Αγαπητέ Αναγνώστη,
Σήμερα θα προσπαθήσω να συνδυάσω μερικά σημαντικά θέματα που αισθάνομαι ότι είναι αυτές τις μέρες παρόντα μπροστά στα μάτια μας και, όμως, κάπως κρυμμένα από το να τα βλέπουμε πραγματικά. Η "ψυχή" δεν είναι ένας εύκολος όρος για να οριστεί, καθώς υπάρχει ένα μυστικιστικό στοιχείο σε αυτήν. Μπορούμε να επιχειρήσουμε να κατανοήσουμε μια ψυχή σαν ένα άμορφο σφουγγάρι που συνεχώς απορροφά και απελευθερώνει στοιχεία από και προς το περιβάλλον της. Όπως κάθε ζωντανός οργανισμός λειτουργεί με μια διαδικασία "εισόδου" και "αποβλήτων". Αποτελείται από συγκεκριμένα υλικά (ιδιότητες) όπως σκληρότητα, πυκνότητα, χρώμα, μυρωδιά και ούτω καθεξής. Μέσα από διάφορες αλληλεπιδράσεις και διαδικασίες αυτές οι ιδιότητες αλλάζουν συνεχώς, ως εκ τούτου, μπορούμε να πούμε ότι η ψυχή είναι ένα δυναμικό και όχι ένα στατικό και σταθερό ον. Κάθε εμπειρία και τα συναισθήματα που την συνοδεύουν έχουν αντίκτυπο και συνέπεια σε αυτό το "σφουγγάρι". Η δράση που κάνουμε ως απάντηση είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου. Είναι η εκδήλωση μέρους του εσωτερικού κόσμου κάποιου και όχι ολόκληρου του κόσμου του. Είναι ο τρόπος για να υπάρξει κάποιος εκείνη τη στιγμή ως απάντηση στην αρχική εμπειρία. Η εμπειρία και το συναίσθημα του αρχικού 'γεγονότος', αλληλεπιδρούν με την υπάρχουσα δομή του σφουγγαριού και με κάποιο τρόπο την επηρεάζουν. Επιπτώσεις που μπορεί να είναι μόνιμες ή προσωρινές, βαθιές ή επιφανειακές, διαχειρίσιμες ή συντριπτικές και ούτω καθεξής. Σε κάθε περίπτωση, υπάρχει μια αλλαγή, η εμπειρία έχει αφήσει το σημάδι της και γίνεται μέρος της ιστορίας των μετασχηματισμών που περνάει αυτή η ψυχή. Είναι πραγματικά μαγικό αν το σκεφτούμε, ότι με κάθε εμπειρία αλλάζουμε, γινόμαστε κάτι καινούργιο, μια νέα σύνθεση, μια νέα συνθήκη, ένα νέο δυναμικό! Με βάση αυτή τη νέα σύνθεση ανταποκρινόμαστε στην συγκεκριμένη εμπειρία και τις ακόλουθές της. Μέσω της δράσης κάποιος ασκεί τη δύναμή του, την ισχύ του, τη εξουσία του πάνω σε κάτι. Δείχνουμε τον εαυτό μας, κάνουμε τον εαυτό μας γνωστό, μέσω των ενεργειών μας υπάρχουμε. Επίσης, υπάρχουμε μέσα από τις εσωτερικές μας εμπειρίες, τον εσωτερικό μας κόσμο. Όταν οι εμπειρίες, τα συναισθήματα και οι πράξεις κάποιου δεν φαίνονται και αναγνωρίζονται από τον εαυτό τους ή/και από κάποιον άλλο, τότε είναι σαν να μην υπάρχουν. Φανταστείτε ότι υπάρχει ένα παιδί που προσπαθεί να έρθει σε επαφή με το περιβάλλον του για να εκφράσει τις ανάγκες του, τα συναισθήματά του και δεν υπάρχει απάντηση σε αυτά από τους γονείς του. Τι θα γίνει μετά; Δεν υπάρχει καθρέφτης, καμία αναγνώριση, κανένα φως που ρίχνεται στο σκοτάδι του, παραμένει κρυμμένο στη σπηλιά του, κυρίως σωματικά μόνο ζωντανό. Αυτό το παιδί θα μεγαλώσει σε έναν ενήλικα με πολύ λίγη, εάν καθόλου, επαφή με τις βαθιές εσωτερικές εμπειρίες του και την επίδρασή τους στην ψυχή του. Με λίγη ή καθόλου επαφή και με τις αντίστοιχες εμπειρίες άλλων ανθρώπων, δέσμιο σε έναν περιορισμένο κόσμο. Αυτός ο περιορισμένος εσωτερικός κόσμος, κατά συνέπεια, θα εκδηλωθεί με τις σκέψεις, τα συναισθήματα και τις ενέργειές που θα αντιπροσωπεύουν την εσωτερική τους πραγματικότητα. Μπορείτε να δείτε παραδείγματα αυτού στον σημερινό κόσμο; Πώς ίσως έχουμε δώσει προτεραιότητα στα χρήματα σε σχέση με άλλες αξίες όπως η υγεία και η εκπαίδευση; Πώς ίσως εξακολουθούμε να θεωρούμε κάποιους ανθρώπους λιγότερο άξιους με λιγότερα δικαιώματα από εμάς; Πώς ίσως αντιμετωπίζουμε συχνά ο ένας τον άλλον με κατάκρίση και έλλειψη σεβασμού; Όλοι μας, είτε το γνωρίζουμε και το τιμούμε είτε όχι, έχουμε τη δυνατότητα μιας πολύ πλούσιας εσωτερικής και εξωτερικής ζωής. Εάν η ύπαρξη μιας τέτοιας ζωής είναι μία από τις αξίες μας, τότε, φαντάζομαι ότι θα προσπαθήσουμε συνειδητά να την θρέψουμε, να την τροφοδοτήσουμε, θα σπείρουμε και θα θερίσουμε ξανά και ξανά, ανεξάρτητα από το πόσο δύσκολο μπορεί να είναι αυτό. Θα πάρουμε την ευθύνη του πεδίου της ύπαρξής μας, της ψυχής μας και θα την τιμήσουμε κρατώντας τη ζωντανή, καλά διατηρημένη και σε ανάπτυξη. Για οποιονδήποτε λόγο, αυτό μπορεί να μην είναι ο στόχος για όλους στη γη. Μερικοί άνθρωποι μπορεί να δίνουν προτεραιότητα σε άλλα πράγματα όπως η επιβίωση, η συσσώρευση πλούτου, η ευχαρίστηση και ούτω καθεξής. Είναι η άσκηση της ελευθερίας τους να το πράξουν, είναι δικαίωμά τους και είναι δικαίωμα άλλων ανθρώπων να δώσουν προτεραιότητα σε άλλες αξίες. Τι συμβαίνει τότε όταν αυτά τα δύο σύνολα ανθρώπων ζουν δίπλα-δίπλα; Μπορούν να επιλέξουν να ζούν χωριστά, μπορούν να πολεμούν ασταμάτητα μεταξύ τους ή μπορούν να έρθουν σε μια βασική συμφωνία. Μπορούμε να πιάνουμε τον εαυτό μας να αισθανόμαστε θυμωμένοι και να μισούμε κάποιους για αυτό που αντιπροσωπεύουν, για το τι έχουν κάνει ή δεν μας έχουν κάνει και δικαίως, αν αυτή η εμπειρία έχει προκαλέσει κάποια επώδυνη αλλαγή στην ψυχή μας και τον τρόπο με τον οποίο υπάρχουμε στον κόσμο: μπορεί να τραυματιστούμε, ίσως να έχουμε λιγότερη εμπιστοσύνη στους ανθρώπους, ίσως να φοβόμαστε περισσότερο ότι κάτι κακό θα μας συμβεί ξανά και ούτω καθεξής. Αυτά τα συναισθήματα δημιουργούν μια σκοτεινή επίδραση στην ψυχή μας, ότι η ζωή είναι επικίνδυνη και οι άνθρωποι μπορούν να μας βλάψουν ανά πάσα στιγμή. Όσο αληθινό και αν μπορεί να είναι αυτό, μπορούμε επίσης να αποφασίσουμε να εξακολουθούμε να διακινδυνεύουμε να εμπιστευόμαστε άλλους ανθρώπους που εκπληρώνουν με αυτόν τον τρόπο τις επιθυμίες μας, χωρίς να αφήνουμε τις εμπειρίες του παρελθόντος να καθορίζουν τις μελλοντικές μας αποφάσεις. Σε ένα ενστικτώδες επίπεδο το παιδί που δεν το βλέπουν για αυτό που βιώνει, εκφράζει και θέλει, φωνάζει και ορίεται, απαιτεί αυτό που του αξίζει, δεν παραιτείται μέχρι να πετύχει αυτό που θέλει. Αυτή είναι η άγρια φύση των παιδιών που συχνά σιωπάμε με γλυκά, με απότομες φωνές, με έντονες προσταγές κ.ά. Το κάνουμε συχνά επειδή μας θυμίζει την εξημερωμένη άγρια φύση μας που ξεχάσαμε για να ζήσουμε μια μέτρια και συμβατική ζωή. Είναι το άθροισμα όλων αυτών των καταπιεσμένων άγριων που υποκύπτει σε "ανώτερες δυνάμεις" και περιορισμούς, που λέει σε άλλους ανθρώπους ότι αυτό που κάνουν όταν διαμαρτύρονται είναι λάθος, αυτό που κάνουν όταν δημιουργούν μια διαφορετική ζωή από τη δική μας είναι ανησυχητικό, αυτό που κάνουν όταν προτείνουν κάτι νέο είναι μάταιο. Μια ψυχή όπως σχεδόν ο,τιήποτε άλλο δεν είναι απαραίτητα καλή ή κακή από μόνη της. Ανθίζει μάλλον όταν γίνεται ορατή και αγαπιέται ή μικραίνει όταν κρύβεται και μισιέται! Όταν γινεται ορατή και αγαπιέται, δεν έχει κανένα λόγο να επιτεθεί ή να περιορίσει τον εαυτό της ή οποιονδήποτε άλλο, επειδή ξέρει πόσο σημαντική είναι η ελευθερία και ο σεβασμός γι ' αυτήν. Όταν γινεται ορατή και αγαπιέται, δεν επιβάλλει σε άλλους ανθρώπους να κάθονται ακίνητοι, επειδή ξέρει πόσο σημαντική είναι η εξέλιξη. Όταν γινεται ορατή και αγαπιέται, δεν λέει σε κανέναν άλλο ποιόν και πώς να αγαπά και ποιον όχι, επειδή γνωρίζει το εύρος της αγάπης. Όταν γινεται ορατή και αγαπιέται, μπορεί να δεχτεί την επιβίωση, τις αποτυχίες και τα μαθήματα ως σημαντικά μέρη της ζωής, καθώς εκτιμά τη δική της και τη ζωή όλων των άλλων όπως ξεδιπλώνονται. Το να είναι κανείς άγριος δεν σημαίνει απαραίτητα να ζεί στα άκρα, όπως μας έχουν πει οι συλλογικά εξημερωμένες πλευρές μας. Η αγριότητα είναι μια αναγκαιότητα της ψυχής, ένα από τα υλικά του "σφουγγαριού". Θέλει να είναι ελεύθερη να εκφραστεί, να εξερευνήσει, να διμαρτυρηθεί, να γίνει, να αλληλεπιδράσει, να μάθει και να αναπτυχθεί μέσα από την εμπειρία της ζωής και των άλλων. Διαφορετικά, γίνεται άθλια, αγανακτισμένη, άσχημη, απογοητευμένη, χαμένη και νεκρή. Αυτή η Αγριότητα πάει πέρα από το ουρλιαχτό και τις απαιτήσεις του παιδιού στη συνάντηση και στην ενότητα με την αληθινή και ελεύθερη φύση του Εαυτού. Πότε ήταν η τελευταία φορά που ακούσατε την αγριάδα σας; Με αγάπη, Παναγιώτης
0 Comments
Leave a Reply. |
Παναγιώτης ΓουμαλάτσοςΨυχοθεραπευτής, Transformational Coach και Archives
March 2023
Categories |
Proudly powered by Weebly