Ήρθαν και φέτος τα Χριστούγεννα, μια γιορτή που γιορτάζεται σε πολλά μέρη του κόσμου και συνδέεται με μία περίοδο διακοπών για πολλούς και με την εορτασμό της πρωτοχρονιάς.
Είναι ενδιαφέρον που και οι δύο γιορτές αφορούν σε κάτι καινούργιο, σε μία γέννηση, στην αρχή. Στην αρχή μιας ζωής, αλλά και μίας νέας χρονιάς. Στην αφετηρία προς κάτι που μόλις αρχίζει να υπάρχει. Στην πραγματικότητα, η νέα χρονιά έρχεται ως συνέχεια της προηγούμενης. Μπορεί να επιθυμούμε, να έχουμε ανάγκη και να επιδιώκουμε μια επανεκκίνηση, αλλά ουσιαστικά περνάμε από το ένα στο άλλο, συνεχίζουμε μία πορεία, μία εξέλιξη με σταματήματα και ξεκινήματα. Σ' αυτήν την πορεία, λοιπόν, για να βιώσουμε ξεκινήματα, συνήθως, κάτι πρέπει να πεθάνει. Για να πάμε σε μία καινούργια δουλειά, θα πρέπει να αφήσουμε την παλιά, το ίδιο για μία σχέση, ένα σπίτι κ.ό.κ. Άρα ο 'θάνατος' και η απώλεια είναι αναπόσπαστο μέρος αυτής της κυκλικής διαδικασίας της ζωής. Κάθε φθινόπωρο η φύση βιώνει έναν τέτοιο θάνατο, όπου τα δέντρα ρίχνουν τα φύλλα τους και μ' έναν τρόπο νεκρώνουν για να δημιουργήσουν χώρο για τη νέα ζωή. Αυτή τη μεικτή, ευχάριστη και επώδυνη, διαδικασία μου θύμισαν οι πρόσφατες απώλειες των γονέων κάποιων φίλων. Οι άνθρωποι μέσα στη διαρκή μας πάλι για μια κάποια ισορροπία με το άγνωστο, το υπερβατικό και την πεπερασμένη φύση μας, ξεχνάμε ή καλύτερα επιλέγουμε να μην δίνουμε χώρο, να μην συζητάμε, να μην 'γιορτάζουμε' τον θάνατο που πάντα προηγείται μίας γέννησης. Ακόμα και η γέννηση ενός παιδιού συνεπάγεται το τέλος της ζωής της μητέρας ή/και του ζευγαριού όπως την ήξεραν. Αλλάζει το σώμα της, οι συνήθειες, η αναφορά και ο προσανατολισμός τους στη ζωή. Αντίστοιχα, όταν ένα παιδί χάνει τους γονείς του, χάνεται μαζί η αναφορά και η παρουσία ενός ανθρώπου που ήταν άρρηκτα συνδεδεμένος με την ύπαρξή του από την πρώτη του μέρα ζωής. Ο πόνος όταν πρόκειται για τον θάνατο είναι αβάσταχτος, γιατί πρόκειται για την οριστική παραδοχή ότι κάτι δεν θα υπάρχει ποτέ ξανά ως τέτοιο. Μας φέρνει σε επαφή με τα όρια της ζωής, τα όρια μας ως ανθρώπους, τα όρια των ικανοτήτων και των αδυναμιών μας, τα όρια της υλικής και της άυλης ύπαρξής μας. Δεν μπορούμε να τον νικήσουμε, να τον αντιστρέψουμε, είμαστε αβοήθητοι στην ισχύ του κ μ' ένα τρόπο στη ' μοίρα' και στο 'χέρι του θεού'. Δεν χρησιμοποιώ αυτούς τους όρους καθόλου μοιρολατρικά, αλλά ως δείγματα του 'επέκεινα', ότι οι άνθρωποι χρειαζόμαστε να ελπίζουμε ότι κάτι υπάρχει μετά τον θάνατό μας για να έχει μ ένα τρόπο η ζωή μας αξία και νόημα! Με τον ίδιο τρόπο που αλλάζουμε χρόνο σκεφτόμενοι τί θελουμε από τη νέα χρονιά 'να μας φέρει', πού αν δεν δουλέψουμε δεν θα έρθει μόνο του ποτέ, δεν σκεφτόμαστε ποτέ ότι τη νέα χρονιά που έρχεται θα αρρωστήσουμε, κάποιος θα πεθάνει, θα χωρίσουμε κλπ . Κι όμως και αυτά συμβαίνουν και μάλιστα σε πολλές περιπτώσεις είναι πιό καθοριστικά γεγονότα για τις ζωές μας από άλλες χαρές. Τί θα λέγατε, λοιπόν, αυτές τις γιορτές που έρχονται μετά από δυο χρόνια σχεδόν πανδημίας και στέρησης ελευθεριών, να αναλογιστείτε περισσότερο τί αφήνετε πίσω; Τί έχει πεθάνει και τί 'πρέπει' να πεθάνει μέσα και έξω σας για να συνεχίσετε να ζείτε με υγεία και ευημερία σε όλα τα επίπεδα; Πόσο χώρο είστε διατεθειμένοι να αφήσετε στον εαυτό σας μεταξύ αλκοόλ, ξενυχτιών και διασκεδάσεων να πενθήσει αυτό τον φυσικό κύκλο ζωής που είμαστε όλοι μέρος του και τα πράγματα που θα πάρει αυτή τη φορά μαζί του; Όλες τις επιθυμίες και τα όνειρα που δεν εκπληρώθηκαν, τα 'λάθη' που κάνατε, τις προσδοκίες που απογοητεύτηκαν, αλλά και όσα δεν αφήσατε τον εαυτό σας να χαρεί; Κατανοώ, θαρραλέο και δύσκολο σε μία περίοδο επιβεβλημένης χαράς, αλλά μπορεί να συνυπάρχουν και τα δύο εάν υπάρξει χώρος! Και ίσως τότε, αν έρθουμε σε επαφή με όλα αυτά που εμπεριέχονται στην ανθρώπινη φύση, να δούμε ότι η αγάπη είναι αυτή που μπορεί να κρατήσει όλους τους κόσμους μαζί: των νεκρών και των ζωντανών, των παιδιών και των γονέων, των δυνατών και των αδύναμων, των ασθενών και των υγειών, των λογικών και των συναισθηματικών, των ανδρών και των γυναικών, των ετεροφυλόφιλων και των άλλων και σε ό,τι άλλο βλέπουμε αντίθεση και όχι τα μέρη ενός θεϊκού φάσματος ύπαρξης. Καλές γιορτές! Με αγάπη, Παναγιώτης
0 Comments
Leave a Reply. |
Παναγιώτης ΓουμαλάτσοςΨυχοθεραπευτής, Transformational Coach και Archives
March 2023
Categories |
Proudly powered by Weebly