Παράθυρο Με Θέα

Αγαπητέ αναγνώστη,

Βρισκόμαστε στο καλοκαίρι μια περίοδο που περιλαμβάνει λίγη ξεκούραση και ανάπαυλα από τις δουλειές του υπόλοιπου χρόνου.
Κάνοντας το ίδιο και εγώ πρόσφατα, συνειδητοποιώ πόσο απαραίτητο είναι να αποστασιοποιείται κάποιος έστω και λίγο από  την καθημερινή ζωή του.
Αυτή η απόσταση, εαν είναι ουσιαστική, μπορεί να βοηθήσει στο να αποφορτιστεί και να επαναξιολογήσει κάποιος μέρος της ζωής του, την οργάνωσή της, το πόσο ευτυχισμένος νιώθει με τις επιλογές που έχει κάνει, με το πώς τη βιώνει κλπ.

Σε αυτές τις στιγμές έχουμε την ευκαιρία να αποφορτιστούμε από το καθημερινώ 'πράττειν' και να προσέξουμε περισσότερο πώς αισθανόμαστε με ό,τι συμβαίνει στη ζωή μας, πώς τα διαχειριζόμαστε, τα αποτελέσματα που έχουν κλπ.
Υποθέτω εδώ ότι όταν βρισκόμαστε σε διαρκή κίνηση στην καθημερινότητά μας, η προσοχή και όλη η ενέργειά μας διοχετεύονται στην εκπλήρωση των όποιων υποχρεώσεων είτε λέγεται το χτίσιμο καριέρας, είτε το μεγάλωμα παιδιών, είτε η φροντίδα ενος μέλους της οικογένειας, είτε η εκπλήρωση σπουδών κλπ.

Σε αυτό το διαρκές 'κυνηγητό' των όποιων στόχων έχουμε θέσει, σίγουρα η πρόθεσή μας είναι να παράξουμε και να δημιουργήσουμε κάτι για το οποίο θα είμαστε περήφανοι, χαρούμενοι και γεμάτοι, ότι δηλαδή η ενέργεια που δίνουμε θα έχει μετουσιωθεί σε κάτι το οποίο θεωρούμε σημαντικό και αξιόλογο. Με αυτή τη λογική βάζουμε πάθος, κάνουμε μικρές και μεγάλες θυσίες, αφιερωνόμαστε σε κάποιο βαθμό προσδοκώντας το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα.
Είναι αναμενόμενο να απογοητευόμαστε όταν δε συμβαίνει αυτό που περιμένουμε ή οταν προκύπτουν δυσκολίες που ζητούν επιπλέον προσοχή και ενέργεια από τα ήδη υπάρχοντα χαμηλά αποθέματα. Κατα τη διάρκεια του χρόνου, όλο αυτό το ξόδεμα ενέργειας είναι λογικό να αφήνει κάποιον κουρασμένο και εξαντλημένο ίσως στο βαθμό που η αίγλη και η ομορφιά του αρχικού στόχου να μην φαίνονται καθαρά πιά στον ορίζοντα.
Κατ' αντιστοιχία, εγώ γράφω αυτό το άρθρο αντί να κάνω κάποια άλλη ασχολία γιατί το θεωρώ σημαντικό, περιμένοντας ίσως να αναγνωστεί και να αφορά σε άλλους άνθρωπους που κάποιοι από αυτούς ίσως επιλέξουν να μου το επικοινωνήσουν.

Φαντάζομαι ότι όλοι έχουμε βρεθεί στη θέση εκείνη όπου έρχεται το ερώτημα αν αξίζει όλη ενέργεια που διαθέτουμε για κάποιο στόχο που έχουμε βάλει. Είναι υγιές και σημαντικό ένας άνθρωπος να μπορεί να επανεξετάζει τις επιλογές του δεδομένης της ενέργειας και της δέσμευσης που χρειάζονται.
Αυτό γιατί ανεξάρτητα με το αν θα θελήσει κάποιος να τις αλλάξει ή όχι, επιτρέπει στον εαυτό του τον χώρο εκείνο  αμφισβήτησης που μπορεί να σημαίνει έγκριση αλλά και παραδοχή ότι κάτι από αυτό που αρχικά σχεδίασε μπορεί να θέλει αλλαγή- προς την ίδια ή μία άλλη κατεύθυνση-. Η ευελιξία και η διάθεση προσαρμογής ήταν άλλωστε αυτά που επέτρεψαν και επιτρέπουν στον άνθρωπο να εξελιχθεί σε 'ανώτερο' ζώο.

Πάντα με ενδιέφεραν οι προθέσεις των ανθρώπων και με έκπληξη παρατηρούσα τα διάφορα κίνητρα βάση των οποίων διαμορφώνουν, κυριολεκτικά χτίζοντας ή γκρεμίζοντας, τις ζωές τους. Έλεγα αυτό είναι η ζωή, δημιουργία και καταστροφή μαζί. Επίσης μου ήταν πάντα καθησυχαστική και σημαντική η αυτογνωσία, το να αναγνωρίζουν οι ίδιοι οι άνθρωποι τα κινητρά τους, όχι ως ψυχαναγκασμός αλλά ως μέρος ενός αληθινού και ελεύθερου τρόπου ζωής.

Τελευταία παρατηρώ αρκετά (η παρατήρηση δηλώνει πάντα κάτι και για τον παρατηρητή) ότι ενώ έχουμε δημιουργήσει τόσες δυνατότητες στόχων (και μέσα για την επίτευξή τους) για την ανθρωπότητα, είναι σαν να αισθανόμαστε ότι τίποτα δεν αρκεί.  Σαν η επιθυμία για δημιουργία, ευχαρίστηση, ολοκληρωση, γέμισμα να μη μπορεί να εκπληρωθεί ποτέ και με τίποτα. Έτσι αχόρταγα 'καταναλώνουμε' εικόνες και επιθυμίες, στιγμές και συναισθήματα, όνειρα και εφιάλτες.

Υπο μία άλλη οτπική δημιουργούμε, ευχαριστιόμαστε και ολοκληρώνουμε κάτι καθημερινά προς ή κοντά σε κάποιο στόχο που άμεσα ή έμμεσα έχουμε θέσει. Είμαστε παρόντες (βασικά με την ανάσα μας) κάθε στιγμή στο πανηγύρι της ζωής που κάποτε είναι γιορτή και κάποτε κηδεία. Είμαστε παρόντες καθημερινά ο ένας στη ζωή του άλλου μεταφέροντας σαν τα μυρμήγκια που προετοιμάζονται για τη επιβίωσή τους τον χειμώνα, πληροφορίες για η ζωή που μπορεί να του φανούν χρήσιμες (ένα χαμόγελο, μία είδηση, μια ενημέρωση κλπ)

Μεγαλώνοντας ανακαλύπτω και εγώ με τη σειρά μου ότι δεν υπάρχει τέλεια στιγμή, τέλεια συνθήκη, τέλεια σχέση, τέλειοι άνθρωποι, δεν είναι αυτό το νόημα, αλλά το πώς καθισμένος στη βάρκα του 'διαχωρισμένου εγώ΄μου να φέρω και να αξιοποιώ με σεβασμό, θαυμασμό, αγάπη και ευγνωμοσύνη στη ζωή που συμβαίνει από μόνη της κάποιο από το νόημα και τις δυνατότητές της. 

Ο καθένας δημιουργεί για τον εαυτό του το παράθυρο και τη θέα (και τις δυνατότητές της) που έχει, κάποτε ταυτιζόντας την οπτική με αυτή του παραθύρου, κάποτε με αυτή της θέας

Με εκτίμηση,
Παναγιώτης