Αγαπητέ αναγνώστη,
Μάλλον το παρόν άρθρο προκύπτει από μια βαθύτερη ανάγκη κατανόησης και έκφρασης αυτού που σχετίζεται με την καρδιά και την αγάπη. Ίσως όλοι σε κάποιο βαθμό έχουμε βιώσει έναν βαθύ ενθουσιασμό, έρωτα για κάποιον άνθρωπο (ή ίσως και για ένα πράγμα, δραστηριότητα κλπ). Βλέπουμε σε αυτόν κάτι που μας ενδιαφέρει και θέλουμε να έρθουμε σε επαφή μαζί του και σε ένα βαθμό να το κάνουμε δικό μας. Αναγνωρίζουμε σε αυτήν ποιότητες που μας αρέσουν και 'πέφτουμε με τα μούτρα' σε ένα παιχνίδι διεκδίκησης, ρίσκου, γνωριμίας, προσπάθειας, μάχης, αφήματος στο νέο άγνωστο που μας έλκει. Φυσικά, όπως και τίποτα άλλο στη ζωή μας δεν το επιλέγουμε τυχαία. Μπορεί να μην έχουμε απόλυτη συνείδηση των λόγων για τους οποίους το επιλέξαμε, αλλά πάντα υπάρχουν. Είναι όπως το σχολείο, αν ξέραμε πώς να γράφουμε, δε θα χρειαζόταν να πάμε στο σχολείο. Άρα ζούμε πράγματα, ακριβώς γιατί έχουμε να μάθουμε απο αυτά, κυρίως για εμάς αλλά και για τους άλλους, το κόσμο, τη ζωή. Ακριβώς όπως στο σχολείο, υπάρχουν μαθήματα που παρακολουθούμε και μαθαίνουμε για αυτά με περισσότερη ή λιγότερη ευχαρίστηση από άλλα ανάλογα με την ιδιοσυγκρασία και τα ενδιαφέροντά μας. Από τη δική μου εμπειρία στη ζωή τα πιό μεγάλα μαθήματα (κυρίως αυτά που αφορούν στην ίδια μας την ύπαρξη) μαθάινονται με πολύ πόνο και ο λόγος είναι απλός. Όταν πρόκειται να εγχειριστεί κάποιος για να διορθωθεί κάτι στα όργανά του, χρειάζεται αναισθησία για να μην πονέσει. Το ίδιο ακριβώς είναι όταν κάποιος 'μεγαλώνει' συναισθηματικά ή πνευματικά, περνάει από την αντίστοιχη διαδικασία 'εγχείρισης' όπου κάτι αφαιρείται, κάτι προστίθεται και ενσωματώνεται προκειμένου το άτομο να ενσωματώσει το μάθημα, αυτή τη νέα πληροφορία. Έτσι, αποκτά αυτόπου αποκαλώ 'νέο (συναισθηματικό) σώμα' ή 'κέλυφος', μέχρι την επόμενη φορά που θα σπάσει πάλι. Αυτή είναι η αέναη κίνηση, αλλαγή και εξέλιξη της ζωής. Είμαι από τους ανθρώπους που πιστεύουν ότι ο καμβάς της ζωής μας αποτελείται από μαθήματα που παίρνουμε μέσω των εμπειριών. Ό,τι κάνουμε το κάνουμε γιατι θέλουμε να νιώσουμε καλά, να καλύψουμε μιά αναγκη, να νιώσουμε με ένα συγκεκριμένο τρόπο κλπ Όταν λοιπόν ερωτευόμαστε έναν άνθρωπο είμαστε διατεθείμένοι αυτόβουλα να συνατήσουμε κάποιον στο επέκεινα του εαυτού μας και της ζωής μας, σε ότι δεν έχουμε συνηθίσει τον εαυτό μας να είναι και να κάνει. Ξαφνικά εκεί που φοράγαμε ένα συγκεκριμένο έδνυμα και παίζαμε μερικούς συγκεκριμένους ρόλους, ξαφνικά μπορούμε να αλλάξουμε διάφορα κοστούμια, σκηνικά και να παίξουμε διάφοροους ρόλους με κάποιον άλλο μαζί. Σαν μια ελέυθερη πτώση, ένα διαρκές άγνωστο μαζί με κάποιον που η αδρεναλίνη είναι το βιώμα αυτό της μεταβλητότητας του εαυτού. Και όπως όλα τα πράγματα (ευχάριστα και μη) λαμβάνουν κάποια στιγμή ένα τέλος και εκεί αρχίζει η ερώτηση εάν το 'παιχνίδι' θα συνεχιστεί ή όχι. Για κάποιους ανθρώπους η απάντηση είναι αυτόματα 'όχι' γιατί θέλουν να έχουν συνέχεια αυτήν την έντονη αδρεναλίνη της πτώσης. οπότε θα προσανατολιστούν στο να βρούν τον επόμενο παρτενέρ για την εμπειρία. Άλλοι ανθρώποι ίσως θεωρήσουν αυτή την εμπειρία τυχαία και ανεξήγητη και την αφήσουν να χαθεί όπως μυστηριακά ήρθε, δυσκολευόμενοι να βρούν ισορροπία μεταξύ της λογικής και του ξέφρενου συναισθήματός τους. Άλλοι άνθρωποι μπορεί να θεωρήσουν ότι αυτές οι εμπειρίες δε τους συμβαίνουν συχνά και να θέλουν να διατηρήσουν την επαφή και το συναίσθημα με τον άνθρωπο για τον οποίο το ένιωσαν. Δεν είναι εύκολο να το δεχτούμε αλλά συστατικό του έρωτα είναι ότι μας αρέσει η επιθυμία του άλλου για εμάς και η επίδραση που έχουμε σε εκείνον. Εάν μια σχέση παραμείνει σε αυτά τα στοιχεία που είναι θα λέγαμε το δόλωμα, η κόλλα από το μέλι, τότε δε θα μπορέσει να διατηρηθεί γιατί σε αυτή της τη μορφή για πολύ καιρό, γιατί κάποια στιγμή η πτώση θα συναντήσει το έδαφος. Εάν οι άνθρωποι θέλουν κάτι παραπάνω από αυτή την αδρεναλίνη, τότε ο έρωτας μπορεί να μετουσιωθεί σε αγάπη. Και εκεί είναι που οι περισσότερες σχέσεις τελειώνουν γιατί περιμένουμε να διατηρηθούν με τους ίδιους όρους. Στην αγάπη στόχος δεν είναι να γίνει ο άλλος αυτό που θέλουμε εμείς και ανάποδα. Στην αγάπη είμαστε ελεύθεροι ως ενήλικες να αγαπήσουμε τον άλλο για αυτό που είναι, να του ζητήσουμε αυτό που θέλουμε και να έχει τη δυνατότητα να δεχτεί ή αρνηθεί και ανάποδα, να συνεχίσουμε να εξελισσόμαστε παράλληλα με τον άλλο και αυτό να μη μας χωρίζει αλλά να μοιραζόμαστε βαθιά τα μαθήματα και ταξίδια της ζωής μας. Η αγάπη ζητά πολύ περισσότερη ευαλωσιμότητα, ωριμότητα, αναζήτηση, ειλικρίνεια, προσήλωση από το πάρτυ του ενθουσιασμού και του έρωτα. γι αυτό και επιτυγχάνεται πολύ πιο δύσκολα. Η αγάπη καλεί για την αυτόβουλη εγχείριση για την ίαση και εξέλξη μας στο άσφαλές περιβάλλον μιας σχέσης εμπιστοσύνης. Ας μην παρεξηγήσουμε όμως την αγάπη με την κολακεία. Η αγάπη δεν κρατάει κανένα ελεύθερο και περιορισμένο, δε κρίνει και κατακρίνει κανένα για το παρελθόν, παρόν και μέλλον του, δεν καταδικάζει κανένα για τις επιλογές και τις πράξεις του σε στιγμές δύναμης και αδυναμίας. Η αγάπη εκτιμά, κατανοεί, συγχωρεί και αγκαλιάζει βλέποντας ομορφιά παντού γιατί ξέρει πώς τελειότητα και ατέλεια είναι δυο πλευρές του ίδου πράγματος, της ύπαρξης. Η καρδιά ως το όχημα της αγάπης, δε κάνει λάθη και επιλέγει πάντα αυτό που έχει κάτι να της δείξει. Πόσο συχνά άραγε μας αφήνουμε να ακούσουμε και να ακολουθήσουμε την καρδιά μας; Με αγάπη, Παναγιώτης
0 Comments
Leave a Reply. |
Παναγιώτης ΓουμαλάτσοςΨυχοθεραπευτής, Transformational Coach και Archives
March 2023
Categories |
Proudly powered by Weebly