Ο Δρόμος προς την Ανάσταση

Αγαπητέ αναγνώστη,

Αυτές τις ημέρες είναι το ορθόδοξο Πάσχα, η γορτή του του θανάτου και της ανάστασης μετά από μαρτύριο.
Λόγω του συμβολισμού τους αυτές οι μέρες κάθε χρόνο είναι μία ευκαιρία για να αφήσουμε κάτι να πεθάνει μέσα και να αναστηθεί κάτι διαφορετικό, να γεννηθεί κάτι καινούργιο.

Συνηθίζουμε αυτές τις μέρες να τις περνάμε με τις οικογένειές μας και ίσως αυτό να μας φέρνει αντιμέτωπους με δυσκολίες και συμπεριφορές που ζούσαμε σε παιδική ηλικία.
Μπορεί να μην μας έβλεπαν, να μην μας κατανοούσαν, μπορεί για κάποιους να ήμασταν ασυνήθιστοι, περίεργοι και δύσκολοι.

Οι άνθρωποι συνήθως σχετιζόμαστε με κάτι που μας είναι οικείο, δεν το φοβομαστε, μας θυμίζει εμάς, ξέρουμε πώς να το διαχειριστούμε και το κατανοούμε. Αντίθετα, κάτι που είναι διαφορετικό και άγνωστο μπορεί να μας δυσκολεύει να το κατανοήσουμε και να συνδεθούμε μαζί του. Και μετά έχουμε δύο τουλάχιστον βασικές επιλογές: Είτε να δείξουμε περιέργεια να το γνωρίσουμε ακόμα και αν δεν ξέρουμε το πώς ή ακόμα και αν μας φέρνει αντιμέτωπους με δικές μας δυσκολίες, είτε να το απορρίψουμε σχεδόν ολοκληρωτικά αγνοώντας τί πραγματικά είναι. 

Και είναι αυτή η αδιαφορία ξανά και ξανά που συναντώ στη θεραπευτική σχέση. Αυτή την αδιαφορία που καλείται να αντιμετωπίσει ένα παιδί ως πραγματικότητά του. Οι άνθρωποι που σε φροντίζουν να επιβιώσεις, οι ίδιοι άνθρωποι δεν ενδιαφέρονται για το τί είσσαι πραγματικά. Το παιδί μεγαλώνοντας πρέπει με κάποιο τρόπο να νοηματοδοτήσει αυτήν την αντίφαση, να γεφυρώσει νοηματικά αυτήν την απόσταση ώστε να διατηρήσει μια λογική συνέχεια γύρω και μέσα του.

Έτσι, είτε γίνεται εμμονικό με τις ανάγκες του, θεωρώντας ότι έχουν πάντα απόλυτη προτεραιτότητα έναντι των άλλων, είτε παγώνει και δεν ασχολείται πιά με τα συναισθήματα και τις επιθυμίες του και επικεντρώνεται στο πώς θα ικανοποιήσει τις επιθυμίες των άλλων γύρω του, ώστε, όντας ευχαριστημένοι οι ίδιοι, ενδεχομένως να προσέξουν και το ίδιο.

Αυτή η ψυχοσύνθεση χτίζεται μέρα με την μέρα σαν τον σκελετό ενός κτιρίου που για να γκρεμιστεί μετά χρειάζεται μπουλντόζα.  Έτσι το παιδί γίνεται ένας ενήλικας που χτιζει σχέσεις και μια ζωή ολόκληρη πάνω σε αυτό το μοτίβο, αυτό του καλού παιδιού.
Το 'καλό παιδί' που δεν δημιουργεί πρόβλημα, που δεν ζητάει, που δεν ζητάει βοήθεια γιατί ξέρει ότι δεν θα τη πάρει όπως θέλει, δεν αναστατώνει κανέναν με τις απαιτήσεις του, γιατί πολύ απλά δεν έχει και, αν είχε, δεν θα τις ικανοποιούσε κανείς. Αυτόν τον ενήλικα θα το βρείτε συχνά να είναι μόνος του ή σε σχέσεις όπου ο άλλος θα έχει πιό πολύ σημασία. Θα τον βρείτε σε δουλειές που θα πετυχαίνει πολλά ή μόνιμα θα ζητάει από τον εαυτό του να τα πετυχαίνει όλα εξίσου καλά.

Δεν θα έχει τέλος αυτή η ανάγκη για επίτευγμα, γιατί αυτή θα είναι πάντα η ευκαιρία του ενήλικα και του παιδιού μέσα του που δεν μεγάλωσε ποτέ, για να τον δούν, να τον καταλάβουν, να τον αγαπήσουν. Γι αυτό τα κάνει όλα αυτά, για την προσοχή, το ενδιαφέρον, την αγάπη και μπορεί να πάει μακριά για να τα πάρει... σχεδόν μέχρι την τρέλα!

Πολλές φορές η εξακολουθητική καταπίεση οποιουδήποτε συναισθήματος, επιθυμίας, και ανάγκης ενός ανθρώπου μπορεί να οδηγήσει στην α-σθένεια, εκεί που χάνεται η λογική (παράνοια), το νόημα (κατάθλιψη), η χαρά (αυτοκτονικές τάσεις), η ισορροπία (διπολική διαταραχή). Εκεί που ο άνθρωπος γίνεται τόσο μικρός που σχεδόν δεν μπορεί να πάρει ανάσα (κρίσεις πανικού), εκεί που ο φόβος για καθετί εκτός του ελέγχου του, γίνεται τόσο μεγάλος που τον παραλύει. Εκεί που φόβος του θανάτου και της απώλειας με όποια μορφή παραμονεύει σε κάθε βήμα.

Πόσο δύσκολη και φοβική μπορεί να γίνει η ζωή ενός ανθρώπου όταν δεν έχει πάρει την ασφάλεια, την κατανόηση και την αγάπη που χρειάζεται για να εξελιχθεί συναισθηματικά, νοητικά και πνευματικά! 
Τα καλά νέα είναι ότι αυτοί οι μηχανισμοί, ακριβώς επειδή είναι επίκτητοι και δεν αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι της ψυχής ενός ανθρώπου, μπορούν και να αλλάξουν!
Φυσικά χρειάζεται δέσμευση και σκληρή δουλειά. Ο,τιδήποτε βαθιά χρήσιμο και σημαντικό, δεν χαρίζεται, θυμηθείτε την τελευταία φορά που δώσατε για ένα δίπλωμα, πόσος κόπος, πόση αγωνία και πόση χαρά που ανταμοίβει αυτόν τον κόπο όταν το πήρατε.

Στην προσωπική ανάπτυξη και εξέλιξη εκτός από την θαρραλέα και επίπονη δουλειά, υπάρχει ένα ακόμα στάδιο, αυτό της συγχώρεσης.  Όταν έρχεται κάποιος αντιμέτωπος με τις 'αποτυχίες' στη ζωή του, με τα όσα θα ήθελε, άξιζε και δεν πήρε, τότε αρχίζει ένα δικαστήριο μέσα του για να αποδωθεί δικαιοσύνη και να τιμωρηθεί όποιος βρεθεί ένοχος. Υπάρχει θυμός και μίσος, είναι αυτή η δυνατή ενέργεια της φωτίας, που λέει 'μ' αδίκησες, με πρόδωσες, δεν με είδες, αξίζω, είμαι δυνατός, είμαι όμορφος, δεν είμαι κακός, δεν υπάρχει κάτι κακό στο πώς αισθάνομαι και στο τί νιώθω'. 

Χωρίς αυτό το στάδιο του θυμού, του πένθους για το τί δεν υπήρξε, της καταστροφής, του 'μαρτυρίου', δεν μπορεί να υπάρξει το προαναφερθέν στάδιο, αυτό της συγχώρεσης. Συγχωρώ σημαίνει κατανοώ, αποδέχομαι, βλέπω. Βλέπω ότι και ο άλλος είναι πληγωμένος και δεν μπορούσε, βλέπω ότι ζουμε ακόμα σε κοινωνίες και οικογένειες όπου ο ένας τρόπος ύπαρξης παίρνει μεγαλύτερο σεβασμό και αγάπη από έναν άλλο τρόπο ζωής. Οπότε σε ένα βαθμό όλοι είμαστε πληγωμένοι, όλους κάπου δεν μας έχουν δεί και εκτιμήσει, κάποτε που δεν ήθελαν και κάποτε που δεν μπορούσαν.

Κάθε χρόνο στην Ανάσταση η ευχή μου είναι ίδια από μικρό παιδί. Αγάπη προς οτιδήποτε υπάρχει. Η αγάπη έχει και κατανόηση και σεβασμό και αποδοχή και δυσκολία. Αγαπώ σημαίνει βλέπω και ζω εμένα και τον άλλο ως ίσους, όχι ίδιους, ίσους απέναντι στη ζωή, στις ευκαιρίες, στην ύπαρξη.

Καλή Ανάσταση σε όλους!

Με αγάπη,
Παναγιώτης