|
Αγαπητέ αναγνώστη,
Σε αυτό το άρθρο θέλω να συζητήσω ένα θέμα που στη βάση του είναι απλό αλλά και ταυτόχρονα δύσκολο στην κατανόηση και αφομοίωσή του ή τουλάχιστον εγώ δυσκολεύτηκα αρκετά. Από παιδιά συνηθίζουμε στην ιδέα ότι υπάρχει πάντα ένας άνθρωπος που ξέρει κάτι και εμείς είμαστε οι μαθητές που ια το μάθουμε. Πράγματι, κάποιος μας μαθαίνει πώς να πάμε στην τουαλέτα, πώς να γράφουμε και να διαβάζουμε, πώς να κάνουμε ένα άθλημα, να παίζουμε κάποιο μουσικό όργανο ή να μιλάμε κάποια ξένη γλώσσα. Ένας δάσκαλος ουσιαστικά μεταδίδει γνώση (μια σειρά οργανωμένων πληροφοριών) για ένα συγκεκριμένο θέμα σε κάποιον άλλο, με τον ίδιο τρόπο που ο ίδιος έμαθε αυτή τη γνώση από κάποιον άλλο. Αυτή γνώση μπορεί να οδηγήσει στην ανάπτυξη μίας δεξιότητας ή όχι. Πόσοι από εμάς δεν επιχειρήσαμε ως παιδιά να μάθουμε κάτι και για όποιο λόγο δεν το συνεχίσαμε για να πάρουμε αυτή τη γνώση και ίσως να αναπτύξουμε την αντίστοιχη δεξιότητα; Τί συμβαίνει όμως όταν το πεδίο της γνώσης είναι η ίδια η ζωή, το πώς διαχειριζόμαστε τον εαυτό μας, τις καταστάσεις, τους άλλους κλπ. ; Ποιός είναι ο δάσκαλός μας τότε και πάνω σε ποιά γνώση θα βασίσουμε την ανάπτυξη ή όχι της όποιας δεξιότητας να ζήσουμε μια ζωή όπως τη θέλουμε. Πρώτοι δάσκαλοι στη ζωή μας είναι οι γονείς μας και το άμεσο περιβάλλον στο οποίο μεγαλώνουμε. Από εκέινους αντιγράφουμε συμπεριφορές, βλέπουμε τί θεωρείται καλό ή κακό, τί επιτρέπεται και τί όχι, τί είναι ωφέλιμο και τί βλαβερό, πόσο να εμπιστευόμαστε τον εαυτό μας και πόσο τους άλλους, τί μπορούμε να κάνουμε και τί όχι κλπ. Έτσι φτιάχνουμε συνειδητά και ασυνείδητα ένα πρώτο εσωτερικό εγχειρίδιο για το πώς μπορούμε να ζήσουμε τη ζωή μας. Φυσικά, μεγάλο ρόλο παίζει και η ιδιοσυγκραία, οι ποιότητες του ατόμου για το τί ακριβώς εγχειρίδιο θα δημιουργήσει, δύο δίδυμα με τις ίδιες πρσλαμβάνουσες θα έχουν διαφορετικά κεφάλαια και αντιδράσεις. Αυτό το εγχειρίδιο περιέχει πληροφορίες (απόψεις, τρόπους κλπ) που μπορεί να συμφωνούμε ή να μη συμφωνούμε αλλά μάλλον χρησιμοποιούμε στην καθημερινότητά μας χωρίς να το συνειδητοποιούμε, όπως τους κανόνες γραμματικής στη γλώσσα μας που δεν τους σκεφτόμαστε αλλά τους εφαρμόζουμε καθημερινά. Μεγαλώνοντας και όσο γνωρίζουμε καλύτερα τον εαυτό μας μέσα απο τις εμπειρίες μας, συνειδητοποιούμε σε κάποιο βαθμό το τί περίεχει το εγχειρίδιο μας και αν δε συμφωνούμε πιά με αυτό που γράφει αρχίζουμε και σβήνουμε και γράφουμε κάτι άλλο, μία νέα πληροφορία στη θέση του. Αυτό μπορεί να γίνει συνειδητά ή ασυνείδητα και από τι στιγμή που καταλαβαίνουμε ότι γίνεται συνεδητά, τότε μπορούμε να αναγνωρίσουμε ότι θέτουμε σε εφαρμογή και δημιουργούμε τον δάσκαλο μέσα μας. Αυτός είναι η εσωτερική φωνή, η αρμόδια Αρχή μέσα μας που σε συνενόηση με την ψυχή μαςς (βαθύτερη ύπαρξη) αντλεί από τις εμπειρίες μας τα μαθήματα που μας είναι προσωπικά χρήσιμα για εμάς και τη ζωή μας. Για παράδειγμα, εάν έχουμε μάθει από διάφορα βιώματά μας ότι 'δεν είναι καλό να εμπιστευόμαστε απόλυτα τους ανθρώπους γιατί θα σε προδώσουν', τότε στις σχέσεις μας θα κρατάμε πάντα ένα μέρος μας εκτός της σχέσης από φόβο μήπως εμπιστευτούμε απόλυτα και αφεθούμε. Στην πραγματικότητα, κάθε μας σχέση, κάθε τι με το οποίο συνδεόμαστε αντικατοπτρίζει τη σχέση μας με διάφορα μέρη του εαυτού μας (που δεν είναι στατικός). Με όποια χρώματα, σχήματα και μυρωδιές απεικονίζουμε τον εξωτερικό κόσμο, τα ίδια χρησιμοποιούμε για κάποια κομμάτια του εσωτερικού. Είναι βαθιά ανακουφιστικό (για μενα ήταν τουλάχιστον) να συνειδητοποιεί κανείς ότι ταυτόχρονα κάθε δράση εμπεριέχει και την αντίδραση μέαα της. Όταν δηλαδή κάποιος ακούει ή βοηθάει κάποιον δεν το κάνει μόνο για τον άλλο- που μπορεί να είναι το αρχικό θέλω- και ταυτόχρονα παίρνει κάτι και ο ίδιος από αυτό. Αντίστοιχα, όταν κάποιος φαίνεται να 'παίρνει' μόνο από τους άλλους τότε κάποιο άδειο του χώρο προσπαθεί να γεμίσει και ταυτόχρονα δίνει και την ευκαιρία στον άλλο να διαπιστώσει για τον ίδιο το πόσα δίνει, αν τα εκτιμά και αν θέλει να πάρει και ο ίδιος αντίστοιχα. Επεκτείνοντας αυτές τις σκέψεις, διαπιστώνουμε ότι δάσκαλος με την έννοια αυτού που μας δείχνει κάτι καινούργιο, μπορεί να είναι ο οποιοσδήποτε και ο,τιδήποτε γύρω μας ακριβώς γιατί μας δείχνει μία άλλη πλευρά του κόσμου, μία άλλη πλευρά του εαυτού μας. Αυτές οι πλευρές μπορεί να μη μας αρέσουν, να μην της έχουμε συνηθίσει, να είναι άβολες και αντικρουόμενες με ό,τι υπάρχει γραμμένο ήδη στο εγχειρίδιό μας, αλλά παρόλα αυτά είναι το ίδιο αληθινές με ό,τιδήποτε ξέρουμε καλά για εμάς. Με όλες τις διαρκώς νέες μεθόδους αυτοεξερεύνησης, προσωπικής ανάπτυξης, αυτοαναζήτησης, θεραπείας κλπ νομίζω ότι ξεχνάμε συχνά ότι ο μέγιστος 'κριτής', δάσκαλος, ιερέας, σύντροφος και υποστηρικτής που φιλτράρει τις εμπειρίες του προς όφελος του είναι βαθιά μέσα μας και μπορεί να πάρει όλες τις μορφές. Με αγάπη, Παναγιώτης
0 Comments
Αγαπητέ αναγνώστη,
Αυτό το άρθρο ήθελα να το γράψω από καιρό και σχετίζεται με τις παρατηρήσεις και τα βιώματά μου ζώντας στην ελληνική πραγματικότητα. Φυσικά, εμπεριέχει τις δικές μου αντιλήψεις και συναισθήματα βάση των δικών μου εμπειριών και βιωμάτων καθώς και την έμφυτη περιέργιά μου για κάποια 'γιατί' των αθρώπων. Μεγαλώνοντας στην Ελλάαδα δυσκολευόμουν πάντα να καταλάβω πώς σε μία τόσο πλούσια σε φυσική ομορφιά και πόρους χόρους μπορεί να ζούν άνθρωποι που συχνά γκρινιάζουν, δεν είναι ευχαριστημένοι, κάνουν κακό στον εαυτό τους με τσιγάρο, ποτό κλπ και δείχνουν συχνά την έλλειψη σεβασμού τους στον διπλανό τους και στο περιβάλλον που ζουν. Αυτή η πραγματικότητα ήταν ό,τι ήξερα, το δεδομένο που πάντα διαφορποιόμουν βαθιά από αυτήν και μόνο όταν έζησα μια άλλη πραγματικότητα, αυτή της Αγγλίας είδα ότι μπορεί τα πράγματα να είναι και αλλιώς. Να διευκρινίσω ότι με τον όρο πραγματικότητα εννοώ τη σύσταση, δομή, οργάνωση και λειτουργία μίας κοινωνίας καθώς και τη νοοτροπία της. Κάθε κατασκευασμένη πραγματικότητα, μια κοινωνία, κάποιοι άνθρωποι δηλαδή που μαζεύτηκαν να συνθέσουν ένα όλο βάση κάποιων κανόνων, έχει τις ποιότητές της, τα δυνατά της σημεία και τα μαθήματά της προς καλυτέρευση. Άλλα έχει η Αγγλία και άλλα η Ελλάδα, ακριβώς όπως δύο παιδιά σε μία τάξη, σε ένα σχολείο που το ονομάζουμε γη. Στην Αγγλία έμαθα ότι οι άνθρωποι μπορούν να ανελιχθούν επαγγελματικά βάση τη αξίας, της γνώσης και των δεξιοτήτων τους και όχι βάση του ποιόν ξέρουν, έμαθα ότι άνθρωποι από όλο τον κόσμο με όποιες διαφορές όπως θρησκείας, χρώματος δέρματος, σεξουαλικότητας κλπ μπορούν να συνυπάρχουν ειρηνικά και να σέβονται ο ένας τον άλλο, έμαθα ότι μπορεί να υπάρξει διάλογος μεταξύ ανθρώπων και ότι η αλήθεια δεν ανήκει ποτέ σε έναν αλλά υπάρχουν πολλές, έμαθα ότι η παραδοχή του 'δε μπορώ' κρύβει μέσα του είτε το 'δε θέλω', είτε το 'δε ξέρω πώς' και έμαθα ότι αν δεν προσπαθήσεις δεν θα μάθεις ποτέ το αποτέλεσμα. Φυσικά η λίστα είναι μεγάλη για το πόσα πράγματα έμαθα με τον εύκολο ή τον δύσκολο τρόπο. Επιστρέφοντας στην Ελλάδα ήξερα ότι άφηνα πίσω μου αυτήν την πραγματικότητα και μερικούς από αυτούς τους κανόνες που τόσο θα μου έλειπαν γιατί έβαζαν τη ζωή μου σε μία τάξη. Επίσης, ήξερα ότι όλα αυτά τα μαθήματα θα περάσουν απο τεστ για το αν έχουν αφομοιωθεί ή όχι, κάπως σαν απροειδοποίητο διαγώνισμα στη σχολική τάξη που ανέφερα παραπάνω . Είχα λοιπόν να αντιμετωπίσω και να διαχειρστώ έναν εαυτό σε μία εσωτερική Ελλάδα, όπως ημουν στην Ελλάδα που ήξερα, και έναν εαυτό όπως είμαι τώρα σε μία εξωτερική Ελλάδα αυτό που είναι τώρα. Επιδιώκω να επικεντρωθώ στι μικρο-κοσμικό χώρο του ανθρώπου και όχι στη συζήτηση σύνθετων κοινωνικών φαινομένων. Με μεγάλο ενδιαφέρον προσπαθώ συχνά να αποκωδικοποιήσω ή να δώσω μία επαρκή απάντηση στην ερώτηση γιατί ο συγχρονος Έλληνας επιλέγει να ζεί έτσι και να διαχειρίζεται τη χώρα του με αυτόν τον τρόπο. Σαφώς και οι λόγοι είναι πολλοί αλλά κατέληξα σε έναν που νομίζω είναι από τους κύριους και είναι η εμπιστοσύνη. Αν σκεφτούμε για λίγο το μοντέλο ανατροφής μιας μέσης (συγχωρήστε με αλλά αναφέρομαι στη νόρμα, όχι στο μέτριο) ελληνικής οικογένειας τότε θα διαπιστώσουμε ότι ένα παιδί δεν μαθαίνει να εμπιστεύεται τον εαυτό του, τον δίπλα του, την κοινωνία. Εφόσον από τη μία οι γονείς παρέχουν τα πάντα και από την άλλη η κοινωνία είναι χειραγωγίσημη προς όφελος του παιδιού, τότε το παίδί μαθαίνει να δημιουργεί εξωτερικά στηρίγματα όπου και όπως μπορεί. Συμπεριφορές όπως παρκάρισμα σε ράμπες αναπήρων, οδήγηση χωρίς κράνος, διορισμοί και προτεραιότητα γνωστών, παράκαμψη σειράς προτεραιότητας, φοροδιαφυγή κλπ δηλώνουν ότι ο άνθρωπος δε έχει μάθει να στέκεται στα όριά του, στην ευθύνη του απέναντι στον εαυτό του και στον άλλο, στην έννοια του νόμου και της κοινωνίας. Σε μία κοινωνία όπου οι πολίτες της δεν ακολουθούν τους νόμους για να επιβιώνουν και να συμβιώνουν που έχουν φτιάξει αυτοί που οι ίδιοι έχουν εκλέξει, είναι μια κοινωνία εφήβων που δεν ξέρει προς τα πού να κατευθυνθεί και τί θέλει, θυμώνει τυφλά με τον άλλο ως αιτία των δεινών της, δε κατανοεί μια γενικότερη εικόνα και τελικά δεν υποστηρίζεται Όσο ο καθρέφτης παραμένει σκεπασμένος και η ατομική ενηλικίωση αποτελεί ένα έργο για τους άλλους, τότε θα συνεχίζουμε να ζούμε σε μια κοινωνία ζούγκλας όπου ο ένας θα πετάει τις μπανανόφλουδές του στον άλλο και θα περιμένει να τις μαζέψει κάποιος άλλος. Με αγάπη, Παναγιώτης Αγαπητέ αναγνώστη,
Το παρόν κείμενο προκύπτει πάλι από παρατηρήσεις και βιώματα των ημερών αλλά δεν επικεντρώνεται σε κάποιο συγκεκριμένο θέμα παρά αυτό της ζωής. Είναι μάλλον αυτές οι στιγμές που σκέψεις απλά θέλουν να βγούν 'ατάκτως ειρημένες', όπως όταν προσπαθούμε να βάλουμε σε σειρά κάποια βιβλία σε μιά βιβλιοθήκη με βάσει τα θέματά τους. Παρατηρώντας τα διάφορα δυσάρεστα πρόσφατα γεγονότα με σημαντικές απώλειες ζωών, είναι έκδηλο πιά -στα μάτια κάποιων τουλάχιστον- ότι ζούμε στο τέλος μιας εποχής και στην απαρχή μιας άλλης. Πέρα από τη σχέση μας με την ύλη φαίνεται να υπάρχει αίτημα αλλαγής και με τις σχέσεις μας με τον εαυτό μας, τους άλλους και το περιβάλλον που ζούμε. Ολοένα και αποκαλύπτονται πληροφορίες που εύλογα κλoνίζουν την πίστη μας σε θεσμούς, πρόσωπα, οργανισμούς, κυβερνήσεις, εταιρείες είτε εθνικά, είτε διεθνή. Έχω συζητήσει προηγούμενα το πώς ο άνθρωπος στη διάρκεια της εξέλιξης του πνεύματός του έφτασε να θεωρήσει τον εαυτό του επικυρίαρχο της γης, λεηλατώντας τους πόρους της και θέτοντας όλη την έμβυα ύλη στην υπηρεσία του. Από εξελικτικά όντα φτάσαμε να γίνουμε συνώνυμο του Θεού επί της γης που αποφασίζει για το τί θα συμβεί στον ίδιο, στους άλλλους και στο περιβάλλον. Έτσι, δίνουμε δκαιώματα σε κάποιους άνθρώπους έναντι κάποιων άλλων, τρώμε ό,τι θέλουμε γιατί μπορούμε, σκοτώνουμε ή περιορίζουμε ό,τι δε συμφωνεί με εμάς, αδιαφορούμε για ο,τιδήποτε δε μας επηρεάζει άμεσα, δημιουργούμε και καταστρέφουμε κατά βούληση. Δεν έχω καμία πρόθεση να καταδείξω μια συνολική 'μαύρη εικόνα' του παρόντος κόσμου, τουναντίον, να συζητήσω αυτό που βλέπω ως πραγματικότητα και δε συζητιέται εύκολα, με παρόμοιο τρόπο που η κατάθλιψη ή μια δύσκολη εμπειρία σε μιά οικογένεια παραμένει στο 'αθέατο' γιατί είναι πολύ δύσκολο να το διαχειριστεί και επεξεργαστεί. Ως επικυρίαρχοι, λοιπόν, οι άνθρωποι χάσαμε τον έλεγχο και καταλήξαμε να ψάχνουμε λύσεις για προβλήματα που διαρκώς δημιουργούμε οι ίδιοι και ο τρόπος που έχουμε επιλέξει να ζούμε. Σαφέστατα ο καθένας είναι ελεύθερος να επιλέξει τον τρόπο που θέλει να ζήσει ο ίδιος και η ομάδα του αλλά τί συμβαίνει όταν αυτός ο τρόπος καταλήγει να βλάπτει και να καταστρέφει τις ζωές άλλων (ανθρώπων, ζώων κλπ); Πόλεμος θα ήταν μία από τις απαντήσεις: πολεμούν ο ένας εναντίον του άλλου για το δικαιώμα του στην ελεύθερη επιλογή, στην ελεύθερη ζωή. Υπό ένα πρίσμα αυτή είναι η ιστορία του ανθρώπου που μέσα από μια διαρκή τριβή ο ένας μαχόταν τον άλλον για την επικράτησή του και όταν ο ένας επικρατούσε το 'δίκαιο', το 'σωστό', το 'αληθές' γινόταν το 'δίκαιο', το 'σωστό', το 'αληθές' όλων. Ο νόμος της ζούγκλας στο όλο του το μεγαλείο. Δε θέλω να μιλήσω με όρους 'ηθικής' εδώ γιατί είναι μία έννοια κακοποιημένη από τον άνθρωπο, χρησιμοποιημένη στα μέτρα του και άρα εν πολλοίς έχει χάσει και την ολότητα της σημασίας της. Βρίσκω λίγο πιο χρήσιμες τις λέξεις 'πίστη' και 'αξία'. Πιστέψαμε στην αξία που φέρουν τα χρήματα, έναντι των αγαθών, πιστέψαμε στην αξία του ψέματος με οφέλη έναντι της αλήθειας, πιστέψαμε στην αξία του εφήμερου έναντι του βιώσιμου, πιστέψαμε στην αξία της χαρμοσύνης έναντι της ολότητας των συναισθημάτων, πιστέψαμε στην αξία της εξωτερικής ζωής έναντι της εσωτερικής, πιστέψαμε στην αξία ανθρώπων με ιδιότητες έναντι της ανθρωπότητας, πιστέψαμε στην αξία της κατάφασης έναντι της εξερεύνησης, πιστέψαμε στην αξία του κατασκευασμένου έναντι του φυσικού, πιστέψαμε στην αξία της τελειότητας έναντι του μαθήματος από το 'λαθος' και της συγχώρεσης, πιστέψαμε στην αξία της μοναξιάς έναντι της σύνδεσης, πιστέψαμε στην αξία της ύλης έναντι του πνεύματος, πιστέψαμε στην αξία της ματαιότητας έναντι του δεους και της ευγνωμοσύνης. Και όμως τίποτα απο ό,τι πιστέψαμε ως αξία δεν είναι από μόνο του κακό ή έχει κακές συνέπειες. Η υπερτίμηση του ενός έναντι του άλλου είναι που φέρνει ανισορροπία και καλεί για ένα ακόμα συλλογικό μάθημα. Η πνευματική μας υπόσταση, η πολυδιάστατη και (φαινομενικά) αντιφατική ύπαρξή μας, η βαθιά μας ανάγκη για πληρότητα και δημιουργία, η ισότητα και ο σεβασμός όλων, η αυταξία των πάντων, η αγάπη, το δέος και η ιερότητα όλων των μορφών ζωής δεν άπτονται του ανθρώπινου νόμου αλλά του φυσικού/θεϊκού. Υπάρχουν μέσα στον καθένα από εμάς ανεξάρτητα αν τα πιστεύουμε συνειδητά ή όχι και κανείς δε μπορεί να μας τα ορίσει και να μας τα πάρει εκτός από εμάς. Μπορούμε να τα εμφανίσουμε στη ζωή μας στη γη όταν εμείς τα πιστέψουμε. Πάντα έχουμε ελεύθερη επιλογή και τις συνέπειες της... Με αγάπη, Παναγιώτης Υ.Γ. Συγχωρήστε με αν σας περιέλαβα παρά τη θέλησή σας με τη χρήση του 'εμείς' έναντι του 'ο άνθρωπος', αλλά ήθελα να δώσω μιά κάποια αμεσότητα στο κείμενο. Αγαπητέ αναγνώστη,
Το σημερινό άρθρο προκύπτει από την παρατήρηση και τα προσωπικά μου βιώματα, φυσικά, το τελευταίο διάστημα και αφορά στην έννοια του συντονισμού. Όλοι έχουμε βιώσει σε κάποιο βαθμό περιόδους όπου κάτι αλλάζει, κάποιες από τις σχέσεις που έχουμε αισθανόμαστε ότι δε λειτοργούν, κάτι δε μας συνδέει με τους κοντινούς μας ανθρώπους όπως παλιότερα, κάπως σα να μη μας πληρούν κάποιες σχέσεις όπως πρίν. Η αλήθεια είναι ότι τα πάντα γύρω μας καθως και εμείς βρισκόμαστε σε μια διαρκή αλλαγή είτε το συνειδητοποιούμε, είτε όχι. Από το σώμα μας, τον καιρό, μία απόσταση, μία δουλειά, μία σχέση τίποτα δεν είναι το ίδιο κάθε μέρα και κάθε στιγμή. Όσα κάστρα και κατασκευές να χτίσουμε για να διατηρήσουμε μία αίσθηση ασφάλειας και σταθερότητας γρήγορα ή αργά θα συνειδητοποιήσουμε ότι είναι σχετική και προσωρινή, ειδικά σε ό,τι αφορά στον εαυτό μας, καθώς οι εμπειρίες μας σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό μας επηρεάζουν και αφήνουν σημάδια πάνω μας. Μία αλλάγή μπορεί να συμβεί εκούσια ή ακούσια, δηλαδή να την έχουμε επιλέξει εμείς ή να έρθει από κάποιον άλλο ή από το εξωτερικό περιβάλλον όπως π.χ. μία απόλυση. Στη μία και στην άλλη περίπτωση υπάρχει ένα ζήτημα επεξεργασίας της αλλαγής, το συναισθημάτων τα οποία μας δημιουργούνται και οι επιλογές που έχουμε για να αντιδράσουμε. Κάθε αλλαγή εμπερικλείει μέσα της ένα μικρό θάνατο, μιά απώλεια, κάτι τελειώνει και κάτι αρχίζει σε πολύ κοντινό χρόνο στον αέναο κύκλο της ζωής. Ότιδήποτε υπάρχει γύρω και μέσα μας εκπέμπει μία συγκεκριμένη συχνότητα, ένα κύμα, μία δόνηση. Υπάρχει από καιρό μεγάλο ενδιαφέρον επιστημονικών ερευνών όπως το έργο του D.Hawkins για τη μέτρηση της δόνησης των αντικειμένων και του ανθρώπου. Συγκεκριμένα μελέτησε τις δονήσεις των συναισθημάτων στους ανθρώπους φτιάχνοντας ένα φάσμα επιπέδων συνειδητότητας (υπάρχουν πολλά τέτοια μοντέλα που περιγράφουν το φάσμα της συνειδητότητας του ανθρώπου όπως του K.Wilber) από τη ντροπή και την ενοχή ως μικρότερης συχνότητας στην αγάπη, χαρά, ηρεμία και φώτιση ώς μεγαλύτερης (https://veritaspub.com/product/map-of-consciousness-dr-david-hawkins/). Σκεφτείτε μόνο το πώς είμαστε όταν αισθανόμαστε φόβο και πώς όταν αισθανόμαστε αποδοχή. Στη πρώτη περίπτωση ο χώρος γύρω μας κλείνει, περιοριζόμαστε, μαζευόμαστε, η ανάσα γίνεται πιό σύντομη και ρηχή ενώ στη δεύτερη περίπτωση έχουμε περισσότερο χώρο να κινηθούμε, εξαπλωνόμαστε, αναπνέουμε πιό βαθιά και για περισσότερο χρόνο. Άρα η αίσθηση του εαυτού μας και παράλληλα τί μπορεί να κάνουμε αλλάζει. Δεν σχολιάζω εδώ τα συναισθήματα ως κατώτερα ως ανώτερα αλλά διαφορετικά ως πρός την συχνότητα τους ως κύματα. Ας φανταστούμε τώρα το ίδιο φαινόμενο να συμβαίνει μεταξύ ανθρώπων, κάποιος άνθρωπος δηλαδή να βιώνει για μεγάλα διαστήματα φόβο, ενοχή και απάθεια και ίσως να μην τα αναγνωρίζει και τα αποδέχεται να έρχεται σε επαφή με κάποιον που βιώνει πιό συχνά κουράγιο, ουδετερότητα, χαρά. Είναι εύλογο ότι αυτοί οι δύο άνθρωποι εκ πρώτης όψεως είτε ήταν συμμαθητές στο σχολείο, είτε χρόνια συνάδελφοι, είτε εραστές δεν θα μπορέσουν να είναι συμβατοί αφού θα βιώνουν διαφορετικές συναισθηματικές καταστάσεις άρα και ο χώρος και οι δυνατότητες γύρω τους θα είναι αντίστοιχες. Υπάρχει βεβαίως και η δυνατότητα να ακούσει ο ένας τον άλλο και να ενδιαφερθούν για τις διαφορετικές συναισθηματικές καταστάσεις και από που προέρχονται και να υπάρξει σύνδεση αλλά και αλλαγή προς όφελος των δύο πλευρών. Αυτός που αισθάνεται θυμό να τον εξωτερικεύσει και έτσι να βρεί μια επίλυση και ο άλλος που επιδιώκει μόνο τη χαρά να αφήσει τον εαυτό του να αισθανθεί και άλλα συναισθήματα, όχι τόσο 'ευχάριστα' αλλά μέρος της ανθρώπινης φύσης του. Τα συναισθήματα είναι ενέργεια σε κίνηση και μας πληροφορούν για το πώς σχετιζόμαστε με τον κόσμο άρα θεωρώ ότι όλοι οι άνθρωποι βιώνουν όλα τα συναισθήματα και είτε τα εκφράζουν (με όποιο κόστος ευαλωσιμότητας κλπ) και μετουσιώνονται, είτε τα κρατούν μέσα τους και αποθηκεύονται (συχνά αυτά τα συναισθήματα δημιουργούν το περιβάλλον εσωτερικά για την ανάπτυξη ασθενειών). Όταν, λοιπόν, είτε στη σχέση με τον εαυτό μας, είτε στις σχέσεις μας με τους άλλους, δεν είμαστε απόλυτα ειλικρινείς για το τί νιώθουμε, τί μας συμβαίνει, πώς σκεφτόμαστε τη σχέση, τί έχουμε ανάγκη, τί θέλουμε κλπ τότε κρύβουμε από εμάς, τον άλλο και τη σχέση μέρος του συναισθήματός μας άρα και μέρος του εαυτού μας. Αυτό αν γίνεται συνεχόμενα τότε ουσιαστικά καταλήγουμε να δείχνουμε (ίσως και να βιώνουμε) κάποιον άλλο και όχι τον αληθινό μας εαυτό ή τον άλλο. Γι αυτό και πολλές σχέσεις τελειώνουν απότομα ή και άσχημα γιατί το κενό των πληροφοριών μεταξύ των δύο μερών είναι τεράστιο και δεν έχουν δείξει και οι δύο αυτό που είναι, αυτό που αισθάνονται και αυτό που θέλουν. Φυσικά αυτό χρειάζεται εμπιστοσύνη και αγάπη για τον άλλο και τη σχέση και αποτελεί μια απειλητική διαδικασία όταν κάποιος δεν έχει μάθει να την κάνει. Για μενα δεν υπάρχει σωστό και λάθος στις σχέσεις γιατί αυτό προυποθέτει ότι υπάρχει ένας 'δικαστής', ένας θύτης και ένα θύμα και δε ξέρω σίγουρα τα κριτήριά τους, αλλά προς τα πού κάποιος βλέπει ότι έχει να μάθει ή όχι. Με αγάπη, Παναγιώτης |
Παναγιώτης ΓουμαλάτσοςΨυχοθεραπευτής, Transformational Coach και Archives
May 2020
Categories |
RSS Feed
