Αγαπητέ αναγνώστη,
Έχει περάσει λίγος καιρός από το τελευταίο άρθρο και αυτό γιατί μερικές φορές χρειάζεται χρόνος ησυχίας και αφομοίωσης αντί εξωτερίκευσης. Σε αυτό το άρθρο θέλω να συζητήσω κάτι που βλέπω να απασχολεί και εμένα και πολλούς ανθρώπους, αυτό του 'αφήνω' κάτι. Αυτό μπορεί να είναι μία ιδέα, μία κατάσταση, μία δουλειά, ένα όνειρο, έναν άνθρωπο, μία σχέση, μια συνήθεια κλπ. Θεωρώ ότι κάθε τι στο οποίο προσκολλούμαστε ξεκινά από ένα ενδιαφέρον, λίγη περιέργια για κάτι που μας κινεί το ενδιαφέρον. Ας μην ξεχνάμε άλλωστε ότι αποτελούμαστε από ενέργεια που είτε ξοδεύεται, είτε αποθηκεύεται στο σύστημά μας. Αν ακολουθήσουμε αυτό το ενδιαφέρον και πάρουμε την πληροφορία ή την εμπειρία που έχει να μας δώσει δημιοργούμε αυτό που λέει η αντίστοιχη θεραπεία, μια gestalt, ένα ολοκληρωμένο δηλαδή σύνολο που είναι παραπάνω από απλά το άθροισμα των μερών του. Έτσι, έχοντας βιώσει αυτό το ολόκληρο ως προς κάτι συγκεκριμένο, μπορούμε να συνεχίσουμε στο επόμενο ενδιαφέρον μας κ.ό.κ. Αυτά τα ενδιαφέροντα θα μπορούσε να είναι ο,τιδήποτε κάνουμε στη ζωή μας από κάτι πολύ σύνθετο σε κάτι πολύ απλό. Φανταστείτε, δηλαδή, ενώ πλένουμε τα δόντια μας, ταυτόχρονα να μαγειρεύουμε, να προσπαθούμε να ντυθούμε και να μιλήσουμε στο τηλέφωνο. Πιθανόν να αισθανόμσταν εκνευρισμένοι και με ένα αίσθημα ανικανοποίητου για το ότι ίσως δε κάναμε καμιά από τις δουλειές με την επάρκεια και την ευχαρίστηση που θα θέλαμε γιατί όλες προσπαθούσαμε να τις χωρέσουμε στον ίδιο χρόνο. Η ολοκλήρωση, δηλαδή, κάθε πράξης, ενέργειας κλπ που κάνουμε με σχετική επάρκεια, φέρνει ικανοποίηση και ευχαρίστηση. Υπάρχουν πράγματα στα οποία προσκολλούμαστε έντονα ή για αρκετό χρονικό διάστημα π.χ. μία δουλειά, μία σχέση, ένας στόχος. Στην πάροδο του χρόνου (όσο πολύς ή λίγος) είναι αυτός μπορεί να ξεχάσουμε ή να φύγει από την προσοχή μας ο λόγος για τον οποίο αρχικά μας κέντρισε το συγκεκριμένο πραγμα το ενδιαφέρον. Αυτός ο λόγος (ή λόγοι) σχετίζεται περισσότερο με εμάς και λιγότερο με το πράγμα αυτό καθευτό. Είναι δική μας η gestalt που φυσικά συνδέεται με κάτι εξωτερικό αλλά το σπίτι της είναι μέσα μας. Εάν λοιπόν, οι εξωτερικές συνθήκες, πληροφορίες, προσλαμβάνουσες αλλάξουν τότε αλλάζει και το αρχικό μας ενδιαφέρον; Για κάποια πράγματα ίσως ναι, για κάποια πράγματα ίσως όχι. Αν, για παραδειγμα, μόλις πιάσαμε την πρώτη μας δουλειά ως δικηγόρος και η εταιρεί στην οποία δουλεύουμε δε μας ευχαριστεί, τότε δε σημαίνει ότι η δικηγορία δε μας ταιριάζει αλλά ίσως ότι είτε πρέπει αν ζητήσουμε αλλαγές στις συνθήκες εργασίας, είτε να αλλάξουμε εταιρεία. Η αρχή είναι η ίδια για όποιο τομέα κι αν μιλάμε, σχέσεις, δουλειά, στόχους κλπ. Ο καθένας από εμάς είναι μοναδικός στον κόσμο και αυτό έχει αξία και λάμψη από μόνο του, είτε το αναγνωρίζουμε, είτε όχι, είτε το αναγνωρίζουν οι άλλοι, είτε όχι. Αυτή η λάμψη φαίνεται σαν προβολέας όταν δείχνουμε ποιοί είμαστε, τί θέλουμε, τί είναι σημαντικό για εμάς. Δε μπορούμε να ελέγχξουμε αν θα την αναγνωρίσουν οι άλλοι, μπορούμε όμως να ελεγχξουμε αν την αναγνωρίζουμε εμείς. Αν δεν την αναγνωρίζουμε τότε θα παραμένουμε σε δουλειές και συνθήκες που δε θα μας εκτιμούν για τον όποιο λόγο, σε σχέσεις που θα μας ζητάνε να αλλάξουμε (ή θα ζηταμε να αλλάξουν), σε σχέδια που ποτέ δεν θα είμαστε αρκετοί για να εκπληρώσουμε κ.ό.κ. Η αξία και η πολυτιμότητα του καθενός δεν είναι σχετική ανάλογα με το περιβάλλον του. Αυτή είναι η εξωτερική θεώρηση της πολυτιμότητας μέσα από τα μάτια κάποιου άλλου που θα είναι πάντα σχετική. Μιλάω για την αυτούσια αξία και πολυτιμότητα της ύπαρξης κάποιου. Η διαδικάσία της 'αποκόλλησης' είναι μια σύνθετη και επίπονη διαδικασία, καθώς πρέπει να αποχωριστούμε ή να μετουσιώσουμε κάτι που είχε ενδιαφέρον και αξία για εμάς. Συχνά αποκολλούμαστε πρόωρα απο ανθρώπους και καταστάσεις γιατί μας είναι σχεδόν αδύνατο να μπούμε στην ευάλωτη θέση και να πούμε πώς αισθανόμαστε, τί σκεφτόμαστε και τί θέλουμε ως ενήλικες και με ευθύνη (που δεν αφορά τόσο στον άλλο όσο στον εαυτό μας γιατί δείχνει το ποιοί είμαστε αναγνωρίζοντας στον εαυτό μας το διακίωμα να ζητήσει αυτό που θέλει από το περιβάλλον του- και ίσως το πάρει, ίσως όχι). Εάν δεν έχουμε προσπαθήσει αρκετά την υγιή αλληλεξάρτηση ή κατανοήσει αρκετά σε τί είμαστε προσκολλημένοι και γιατί θέλουμε να αποκολληθούμε, τότε οι απόπειρες αποκόλλησης θα είναι ανεπιτυχείς και θα φέρουν περισσότερο πόνο. Εάν για παράδειγμα, παραμείνουμε στη δουλειά που δε μας εκτιμούν, αφού έχουμε εκφράσει ενήλικα το τί θέλουμε, περιμένοντας να μας εκτιμήσουν και θυμώνοντας όταν δε γίνεται, τότε ματαιοπονούμε στην ουτοπία περιμένοντας να αλλάξει κάτι στον άλλο, ενώ ουσιαστικά χρειάζεται να αλλάξουμε εμείς το πώς βλέπουμε και συμπεριφερόμαστε στον εαυτό μας. Στο δρόμο προς την ενηλικίωση συχνά μεταθέτουμε την ευθύνη στον άλλο για τα πράγματα που δε κάνουμε εμείς για τον εαυτό μας. Μαζι με τον πόνο της απώλειας (πραγματικού ή νοητικού διαχωρισμού από ένα κομμάτι του εαυτού μας), η αποκόλληση όταν γίνεται συνειδητά και με καρδία, ουσιαστικά βασίζεται σε μια διάθεση προς ελευθερία, σε μια επιλογή προς μια πιο υγιή σχέση με τον εαυτό και με τους άλλους και με μια αναγνώριση της πολυτιμότητάς του. Με αγάπη, Παναγιώτης
0 Comments
Leave a Reply. |
Παναγιώτης ΓουμαλάτσοςΨυχοθεραπευτής, Transformational Coach και Archives
March 2023
Categories |
Proudly powered by Weebly