|
Αγαπητέ αναγώστη,
Είναι Μεγάλη Εβδομάδα εδώ στην Ορθόδοξη Ελλάδα και αυτές οι μέρες καλούν πολλούς ανθρώπους για ησυχία και αναστοχασμό. Πιστεύοντας ή όχι στο Χριστιανισμό δε μπορούμε να μην αναγνωρίσουμε ότι για αυτούς που πιστεύουν αυτή η εβδομάδα αποτελεί μία σειρά ιεροτελεστιών με πολλά σημαντικά μηνύματα. Ήθελα, λοιπόν, να αναφερθώ σε ένα απο αυτά τα μηνύματα που θεωρώ ευρύτερα επίκαιρο και σημαντικό εξαιτίας του ανθρώπινού του χαρακτήρα. Για μενα κάθε θρησκεία αφορά στον άνθρωπο, είναι μια υπαρξιακή 'πρόταση' για το πώς μπορεί να ζήσει τη ζωή του, ποιό νόημα αυτή έχει, αν και τί υπάρχει μετά την επίγεια ζωή κ.ό.κ. Κινδυνεύοντας να ακουστώ ως ιερέας, το μήνυμα που κρατώ από το Πάσχα είναι η κατεύθυνση της προσοχής στην ανάσταση. Όποια ζωή κι αν έχει επιλέξει ο καθένας να ζεί, έχει τις έγνοιες, τα άγχη, τους προβληματισμούς, τις δυσκολίες, τις χαρές, τα επιτεύγματα, τις λύπες κλπ, ό,τι δηλαδή αποτελεί το σύνθετο κύμα της ζωής. Σε αυτή τη διαρκή ενασχόληση και εναλλαγή μπορεί να μην έχουμε το χρόνο ή την ενέργεια να εντοπίσουμε (να βρούμε δηλαδή το χώρο) για κάποια άλλα πράγματα που δε φαίνονται με την πρώτη ματιά και σε πρώτο επίπεδο. Τo κείμενο αυτό έχει πρόθεση να επικεντρώσει, έστω και για λίγο, την προσοχή σε αυτά τα πράγματα που υπάρχουν και δεν κοιτάμε συχνά. Μπορεί να είναι μια επιθυμία που θέλουμε να εκπληρώσουμε αλλά δε βρίσκουμε ποτέ χρόνο και ενέργεια για αυτήν, μπορεί να είναι μια συζήτηση με τον εαυτό μας που αποφεύγουμε καιρό, μπορεί να είναι μια συμπεριφορά που επαναλαμβάνουμε και δε ξέρουμε ακριβώς γιατί, οτιδήποτε κι αν είναι αυτό. Καθετί που αισθανόμαστε, σκεφτόμαστε, επιθυμούμε έχει τη σημασία που του δίνουμε εμείς. Αν δε του δώσουμε σημασία τότε ή επιλύεται ως μη σημαντικό (έχοντας εκπληρώσει έτσι τον όποιο ρόλο του) ή παραμένει κοιμισμένο, ανενεργό, νεκρό. Στη δεύτερη περίπτωση, καταλήγουμε να κυκλοφορούμε με περισσότερη ή λιγότερη συνειδητότητα με κάτι νεκρό μέσα μας, το οποίο μπορεί με τη σήψη να ακουμπήσει και άλλα μέχρι πρότινος 'υγιή' μας μέρη. Σε αυτήν ακριβώς την ανάσταση αναφέρομαι... Σε αυτήν που συνειδητοποιούμε ότι κάτι από μας είναι νεκρό και έχουμε την επιλογή είτε να το αφήσουμε να αποβληθεί από τον οργανισμό μας, είτε να το επαναφέρουμε στη ζωή ενεργοποιώντας το, δίνοντας του σημασία έστω και για πρώτη φορά, κάνοντας κάτι για αυτό με τον ίδιο τρόπο που δίνουμε τροφή στο σώμα μας για να παραμείνουμε ζωντανοί. Καθετί για να παραμείνει ζωντανό ή για να ξαναζωντανέψει χρειάζεται κάποιου είδους 'τροφή' που μπορεί να είναι φροντίδα, συναίσθημα, προσοχή, πράξεις αγάπης, ενδιαφέρον. Συχνά αναγνωρίζοντας απλά το τί μας συμβαίνει ή γιατί κάνουμε κάτι, μπορεί να είναι αρκετό για να ανακουφιστούμε και να συνεχίσει η ροή της ενέργειας μέσα μας. Η ίδια η φύση μας διδάσκει κάθε χρόνο μέσα από τη κυκλική διαδικασία των εποχών τη γέννηση, την άνθιση, το θάνατο και την εκ νεου γέννηση όλης της ζωής. Αιτούμενος πάντα την ολοκλήρωση και την πληρότητα της συνείδησης, μέρες σαν κι αυτή δε μπορώ να μη ανασύρω τα ξεχασμένα σημαντικά, τα ανείπωτα, αυτά που υπάρχουν στο δωμάτιο και κάπως χρειάζεται να τακτοποιηθούν στο χώρο βάση της ενέργειας που θέλουμε να τους δώσουμε ώστε να παραμένει όλος ο χώρος διαθέσιμος και όλα τα μέρη μας ενεργά και διαθέσιμα. Κι αυτό μπορεί να μην είναι πάντα εύκολο, να θέλει συγχώρεση και αλλαγή. Για να μπορέσουν αυτά που περιμένουν, να ζήσουν ξανά ή να βιωθούν για πρώτη φορά, σαν τα παιδιά που θέλουν να παίξουν ελεύθερα μετά το σχολείο έχοντας μόνο ανοιχτή καρδιά. Με αγάπη, Παναγιώτης
0 Comments
Αγαπητέ αναγνώστη,
Το παρόν άρθρο προκύπτει από πρόσφατες παρατηρήσεις, διαπιστώσεις και εμπειρίες μου που ήθελα να μοιραστώ ως τέτοιες και λίγοτερο ως σκέψεις προς αναστοχασμό ( λες και πρέπει να υπάρχει διάκριση των δύο). Στη θεωρία ξέρουμε ότι ο καθένας από εμάς είναι ξεχωριστός, αποτελείται δηλαδή από συνδυασμούς διαφορετικών γονιδίων, σκέψεων, συναισθημάτων, συμπεριφορών, βιωμάτων. Στην πράξη όμως τείνουμε να βάζουμε ανθρώπους σε κατηγορίες, να λέμε η τάδε ομάδα συμπεριφέρεται με ένα τρόπο, η δείνα με έναν άλλο τροπο κ.ό.κ. Σε ένα βαθμό αυτό έχει αποδειχτεί χρήσιμο, για να κατανοήσουμε κάπως τον άνθρωπο και τον κόσμο. Όπως, επίσης, έχει φανεί χρήσιμο στην επιστήμη για να θεωρήσει ότι ό,τι συμβαίνει σε ένα σώμα συμβαίνει και σε άλλα, άρα το αντικέιμενο μιας συγκεκριμένης εγχείρισης θα είναι το ίδιο σε παραπάνω από έναν ασθενείς. Αλλά ίσως όχι και το αποτέλεσμά της. Με γνώμονα την εμπειρία μου στη χορήγηση φαρμάκων στην ψυχική υγεία, ενώ παρατηρούνται κοινές επιδράσεις, η συνολική επίδραση εξαρτάται από οργανισμό σε οργανισμό. Άρα όσο κι αν προσπαθούμε να προσομοιάσουμε ένα 'μέσο όρο' ανθρώπου, αυτός πάντα θα είναι σχετικός και θα ξεφεύγει του απόλυτου ορισμού. Το ότι ο καθένας μας είναι ξεχωριστός και μοναδικός σημαίνει ότι ο καθένας κάθε στιγμή υπάρχει ή βιώνει κάτι εντελώς μοναδικό ως είδος, ως ποιότητα και ως ένταση που δε μπορεί να συγκριθεί ως ίδιο με τίποτα άλλο και δεν θα ξαναυπάρξει ή υπήρξε ποτέ. Σαφώς θα υπάρχουν ομοιότητες με άλλες αντίστοιχες εμπειρίες αλλά δυο εμπερίες π.χ. μιας ίδιας εγχείρισης δε μπορούν να ταυτιστούν ποτέ ως ίδιες. Μένοντας με μία τέτοια σκέψη ο καθένας θα έχει τις δικές του σκέψεις, αισθήσεις, ανησυχίες, προβληματισμούς κλπ. Μένοντας με αυτή τη σκέψη ίσως συνειδητοποιήσουμε πολλά για τη ζωή μας, π.χ. πόσο αξιακά ξεχωριστοί είμαστε ο καθένας ως ένα κράμα ύλης, ενέργειας, ζωής, θεού θα λέγαμε, πόσο λογικό είναι να αισθανόμαστε μόνοι όταν οι άλλοι δε μας καταλαβαίνουν ακριβώς ή πόσο χρειάζεται να εξηγήσουμε την εμπειρία μας για να μας κατανοήσει κάποιος άλλος. Προσωπικά δε θεωρώ ότι είναι από τις εύκολες διαπιστώσεις που μπορεί να κάνει και να αφομοιώσει κάποιος, αλλά πάλι είναι καθαρά προσωπικό. Πολλές φορές γράφοντας αυτά τα άρθρα και έμμεσα περιγράφοντας κάτι που έχω βιώσει εγώ ή παρατηρήσει ή θέλω να εκφράσω, συνειδητοποιώ ότι άλλοι άνθρωποι μπορεί να έχουν βιώσει ή παρατηρήσει τα ίδια, αντίθετα ή διαφορετικά πράγματα. Αναρωτιέμαι, λοιπόν, συχνά το πόσο διαθέτουμε ουσιαστικά τον εαυτό μας για να ακούσει κάτι άλλο εκτός από μας και πόσο νομίζουμε ότι γνωρίζουμε ή καταλαβαίνουμε τους άλλους. Αν για παράδειγμα, ακούγοντας κάποιον να περιγράφει μία εμπειρία του, μας θυμίσει μια δικιά μας αντίστοιχη εμπειρία τότε είναι πολύ πιθανό να μην ακούσουμε μέρος της πληροφορίας που μοιράζεται ο άλλος και η οποία δε θα συνάδει με τη δικής μας αντίστοιχη εμπειρία. Αυτό που ξέρουμε από εμάς (όπως μελέτες για τη συνειδητότητα δείχνουν) ορίζεται από τις αναμνήσεις μας, ενώ η εμπειρία στο παρών είναι συνεχώς υπό δημιουργία. Προφανώς μιλώντας εκ θέσεως και εμπειρίας ως ψυχοθεραπευτής (και ως άνθρωπος που έχει το ενδιαφέρον και την ιδιοσυγκρασία για αυτό), έχω συχνά την τιμή να γίνομαι μάρτυρας και να συμμετέχω στους κρυφούς και φανερούς κόσμους των ανθρώπων. Αυτά που φοβούνται, αυτά που δεν έχουν φανερωθεί ποτέ ξανά, αυτά που δεν αναγνωρίστηκαν ποτέ ως επιθυμίες, νοήματα και όνειρα, αυτά που ζητούν να επιλυθούν από το κουβάρι που έχουν τυλιχτεί με τα χρόνια. Κάθε φορά εκπλήσσομαι με τη μοναδικότητα με την οποία εκφράζεται η ζωή μέσα από τον άνθρωπο. Όταν ένας άνθρωπος απλά αφηγείται, περιγράφει, εκφράζει, επικοινωνεί με ειλκρίνεια και αλήθεια την πολυπλοκότητα όλων όσων αισθάνεται, βιώνει, σκέφτεται, ζεί τότε εκεί δεν υπάρχει ασχήμια αλλά μόνο ομορφιά και τέχνη, δεν υπάρχει κρίση καλού και κακού αλλά μόνο αγάπη, δεν υπάρχει σωστό και λάθος αλλά μόνο κατανόηση. Είναι σαν κάποιος να βλέπει ένα ουράνιο τόξο και συνειδητά να προσπαθεί να ξεχάσει ότι δε σχετίζεται με την βροχή που μόλις του έδωσε τη σκυτάλη. Το πώς κανείς γνωρίζεται, συνδέεται και διαχειρίζεται την μοναδικότητα του ίδιου αλλά και των άλλων, είναι ένα ακόμη προσωπικό ερώτημα. Με αγάπη, Παναγιώτης Αγαπητέ αναγνώστη,
Μάλλον το παρόν άρθρο προκύπτει από μια βαθύτερη ανάγκη κατανόησης και έκφρασης αυτού που σχετίζεται με την καρδιά και την αγάπη. Ίσως όλοι σε κάποιο βαθμό έχουμε βιώσει έναν βαθύ ενθουσιασμό, έρωτα για κάποιον άνθρωπο (ή ίσως και για ένα πράγμα, δραστηριότητα κλπ). Βλέπουμε σε αυτόν κάτι που μας ενδιαφέρει και θέλουμε να έρθουμε σε επαφή μαζί του και σε ένα βαθμό να το κάνουμε δικό μας. Αναγνωρίζουμε σε αυτήν ποιότητες που μας αρέσουν και 'πέφτουμε με τα μούτρα' σε ένα παιχνίδι διεκδίκησης, ρίσκου, γνωριμίας, προσπάθειας, μάχης, αφήματος στο νέο άγνωστο που μας έλκει. Φυσικά, όπως και τίποτα άλλο στη ζωή μας δεν το επιλέγουμε τυχαία. Μπορεί να μην έχουμε απόλυτη συνείδηση των λόγων για τους οποίους το επιλέξαμε, αλλά πάντα υπάρχουν. Είναι όπως το σχολείο, αν ξέραμε πώς να γράφουμε, δε θα χρειαζόταν να πάμε στο σχολείο. Άρα ζούμε πράγματα, ακριβώς γιατί έχουμε να μάθουμε απο αυτά, κυρίως για εμάς αλλά και για τους άλλους, το κόσμο, τη ζωή. Ακριβώς όπως στο σχολείο, υπάρχουν μαθήματα που παρακολουθούμε και μαθαίνουμε για αυτά με περισσότερη ή λιγότερη ευχαρίστηση από άλλα ανάλογα με την ιδιοσυγκρασία και τα ενδιαφέροντά μας. Από τη δική μου εμπειρία στη ζωή τα πιό μεγάλα μαθήματα (κυρίως αυτά που αφορούν στην ίδια μας την ύπαρξη) μαθάινονται με πολύ πόνο και ο λόγος είναι απλός. Όταν πρόκειται να εγχειριστεί κάποιος για να διορθωθεί κάτι στα όργανά του, χρειάζεται αναισθησία για να μην πονέσει. Το ίδιο ακριβώς είναι όταν κάποιος 'μεγαλώνει' συναισθηματικά ή πνευματικά, περνάει από την αντίστοιχη διαδικασία 'εγχείρισης' όπου κάτι αφαιρείται, κάτι προστίθεται και ενσωματώνεται προκειμένου το άτομο να ενσωματώσει το μάθημα, αυτή τη νέα πληροφορία. Έτσι, αποκτά αυτόπου αποκαλώ 'νέο (συναισθηματικό) σώμα' ή 'κέλυφος', μέχρι την επόμενη φορά που θα σπάσει πάλι. Αυτή είναι η αέναη κίνηση, αλλαγή και εξέλιξη της ζωής. Είμαι από τους ανθρώπους που πιστεύουν ότι ο καμβάς της ζωής μας αποτελείται από μαθήματα που παίρνουμε μέσω των εμπειριών. Ό,τι κάνουμε το κάνουμε γιατι θέλουμε να νιώσουμε καλά, να καλύψουμε μιά αναγκη, να νιώσουμε με ένα συγκεκριμένο τρόπο κλπ Όταν λοιπόν ερωτευόμαστε έναν άνθρωπο είμαστε διατεθείμένοι αυτόβουλα να συνατήσουμε κάποιον στο επέκεινα του εαυτού μας και της ζωής μας, σε ότι δεν έχουμε συνηθίσει τον εαυτό μας να είναι και να κάνει. Ξαφνικά εκεί που φοράγαμε ένα συγκεκριμένο έδνυμα και παίζαμε μερικούς συγκεκριμένους ρόλους, ξαφνικά μπορούμε να αλλάξουμε διάφορα κοστούμια, σκηνικά και να παίξουμε διάφοροους ρόλους με κάποιον άλλο μαζί. Σαν μια ελέυθερη πτώση, ένα διαρκές άγνωστο μαζί με κάποιον που η αδρεναλίνη είναι το βιώμα αυτό της μεταβλητότητας του εαυτού. Και όπως όλα τα πράγματα (ευχάριστα και μη) λαμβάνουν κάποια στιγμή ένα τέλος και εκεί αρχίζει η ερώτηση εάν το 'παιχνίδι' θα συνεχιστεί ή όχι. Για κάποιους ανθρώπους η απάντηση είναι αυτόματα 'όχι' γιατί θέλουν να έχουν συνέχεια αυτήν την έντονη αδρεναλίνη της πτώσης. οπότε θα προσανατολιστούν στο να βρούν τον επόμενο παρτενέρ για την εμπειρία. Άλλοι ανθρώποι ίσως θεωρήσουν αυτή την εμπειρία τυχαία και ανεξήγητη και την αφήσουν να χαθεί όπως μυστηριακά ήρθε, δυσκολευόμενοι να βρούν ισορροπία μεταξύ της λογικής και του ξέφρενου συναισθήματός τους. Άλλοι άνθρωποι μπορεί να θεωρήσουν ότι αυτές οι εμπειρίες δε τους συμβαίνουν συχνά και να θέλουν να διατηρήσουν την επαφή και το συναίσθημα με τον άνθρωπο για τον οποίο το ένιωσαν. Δεν είναι εύκολο να το δεχτούμε αλλά συστατικό του έρωτα είναι ότι μας αρέσει η επιθυμία του άλλου για εμάς και η επίδραση που έχουμε σε εκείνον. Εάν μια σχέση παραμείνει σε αυτά τα στοιχεία που είναι θα λέγαμε το δόλωμα, η κόλλα από το μέλι, τότε δε θα μπορέσει να διατηρηθεί γιατί σε αυτή της τη μορφή για πολύ καιρό, γιατί κάποια στιγμή η πτώση θα συναντήσει το έδαφος. Εάν οι άνθρωποι θέλουν κάτι παραπάνω από αυτή την αδρεναλίνη, τότε ο έρωτας μπορεί να μετουσιωθεί σε αγάπη. Και εκεί είναι που οι περισσότερες σχέσεις τελειώνουν γιατί περιμένουμε να διατηρηθούν με τους ίδιους όρους. Στην αγάπη στόχος δεν είναι να γίνει ο άλλος αυτό που θέλουμε εμείς και ανάποδα. Στην αγάπη είμαστε ελεύθεροι ως ενήλικες να αγαπήσουμε τον άλλο για αυτό που είναι, να του ζητήσουμε αυτό που θέλουμε και να έχει τη δυνατότητα να δεχτεί ή αρνηθεί και ανάποδα, να συνεχίσουμε να εξελισσόμαστε παράλληλα με τον άλλο και αυτό να μη μας χωρίζει αλλά να μοιραζόμαστε βαθιά τα μαθήματα και ταξίδια της ζωής μας. Η αγάπη ζητά πολύ περισσότερη ευαλωσιμότητα, ωριμότητα, αναζήτηση, ειλικρίνεια, προσήλωση από το πάρτυ του ενθουσιασμού και του έρωτα. γι αυτό και επιτυγχάνεται πολύ πιο δύσκολα. Η αγάπη καλεί για την αυτόβουλη εγχείριση για την ίαση και εξέλξη μας στο άσφαλές περιβάλλον μιας σχέσης εμπιστοσύνης. Ας μην παρεξηγήσουμε όμως την αγάπη με την κολακεία. Η αγάπη δεν κρατάει κανένα ελεύθερο και περιορισμένο, δε κρίνει και κατακρίνει κανένα για το παρελθόν, παρόν και μέλλον του, δεν καταδικάζει κανένα για τις επιλογές και τις πράξεις του σε στιγμές δύναμης και αδυναμίας. Η αγάπη εκτιμά, κατανοεί, συγχωρεί και αγκαλιάζει βλέποντας ομορφιά παντού γιατί ξέρει πώς τελειότητα και ατέλεια είναι δυο πλευρές του ίδου πράγματος, της ύπαρξης. Η καρδιά ως το όχημα της αγάπης, δε κάνει λάθη και επιλέγει πάντα αυτό που έχει κάτι να της δείξει. Πόσο συχνά άραγε μας αφήνουμε να ακούσουμε και να ακολουθήσουμε την καρδιά μας; Με αγάπη, Παναγιώτης Αγαπητέ αναγνώστη,
Έχει περάσει λίγος καιρός από το τελευταίο άρθρο και αυτό γιατί μερικές φορές χρειάζεται χρόνος ησυχίας και αφομοίωσης αντί εξωτερίκευσης. Σε αυτό το άρθρο θέλω να συζητήσω κάτι που βλέπω να απασχολεί και εμένα και πολλούς ανθρώπους, αυτό του 'αφήνω' κάτι. Αυτό μπορεί να είναι μία ιδέα, μία κατάσταση, μία δουλειά, ένα όνειρο, έναν άνθρωπο, μία σχέση, μια συνήθεια κλπ. Θεωρώ ότι κάθε τι στο οποίο προσκολλούμαστε ξεκινά από ένα ενδιαφέρον, λίγη περιέργια για κάτι που μας κινεί το ενδιαφέρον. Ας μην ξεχνάμε άλλωστε ότι αποτελούμαστε από ενέργεια που είτε ξοδεύεται, είτε αποθηκεύεται στο σύστημά μας. Αν ακολουθήσουμε αυτό το ενδιαφέρον και πάρουμε την πληροφορία ή την εμπειρία που έχει να μας δώσει δημιοργούμε αυτό που λέει η αντίστοιχη θεραπεία, μια gestalt, ένα ολοκληρωμένο δηλαδή σύνολο που είναι παραπάνω από απλά το άθροισμα των μερών του. Έτσι, έχοντας βιώσει αυτό το ολόκληρο ως προς κάτι συγκεκριμένο, μπορούμε να συνεχίσουμε στο επόμενο ενδιαφέρον μας κ.ό.κ. Αυτά τα ενδιαφέροντα θα μπορούσε να είναι ο,τιδήποτε κάνουμε στη ζωή μας από κάτι πολύ σύνθετο σε κάτι πολύ απλό. Φανταστείτε, δηλαδή, ενώ πλένουμε τα δόντια μας, ταυτόχρονα να μαγειρεύουμε, να προσπαθούμε να ντυθούμε και να μιλήσουμε στο τηλέφωνο. Πιθανόν να αισθανόμσταν εκνευρισμένοι και με ένα αίσθημα ανικανοποίητου για το ότι ίσως δε κάναμε καμιά από τις δουλειές με την επάρκεια και την ευχαρίστηση που θα θέλαμε γιατί όλες προσπαθούσαμε να τις χωρέσουμε στον ίδιο χρόνο. Η ολοκλήρωση, δηλαδή, κάθε πράξης, ενέργειας κλπ που κάνουμε με σχετική επάρκεια, φέρνει ικανοποίηση και ευχαρίστηση. Υπάρχουν πράγματα στα οποία προσκολλούμαστε έντονα ή για αρκετό χρονικό διάστημα π.χ. μία δουλειά, μία σχέση, ένας στόχος. Στην πάροδο του χρόνου (όσο πολύς ή λίγος) είναι αυτός μπορεί να ξεχάσουμε ή να φύγει από την προσοχή μας ο λόγος για τον οποίο αρχικά μας κέντρισε το συγκεκριμένο πραγμα το ενδιαφέρον. Αυτός ο λόγος (ή λόγοι) σχετίζεται περισσότερο με εμάς και λιγότερο με το πράγμα αυτό καθευτό. Είναι δική μας η gestalt που φυσικά συνδέεται με κάτι εξωτερικό αλλά το σπίτι της είναι μέσα μας. Εάν λοιπόν, οι εξωτερικές συνθήκες, πληροφορίες, προσλαμβάνουσες αλλάξουν τότε αλλάζει και το αρχικό μας ενδιαφέρον; Για κάποια πράγματα ίσως ναι, για κάποια πράγματα ίσως όχι. Αν, για παραδειγμα, μόλις πιάσαμε την πρώτη μας δουλειά ως δικηγόρος και η εταιρεί στην οποία δουλεύουμε δε μας ευχαριστεί, τότε δε σημαίνει ότι η δικηγορία δε μας ταιριάζει αλλά ίσως ότι είτε πρέπει αν ζητήσουμε αλλαγές στις συνθήκες εργασίας, είτε να αλλάξουμε εταιρεία. Η αρχή είναι η ίδια για όποιο τομέα κι αν μιλάμε, σχέσεις, δουλειά, στόχους κλπ. Ο καθένας από εμάς είναι μοναδικός στον κόσμο και αυτό έχει αξία και λάμψη από μόνο του, είτε το αναγνωρίζουμε, είτε όχι, είτε το αναγνωρίζουν οι άλλοι, είτε όχι. Αυτή η λάμψη φαίνεται σαν προβολέας όταν δείχνουμε ποιοί είμαστε, τί θέλουμε, τί είναι σημαντικό για εμάς. Δε μπορούμε να ελέγχξουμε αν θα την αναγνωρίσουν οι άλλοι, μπορούμε όμως να ελεγχξουμε αν την αναγνωρίζουμε εμείς. Αν δεν την αναγνωρίζουμε τότε θα παραμένουμε σε δουλειές και συνθήκες που δε θα μας εκτιμούν για τον όποιο λόγο, σε σχέσεις που θα μας ζητάνε να αλλάξουμε (ή θα ζηταμε να αλλάξουν), σε σχέδια που ποτέ δεν θα είμαστε αρκετοί για να εκπληρώσουμε κ.ό.κ. Η αξία και η πολυτιμότητα του καθενός δεν είναι σχετική ανάλογα με το περιβάλλον του. Αυτή είναι η εξωτερική θεώρηση της πολυτιμότητας μέσα από τα μάτια κάποιου άλλου που θα είναι πάντα σχετική. Μιλάω για την αυτούσια αξία και πολυτιμότητα της ύπαρξης κάποιου. Η διαδικάσία της 'αποκόλλησης' είναι μια σύνθετη και επίπονη διαδικασία, καθώς πρέπει να αποχωριστούμε ή να μετουσιώσουμε κάτι που είχε ενδιαφέρον και αξία για εμάς. Συχνά αποκολλούμαστε πρόωρα απο ανθρώπους και καταστάσεις γιατί μας είναι σχεδόν αδύνατο να μπούμε στην ευάλωτη θέση και να πούμε πώς αισθανόμαστε, τί σκεφτόμαστε και τί θέλουμε ως ενήλικες και με ευθύνη (που δεν αφορά τόσο στον άλλο όσο στον εαυτό μας γιατί δείχνει το ποιοί είμαστε αναγνωρίζοντας στον εαυτό μας το διακίωμα να ζητήσει αυτό που θέλει από το περιβάλλον του- και ίσως το πάρει, ίσως όχι). Εάν δεν έχουμε προσπαθήσει αρκετά την υγιή αλληλεξάρτηση ή κατανοήσει αρκετά σε τί είμαστε προσκολλημένοι και γιατί θέλουμε να αποκολληθούμε, τότε οι απόπειρες αποκόλλησης θα είναι ανεπιτυχείς και θα φέρουν περισσότερο πόνο. Εάν για παράδειγμα, παραμείνουμε στη δουλειά που δε μας εκτιμούν, αφού έχουμε εκφράσει ενήλικα το τί θέλουμε, περιμένοντας να μας εκτιμήσουν και θυμώνοντας όταν δε γίνεται, τότε ματαιοπονούμε στην ουτοπία περιμένοντας να αλλάξει κάτι στον άλλο, ενώ ουσιαστικά χρειάζεται να αλλάξουμε εμείς το πώς βλέπουμε και συμπεριφερόμαστε στον εαυτό μας. Στο δρόμο προς την ενηλικίωση συχνά μεταθέτουμε την ευθύνη στον άλλο για τα πράγματα που δε κάνουμε εμείς για τον εαυτό μας. Μαζι με τον πόνο της απώλειας (πραγματικού ή νοητικού διαχωρισμού από ένα κομμάτι του εαυτού μας), η αποκόλληση όταν γίνεται συνειδητά και με καρδία, ουσιαστικά βασίζεται σε μια διάθεση προς ελευθερία, σε μια επιλογή προς μια πιο υγιή σχέση με τον εαυτό και με τους άλλους και με μια αναγνώριση της πολυτιμότητάς του. Με αγάπη, Παναγιώτης |
Παναγιώτης ΓουμαλάτσοςΨυχοθεραπευτής, Transformational Coach και Archives
May 2020
Categories |
RSS Feed
