|
"Μέχρι να κάνει κανείς το ασυνείδητο συνειδητό,
θα κατευθύνει τη ζωή του και θα το ονομάζει μοίρα" Κ. Γ. Γιούνγκ Αγαπητέ Αναγνώστη, Όσο περισσότερο περνούν οι μέρες, τόσο περισσότερο φαίνεται ότι εξοικειονόμαστε με τη συνθήκη που ζούμε. Βιώνω και παρατηρώ μικτά συναισθήματα γύρω μου και ήθελα να ονομάσω και να συζητήσω μερικά από αυτά. Μας ζητήθηκε να σταματήσουμε και για τους περισσότερους ανθρώπους αυτό διατάραξε τη ρουτίνα τους σε πολλά επίπεδα. Σταματήσαμε να πηγαίνουμε στις δουλειές μας, να συναντάμε και να αγκαλιάζουμε φίλους, να κάνουμε χόμπι και δραστηριότητες, να ταξιδεύουμε κλπ. Αναγκαστήκαμε να τεθούμε σε πάυση. να κάνουμε ένα διάλειμμα και, το πιο σημαντικό, ένα συλλογικό που κανονικά δεν θα κάναμε. Ήταν σαν να βιώσαμε το "L'arrêt du temps", τη στάση του χρόνου. Είμαστε ακόμα ζωντανοί, ω ναι, αναπνέουμε, τρώμε, κάνουμε μπάνιο και όμως οι μέρες μας είναι διαφορετικές, ο χρόνος είναι διαφορετικός, οι στιγμές μας είναι διαφορετικές. Έχουμε περισσότερο χρόνο στο μέρος που ζούμε, στα σπίτια μας, έχουμε περισσότερο χρόνο με τους ανθρώπους με τους οποίους ζούμε και έχουμε περισσότερο χρόνο με τους εαυτούς μας. Μερικοί άνθρωποι (εσωστρεφείς) είναι ίσως πιο άνετοι με αυτήν τη συνθήκη ως περιορισμένοι και ελάχιστα αποσπασμένοι γιατί μπορεί να ταιριάζει περισσότερο με τη φύση τους. Για άλλους ανθρώπους (εξωστρεφείς) αυτό μπορεί να είναι πιο δύσκολο, καθώς μπορεί να απολαμβάνουν περισσότερο την παρέα πολλών άλλων ανθρώπων και να είναι έξω κάνοντας πράγματα. Έχοντας λίγο περισσότερο χρόνο και χώρο διαθέσιμο μέσα στη μέρα μας μπορεί να είναι δύσκολο για όλους, καθώς δεν είμαστε συνηθισμένοι σε αυτό. Είμαστε συνηθισμένοι να "τρέχουμε", να κάνουμε πράγματα, να παρακολουθούμε ό, τι δημιουργήσαμε ως σημαντικό και με νόημα στη ζωή μας. Οι ζωές μας καθορίζονται κυρίως από και επικεντρώνονται στην "πράξη". Αισθανόμαστε ότι έχουμε μια επιτυχημένη μέρα όταν έχουμε ολοκληρώσει πολλά περίπλοκα καθήκοντα. Αισθανόμαστε ότι έχουμε μια ουσιαστική ζωή όταν σχεδιάζουμε τα πράγματα και ανυπομονούμε να τα ζήσουμε. Δεν υπάρχει απολύτως τίποτα κακό με αυτό ως τέτοιο. Έχω δεί όμως να γίνεται πρόβλημα όταν υπερβαίνουμε τα όρια ταχύτητας του σώματός μας και του νου μας. Έχω δει ανθρώπους ξανά και ξανά να γίνονται σωματικά και ψυχικά άρρωστοι (εκτός ισορροπίας) επειδή δεν έχουν ακούσει τα ανησυχητικά καμπανάκια των ορίων που πέρασαν. Είναι απολύτως κατανοητό ότι κατά τη διαδικασία οικοδόμησης μιας ουσιαστικής ζωής θα μπορούσαμε να παρασυρθούμε και να το παρακάνουμε. Θέλουμε μόνο να συνεχίσουμε να νιώθουμε καλά για τον εαυτό μας δημιουργώντας παραγωγικές και γεμάτες ζωές. Αναμφισβήτητα, το να είναι κανείς δημιουργικός είναι ένα βασικό στοιχείο για την υγεία και την ευτυχία μας. Υπάρχει λοιπόν κάποιο ζήτημα όταν περνάμε τα όριά μας; Από την άποψη της (σωματικής, συναισθηματικής και ψυχικής) υγείας είναι χρήσιμο να γνωρίζουμε τα όριά μας ανά πάσα στιγμή. Όταν αισθανόμαστε κουρασμένοι και συνεχίζουμε να κάνουμε τα ίδια πράγματα τότε πιθανότατα θα βλάψουμε τον εαυτό μας ή θα αρχίσουμε να κάνουμε λάθη. Σκεφτείτε ότι τα σώματά μας χρειάζονται (σχεδόν) το ένα τρίτο της ημέρας μας (το ένα τρίτο της ζωής μας!) να κοιμηθούν, να ξεκουραστούν σε μια ασυνείδητη κατάσταση που είναι ζωτικής σημασίας για τη λειτουργία του εγκεφάλου μας και κατ επέκταση ολόκληρου του σώματός μας. Όπως κάθε σύστημα, πρέπει κάποια στιγμή να "κατεβάσει διακόπτη", να έχουμε κάποιο χρόνο συντήρησης όταν το "μηχάνημα" πρόκειται να ξεκουραστεί, να καθαριστεί, να ανανεωθεί. Αυτός είναι ο ρόλος των διακοπών θα πεί κάποιος και θα έχει δίκιο. Πόσο συχνά όμως, μπορούμε να πάρουμε τις διακοπές που ενδεχομένως χρειαζόμαστε; Οι ζωές μας είναι τόσο στενά δομημένες (συμπεριλαμβανομένων και των οικονομικών δεσμεύσεων) που ακόμα κι αν μπορούσαμε να έχουμε κάποιο χρόνο μακριά, τα πράγματα που πρέπει να φροντίσουμε, δεν θα σταματούσαν ή δεν θα θέλαμε να σταματήσουν. Η αίσθηση μου είναι ότι η "πράξη" έχει γίνει ο κύριος τρόπος ύπαρξής μας. Υπάρχουμε εξαιτίας όλων των πραγμάτων που κάνουμε, αλλά είναι αυτό ελευθερία; Αν κάποιος μας έλεγε ότι θα κερδίζαμε το ίδιο χρηματικό ποσό χωρίς να χρειάζεται να πάμε στη δουλειά, θα εξακολουθούσαμε να πηγαίνουμε στη ίδια δουλειά την επόμενη μέρα; Θα εξακολουθούσαμε να δημιουργούμε την ίδια ζωή που δημιουργούμε τώρα; Καταλαβαίνω ότι η ερώτηση και η απάντησή της δεν είναι τόσο απλές, όμως είναι σημαντικό να ρωτήσουμε: Tί είναι αυτό που οδηγεί τη ζωή μας; Σε τι είμαστε αφοσιωμένοι; Ποιο είναι το πάθος και ο σκοπός της ζωής μας; Δεν θέτω αυτά τα ερωτήματα με φιλοσοφικό τρόπο, αλλά με ρεαλιστικό. Τι μας κάνει να χαμογελάμε; Τι κάνει τις καρδιές μας να χτυπούν κάθε μέρα; Τι μας εμπνέει και μας ενδιαφέρει σε αυτόν τον κόσμο; Έχοντας χρόνο και χώρο στις καρδιές μας αναπόφευκτα μας αφήνει κάποιο διαθέσιμο χώρο και χρόνο για να προβληματιστούμε, αν το επιθυμούμε. Κανείς δεν μας ζητά να το πράξουμε, εξαρτάται εξ ολοκλήρου από εμάς. Στον χρόνο ανάπαυσης, στον ύπνο μας, έχουμε όνειρα, τη ζωντανή επικοινωνία μεταξύ του συνειδητού και του ασυνείδητου νου μας που επιλύει τις εντάσεις της ημέρας και μας ενημερώνει για τη ψυχική μας κατάσταση. Θα ήταν δυνατόν να επιτρέψουμε λίγο χρόνο από τα δύο τρίτα του ξύπνιου χρόνου της μέρας μας να κάνουμε συνειδητά το ίδιο; Να είμαστε αντί να κάνουμε; Να είμαστε χωρίς σκοπό και κατεύθυνση, να είμαστε ανόητοι και χωρίς νόημα, να παίζουμε, να μην σκεφτόμαστε, να είμαστε άδειοι, να φανταζόμαστε, να μην δημιουργούμε, να απολαμβάνουμε τη θέα από το βουνό που μόλις ανεβήκαμε! Με το απλά να υπάρχουμε θα μπορούσαμε να συνειδητοποιήσουμε ότι υπάρχουν τμήματα της καρδιάς μας που δεν γνωρίζαμε ότι υπήρχαν και, ως εκ τούτου, δεν τα ακούμε, επειδή έχουμε τόσο επικεντρωθεί αλλού. Ποιανού τη ζωή ζούμε πραγματικά και ποιος είναι αυτός που ζει πραγματικά; Είναι κάποιος ειλικρινής, αυθεντικός και ολόκληρος άνθρωπος ή κάποιος μερικός και ελλειπής; Με αγάπη, Παναγιώτης
0 Comments
Αγαπητέ αναγνώστη,
Και η καραντίνα συνεχίζεται... Παρά τον βομβαρδισμό απο πληροφορίες θα ήθελα να συνεχίσω με κάποιες νηφάλιες όσο το δυνατόν σκέψεις, όσο το καθεστώς 'μένουμε σπίτι' παραμένει. Έχω την εντύπωση ότι βρισκόμαστε κάπου μεταξύ ενός εφιάλτη και μιάς πρόκλησης. Είναι αλήθεια ότι η ζωή των περισσότερων ανθρώπων έχει αλλάξει ξαφνικά από τη μία μέρα στην άλλη και όπως είναι λογικό ψάχνουμε όλοι να βρούμε μια ισορροπία στην καθημερινότητά μας ανάμεσα στις προηγούμενες συνήθειες και στα τωρινά δεδομένα. Έχουμε μπεί σε καραντίνα και 'θυσιάζουμε' την ελευθερία κινήσεών μας εδώ και καιρό, προκειμένου να προστατεύσουμε την υγεία τη δική μας αλλά και των άλλων, γνωστών και αγνώστων. Κάποιο ακολούθησαν τα μέτρα με περισσότερη ή λιγότερη προθυμία με τον ίδιο τρόπο που τα παιδιά σε μια οικογένεια αντιδρούν στην επιβολή ενός κανόνα από τους γονείς τους, κάποια επαναστατούν προσπαθώντας να άρουν τον κανόνα και ίσως μπούν σε τιμωρία και κάποια τον ακολουθούν πειθήνια ως τον μοναδικό δρόμο. Στην περίπτωση του κοροναϊού δεν πρόκειται για τιμωρία αλλά μία οριοθετημένη πολιτική για την αντιμετώπισή του, παρ' όλα αυτά με στοιχεία επιβολής. Ο καθένας αντιδρά σε τέτοιες συνθήκες ανάλογα με τα βιώματα του (τόσο αυτής όσο και προηγούμενων ζωών, αν πιστεύει κανείς σε αυτές). Για παράδειγμα, κάποιος μπορείς όντως να νιώθει ότι τον έχουν βάλει τιμωρία, όπως όταν ήταν παιδί, κάποιος ότι θέλουν να τον ελεγξουν και να του πάρουν την ελευθερία του, κάποιος ότι προσπαθούν να τον εκφοβίσουν για κάτι. Έχετε σκεφτεί ακολουθώντας την πυξίδα των συναισθημάτων σας, αν και τί μπορεί να ενεργοποίησε σε εσάς αυτή συνθήκη; Απο τα πρώτα ζητήματα που θέτει η παρουσία του ιού είναη η αναφορά στην θνητότητά μας. Ναι, εν έτει 2020 είμαστε ακόμα ευάλωτοι σε έναν ιό και οποιοσδήποτε ανα πάσα ώρα και στιγμή μπορεί να αρρωστήσει και να χάσει τη ζωή του. 'Αρα η υγεία και η ζωή κανενός μας δεν είναι πάντα δεδομένες. Λόγος για ευνγωμοσύνη νούμερο 1! Οι περισσότεροι έχουμε περιρορίσει το πεδίο δράσης μας στο σπίτι, στη δουλειά, σ' ένα περίπατο και στο σούπερ μάρκετ. Αυτή η ελαχιστοποίηση του χώρου κάνει ό,τι βρίσκεται σε αυτόν τον νεό χώρο μεγάλο και έντονο. Κάποιοι περνάνε δύσκολα γιατί μπορεί να είναι στο σπίτι τους εγκλωβισμένοι με τα παιδιά τους χωρίς διακοπή, μπορεί να μην μπορούν να δούν τους δικούς τους ανθρώπους, μπορεί να είναι μόνοι, μπορεί να έχουν εγκλωβιστεί σε κακοποιητικά περιβάλλοντα και να μην μπορούν να ξεφύγουν και για πολλούς άλλους λόγους. Για αυτούς τους ανθρώπους οι ανακουφιστικές λύσεις μπορεί να αφορούν περισσότερο σκέψεις για το πότε θα απεγκλωβιστούν και για μελλοντικές διακοπές παρά για οποιαδήποτε παρατήρηση και ίσως αλλαγή στον τρόπο που σκέφτονται και υπάρχουν εν γένει. Είναι φυσιολογικό όταν ένας άνθρωπος υποφέρει, να σκέφτεται πρώτα πώς θα τελειώσει η συνθήκη μέσα στην οποία υποφέρει και μετά να κάνει έναν απολογισμό για το τί τον έκανε να υποφέρει και τι σημαίνει όλη η εμπειρία για τον ίδιο. Λυτρωτικές σκέψεις απεγκλωβισμού μπορεί να μας κάνουν να ξεχνάμε πόσα πράγματα έχουμε, ένα ασφαλές σπίτι, μερικούς ανθρώπους που αγαπάμε και μας αγαπάνε, φαγητό, διασκέδαση, τρόπους δημιουργικότητας κ.ά. Λόγος για ευγνωμοσύνη νούμερο 2! Ο παρατεταμένος περιορισμός σε συνδυασμό με την ενεργοποίηση ανεπεξέργαστων περασμένων βιωμάτων (πληγές, τραύματα, εμπειρίες πείτε τα όπως θέλετε) μπορεί να φέρουν στην επιφάνεια συναισθήματα και επακόλουθα συμπεριφορές που δεν τις ξέραμε πριν. Αν κάποιος, για παράδειγμα, αισθάνεται μόνος ή ευάλωτος, τότε μπορεί να προκαλέσει εντάσεις με άλλους γύρω του για να τραβήξει την προσοχή. Κάποιος μπορεί να νιώσει θλίψη συνειδητοποιώντας το πώς και γιατί έφτασε να αισθάνεται μόνος του όντας μόνος του ή με άλλους μαζί κ.ά. Η ανάδυση τέτοιων άγνωστων μέχρι τώρα συναισθημάτων και συνειδητοποιήσεων μπορεί να είναι κάτι πολύ δύσκολο να διαχειριστεί κάποιος και συνήθως χρειάζονται χρόνο και φροντίδα για να ενσωμτωθούν ως πληροφορίες. Συνήθως, επίσης, δεν είναι βοηθητικό να συγκρίνει κανείς την εμπειρία του με κάποιον άλλο καθώς βιώματα και απολογισμοί είναι προσωπικές υποθέσεις. Το αν και πώς βιώνει κάποιος το αίσθημα μοναξιάς μπορεί να είναι πολυ διαφορετικό από κάποιον άλλο για να συζητηθούν ως ταυτόσημα. Η παρατεταμένη παραμονή σε καραντίνα μπορεί, επίσης, εύκολα να ωθήσει το μυαλό σε δρόμους διάφορων θεωριών συνομοσίας, όπως ότι κρύβεται πίσω από όλο αυτό, το σχέδιο κάποιων ισχυρών για να φέρουν σιγά σιγά τον κόσμο σε περιορισμό κινήσεων και ελευθεριών. Είναι αλήθεια, βέβαια, ότι πολλά μυστηριακά κείμενα κάνουν αναφορά σε μία τέτοια τάξη πραγμάτων αλλά και το ότι ουκ ολίγες φορές στο παρελθόν κυβερνήσεις και ομάδες αξουσίας έχουν χρησιμοποιήσει ψέμματα για την εξυπηρέτηση των συμφερόντων τους. Συζητώντας με φίλους για αυτό δεν μπορούσα παρά να κυριευτώ από ένα συνδυασμό φόβου, ανυμπόριας και απελπισίας. Εάν υποθέσουμε ότι κάτι τέτοιο συμβαίνει, είναι απορίας άξιο πώς το ανθρώπινο πνεύμα μετά απο τόσους αιώνες προόδου αλλά και δεινών, να γυρνά στην ανάγκη για επικυριαρχία των άλλων ανθρώπων προς όφελος εαυτών. Προσωπικά μου φαίνεται τόσο ‘λιγο’ και ποταπό. Απ’όσο θυμάμαι τον εαυτό μου, το ‘κάλεσμά’ μου αφορούσε στο να δημιουργήσω και να βοηθήσω άλλους να δημιουργήσουν πιό ελέυθερες ζωές απεγκλωβίζοντας τους εαυτούς τους από συμπεριφορές και δυναμικές που κάποτε μπορεί να ήταν όλος ο κόσμος τους (οικογένεια), αλλά μετέπειτα τους ‘κρατάνε πίσω’. Και αυτό έχω σκοπό να συνεχίσω να κάνω. Όπως έχω συζητήσει εκτεταμένα, δεν πιστεύω ότι καμία ‘πράξη’ ανθρώπινη, φυσική ή θεϊκή γίνεται τυχαία με την έννοια ότι έχει κάποια πρόθεση, κάποια ανάγκη, κάποιο αίτημα συνειδητό ή ασυνείδητο που την ενεργοποιεί, όπως η φωτιά που ζεσταίνει το νερό. Ανεξάρτητα με το τί βιώματα έχει ο καθένας και αν πιστεύει σε θεωρίες συνομωσίας ή όχι, μπορεί να ήρθε η ώρα να κάνουμε μερικές κρίσιμες ερωτήσεις στον εαυτό μας, τώρα που δεν μπορούμε να κινηθούμε τόσο εύκολα σε εξωτερικούς αποπροσανατολισμούς. Τί σημαίνει για τον καθένα από εμάς να είναι πραγματικά ελεύθερος εσωτερικά και εξωτερικά; Πώς ορίζει κανείς την ελευθερία του και τί είναι διατεθημένος να κάνει για να την πετύχει εσωτερικά και εξωτερικά; Πώς συνυπάρχουμε με την ελευθερία- ύπαρξης, έκφρασης- του άλλου όταν δεν 'συμφωνεί' με τον δικό μας ορισμό της ελευθερίας; Ο κόσμος μας και ο τρόπος ζωής μας θα είναι πάντα μία από τις εκφράσεις της ψυχής μας άρα δεν είναι τόσο ξεχωριστά. Το πόσο συνειδητοί, έντιμοι και ειλικρινείς στέκομαστε απέναντι σε αυτήν την αλήθεια είναι πολύ προσωπικό. Με αγάπη, Παναγιώτης Αγαπητέ Αναγνώστη,
Είναι μία από αυτές τις στιγμές τώρα που αισθάνομαι γεμάτος εμπειρίες και συναισθήματα που επιθυμούν να εκφραστούν με ουσιαστικό τρόπο. Κατά τη διάρκεια της καραντίνας συνεχίζω να δουλεύω με τους πελάτες μου σε συνεδρίες ψυχοθεραπείας. Είναι πραγματικά ενδιαφέρον να γίνομαι συμμετοχικός μάρτυρας στο τί αναδύεται για τους ανθρώπους, φυσικά, με βάση την προσωπική τους ιστορία και το ψυχικό τους ταξίδι. Εμπνευσμένος, λοιπόν, από αυτές τις συνεδρίες και την προσωπική μου διαδικασία επεξεργασίας, ήθελα να μοιραστώ μαζί σας κάποιες σκέψεις. Η συνέχιση της υποστήριξης ανθρώπων σε τέτοιους δύσκολους καιρούς δεν είναι πάντα εύκολη, καθώς δεν είναι πάντα εύκολο για εμένα τον ίδιο να επεξεργαστώ αυτό που συμβαίνει. Διαδικασία που με έκανε να συνειδητοποιήσω, όμως, ότι δεν είμαστε μόνοι, ότι για πρώτη φορά - τουλάχιστον για το διάστημα που βρίσκομαι στη Γη - βιώνουμε συλλογικά ένα τόσο περίπλοκο πράγμα που επηρεάζει τις ζωές όλων στη γη με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Γνωρίζω ότι μέχρι τώρα έχω επικεντρωθεί στις θετικές πλευρές και στα διδάγματα που προέκυψαν από αυτό, προσπαθώντας να δώσω στον εαυτό μου και στους άλλους λίγο κουράγιο. Ωστόσο, θέλω τώρα να επικεντρωθώ στην πραγματική διάσταση που έχει πάντα τόσο μία θετική όσο και μία δύσκολη πλευρά σε αυτήν, όπως ένα νόμισμα. Είναι παρόμοιο όπως συμβαίνει κατά τη διάρκεια θεραπείας του καρκίνου: σχεδόν ποτέ δεν ανοίγονται δύσκολα συναισθηματικά μπλοκαρίσματα καθώς το άτομο χρειάζεται όλη του τη δύναμη για να δώσει τη μάχη και στη συνέχεια.ξεκινά μόνο μια τέτοια διαδικασία μετά την ολοκλήρωση της θεραπείας. Ωστόσο,προσπαθόντας πάντα να επικεντρωθούμε μόνο στην θετική πλευρά μπορεί να δημιουργήσει ένα πρόσθετο βάρος, τον οποίο η δύσκολη πλευρά πρέπει να υποφέρει παραμένοντας στη σιωπή. Είναι αυτός ο πρόσθετος πόνος που θέλω να ελαφρύνω σταδιακά τώρα. Για πρώτη φορά στην πρόσφατη ιστορία, εμείς, η ανθρωπότητα, καλούμαστε να "πολεμήσουμε" ενάντια στον ίδιο "εχθρό". Ποιος θα το πίστευε ότι, πλούσιοι και φτωχοί, άνδρες και γυναίκες, "καλοί" και κακοί ", μαύροι και λευκοί, ετεροφυλόφιλοι, ομοφυλόφιλοι και τρανσέξουαλ, μετανάστες και γηγενείς, όλοι μας, αυτή τη στιγμή θα είχαμε τη ζωή μας υπό απειλή; Κάποιοι βέβαια πιό προφυλαγμένοι από κάποιους άλλους λόγω koinvnik;hw θέσης. Είναι απολύτως φυσιολογικό να αισθανόμαστε όλα τα συναισθήματα που κάποτε αισθανόμασταν ενώ κυνηγούσαμε στα δάση για φαγητό. Ο φόβος για την υγεία τη δικιά μας και των αγαπημένων μας, η αδυναμία μπροστά στην εξάπλωση και τη θεραπεία, η θλίψη για τις απώλειες, η απογοήτευση, ο θυμός, η απελπισία, η αγωνία, το άγχος, ο τρόμος και άλλα είναι μερικά από τα συναισθήματα που όλοι τώρα μοιραζόμαστε ως κοινά απέναντι σε ένα συγκεκριμένο πράγμα. Όλοι βιώνουμε αυτά τα συναισθήματα ξανά και ξανά, αλλά ίσως για διαφορετικούς λόγους που είναι πιο προσωπικοί για εμάς, όπως η απώλεια της μητέρας κάποιου. Η κοινή εμπειρία που όλοι μοιραζόμαστε αυτή τη στιγμή προσθέτει μια άλλη διάσταση στο γεγονός. Για μερικούς ανθρώπους τα υψηλά επίπεδα φόβου, αγωνίας και άγχους είναι η φυσιολογική τους κατάσταση καθώς τα συστήματά τους (σώμα, μυαλό - σκέψεις και συναισθήματα - και πνεύμα) δεν κατάφεραν (μέχρι τώρα τουλάχιστον) να επιφέρουν την επίτευξη μιας πιο μόνιμης κατάστασης ηρεμίας και τώρα ο υπόλοιπος κόσμος γνωρίζει πώς αισθάνονται. Η επιβίωση σε όλα τα επίπεδα περιλαμβάνει πάντα όλα τα συναισθήματα στο ρεπερτόριό της. Ζώντας σε αυτή τη φυσική μορφή όλοι είμαστε σε κάποιο επίπεδο ανίσχυροι: τα ατυχήματα, οι ασθένειες, οι θάνατοι, οι φυσικές καταστροφές και συνθήκες κ.λπ. είναι όλοι άγνωστοι (ή τουλάχιστον περιορισμένα γνωστοί) παράγοντες της εξίσωσης της ζωής και της ευτυχίας. Μπορεί να το κατανοούμε λογικά, αλλά η αντιμετώπισή του σε συναισθηματικό επίπεδο είναι ένα τελείως διαφορετικό πράγμα. Το να αισθάνεται κανείς χαμένος, ανασφαλής, φοβισμένος, συγκρουόμενος, παγιδευμένος, μπερδεμένος δεν είναι ευχάριστες εμπειρίες. Μπορούμε να επιλέξουμε να τα αντιμετωπίσουμε, να κρυφτούμε ή να τα αποφύγουμε, αλλά η τελική πραγματικότητα της παρουσίας τους δεν αλλάζει. Το τί επιλέγουμε, όμως, αλλάζει και μπορεί να κάνει διαφορά στην εμπειρία της ζωής μας. Συν-άνθρωποι, είμαστε όλοι ισχυροί και είμαστε επίσης όλοι αδύναμοι, φοβισμένοι, σε αγωνία, άγνοια και περιορισμένοι. Αυτός είναι ο τρόπος με τον οποίο η φύση και οι θεοί μας έπλασαν, αυτοί είμαστε πραγματικά και όσο πιο γρήγορα το συνειδητοποιήσουμε τόσο το καλύτερο και τόσο πιο γρήγορα θα κινηθούμε προς την κατεύθυνση του να δημιουργήσουμε έναν κόσμο που θα αντικατοπτρίζει αυτή τη συνειδητοποίηση: έναν κόσμο γαλήνης στην 'παράδοση'. Δεν μιλώ καθόλου για μια πλήρη 'παράδοση' σε έναν μοιρολατρικό τρόπο ζωής. Μιλώ για μια ολιστική, ιερή, ενοτική συνείδηση όπου τελικά θα αποδεχτούμε ότι είμαστε μέρος κάτι μεγαλύτερου, με τον ίδιο τρόπο που μια πόλη είναι μέρος μιας χώρας και μιά χώρα είναι μέρος μιας ηπείρου. Ένα "μεγαλύτερο" που δεν είναι απαραίτητα "καλό" ή "κακό", που δεν στοχεύει στο να μας τιμωρήσει ή να μας κάνει ατρόμητους, αλλά ίσως μας βοηθήσει να ανακαλύψουμε την αληθινή μας ουσία που είναι πραγματικά πέρα από τη φυσική μας μορφή και, τελικά, υπάρχει στο σύνολο της ύπαρξης και της καρδιάς μας. Με οποιονδήποτε τρόπο ο καθένας από εσάς ασχολείται με την τρέχουσα κατάσταση, σας προτείνω να δώσετε προσοχή και να επιτρέψετε στο φως: όποια συναισθήματα έχετε, ό, τι αναδύεται μέσα από σας, ό, τι συνειδητοποιήσεις κάνετε για τον εαυτό σας και τη ζωή σας, οποιεσδήποτε αλήθειες βασίζετε πάνω τη ζωή σας, όποιες σκιές και ακτίνες φωτός έρχονται μέσα από την τωρινή ρωγμή σας, όποιες λέξεις προσθέτετε ή διαγράφετε από το λεξιλόγιό της ύπαρξης σας που θέλετε ή δεν θέλετε να χρησιμοποιήτε πιά όταν όλα αυτά τελειώσουν. Σας παροτρύνω να σκέφτεστε με την καρδιά σας και να συνεχίσετε να μιλάτε για το τι είναι πραγματικά σημαντικό για εσάς... Με αγάπη, Παναγιώτης |
Παναγιώτης ΓουμαλάτσοςΨυχοθεραπευτής, Transformational Coach και Archives
March 2023
Categories |
RSS Feed