και είμαι βέβαιος ότι υπάρχουν ίχνη αυτών και σε άλλα μέρη του κόσμου, καθώς είναι καθολικά ανθρώπινα συστατικά. Το ζήτημα της Aλήθειας: ενώ πριν φαινόταν να υπάρχει κάποια "πολιτική ορθότητα", ορισμένοι κανόνες, για το πώς κάναμε και λέγαμε τα πράγματα, τώρα φαίνεται ότι δεν μπορούμε να τους "κρατήσουμε" πια, δεν μπορούμε να κρύψουμε την αλήθεια μας, δεν μπορούμε να προσποιούμαστε διαφορετικά, η αλήθεια μας καίγεται μέσα μας και θα νιώσουμε άσχημα αν δεν την πούμε ή βρούμε έναν τρόπο να την δείξουμε. Φυσικά, αυτό μπορεί να προκαλέσει τριβές, καθώς σε μερικούς ανθρώπους μπορεί να μην αρέσει η αλήθεια μας, μπορεί να διαφωνούν ή να τους πονάει. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να κρυφτούμε πίσω στη σπηλιά μας ή να "καταπιούμε" τα πράγματα; Όχι. Η αλήθεια καθενός είναι σημαντική, συνδέεται με το πέμπτο τσάκρα, το τσάκρα του λαιμού, και αφορά στην έκφρασή μας, τη φωνή μας, την ελευθερία του λόγου και της δημιουργικότητάς μας. Η έκφραση της αλήθειας είναι ζωτικής σημασίας για τη σωματική, συναισθηματική, ψυχική και πνευματική υγεία του ατόμου, καθώς επιτρέπει τη ροή ενέργειας από τα υψηλότερα στα χαμηλότερα τσάκρα και αντίστροφα. Οι άνθρωποι συχνά λένε: "το ξέρω αυτό, δεν νομίζω ότι πρέπει να το δείξω ή να το πω". Συνήθως αυτό που εννοούν είναι ότι το γνωρίζουν διανοητικά και φοβούνται τις συνέπειες αν το πούν ή το εκφράσουν. Αλλιώς θα έλεγαν ότι γενικά λένε την αλήθεια τους, αλλά στη συγκεκριμενη περίπτωση επιλέγουν να μην το κάνουν για συγκεκριμένους λόγους. Είναι αλήθεια ότι η ομιλία του νου (και της καρδιάς) μπορεί να αισθάνεται αρκετά εκθέτοντας και δύσκολη, ειδικά όταν συνεπάγεται την αποδοχή ευπάθειας όπως η αδυναμία και ο φόβος. Είναι σαν να δείχνει κάποιου σωματική, συναισθηματική, ψυχική και πνευματική γυμνά σώματα. Μιλώντας την αλήθεια κάποιου μπορεί επίσης να προκαλέσει άλλο να αισθάνονται αυτόν τον τρόπο. Αυτό που μπορούμε να κάνουμε είναι να λάβουμε υπόψη τα συναισθήματα των δικών μας και των άλλων ανθρώπων. Μερικοί άνθρωποι είναι πιο εκπαιδευμένοι και εξειδικευμένοι από άλλους σε αυτό και μπορούμε όλοι να το κάνουμε! Ελέγξτε με τον εαυτό σας τι χρειάζεστε όταν μιλάτε για την αλήθεια σας: χρειάζεστε σεβασμό; να ακούστείτε; να μην σας κρίνουν; αγάπη; υποστήριξη; κατανόηση; Μπορείτε εσείς ή κάποιος άλλος να σας προσφέρει αυτά τα πράγματα κατά τη διάρκεια ή αμέσως μετά; Είναι σαν όταν έχουμε πυρετό και αισθανόμαστε αδύναμοι, χρειαζόμαστε τον εαυτό σας ή κάποιον άλλο για να μας φροντίσει με τρόπο που να μας κάνει να αισθάνθούμε καλύτερα και πιο άνετα, παρόλο που η κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε μπορεί να μην είναι καθολου εύκολη. Ελέγξτε, επίσης, πώς μπορεί να αισθάνεται ο άλλος όταν λέτε την αλήθεια σας. Εάν, για παράδειγμα, είστε θυμωμένοι με κάποιον επειδή δεν σας δίνει αυτό που θέλετε, μπορεί να αισθάνονται ανίκανοι μην γνωρίζοντας πώς να το κάνουν και έτσι μπορεί να αισθάνονται ευάλωτοι και να 'κλειστούν' αντιλαμβανόμενοι την αλήθεια σας ως επιζήμια και απειλητική. Εάν δεν έχουν το θάρρος να πούν τη δική τους αλήθεια, τότε μπορεί να παγιδευτείτε σε μια αμυντική μάχη μεταξύ σας όπου κανείς δεν θα μπορεί πραγματικά να ακούσει τον άλλο. Να θυμάστε ότι δεν υπάρχει Μία αλήθεια. Έχετε τη δική σας και άλλοι έχουν τη δική τους. Ένας ενήλικας μιλάει για την αλήθεια του σεβόμενος την άποψη του άλλου, ακόμα κι αν είναι η αντίθετη ή είναι δύσκολο να την ακούσει, καθώς μπορεί να μην είναι αυτή που θα ήθελε. Προσπαθήστε να διαπραγματεύτείτε τις επιθυμίες σας ή να είστε ειλικρινείς όταν δεν υπάρχει χώρος για διαπραγμάτευση πια! Μακροπρόθεσμα ίσως είναι καλύτερο να ζούμε στην αλήθεια παρά στα ψέματα. Λαμβάνοντας υπόψη την αλήθεια του άλλου ατόμου μπορεί να σας δείξει κάτι που δεν ξέρατε γι' αυτούς ή μπορεί να αυξήσετε την ενσυναίσθηση και την αγάπη σας προς αυτούς. Εξάλλου, κανείς δεν είναι τέλειος και μια μόνιμη "ανώτερη" θέση μπορεί να σας αφήσει να αισθάνεστε μοναξιά. Το ζήτημα της Eμπιστοσύνης: σε αυτούς τους μεταβαλλόμενους καιρούς που ζούμε, είναι φυσιολογικό να βιώνουμε έντονο φόβο και ανασφάλεια. Όταν συμβαίνουν αλλαγές, κάτι πεθαίνει και κάτι άλλο γεννιέται και ίσως να μην γνωρίζουμε πώς θα μοιάζει γενικά ή πώς θα καταλήξουμε εμείς σε αυτή τη νέα δομή. Είναι απολύτως φυσιολογικό να αισθάνόμαστε έτσι. Τα σώματά μας κάθε στιγμή επικοινωνούν με τον εγκέφαλο δίνοντάς του πληροφορίες για το πού βρίσκεται στο χώροσε ώστε να μην χτυπήσει σε έναν τοίχο κλπ. Το μυαλό μας κάνει το ίδιο, χρειάζεται ασφάλεια για να ορματιστεί μια ασφαλή και σταθερή ζωή και αν δεν μπορεί να τα βρει γύρω, τότε παίρνει μια θέση "υπερ", εργάζεται υπερβολικά για να βρει μια λύση, ή "υπό", παραδέχεται την αδυναμία και την έλλειψη βοήθειας. Η αλήθεια (τουλάχιστον δική μου) είναι ότι καμία από αυτές τις θέσεις, "υπερ" ή "υπό", δεν είναι απόλυτες θέσεις. Για παράδειγμα, μπορεί να αντιμετωπίζετε δυσκολίες στην εργασία σας και να αισθάνεστε αβοήθητοι περιμένοντας εξέλιξεις για της εργασίας σας και, την ίδια στιγμή, μπορεί να αισθάνεστε ισχυροί στη σχέση σας βιώνοντας αγάπη, οικειότητα και χαρά με το/τη σύντροφό σας. Ω ναι, το ανθρώπινο σώμα, το μυαλό και η ψυχή μπορούν να αντέξουν την συνύπαρξη δύο αντίθεταων πραγμάτων ταυτόχρονα. Όταν είχα μόλις θάψει τον πολυαγαπημένο μου παππού, μπορούσα ταυτόχρονα να αισθανθώ την αγάπη για την υπόλοιπη οικογένειά μου που ήταν ακριβώς δίπλα μου. Η αλλαγή φέρνει απώλεια και όταν βιώνουμε απώλεια σε οτιδήποτε, είναι ένας μικρός θάνατος. Πρέπει να πούμε αντίο σε αυτό που μας αφήνει (ή το αφήνουμε) πίσω, πρέπει να θρηνήσουμε, πρέπει να νιώσουμε και να μείνουμε με το κενό που η απώλεια αφήνει εσωτερικά και εξωτερικά στη ζωή μας. Δεν είναι εύκολο, είναι οδυνηρό, τρομακτικό, φοβιστικό, μοναχικό και, όμως, είναι πραγματικό. Όταν είμαστε σε επαφή με αυτό που είναι πραγματικό μέσα μας, τότε αυτό γίνεται η άγκυρα μας, μπορούμε να χαλαρώσουμε σε αυτό και να συνεχίσουμε να αναπνέουμε ανεξάρτητα από το πόσο οδυνηρό μπορεί να είναι. Γιατί αυτή η άγκυρα δεν μας πνίγει ποτέ, το αντίθετο, μας επιτρέπει το χώρο να υπάρχουμε ελέυθερα. Αυτό που μας πνίγει είναι οποιαδήποτε απαίτηση μας ζητά να αισθανόμαστε κάτι διαφορετικό από αυτό που αισθανόμαστε ή συμπεριφερόμαστε με τρόπο που απλά δεν είμαστε εμείς. Η εμπιστοσύνη στον εαυτό μας σημαίνει ακριβώς να εμπιστευόμαστε αυτό που αισθανόμαστε, που σκεφτόμαστε και που κάνουμε. Όταν έχουμε επιγνωση όλων αυτών, τότε γίνονται πληροφορίες που μας λένε τί συμβαίνει για εμάς, παρόμοια με το παράδειγμα μυαλού- σώματος παραπάνω ή όταν το σώμα μας πονάει ενημερώνοντάς μας ότι αυτό το μέρος του χρειάζεται την προσοχή μας. Τις περισσότερες φορές, αν όχι όλες, οι σωματικοί πόνοι είναι εκδηλώσεις παραμελημένων "πόνων" ή κομματιών μας στο συναισθηματικό, διανοητικό και πνευματικό μας σώμα. Στην ψυχοθεραπεία μπορεί συχνά να έχουμε ολόκληρες συνομιλίες με πονεμένα μέρη του σώματος για να εντοπίσουμε την πηγή αυτού του πόνου και κατά συνέπεια να πετύχουμε την ανακούφισή και επούλωσή του. Η γνώση και η εμπιστοσύνη στον εαυτό μας, επίσης, σημαίνει γνώση (ή γνωριμία ως δια βίου ταξίδι) και εμπιστοσύνη στα δικά του πλεονεκτήματα και περιορισμούς. Παρά το πόσο υπεράνθρωπα θέλουμε να υπάρχουμε, είμαστε πραγματικοί άνθρωποι σε όλη τη σωματικότητα και τους περιορισμούς μας. Σκεφτείτε τους περιορισμούς σας ως τα όριά σας που λένε "Είμαι αυτό και δεν είμαι το άλλο". Όταν αναγνωρίζουμε τα όριά μας, τότε μπορούμε να διαχωρίσουμε τί είναι εντός και εκτός του ελέγχου μας. Για παράδειγμα, δεν ήμασταν υπεύθυνοι για το ξέσπασμα του κοροναϊού και όμως είμαστε υπεύθυνοι για την προστασία του εαυτού μας, την διάδοσή του και την κριτική των μέτρων που έλαβαν οι κυβερνήσεις γι ' αυτό. Υπάρχουν πράγματα συνεχώς μέσα και εκτός από τον έλεγχό μας που γνωρίζοντας και εμπιστευόμενοι τους εαυτούς μας, μπορούμε να οικοδομήσουμε την αυτοπεποίθησή μας για να ασκήσουμε τη δύναμή μας όπου θέλουμε. Η πλήρης παράδοση της εμπιστοσύνης μας σε οποιαδήποτε πηγή εξουσίας, συμπεριλαμβανομένων θρησκειών, κυβερνήσεων, θεσμών κ.λπ., μπορεί επίσης να είναι η έκφραση δυσπιστία στους εαυτούς μας καθώς έτσι παραδίδουμε την εξουσία μας σε αυτούς να λαμβάνουν αποφάσεις για λογαριασμό μας, οι οποίες τελικά μπορεί να είναι επιβλαβείς για εμάς ή όχι σε ευθυγράμμιση με αυτό που βλέπουμε ως το συμφέρον μας. Το ζήτημα της Aγάπης: αισθάνομαι ότι έχω γράψει πολλά για την αγάπη και όμως είναι ένα από αυτά τα πράγματα που είναι άπειρο προς ανακάλυψη. Σε αυτό το πλαίσιο αναφέρομαι στην αγάπη ως το ενδιαφέρον που δείχνουμε για κάτι που μας αφορά. Έχω μια ισχυρή αίσθηση ότι αυτό θα είναι ένα σημαντικό θέμα για την ανθρωπότητα από τώρα και στο εξής. Η βίαιη δολοφονία του George Floyd στις ΗΠΑ έφερε ξανά στην επιφάνεια όλα τα συναισθήματα (πόνο, στεναχώρια, θυμό, θλίψη και άλλα) και τις αναμνήσεις που ένα έγχρωμο κομμάτι της ανθρωπότητας εξακολουθεί να υποφέρει σήμερα. Για μερικούς ανθρώπους η αγάπη σημαίνει ότι όλοι οι άνθρωποι είναι ζωντανοί, ελεύθεροι, ίσοι, άξιοι σεβασμού και καλά. Για κάποιους άλλους ανθρώπους η αγάπη σημαίνει αγάπη προς την οικογένειά τους, τη φυλή τους, το χρώμα τους, θεωρώντας άλλους ανθρώπους διαφορετικών χαρακτηριστικών ως κάπως "λιγότερους". Σίγουρα, δεν μπορώ να βρω κανένα λόγο να δικαιολογήσω (να το καταστήσω δίκαιο) την πράξη και νομίζω ότι είναι σημαντικό να την καταλάβουμε. Ο "εχθρός" που είδε ο αστυνομικός στον George Floyd δεν είχε πιθανότατα καμία σχέση με τον ίδιο τον George. Hταν πιθανώς οι συσσωρευμένες πεποιθήσεις και συναισθήματα που ο αστυνομικός έχει σχηματίσει και φέρει για αυτό που κάποιος σαν τον George Floyd σήμαινε γι ' αυτόν. Οι θεωρημένες απειλές θα μπορούσαν να είναι οι άνδρες, οι γυναίκες, οι ομοφυλόφιλοι, οι τρανσέξουαλ, οι μετανάστες και ούτω καθεξής που δεν ταιριάζουν με τον κανόνα και δεν είναι οι ίδιοι με την επικρατούσα προοπτική. Η ερμηνεία μου είναι ότι οι άνθρωποι που χρησιμοποιούν βία προς έναν άλλο άνθρωπο, το κάνουν επειδή αγαπούν κάτι άλλο περισσότερο από αυτό που τον άλλο άνθρωπο, όπως είναι η "κανονικότητα", η "ανωτερότητα", τα "δικαιώματα", η "ασφάλεια" κλπ. τους σε βάρος του ατόμου που βλάπτουν. Μπορούμε να τιμωρήσουμε ατομικά και συλλογικά με οποιονδήποτε τρόπο θέλουμε αυτούς τους ανθρώπους και, παρόλα αυτά, ίσως να μην καταφέρουμε με κάποιο τρόπο να τους διδάξουμε ότι η αγάπη μπορεί να περιλαμβάνει όλα τα αντίθετα, όλες τις διαφορές, οτιδήποτε δεν είναι σαν εμάς. Στη φύση τα ζώα σκοτώνουν το ένα το άλλο κυρίως από την ανάγκη τους για επιβίωση. Ίσως είναι καιρός να συνειδητοποιήσουμε ότι έχουμε εξελιχθεί από το να είμαστε απλώς σε αυτή την κατάσταση επιβίωσης. Δεν σημαίνει ότι έχουμε σταματήσει να είμαστε ζώα με ακατέργαστα ένστικτα (τα εξελικτικά μέρη του εγκεφάλου είναι ακόμα στο κεφάλι μας για την επιβίωσή μας!), σημαίνει απλώς ότι μπορούμε συνειδητά να επιλέξουμε να μην είμαστε σε αυτή την κατάσταση και να οικοδομήσουμε έναν κόσμο βασισμένο στην αλήθεια, την εμπιστοσύνη και την αγάπη! Για αιώνες τώρα ζούμε τη ζωή μας συλλογικά θεωρώντας τις επικρατούσες συμπεριφορές, πεποιθήσεις και χαρακτηριστικά ως "κανονικές" και οτιδήποτε δεν τους μοιάζει ως "ανώμαλο" με πολύ πόνο για τους τελευταίους. Επικρίνουμε τους άνδρες ως αδύναμους και μαλακούς, τις γυναίκες ως ευαίσθητες και προκλητικές, τους ομοφυλόφιλους ως φυσικά λάθη, τους ανθρώπους του χρώματος, τους μετανάστες και τους ψυχικά ασθενείς ως επικίνδυνους. Αυτή είναι η ρητορικη της κανονικότητας που μπορεί να μην τολμούσε ποτέ η ίδια να είναι διαφορετική και μοναδική και όμως είναι αρκετά "ισχυρή" για να βλάψει το "μη φυσιολογικό" με τόσους πολλούς τρόπους. Στην Ελλάδα (παρόμοια με άλλα μέρη του κόσμου) αυτό εξακολουθεί να είναι αρκετά ισχυρό, καθώς οι λιγότερο "φυσιολογικοί" άνθρωποι δε αναγνωρίζονται για το ποιοί πραγματικά είναι, αλλά υπάρχουν κυρίως μέσα από τις διαφορές τους στον επικρατούντα τρόπο ζωής. Θα πρότεινα σε όποιον διαβάζει αυτό το άρθρο, να ρωτήσει τον εαυτό του: τι αγαπάτε στη ζωή σας; Τι είναι σημαντικό για εσάς τώρα; Γράψτε τις απαντήσεις σας σε ενα χαρτί, περάστε λίγο χρόνο μαζί τους, σκεφτείτε τις καλά τις απαντήσεις σας. Είναι η ζωή σας για την οποία μιλάμε! Αν θέλετε να πάτε βαθύτερα, μείνετε λίγο στη σιωπή και αναρωτηθείτε: σε τι είστε αφοσιωμένοι; τι είναι αυτό που υπηρετείτε στη ζωή σας; Αγάπη, χρήματα, μίσος, υγεία, δύναμη, φιλία, ανάπτυξη, ομορφιά, ολότητα, Θεό, ενότητα, δημιουργικότητα, αγάπη και ούτω καθεξής; Να είστε ειλικρινείς με τον εαυτό σας, αυτές είναι οι απαντήσεις σας και μόνο εσείς μπορείτε να τις διαβάσετε εκτός και αν αποφασίσετε να τις μοιραστείτε με κάποιον. Η δημιουργία ειλικρινών απαντήσεων θα σας επιτρέψει να γειώσετε τον εαυτό σας, να αισθανθείτε αγκυροβολημένοι, να τιμήσετε αυτό που είναι σημαντικό για εσάς και να το αφήσετε να κατευθύνει τη ζωής σας. Μπορεί να αισθανθέιτε έκπληκτοι, μπορεί να είναι δύσκολο να τις αναγνωρίσετε, ίσως να μην έχετε ιδέα, και αυτό είναι εντάξει.. Αφήστε τες να αναδυθούν, να είστε ευγενικοί και καλοί με τον εαυτό σας. Η ψυχή σας προσπαθεί να σας μιλήσει, δώστε χρόνο να την ακουσετε. Φανταστείτε να ζείτε και να μιλάτε από αυτό το μέρος, τι χαρά! Και είναι πιθανό! Τώρα που πρέπει να επανεφεύρουμε κάπως την κανονικότητά μας, ας είμαστε πιο ειλικρινείς με τον εαυτό μας, πιο γενναιόδωροι, πιο αγαπημένοι, πιο ανοιχτόμυαλοι, πιο κατανοητικοί και ολόκληροι. Ο κόσμος, όπως και η ζωή μας, είναι μια αντανάκλαση της κατάστασης του νου μας, του ποιοί είμαστε. Με αγάπη, Παναγιώτης Αγαπητέ Αναγνώστη,
Υπάρχουν τόσα πολλά που συμβαίνουν αυτή τη στιγμή και χρειάζεται χρόνος για να τα επεξεργαστούμε όλα αυτά. Ήταν δύσκολο να προσπαθεί κανείς να βγάλει κάποιο νόημα με τόσες πολλές νέες πληροφορίες που εμφανίζονται κάθε μέρα. Με αυτό κατά νου, ήθελα, όπως πάντα, να χρησιμοποιήσω κάποιες από αυτές τις πληροφορίες κάτω από ένα θέμα, ίσως σε μια προσπάθεια να βάλω τα πράγματα σε τάξη και σε προοπτική και να επισημάνω αυτό που βλέπω ως ουσιαστικό, παρόν και σημαντικό. Έχω ήδη γράψει για μερικά από τα πιθανά διδάγματα που μπορούν να αντληθούν από τον κορωνοϊό και τις συνέπειές του. Καθώς εμφανίζονται νέες πληροφορίες, είναι σημαντικό, για μένα τουλάχιστον, να κατανοήσουμε τυχόν νέα μαθήματα και να προσαρμόσουμε τις απαντήσεις μας σε αυτά. Στην Ελλάδα αυτή τη στιγμή αρχίζουμε να βγαίνουμε σιγά σιγά από την καραντίνα και μας επιτρέπονται κάποιες περισσότερες ελευθερίες από ό, τι πριν. Δεν είχε νόημα να συνεχίσουμε σε κατάσταση αποκλεισμού, καθώς οι νέες μολύνσεις και οι θάνατοι είναι πραγματικά χαμηλοί αυτή τη στιγμή. Κατά τη γνώμη μου, αργά ή γρήγορα όλοι θα μολυνθούμε και θα αναπτύξουμε αντισώματα που αποτελούν τη φυσική μας σωματική προστασία μέχρι να βρεθεί ένα αποτελεσματικό εμβόλιο παρόμοια με την κανονική κατάσταση της γρίπης. Το κύριο θέμα που πλανάται μέσα στο μυαλό μου αυτές τις μέρες είναι αυτό της "αλήθειας". Αισθάνομαι ότι υπάρχει υπερβολή των ανακοινωθέντων μέτρων από τις κυβερνήσεις και αρκετά δυσανάλογα με το βαθμό απειλής από τον ιό. Τα ποσοστά θνησιμότητας σε σύγκριση με τα μολυσμένα άτομα με ή χωρίς συμπτώματα (διαγνωσμένα και μη διαγνωσμένα) δεν είναι τόσο υψηλά όσο αναμενόταν αρχικά. Αποδείξεις που με κάνουν να αμφισβητώ με καχυποψία την προθυμία με την οποία οι κυβερνήσεις σπέυδουν να λάβουν αυτά τα περιοριστικά μέτρα. Οι κάμερες στα σχολεία, η απομάκρυνση των νοσούντων συγγενών από το σπίτι, η παρατεταμένη κοινωνική αποστασιοποίηση από τους φίλους και τους αγαπημένους φαίνονται ακραία μέτρα σε σύγκριση με τη σκληρότητα της κατάστασης μέχρι στιγμής. Καταλαβαίνω ότι υπάρχουν πολλές άγνωστες παράμετροι μέχρι στιγμής, συμπεριλαμβανομένων των ποσοστών μόλυνσης, της συμπεριφοράς του ιού κ. λπ., αλλά είναι πραγματικά εκπληκτικό για μένα ότι οι κυβερνήσεις δεν έχουν αντιδράσει έτσι πριν σε άλλες "απειλητικές για τη ζωή" καταστάσεις όπως η φυσιολογική γρίπη και οι πληθυσμοί που λιμοκτονούν καθημερινά. Επιπλέον, αντί να περιμένουν να δουν τις εξελίξεις του ιού και της επιστήμης, είναι πολύ γρήγοροι στο να επεξεργαστούν αυστηρά μέτρα. Φαίνεται επίσης μέχρι στιγμής ότι τα ένστικτά επιβίωσής μας είναι επιλεκτικά και επαφίονται στην κάθε χώρα, καθώς κάθε χώρα λαμβάνει τα δικά της μέτρα με βάση την αντίληψή και την εκτίμησή της για την 'πραγματικότητα' του ιού. Αυτό είναι ακριβώς το κύριο σημείο μου: ότι ζούμε τη ζωή μας με βάση την αλήθεια που γνωρίζουμε για τον εαυτό μας και πιστεύουμε για τους άλλους. Για παράδειγμα, αν μας πει μια αρχή ότι κάθε Κινέζος είναι μια απειλή για εμάς, καθώς μπορεί να μας μολύνει, τότε θα μπορούσαμε να το πιστέψουμε ως πραγματικότητα και να αρχίσουμε να κατασκευάζουμε τη ζωή μας γύρω από αυτή την "αλήθεια". Έτσι, θα αποφεύγουμε τους Κινέζους με κάθε κόστος, θα χρησιμοποιήσουμε μάσκες, γάντια και οτιδήποτε μπορούμε για να προστατευθούμε από αυτούς, ακόμη και να ευχηθούμε να εγκαταλείψουν τις χώρες μας για να παραμείνουμε υγιείς. Δεν θα τους αναγνωρίζαμε πια ως ανθρώπους που μπορούν να νοσούν, ως γείτονες, φίλοθς κ. λπ., αλλά ως πιθανή μολυσματική κινητή 'βόμβα' από την οποία πρέπει να διαχωρίσουμε τον εαυτό μας. Για να ακολουθήσουμε τους κανόνες κάποιου, σημαίνει ότι υπάρχει η πεποίθηση ότι οι κανόνες αυτοί βασίζονται στην ειλικρίνεια και τη διαφάνεια των προθέσεων. Ως παιδιά υπακούουμε στην τιμωρία από τους γονείς ως έναν τρόπο να μάθουμε τον "καλό" τρόπο συμπεριφοράς σε αντίθεση με τον "κακό". Το "καλό και το "κακό" σε αυτή την περίπτωση ορίζονται από αυτό που οι γονείς πιστεύουν ως καλό ή κακό που με τη σειρά τους μπορεί να έχουν μάθει από τους γονείς τους και ούτω καθεξής. Αυτή είναι η τελική δύναμη των γονέων, που υπό το ρόλο μιας "φροντίζουσας αρχής" μπορεί να διαμορφώσει τη συμπεριφορά των παιδιών τους μέσω τιμωρίας και ανταμοιβής (προγραμματισμός). Είναι σαφές ότι σε κάποιο επίπεδο όλοι παίζουμε "κρυφτό" με ψέματα ο ένας απο τον άλλο. Προσπαθούμε συνεχώς να διαπραγματευόμαστε την αλήθεια μας με την αλήθεια των άλλων αποκαλύπτοντας ένα παιχνίδι δυσπιστίας. Αυτό που πραγματικά με πληγώνει σε αυτό που ζούμε τώρα είναι ότι φαίνεται όλο και πιο πιθανό ότι μας λένε ψέματα, με τον ίδιο τρόπο που έχουμε οι ίδιοι πεί ψέματα όταν δεν έχουμε ακολουθήσει τους κανόνες της καραντίνας. Υπάρχει πάντα ένας λόγος για τον οποίο κάποιος ψεύδεται. Ενώ είναι σαφές ότι οι άνθρωποι ψεύδονται όταν παραβιάζουν τους κανόνες καραντίνας διακινδυνεύοντας να κάνουν μια δραστηριότητα που απολαμβάνουν, δεν είναι τόσο σαφές αλλά και εξαιρετικά ύποπτο γιατί οι κυβερνήσεις ψεύδονται όταν δηλώνουν ψευδείς λόγους θανάτου υπέρ του ιού. Εάν ο ιός είναι η απειλή, γιατί δηλώνουν ότι σκότωσε περισσότερους ανθρώπους από ό, τι πραγματικά έκανε; Γιατί μας ζητάνε να γίνουμε τόσο αποστειρωμένοι αποδυναμώνοντας το ανοσοποιητικό μας σύστημα που πραγματικά μας προστατεύει; Κάτι δε βγάζει ακριβώς νόημα. Κάθε ψέμα που λέγεται δημιουργεί ένα κενό στην 'κόλλα' οποιασδήποτε σχέσης, την εμπιστοσύνη. Τις τελευταίες εβδομάδες ένα μεγάλο μέρος της ελληνικής κοινωνίας παρακολουθεί τη δίκη δύο νεαρών ανδρών που βίασαν και σκότωσαν με πολύ βίαιο τρόπο μια νεαρή κοπέλα. Η εμπιστοσύνη του κοριτσιού προδώθηκε καθώς συνέναισε να τους συναντήσει, ίσως και να κάνει σεξ μαζί τους, αλλά όχι να βιαστεί και να σκοτωθεί. Είναι πραγματικά συγκλονιστικό και στενάχωρο για όποιον έχει λίγη ενσυναίσθηση να συνειδητοποιήσει ότι κάποιος άλλος, για οποιονδήποτε λόγο, μπορεί να υποθέσει ότι "είναι εντάξει" να είναι κυρίαρχος στο τι πρόκειται να συμβεί στη ζωή ενός άλλου. Αναρωτιέμαι πραγματικά ποιος θα μπορούσε να έχει διδάξει σε αυτούς τους δύο νεαρούς άνδρες ότι "είναι εντάξει" να κάνουν έναν άλλο ανθρώπο και ιδιαίτερα μια γυναίκα, να υποφέρει και να της πάρουν τη ζωή της. Όχι μόνο καταχράστηκαν την εμπιστοσύνη της, αλλά και δεν είχαν το θάρρος να πουν την αλήθεια στο δικαστήριο και η πραγματική αλήθεια δεν θα γίνει ποτέ γνωστή καθώς το κορίτσι δεν είναι πια ζωντανό για να την πει. Η αλήθεια θάφτηκε και μόνο μερικά από τα ίχνη της μπορούν να βρεθούν. Αυτό είναι μόνο ένα "μικρό" παράδειγμα για το τι είναι ικανή η ανθρώπινη φύση να κάνει. Για χιλιάδες χρόνια αλληλοσκοτωνόμαστε στο όνομα χωρών, θρησκειών, δικαιοσύνης, δημοκρατίας, ανθρωπίνων δικαιωμάτων, αασφάλειας, κέρδους και άλλων. Ω ναι, συνηθίζαμε να πιστεύουμε αυτές τις αλήθειες, κάνοντας τις δολοφονίες στα μάτια μς δικαιολογημένες, αλλά ήταν πραγματικά; Είναι εντελώς διαφορετικό να σκοτώνει κανείς από αυτοάμυνα από το να σκοτώνει για άλλους λόγους. Θυμηθείτε ότι όλοι οι νόμοι είναι κατασκευασμένοι από τον άνθρωπο, επομένως μεταβλητοί και κυρίως αντανακλούν το πού βρίσκεται πραγματικά η εξέλιξη του ανθρώπινου πνεύματος μια δεδομενη χρονική στιγμή. Όχι πολύ καιρό πριν, ο νόμος επέβαλε την ύπαρξη σκλάβων! Το ενδιαφέρον μου είναι να ακολουθήσω την παρουσία του φωτός σε κάθε σκοτεινή γωνία. Δεν μπορεί, άλλωστε, να υπάρξει πραγματική εκτίμηση του φωτός, αν δεν έχουμε βιώσει το σκοτάδι και, όμως, η επιλογή του σκότους είναι ένα άλλο πράγμα. Κάθε ένας από εμάς είναι μέρος του ίδιου συνεχώς διευρυνόμενου όλου, της ύπαρξης, και μας έχουν δοθεί σε όλους η ικανότητα να βρούμε τη δική μας αλήθεια μέσα σε αυτήν. Πρέπει όμως να την ψάξουμε βαθιά μέσα μας. Πρέπει να αναρωτηθούμε: "αισθάνομαι ότι αυτό είναι σωστό για μένα ή είναι κάτι που μου λένε και συναινώ σε αυτό τυφλά, επειδή δεν ξέρω τίποτα άλλο;'. Η στάση για την αλήθεια κάποιου απαιτεί θάρρος και ακεραιότητα παρόμοια με την ανάγκη του σώματός μας για νερό για να συντηρηθεί. Δυστυχώς, αυτό που συνέβη με τους δύο νεαρούς άνδρες ήταν ότι η εσωτερική τους πυξίδα αγάπης, σεβασμού και συμπόνιας δεν λειτουργούσε και ένα άλλο πρόγραμμα που ενδεχομένως τους το έμαθαν οι γονείς τους, είχε αναλάβει την πυξίδα. Ανεξάρτητα από το τί μας είχαν διδάξει οι γονείς μας, τι μας λένε οι κυβερνήσεις, ποιοί είναι οι κοινωνικοί κανόνες, έχουμε πάντα την επιλογή να αλλάξουμε τα πράγματα για να είμαστε αληθινοί με τον εαυτό μας. Ο Θεός, το Σύμπαν, το Φως θέλουν να είμαστε ελεύθεροι και ειρηνικοί μόνο αν το επιλέξουμε να είμαστε έτσι κάθε μέρα. Η εμπιστοσύνη στον "λάθος αφέντη" θα έχει καταστροφικές συνέπειες για εμάς και τους άλλους, παρόμοιες με αυτές που συνέβησαν με τους νέους άνδρες. Η επιλογή είναι πάντα δική μας... Με αγάπη, Παναγιώτης Αγαπητό Χρημ/μικό Σύστημα,
Ήθελα να σου γράψω εδώ και πολύ καιρό. Για να είμαι ακριβής τουλάχιστον από το 2008, όπου η χώρα μου και ο υπόλοιπος κόσμος βίωσαν μια οικονομική κρίση εξαιτίας ενός εσωτερικού σου προβλήματος. Καταρχάς, θα ήθελα να σε ευχαριστήσω για την παροχή του πλαισίου με το οποίο εμείς, οι άνθρωποι ,μπορέσαμε να οργανώσουμε τη ζωή μας για αιώνες. Αντί να υπάρχουμε "χωρίς σκοπό" μαθαίνουμε από τη στιγμή που θα έρθουμε σε αυτόν τον κόσμο ότι για να τρώμε, να πίνουμε, να έχουμε σπίτι, να έχουμε ρούχα και κρεβάτι, να έχουμε εκπαίδευση κλπ πρέπει να εργαζόμαστε στο πλαίσιο σου, να διατηρούμε μια δουλειά και να κερδίζουμε χρήματα για να ξοδεύουμε. Είναι λογικό ότι οι άνθρωποι έπρεπε να δημιουργήσουμε ένα σύστημα για να μπορέσουμε να διαχειριστούμε τον πλούτο που υπάρχει σε αυτόν τον πλανήτη για τους σκοπούς μας. Ξέρω ότι έχεις εργαστεί σκληρά μαζί με πτυχές της ανθρώπινης φύσης όπως η απληστία για να ενισχύσετε τη θέση σας στην ανθρώπινη ζωή κατά τη διάρκεια των αιώνων και το έχετε κάνει με μεγάλη επιτυχία, δημιουργώντας ακόμη και υποπροϊόντα όπως πιστωτικές κάρτες και ομόλογα για να διευκολύνετε αυτή τη διαδικασία. Οφείλω να ομολογήσω ότι η σχέση μου μαζί σου ήταν πάντα μία με πολλές αντιφάσεις που ήταν δύσκολο να συμβιβαστούν Από τη μία πλευρά, καταλαβαίνω ότι έχοντας πολλά χρήματα μου δίνει πρόσβαση σε πολλά πράγματα που μπορεί να θέλω να έχω, όπως εκπαίδευση, ένα ωραίο σπίτι, όμορφα ρούχα, ταξίδια σε ενδιαφέροντες προορισμούς κλπ. Ταυτόχρονα, η έλλειψη χρημάτων επιτρέπει στους ανθρώπους να πεθαίνουν λόγω πείνας και δίψας, να ζουν σε βρώμικες συνθήκες, να μην έχουν πρόσβαση στην εκπαίδευση και σε όμορφα ρούχα. Πάντα ένιωθα προνομιούχος έχοντας ορισμένη πρόσβαση σε αυτά τα πράγματα γνωρίζοντας ότι μερικοί άνθρωποι έχουν περισσότερη πρόσβαση και άλλοι άνθρωποι έχουν λιγότερη πρόσβαση, αλλά ποτέ δεν κατάλαβα πώς βρέθηκα σε αυτή τη θέση. Σίγουρα δεν πιστεύω ότι είμαι με κανέναν τρόπο "καλύτερος" ή πιο άξιος από οποιονδήποτε άλλο σε αυτόν τον κόσμο. Ίσως αυτό είναι ένα ερώτημα για τον Θεό να απαντήσει και ίσως όχι... Δεδομένου ότι το σύστημά σου είναι ένα ανθρώπινο δημιούργημα, φαντάζομαι ότι η παρέμβαση του Θεού πρέπει να έχει συμβεί έμμεσα μέσω της θέλησης του ανθρώπου. Η κρίση σου που ξεκίνησε το 2008 με παγκόσμιες συνέπειες ήταν το πρώτο προειδοποιητικό σημάδι που είδα από τη γέννησή μου ότι δεν είσαι και τόσο σταθερό όσο πιστεύαμε ότι είσαι. Η κατάσταση με τον κοροναϊό ενισχύει αυτή τη συνειδητοποίηση. Είσαι σίγουρα ημιτελές και, στην πραγματικότητα, έχεις γίνει ένα επικίνδυνο όπλο στα χέρια του ανθρώπου, καθώς στο όνομά σου άνθρωποι πεθαίνουν συνεχώς και υποφέρουν. Δεν θα σου πώ ψέμματα, ήμουν θυμωμένος μαζί σου για πολύ καιρό που παίζεις αυτόν τον ρόλο. Παρ' όλα αυτά, καταλαβαίνω ότι υπάρχει μια κοινή ευθύνη εδώ. Υπό το όνομά σου οι άνθρωποι βρήκαμε μια δικαιολογία ή, καλύτερα, έναν τρόπο να ασκήσουμε έλεγχο ο ένας στον άλλο. Αν κάποιος "κατέχει" ή "διαχειρίζεται" το νερό της γης και διψάτε, τότε η επιβίωσή σας εξαρτάται από αυτό το άτομο. Αν δεν έχετε χρήματα για να πληρώσετε για το νερό, τότε είστε δύο φορές εξαρτημένοι από αυτό το άτομο. Μου είναι αρκετά δύσκολο να καταλάβω, όμως, γιατί οι άνθρωποι χρεώνουν ο ένας τον άλλον για πράγματα που τους παρέχονται ελεύθερα από τη φύση. Η φύση δεν στέλνει μηνιαίο λογαριασμό σε όλους μας για τα πορτοκάλια, το μαρούλι, το ξύλο και όλους τους πόρους που μας παρέχει, γιατί στέλνουμε εμείς; Με όλο το σεβασμό για ό, τι έχειςυπάρξει και έχεις κάνει για την ανθρωπότητα, αισθάνομαι ότι καταρρέεις και χρειαζόμαστε ένα νέο σύστημα. Αισθάνομαι ότι η ανθρωπότητα πρέπει να δημιουργήσει ένα σύστημα που θα αντικατοπτρίζει ολόκληρη την αληθινή της φύση και όχι ένα μέρος της. Τη στιγμή της δημιουργίας σου, θεωρήσαμε ότι ήσουν το μέσο για την επίτευξη ενός σκοπού και ότι αυτός ο "σκοπός" πιθανότατα ολοκληρώθηκε τώρα. Εδώ και αρκετό καιρό έχουμε γίνει ο ανελέητος κυβερνήτης αυτού του πλανήτη με επισφαλείς αξίες που εξαντλούν τους πόρους του με το σύνθημα YOLO (ζούμε μόνο μία φορά). Με γνώμονα την απληστία και την αλαζονεία, αποφασίζουμε ποιος θα φάει και θα ζήσει ή δεν θα έχει να φάει και να πεθάνει, ποιός θα έχει πρόσβαση στην εκπαίδευση, ποιός θα είναι υγιής, ποιός θα έχει μεγαλύτερο σπίτι, ωραία ρούχα, "εξωτικές" περιπέτειες. Σε μεγάλο βαθμό έχουμε τον έλεγχο ή ελεγχόμαστε ο ένας από τον άλλο για το τί μπορούμε και δεν μπορούμε να κάνουμε σε αυτή τη ζωή. Μας βοηθήσες να δούμε και να βιώσουμε τί σημαίνει να γίνουμε σκλάβοι των ενστίκτων μας. Μας βοήθησες να κάνουμε πραγματικότητα πολλά σκοτεινά μέρη της ανθρώπινης φύσης, όπως ο εγωισμός, η βαρβαρότητα, η απληστία, η αδικία, ο πόνος, η ταλαιπωρία κλπ. Για όλα αυτά σου είμαστε ευγνώμονες. Πες με "ονειροπόλο", αλλά έχω ισχυρή πεποίθηση και πίστη ότι η ανθρωπότητα θα αρχίσει σταδιακά να δημιουργεί ένα νέο σύστημα που θα βασίζεται σε πραγματικές αξίες αναγνωρίζοντας ότι όλοι οι άνθρωποι είναι ίσοι και αξίζουν να έχουν πρόσβαση σε ό, τι θα τους βοηθήσει να δημιουργήσουν μία γεμάτη νόημα ζωή. Δεν έχει νόημα, αγαπητό χρημ/μικό σύστημα, να συνεχίσουμε να σε χρησιμοποιούμε ως κύριο σύστημά μας. Είμαστε προσωρινοί σε αυτόν τον πλανήτη και τα πρόσφατα γεγονότα μας έδειξαν ότι αξίες όπως η ίδια η ζωή, η υγεία, η ψυχική και συναισθηματική ειρήνη και ευτυχία, η εκτίμηση της ελευθερίας και της φύσης είναι πολύ πιο πολύτιμα για εμάς από τα χρήματα και μαντέψτε, μπορούν να είναι δωρεάν! Ο κύριος λόγος που οι άνθρωποι συγκεντρώθηκαμε και οργανωθήκαμε σε κοινωνίες είναι επειδή μπορούμε έτσι να βοηθήσουμε ο ένας τον άλλο, να ευημερούμε και να φροντίζουμε ο ένας τον άλλον, πιστεύοντας ότι η ευημερία ενός, είναι η ευημερία όλων και όχι εις βάρος των άλλων. Έστω κι αν δεν το καταλαβαίνουμε συνειδητά, αισθάνομαι ότι γινόμαστε ισχυρότεροι και σοφότεροι μέσα από τα συνεχή μαθήματα της ζωής για να επιλέξουμε ένα διαφορετικό τρόπο ζωής. Στην πρόσφατη απειλή, η πλειοψηφία από εμάς αισθανθήκαμε ευγνώμονες για όλα όσα έχουμε. Κατά τη διάρκεια της καραντίνας, εκτιμήσαμε τις βόλτες μας στη φύση, τη φρεσκάδα του αέρα, την καθαριότητα της ατμόσφαιρας και των υδάτων, την επανεμφάνιση των ζώων κοντά μας, τους χαλαρούς ρυθμούς ζωής χωρίς να χρειάζεται να δουλέυουμε και να ζούμε σε ξέφρενους ρυθμούς μόνο για να καταλήξουμε να είμαστε χρεωμένοι στους τεχνητούς τραπεζικούς μας λογαριασμούς και στις ψυχές μας! Τώρα που το σύστημά σου μας έχει δείξει όλα τα τρωτά του σημεία και τους περιορισμούς του, ελπίζω ότι η ανθρωπότητα θα ενσωματώσει προηγούμενα μαθήματα και θα δεχτεί την όχι τόσο εύκολη πρόκληση να δημιουργήσει ένα δίκαιο, ειρηνικό, γεμάτο ευγνωμοσύνη, ευτυχισμένο και ολόκληρο κόσμο για να ζήσουν όλοι μέσα σε αυτόν. Αν δεν είναι στο χέρι σου, ούτε στου Θεού, ίσως να είναι στα χέρια μας... Με αγάπη, Παναγιώτης "Μέχρι να κάνει κανείς το ασυνείδητο συνειδητό,
θα κατευθύνει τη ζωή του και θα το ονομάζει μοίρα" Κ. Γ. Γιούνγκ Αγαπητέ Αναγνώστη, Όσο περισσότερο περνούν οι μέρες, τόσο περισσότερο φαίνεται ότι εξοικειονόμαστε με τη συνθήκη που ζούμε. Βιώνω και παρατηρώ μικτά συναισθήματα γύρω μου και ήθελα να ονομάσω και να συζητήσω μερικά από αυτά. Μας ζητήθηκε να σταματήσουμε και για τους περισσότερους ανθρώπους αυτό διατάραξε τη ρουτίνα τους σε πολλά επίπεδα. Σταματήσαμε να πηγαίνουμε στις δουλειές μας, να συναντάμε και να αγκαλιάζουμε φίλους, να κάνουμε χόμπι και δραστηριότητες, να ταξιδεύουμε κλπ. Αναγκαστήκαμε να τεθούμε σε πάυση. να κάνουμε ένα διάλειμμα και, το πιο σημαντικό, ένα συλλογικό που κανονικά δεν θα κάναμε. Ήταν σαν να βιώσαμε το "L'arrêt du temps", τη στάση του χρόνου. Είμαστε ακόμα ζωντανοί, ω ναι, αναπνέουμε, τρώμε, κάνουμε μπάνιο και όμως οι μέρες μας είναι διαφορετικές, ο χρόνος είναι διαφορετικός, οι στιγμές μας είναι διαφορετικές. Έχουμε περισσότερο χρόνο στο μέρος που ζούμε, στα σπίτια μας, έχουμε περισσότερο χρόνο με τους ανθρώπους με τους οποίους ζούμε και έχουμε περισσότερο χρόνο με τους εαυτούς μας. Μερικοί άνθρωποι (εσωστρεφείς) είναι ίσως πιο άνετοι με αυτήν τη συνθήκη ως περιορισμένοι και ελάχιστα αποσπασμένοι γιατί μπορεί να ταιριάζει περισσότερο με τη φύση τους. Για άλλους ανθρώπους (εξωστρεφείς) αυτό μπορεί να είναι πιο δύσκολο, καθώς μπορεί να απολαμβάνουν περισσότερο την παρέα πολλών άλλων ανθρώπων και να είναι έξω κάνοντας πράγματα. Έχοντας λίγο περισσότερο χρόνο και χώρο διαθέσιμο μέσα στη μέρα μας μπορεί να είναι δύσκολο για όλους, καθώς δεν είμαστε συνηθισμένοι σε αυτό. Είμαστε συνηθισμένοι να "τρέχουμε", να κάνουμε πράγματα, να παρακολουθούμε ό, τι δημιουργήσαμε ως σημαντικό και με νόημα στη ζωή μας. Οι ζωές μας καθορίζονται κυρίως από και επικεντρώνονται στην "πράξη". Αισθανόμαστε ότι έχουμε μια επιτυχημένη μέρα όταν έχουμε ολοκληρώσει πολλά περίπλοκα καθήκοντα. Αισθανόμαστε ότι έχουμε μια ουσιαστική ζωή όταν σχεδιάζουμε τα πράγματα και ανυπομονούμε να τα ζήσουμε. Δεν υπάρχει απολύτως τίποτα κακό με αυτό ως τέτοιο. Έχω δεί όμως να γίνεται πρόβλημα όταν υπερβαίνουμε τα όρια ταχύτητας του σώματός μας και του νου μας. Έχω δει ανθρώπους ξανά και ξανά να γίνονται σωματικά και ψυχικά άρρωστοι (εκτός ισορροπίας) επειδή δεν έχουν ακούσει τα ανησυχητικά καμπανάκια των ορίων που πέρασαν. Είναι απολύτως κατανοητό ότι κατά τη διαδικασία οικοδόμησης μιας ουσιαστικής ζωής θα μπορούσαμε να παρασυρθούμε και να το παρακάνουμε. Θέλουμε μόνο να συνεχίσουμε να νιώθουμε καλά για τον εαυτό μας δημιουργώντας παραγωγικές και γεμάτες ζωές. Αναμφισβήτητα, το να είναι κανείς δημιουργικός είναι ένα βασικό στοιχείο για την υγεία και την ευτυχία μας. Υπάρχει λοιπόν κάποιο ζήτημα όταν περνάμε τα όριά μας; Από την άποψη της (σωματικής, συναισθηματικής και ψυχικής) υγείας είναι χρήσιμο να γνωρίζουμε τα όριά μας ανά πάσα στιγμή. Όταν αισθανόμαστε κουρασμένοι και συνεχίζουμε να κάνουμε τα ίδια πράγματα τότε πιθανότατα θα βλάψουμε τον εαυτό μας ή θα αρχίσουμε να κάνουμε λάθη. Σκεφτείτε ότι τα σώματά μας χρειάζονται (σχεδόν) το ένα τρίτο της ημέρας μας (το ένα τρίτο της ζωής μας!) να κοιμηθούν, να ξεκουραστούν σε μια ασυνείδητη κατάσταση που είναι ζωτικής σημασίας για τη λειτουργία του εγκεφάλου μας και κατ επέκταση ολόκληρου του σώματός μας. Όπως κάθε σύστημα, πρέπει κάποια στιγμή να "κατεβάσει διακόπτη", να έχουμε κάποιο χρόνο συντήρησης όταν το "μηχάνημα" πρόκειται να ξεκουραστεί, να καθαριστεί, να ανανεωθεί. Αυτός είναι ο ρόλος των διακοπών θα πεί κάποιος και θα έχει δίκιο. Πόσο συχνά όμως, μπορούμε να πάρουμε τις διακοπές που ενδεχομένως χρειαζόμαστε; Οι ζωές μας είναι τόσο στενά δομημένες (συμπεριλαμβανομένων και των οικονομικών δεσμεύσεων) που ακόμα κι αν μπορούσαμε να έχουμε κάποιο χρόνο μακριά, τα πράγματα που πρέπει να φροντίσουμε, δεν θα σταματούσαν ή δεν θα θέλαμε να σταματήσουν. Η αίσθηση μου είναι ότι η "πράξη" έχει γίνει ο κύριος τρόπος ύπαρξής μας. Υπάρχουμε εξαιτίας όλων των πραγμάτων που κάνουμε, αλλά είναι αυτό ελευθερία; Αν κάποιος μας έλεγε ότι θα κερδίζαμε το ίδιο χρηματικό ποσό χωρίς να χρειάζεται να πάμε στη δουλειά, θα εξακολουθούσαμε να πηγαίνουμε στη ίδια δουλειά την επόμενη μέρα; Θα εξακολουθούσαμε να δημιουργούμε την ίδια ζωή που δημιουργούμε τώρα; Καταλαβαίνω ότι η ερώτηση και η απάντησή της δεν είναι τόσο απλές, όμως είναι σημαντικό να ρωτήσουμε: Tί είναι αυτό που οδηγεί τη ζωή μας; Σε τι είμαστε αφοσιωμένοι; Ποιο είναι το πάθος και ο σκοπός της ζωής μας; Δεν θέτω αυτά τα ερωτήματα με φιλοσοφικό τρόπο, αλλά με ρεαλιστικό. Τι μας κάνει να χαμογελάμε; Τι κάνει τις καρδιές μας να χτυπούν κάθε μέρα; Τι μας εμπνέει και μας ενδιαφέρει σε αυτόν τον κόσμο; Έχοντας χρόνο και χώρο στις καρδιές μας αναπόφευκτα μας αφήνει κάποιο διαθέσιμο χώρο και χρόνο για να προβληματιστούμε, αν το επιθυμούμε. Κανείς δεν μας ζητά να το πράξουμε, εξαρτάται εξ ολοκλήρου από εμάς. Στον χρόνο ανάπαυσης, στον ύπνο μας, έχουμε όνειρα, τη ζωντανή επικοινωνία μεταξύ του συνειδητού και του ασυνείδητου νου μας που επιλύει τις εντάσεις της ημέρας και μας ενημερώνει για τη ψυχική μας κατάσταση. Θα ήταν δυνατόν να επιτρέψουμε λίγο χρόνο από τα δύο τρίτα του ξύπνιου χρόνου της μέρας μας να κάνουμε συνειδητά το ίδιο; Να είμαστε αντί να κάνουμε; Να είμαστε χωρίς σκοπό και κατεύθυνση, να είμαστε ανόητοι και χωρίς νόημα, να παίζουμε, να μην σκεφτόμαστε, να είμαστε άδειοι, να φανταζόμαστε, να μην δημιουργούμε, να απολαμβάνουμε τη θέα από το βουνό που μόλις ανεβήκαμε! Με το απλά να υπάρχουμε θα μπορούσαμε να συνειδητοποιήσουμε ότι υπάρχουν τμήματα της καρδιάς μας που δεν γνωρίζαμε ότι υπήρχαν και, ως εκ τούτου, δεν τα ακούμε, επειδή έχουμε τόσο επικεντρωθεί αλλού. Ποιανού τη ζωή ζούμε πραγματικά και ποιος είναι αυτός που ζει πραγματικά; Είναι κάποιος ειλικρινής, αυθεντικός και ολόκληρος άνθρωπος ή κάποιος μερικός και ελλειπής; Με αγάπη, Παναγιώτης Αγαπητέ αναγνώστη,
Και η καραντίνα συνεχίζεται... Παρά τον βομβαρδισμό απο πληροφορίες θα ήθελα να συνεχίσω με κάποιες νηφάλιες όσο το δυνατόν σκέψεις, όσο το καθεστώς 'μένουμε σπίτι' παραμένει. Έχω την εντύπωση ότι βρισκόμαστε κάπου μεταξύ ενός εφιάλτη και μιάς πρόκλησης. Είναι αλήθεια ότι η ζωή των περισσότερων ανθρώπων έχει αλλάξει ξαφνικά από τη μία μέρα στην άλλη και όπως είναι λογικό ψάχνουμε όλοι να βρούμε μια ισορροπία στην καθημερινότητά μας ανάμεσα στις προηγούμενες συνήθειες και στα τωρινά δεδομένα. Έχουμε μπεί σε καραντίνα και 'θυσιάζουμε' την ελευθερία κινήσεών μας εδώ και καιρό, προκειμένου να προστατεύσουμε την υγεία τη δική μας αλλά και των άλλων, γνωστών και αγνώστων. Κάποιο ακολούθησαν τα μέτρα με περισσότερη ή λιγότερη προθυμία με τον ίδιο τρόπο που τα παιδιά σε μια οικογένεια αντιδρούν στην επιβολή ενός κανόνα από τους γονείς τους, κάποια επαναστατούν προσπαθώντας να άρουν τον κανόνα και ίσως μπούν σε τιμωρία και κάποια τον ακολουθούν πειθήνια ως τον μοναδικό δρόμο. Στην περίπτωση του κοροναϊού δεν πρόκειται για τιμωρία αλλά μία οριοθετημένη πολιτική για την αντιμετώπισή του, παρ' όλα αυτά με στοιχεία επιβολής. Ο καθένας αντιδρά σε τέτοιες συνθήκες ανάλογα με τα βιώματα του (τόσο αυτής όσο και προηγούμενων ζωών, αν πιστεύει κανείς σε αυτές). Για παράδειγμα, κάποιος μπορείς όντως να νιώθει ότι τον έχουν βάλει τιμωρία, όπως όταν ήταν παιδί, κάποιος ότι θέλουν να τον ελεγξουν και να του πάρουν την ελευθερία του, κάποιος ότι προσπαθούν να τον εκφοβίσουν για κάτι. Έχετε σκεφτεί ακολουθώντας την πυξίδα των συναισθημάτων σας, αν και τί μπορεί να ενεργοποίησε σε εσάς αυτή συνθήκη; Απο τα πρώτα ζητήματα που θέτει η παρουσία του ιού είναη η αναφορά στην θνητότητά μας. Ναι, εν έτει 2020 είμαστε ακόμα ευάλωτοι σε έναν ιό και οποιοσδήποτε ανα πάσα ώρα και στιγμή μπορεί να αρρωστήσει και να χάσει τη ζωή του. 'Αρα η υγεία και η ζωή κανενός μας δεν είναι πάντα δεδομένες. Λόγος για ευνγωμοσύνη νούμερο 1! Οι περισσότεροι έχουμε περιρορίσει το πεδίο δράσης μας στο σπίτι, στη δουλειά, σ' ένα περίπατο και στο σούπερ μάρκετ. Αυτή η ελαχιστοποίηση του χώρου κάνει ό,τι βρίσκεται σε αυτόν τον νεό χώρο μεγάλο και έντονο. Κάποιοι περνάνε δύσκολα γιατί μπορεί να είναι στο σπίτι τους εγκλωβισμένοι με τα παιδιά τους χωρίς διακοπή, μπορεί να μην μπορούν να δούν τους δικούς τους ανθρώπους, μπορεί να είναι μόνοι, μπορεί να έχουν εγκλωβιστεί σε κακοποιητικά περιβάλλοντα και να μην μπορούν να ξεφύγουν και για πολλούς άλλους λόγους. Για αυτούς τους ανθρώπους οι ανακουφιστικές λύσεις μπορεί να αφορούν περισσότερο σκέψεις για το πότε θα απεγκλωβιστούν και για μελλοντικές διακοπές παρά για οποιαδήποτε παρατήρηση και ίσως αλλαγή στον τρόπο που σκέφτονται και υπάρχουν εν γένει. Είναι φυσιολογικό όταν ένας άνθρωπος υποφέρει, να σκέφτεται πρώτα πώς θα τελειώσει η συνθήκη μέσα στην οποία υποφέρει και μετά να κάνει έναν απολογισμό για το τί τον έκανε να υποφέρει και τι σημαίνει όλη η εμπειρία για τον ίδιο. Λυτρωτικές σκέψεις απεγκλωβισμού μπορεί να μας κάνουν να ξεχνάμε πόσα πράγματα έχουμε, ένα ασφαλές σπίτι, μερικούς ανθρώπους που αγαπάμε και μας αγαπάνε, φαγητό, διασκέδαση, τρόπους δημιουργικότητας κ.ά. Λόγος για ευγνωμοσύνη νούμερο 2! Ο παρατεταμένος περιορισμός σε συνδυασμό με την ενεργοποίηση ανεπεξέργαστων περασμένων βιωμάτων (πληγές, τραύματα, εμπειρίες πείτε τα όπως θέλετε) μπορεί να φέρουν στην επιφάνεια συναισθήματα και επακόλουθα συμπεριφορές που δεν τις ξέραμε πριν. Αν κάποιος, για παράδειγμα, αισθάνεται μόνος ή ευάλωτος, τότε μπορεί να προκαλέσει εντάσεις με άλλους γύρω του για να τραβήξει την προσοχή. Κάποιος μπορεί να νιώσει θλίψη συνειδητοποιώντας το πώς και γιατί έφτασε να αισθάνεται μόνος του όντας μόνος του ή με άλλους μαζί κ.ά. Η ανάδυση τέτοιων άγνωστων μέχρι τώρα συναισθημάτων και συνειδητοποιήσεων μπορεί να είναι κάτι πολύ δύσκολο να διαχειριστεί κάποιος και συνήθως χρειάζονται χρόνο και φροντίδα για να ενσωμτωθούν ως πληροφορίες. Συνήθως, επίσης, δεν είναι βοηθητικό να συγκρίνει κανείς την εμπειρία του με κάποιον άλλο καθώς βιώματα και απολογισμοί είναι προσωπικές υποθέσεις. Το αν και πώς βιώνει κάποιος το αίσθημα μοναξιάς μπορεί να είναι πολυ διαφορετικό από κάποιον άλλο για να συζητηθούν ως ταυτόσημα. Η παρατεταμένη παραμονή σε καραντίνα μπορεί, επίσης, εύκολα να ωθήσει το μυαλό σε δρόμους διάφορων θεωριών συνομοσίας, όπως ότι κρύβεται πίσω από όλο αυτό, το σχέδιο κάποιων ισχυρών για να φέρουν σιγά σιγά τον κόσμο σε περιορισμό κινήσεων και ελευθεριών. Είναι αλήθεια, βέβαια, ότι πολλά μυστηριακά κείμενα κάνουν αναφορά σε μία τέτοια τάξη πραγμάτων αλλά και το ότι ουκ ολίγες φορές στο παρελθόν κυβερνήσεις και ομάδες αξουσίας έχουν χρησιμοποιήσει ψέμματα για την εξυπηρέτηση των συμφερόντων τους. Συζητώντας με φίλους για αυτό δεν μπορούσα παρά να κυριευτώ από ένα συνδυασμό φόβου, ανυμπόριας και απελπισίας. Εάν υποθέσουμε ότι κάτι τέτοιο συμβαίνει, είναι απορίας άξιο πώς το ανθρώπινο πνεύμα μετά απο τόσους αιώνες προόδου αλλά και δεινών, να γυρνά στην ανάγκη για επικυριαρχία των άλλων ανθρώπων προς όφελος εαυτών. Προσωπικά μου φαίνεται τόσο ‘λιγο’ και ποταπό. Απ’όσο θυμάμαι τον εαυτό μου, το ‘κάλεσμά’ μου αφορούσε στο να δημιουργήσω και να βοηθήσω άλλους να δημιουργήσουν πιό ελέυθερες ζωές απεγκλωβίζοντας τους εαυτούς τους από συμπεριφορές και δυναμικές που κάποτε μπορεί να ήταν όλος ο κόσμος τους (οικογένεια), αλλά μετέπειτα τους ‘κρατάνε πίσω’. Και αυτό έχω σκοπό να συνεχίσω να κάνω. Όπως έχω συζητήσει εκτεταμένα, δεν πιστεύω ότι καμία ‘πράξη’ ανθρώπινη, φυσική ή θεϊκή γίνεται τυχαία με την έννοια ότι έχει κάποια πρόθεση, κάποια ανάγκη, κάποιο αίτημα συνειδητό ή ασυνείδητο που την ενεργοποιεί, όπως η φωτιά που ζεσταίνει το νερό. Ανεξάρτητα με το τί βιώματα έχει ο καθένας και αν πιστεύει σε θεωρίες συνομωσίας ή όχι, μπορεί να ήρθε η ώρα να κάνουμε μερικές κρίσιμες ερωτήσεις στον εαυτό μας, τώρα που δεν μπορούμε να κινηθούμε τόσο εύκολα σε εξωτερικούς αποπροσανατολισμούς. Τί σημαίνει για τον καθένα από εμάς να είναι πραγματικά ελεύθερος εσωτερικά και εξωτερικά; Πώς ορίζει κανείς την ελευθερία του και τί είναι διατεθημένος να κάνει για να την πετύχει εσωτερικά και εξωτερικά; Πώς συνυπάρχουμε με την ελευθερία- ύπαρξης, έκφρασης- του άλλου όταν δεν 'συμφωνεί' με τον δικό μας ορισμό της ελευθερίας; Ο κόσμος μας και ο τρόπος ζωής μας θα είναι πάντα μία από τις εκφράσεις της ψυχής μας άρα δεν είναι τόσο ξεχωριστά. Το πόσο συνειδητοί, έντιμοι και ειλικρινείς στέκομαστε απέναντι σε αυτήν την αλήθεια είναι πολύ προσωπικό. Με αγάπη, Παναγιώτης Αγαπητέ Αναγνώστη,
Είναι μία από αυτές τις στιγμές τώρα που αισθάνομαι γεμάτος εμπειρίες και συναισθήματα που επιθυμούν να εκφραστούν με ουσιαστικό τρόπο. Κατά τη διάρκεια της καραντίνας συνεχίζω να δουλεύω με τους πελάτες μου σε συνεδρίες ψυχοθεραπείας. Είναι πραγματικά ενδιαφέρον να γίνομαι συμμετοχικός μάρτυρας στο τί αναδύεται για τους ανθρώπους, φυσικά, με βάση την προσωπική τους ιστορία και το ψυχικό τους ταξίδι. Εμπνευσμένος, λοιπόν, από αυτές τις συνεδρίες και την προσωπική μου διαδικασία επεξεργασίας, ήθελα να μοιραστώ μαζί σας κάποιες σκέψεις. Η συνέχιση της υποστήριξης ανθρώπων σε τέτοιους δύσκολους καιρούς δεν είναι πάντα εύκολη, καθώς δεν είναι πάντα εύκολο για εμένα τον ίδιο να επεξεργαστώ αυτό που συμβαίνει. Διαδικασία που με έκανε να συνειδητοποιήσω, όμως, ότι δεν είμαστε μόνοι, ότι για πρώτη φορά - τουλάχιστον για το διάστημα που βρίσκομαι στη Γη - βιώνουμε συλλογικά ένα τόσο περίπλοκο πράγμα που επηρεάζει τις ζωές όλων στη γη με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Γνωρίζω ότι μέχρι τώρα έχω επικεντρωθεί στις θετικές πλευρές και στα διδάγματα που προέκυψαν από αυτό, προσπαθώντας να δώσω στον εαυτό μου και στους άλλους λίγο κουράγιο. Ωστόσο, θέλω τώρα να επικεντρωθώ στην πραγματική διάσταση που έχει πάντα τόσο μία θετική όσο και μία δύσκολη πλευρά σε αυτήν, όπως ένα νόμισμα. Είναι παρόμοιο όπως συμβαίνει κατά τη διάρκεια θεραπείας του καρκίνου: σχεδόν ποτέ δεν ανοίγονται δύσκολα συναισθηματικά μπλοκαρίσματα καθώς το άτομο χρειάζεται όλη του τη δύναμη για να δώσει τη μάχη και στη συνέχεια.ξεκινά μόνο μια τέτοια διαδικασία μετά την ολοκλήρωση της θεραπείας. Ωστόσο,προσπαθόντας πάντα να επικεντρωθούμε μόνο στην θετική πλευρά μπορεί να δημιουργήσει ένα πρόσθετο βάρος, τον οποίο η δύσκολη πλευρά πρέπει να υποφέρει παραμένοντας στη σιωπή. Είναι αυτός ο πρόσθετος πόνος που θέλω να ελαφρύνω σταδιακά τώρα. Για πρώτη φορά στην πρόσφατη ιστορία, εμείς, η ανθρωπότητα, καλούμαστε να "πολεμήσουμε" ενάντια στον ίδιο "εχθρό". Ποιος θα το πίστευε ότι, πλούσιοι και φτωχοί, άνδρες και γυναίκες, "καλοί" και κακοί ", μαύροι και λευκοί, ετεροφυλόφιλοι, ομοφυλόφιλοι και τρανσέξουαλ, μετανάστες και γηγενείς, όλοι μας, αυτή τη στιγμή θα είχαμε τη ζωή μας υπό απειλή; Κάποιοι βέβαια πιό προφυλαγμένοι από κάποιους άλλους λόγω koinvnik;hw θέσης. Είναι απολύτως φυσιολογικό να αισθανόμαστε όλα τα συναισθήματα που κάποτε αισθανόμασταν ενώ κυνηγούσαμε στα δάση για φαγητό. Ο φόβος για την υγεία τη δικιά μας και των αγαπημένων μας, η αδυναμία μπροστά στην εξάπλωση και τη θεραπεία, η θλίψη για τις απώλειες, η απογοήτευση, ο θυμός, η απελπισία, η αγωνία, το άγχος, ο τρόμος και άλλα είναι μερικά από τα συναισθήματα που όλοι τώρα μοιραζόμαστε ως κοινά απέναντι σε ένα συγκεκριμένο πράγμα. Όλοι βιώνουμε αυτά τα συναισθήματα ξανά και ξανά, αλλά ίσως για διαφορετικούς λόγους που είναι πιο προσωπικοί για εμάς, όπως η απώλεια της μητέρας κάποιου. Η κοινή εμπειρία που όλοι μοιραζόμαστε αυτή τη στιγμή προσθέτει μια άλλη διάσταση στο γεγονός. Για μερικούς ανθρώπους τα υψηλά επίπεδα φόβου, αγωνίας και άγχους είναι η φυσιολογική τους κατάσταση καθώς τα συστήματά τους (σώμα, μυαλό - σκέψεις και συναισθήματα - και πνεύμα) δεν κατάφεραν (μέχρι τώρα τουλάχιστον) να επιφέρουν την επίτευξη μιας πιο μόνιμης κατάστασης ηρεμίας και τώρα ο υπόλοιπος κόσμος γνωρίζει πώς αισθάνονται. Η επιβίωση σε όλα τα επίπεδα περιλαμβάνει πάντα όλα τα συναισθήματα στο ρεπερτόριό της. Ζώντας σε αυτή τη φυσική μορφή όλοι είμαστε σε κάποιο επίπεδο ανίσχυροι: τα ατυχήματα, οι ασθένειες, οι θάνατοι, οι φυσικές καταστροφές και συνθήκες κ.λπ. είναι όλοι άγνωστοι (ή τουλάχιστον περιορισμένα γνωστοί) παράγοντες της εξίσωσης της ζωής και της ευτυχίας. Μπορεί να το κατανοούμε λογικά, αλλά η αντιμετώπισή του σε συναισθηματικό επίπεδο είναι ένα τελείως διαφορετικό πράγμα. Το να αισθάνεται κανείς χαμένος, ανασφαλής, φοβισμένος, συγκρουόμενος, παγιδευμένος, μπερδεμένος δεν είναι ευχάριστες εμπειρίες. Μπορούμε να επιλέξουμε να τα αντιμετωπίσουμε, να κρυφτούμε ή να τα αποφύγουμε, αλλά η τελική πραγματικότητα της παρουσίας τους δεν αλλάζει. Το τί επιλέγουμε, όμως, αλλάζει και μπορεί να κάνει διαφορά στην εμπειρία της ζωής μας. Συν-άνθρωποι, είμαστε όλοι ισχυροί και είμαστε επίσης όλοι αδύναμοι, φοβισμένοι, σε αγωνία, άγνοια και περιορισμένοι. Αυτός είναι ο τρόπος με τον οποίο η φύση και οι θεοί μας έπλασαν, αυτοί είμαστε πραγματικά και όσο πιο γρήγορα το συνειδητοποιήσουμε τόσο το καλύτερο και τόσο πιο γρήγορα θα κινηθούμε προς την κατεύθυνση του να δημιουργήσουμε έναν κόσμο που θα αντικατοπτρίζει αυτή τη συνειδητοποίηση: έναν κόσμο γαλήνης στην 'παράδοση'. Δεν μιλώ καθόλου για μια πλήρη 'παράδοση' σε έναν μοιρολατρικό τρόπο ζωής. Μιλώ για μια ολιστική, ιερή, ενοτική συνείδηση όπου τελικά θα αποδεχτούμε ότι είμαστε μέρος κάτι μεγαλύτερου, με τον ίδιο τρόπο που μια πόλη είναι μέρος μιας χώρας και μιά χώρα είναι μέρος μιας ηπείρου. Ένα "μεγαλύτερο" που δεν είναι απαραίτητα "καλό" ή "κακό", που δεν στοχεύει στο να μας τιμωρήσει ή να μας κάνει ατρόμητους, αλλά ίσως μας βοηθήσει να ανακαλύψουμε την αληθινή μας ουσία που είναι πραγματικά πέρα από τη φυσική μας μορφή και, τελικά, υπάρχει στο σύνολο της ύπαρξης και της καρδιάς μας. Με οποιονδήποτε τρόπο ο καθένας από εσάς ασχολείται με την τρέχουσα κατάσταση, σας προτείνω να δώσετε προσοχή και να επιτρέψετε στο φως: όποια συναισθήματα έχετε, ό, τι αναδύεται μέσα από σας, ό, τι συνειδητοποιήσεις κάνετε για τον εαυτό σας και τη ζωή σας, οποιεσδήποτε αλήθειες βασίζετε πάνω τη ζωή σας, όποιες σκιές και ακτίνες φωτός έρχονται μέσα από την τωρινή ρωγμή σας, όποιες λέξεις προσθέτετε ή διαγράφετε από το λεξιλόγιό της ύπαρξης σας που θέλετε ή δεν θέλετε να χρησιμοποιήτε πιά όταν όλα αυτά τελειώσουν. Σας παροτρύνω να σκέφτεστε με την καρδιά σας και να συνεχίσετε να μιλάτε για το τι είναι πραγματικά σημαντικό για εσάς... Με αγάπη, Παναγιώτης Αγαπητέ αναγνώστη,
Φαίνεται ότι η σημερινή κατάσταση με τον κορονοϊό προκαλεί ατελείωτες αναστοχατικές σκέψεις. Ίσως είναι η προς τα μέσα κατεύθυνση της προσοχής που το καθιστά δυνατό και νομίζω είναι μια θαυμάσια ευκαιρία για επαναπροσδιορισμό, ανακατεύθυνση και επανευθυγράμμιση. Τελευταία αναστοχάζομαι συχνά για τις σχέσεις και τη δυναμική τους. Με τις σχέσεις εδώ εννοώ οτιδήποτε με το οποίο κάνουμε επαφή. Όπως και να προσδιορίζουμε τον εαυτό μας, αργά ή γρήγορα κάνουμε επαφή με κάτι έξω από εμάς που ονομάζουμε εξωτερικό κόσμο και μπορεί να είναι πράγματα, οι άνθρωποι, το σύμπαν. Σε αυτή την επαφή σίγουρα επηρεάζουμε και επηρεαζόμαστε από το "αντικείμενο" ας το ονομάσουμε. Σκεφτείτε, για παράδειγμα, όταν αγγίζετε το νερό. Αυτό που συμβαίνει είναι ότι το νερό κινείται απορροφώντας τη δόνηση της αφής μας και, ομοίως, η ίδια αφή έχει αντίκτυπο σε εμάς. αισθανόμαστε ζεστό ή κρύο, ευχάριστο ή δυσάρεστο και μπορεί ακόμη να έχουμε την υπενθίμση μιας προηγουμένως καταγεγραμμένης ανάμνησης που συνδέεται κατά κάποιο τρόπο με αυτή την αίσθηση ή το συναίσθημα. Το ίδιο πράγμα, αλλά λιγότερο ορατό συμβαίνει με στερεά αντικείμενα, όπως ένα βράχος. Εξακολουθούμε να ερχόμαστε σε επαφή και να "ανταλλάσσουμε πληροφορίες", αλλά συμβαίνει με λιγότερο εμφανή τρόπο. Τι υπέροχη διάδραση των αισθήσεών μας είναι η ζωή! Κάνουμε συνεχώς επαφή με τόσα πολλά πράγματα, συνειδητά ή ασυνείδητα, (βλέπουμε, αισθανόμαστε, αγγίζουμε, ακούμε κ.λπ.) φανταστείτε λοιπόν το συνεχές διαδραστικό παιχνίδι που παίζουμε με τον κόσμο. Μερικές φορές οι εμπειρίες είναι ευχάριστες, άλλες φορές δυσάρεστες. Μερικές φορές δεν γνωρίζουμε πώς θα είναι και, όμως, επιθυμούμε αυτή την εμπειρία, αυτή μιας νέας επαφής, να "αισθανθούμε' τον άλλο. Στην περίπτωση των αντικειμένων η επαφή είναι ελαφρώς ευκολότερη καθώς χρειάζεται μόνο να σεβόμαστε τις ιδιότητες του αντικειμένου για να μπορέσουμε να έρθουμε σε επαφή μαζί του. Για παράδειγμα, αν θέλουμε να πλύνουμε τα χέρια μας, τότε πρέπει να επιλέξουμε μια ανεκτή θερμοκρασία του νερού, καθώς το πολύ ζεστό νερό θα μας επιτρέψει μόνο να κάνουμε στιγμιαία επαφή και να μην ολοκληρώσουμε την επιθυμία μας. Όταν πρόκειται για επαφή ανθρώπου με άνθρωπο, τότε τα πράγματα γίνονται λίγο πιο περίπλοκα, καθώς το άλλο "πράγμα" που επιθυμούμε ή "πρέπει" να έρθουμε σε επαφή μαζί του έχει μια πιο περίπλοκη δομή λειτουργιών και ιδιοτήτων. Για παράδειγμα, γνωρίζουμε ότι ένα παιδί δεν μπορεί να μας χτυπήσει πραγματικά σκληρά, καθώς δεν έχει τέτοια δύναμη (ακόμα τουλάχιστον), έτσι έχουμε μια ιδέα για το τι να περιμένουμε σε σχέση με αυτό. Ζώντας στενά μαζί, αναπόφευκτα, ερχόμαστε σε επαφή με άλλους ανθρώπους σε τακτική βάση. Μπορώ να επιλέξω να μην μιλήσω στο διαδίκτυο με τους φίλους μου που ζουν στο εξωτερικό, αλλά βγαίνοντας από το σπίτι μου δεν μπορώ να αποφύγω τους γείτονές μου ή τους περαστικούς. Αν είναι σε καλή διάθεση και είμαι στην ίδια, τότε μπορεί να χαμογελάσει ο ένας στον άλλο. Αν όχι, ίσως να μην κοιταχτούμε καθόλου ή ίσως να γνέψουμε αδιάφορα ο ένας στον άλλο. Αυτές είναι στιγμιαίες αποφάσεις που παίρνουμε βάση κάθε κατάστασης και των προθέσεών μας. Μπορεί να μην αισθανθούμε ποτέ να χαιρετήσουμε κάποιον που ζει κοντά μας. Στο πλαίσιο της ψευδαίσθησης της ύπαρξης ενός ξεχωριστού εαυτού, η ύπαρξη στενών σχέσεων με τους ανθρώπους είναι μια επιλογή. Δημιουργούμε αυτές τις σχέσεις επειδή θέλουμε, όχι επειδή είμαστε αναγκασμένοι. Θέλουμε να αγαπάμε και να αισθανόμαστε αγαπημένοι, βρίσκουμε ασφάλεια και ευχαρίστηση σε αυτές, επικοινωνούμε βαθιά, μαθαίνουμε, εξείσσόμαστε, μοιραζόμαστε και ούτω καθεξής. Πράγματι, οι στενές σχέσεις αποτελούν έναν από τους πιο μεγάλους χώρους έκθεσης που μπορεί κανείς να επιλέξει. Κάποιος είναι μάρτυρας που ξυπνάτε το πρωί, όταν είστε θυμωμένοι, γυμνοί και αδύναμοι, σας βλέπει όταν είστε χαρούμενοι και όταν είστε ηττημένοι και ανίσχυροι, σας βλέπει να είστε ισχυροί και να κάνετε λάθη, σας βλέπει να είστε διάφανοι και να κρύβεστε μακριά; σας βλέπει να είστε σοβαροί και να έχετε ενδιαφέροντα και να είστε ανόητοι και βαρετοί, σας βιώνει κλειστό και με αγάπη και αποστασιοποίημένη και 'ψυχρή'. Όλα αυτά είναι καταστάσεις που βιώνουμε κανονικά στην καθημερινή μας ζωή. Θέλω να πω, δεν υπάρχει τίποτα εγγενώς "λάθος" με οποιαδήποτε από αυτές τις καταστάσεις. Μπορούν να γίνουν "λάθος", "ανεπιθύμητες" και "απαράδεκτες" μόνο όταν κρίνονται ως τέτοιες. Κάποιος - είτε ο ίδιος ο εαυτός σας είτε κάποιος άλλος-έρχεται και λέει "δεν είναι εντάξει να είσαι, να αισθάνεσαι ή να συμπεριφέρεσαι με αυτόν τον τρόπο τώρα" και αυτό αρχίζει και κάνει τα πράγματα να περιπλέκονται. Είναι σαν να πηγαίνετε σε ένα ποτάμι και να λέτε: "δεν είναι εντάξει, ποτάμι, να κυλάς προς αυτή την κατεύθυνση, θα πρέπει να κινηθείς διαφορετικά". Μπορείτε να φανταστείτε τη σύγχυση ή τον παραλογισμό του ποταμού; Αυτό κάνουμε συνεχώς στους εαυτούς μας και ο ένας στον άλλο: ζητάμε από εμάς και από τους άλλους να είμαστε διαφορετικοί. Προσπαθούμε με κάθε τρόπο να αλλάξουμε τον τρόπο με τον οποίο ο άλλος αισθάνεται, σκέφτεται, συμπεριφέρεται κλπ. Το κάνουμε αυτό στα παιδιά μας, στους συντρόφους μας, στους νέους, στους φίλους μας, στις κυβερνήσεις που έχουμε εκλέξει και ούτω καθεξής. Προσπαθούμε να ελέγξουμε και μερικές φορές να χειραγωγήσουμε τον άλλο για να εκπληρώσουμε τον σκοπό της επαφής που θέλουμε. Όταν δεν θέλουμε να είμαστε στοργικοί, λέμε στον άλλο ότι δεν είναι εντάξει να είναι στοργικός. Όταν δεν μπορούμε να ανεχτούμε την αλήθεια, καλούμε τους άλλους σκληρούς, ιδεαλιστές ή άλλα επίθετα. Όταν δεν θέλουμε να αναγνωρίσουμε τη δική μας ευαλοτότητα, καλούμε τους άλλους αδύναμους, δειλούς, αυτο-αναφορικούς κλπ. Η λίστα δεν τελειώνει εύκολα. Το να έρθουμε σε επαφή με ένα άλλο ανθρώπινο ον θα είναι πάντα μια δύσκολη ευκαιρία... Από τη μία πλευρά, θα μας υπενθυμίζει το ποιοι νομίζουμε ότι είμαστε και, από την άλλη πλευρά, ό,τι δεν μας αρέσει στον εαυτό μας. Είναι απολύτως εντάξει να μην μας έλει κάποιος, να μην αισθανόμαστε συγχρονισμένοι ή ευθυγραμμισμένοι με κάποιον, αλλά να τους κρίνουμε για το ποιοι είναι, δηλαδή να πούμε ότι δεν είναι εντάξει να κάνουν ό,τι αισθάνονται (υπό την προϋπόθεση, φυσικά, ότι δεν παραβιάζουν κάποιον άλλο), τότε αυτό είναι μια ένδειξη των δικών μας ιδιοτήτων, όχι των δικών τους. Οι ιδιότητες αυτές επιθυμούν ο άλλος να είναι με συγκεκριμένο τρόπο και κατασρτατηγούν την ελευθερία του άλλου στο αντιληπτικό μας γίγνεσθαι. Αυτό είναι ένα ακόμα πράγμα που ο μικρός ιός μας ανάγκασε να εξετάσουμε. Αγγίζοντας κάποιος μπορεί να είναι επιβλαβές και βλαβερό ή με χαμηλό αντίκτυπο και, επίσης, επουλωτικό και οφέλιμο για την καρδιά μας. Ως ώριμοι ενήλικες έχουμε το δικαίωμα να κάνουμε ό, τι θέλουμε (ανεξάρτητα από το πόσο παράξενο ή ακατάλληλο μπορεί να είναι για κάποιον άλλο) και, επίσης, να εκφράζουμε τις διαφωνίες μας με τις ενέργειες ή τις απόψεις των άλλων. Ως ώριμοι ενήλικες έχουμε επίσης το δικαίωμα να δείχνουμε και να μας δείχνουν σεβασμό για το ποιοί είμαστε και τι είναι σημαντικό για εμάς. Ως εκ τούτου, η επαφή με τους άλλους θα μας αποκαλύπτει πάντα ένα άλλο μέρος της ανθρωπότητας, του σύνολου, αυτού που είμαστε ικανοί και, επομένως, ένα άλλο μέρος του εαυτού μας. Μπορούμε πάντα να το δεχτούμε ή να το απορρίψουμε και να ενεργήσουμε ανάλογα. Η επιλογή είναι πάντα δική μας... Με αγάπη, Παναγιώτης |
Παναγιώτης ΓουμαλάτσοςΨυχοθεραπευτής, Transformational Coach και Archives
May 2020
Categories |
RSS Feed
