Επιτρέποντας Τη Λύτρωση

Αγαπητέ αναγώστη,

Είναι Μεγάλη Εβδομάδα εδώ στην Ορθόδοξη Ελλάδα και αυτές οι μέρες καλούν πολλούς ανθρώπους για ησυχία και αναστοχασμό.
Πιστεύοντας ή όχι στο Χριστιανισμό δε μπορούμε να μην αναγνωρίσουμε ότι για αυτούς που πιστεύουν αυτή η εβδομάδα αποτελεί μία σειρά ιεροτελεστιών με πολλά σημαντικά μηνύματα. Ήθελα, λοιπόν, να αναφερθώ σε ένα απο αυτά τα μηνύματα που θεωρώ ευρύτερα επίκαιρο και σημαντικό εξαιτίας του ανθρώπινού του χαρακτήρα.

Για μενα κάθε θρησκεία αφορά στον άνθρωπο, είναι μια υπαρξιακή 'πρόταση' για το πώς μπορεί να ζήσει τη ζωή του, ποιό νόημα αυτή έχει, αν και τί υπάρχει μετά την επίγεια ζωή κ.ό.κ.
Κινδυνεύοντας να ακουστώ ως ιερέας, το μήνυμα που κρατώ από το Πάσχα είναι η κατεύθυνση της προσοχής στην ανάσταση.

Όποια ζωή κι αν έχει επιλέξει ο καθένας να ζεί, έχει τις έγνοιες, τα άγχη, τους προβληματισμούς, τις δυσκολίες, τις χαρές, τα επιτεύγματα, τις λύπες κλπ, ό,τι δηλαδή αποτελεί το σύνθετο κύμα της ζωής. Σε αυτή τη διαρκή ενασχόληση και εναλλαγή μπορεί να μην έχουμε το χρόνο ή την ενέργεια να εντοπίσουμε (να βρούμε δηλαδή το χώρο) για κάποια άλλα πράγματα που δε φαίνονται με την πρώτη ματιά και σε πρώτο επίπεδο.

Τo κείμενο αυτό έχει πρόθεση να επικεντρώσει, έστω και για λίγο, την προσοχή σε αυτά τα πράγματα που υπάρχουν και δεν κοιτάμε συχνά. Μπορεί να είναι μια επιθυμία που θέλουμε να εκπληρώσουμε αλλά δε βρίσκουμε ποτέ χρόνο και ενέργεια για αυτήν, μπορεί να είναι μια συζήτηση με τον εαυτό μας που αποφεύγουμε καιρό, μπορεί να είναι μια συμπεριφορά που επαναλαμβάνουμε και δε ξέρουμε ακριβώς γιατί, οτιδήποτε κι αν είναι αυτό. 

Καθετί που αισθανόμαστε, σκεφτόμαστε, επιθυμούμε έχει τη σημασία που του δίνουμε εμείς. Αν δε του δώσουμε σημασία τότε ή επιλύεται ως μη σημαντικό (έχοντας εκπληρώσει έτσι τον όποιο ρόλο του) ή παραμένει κοιμισμένο, ανενεργό, νεκρό. Στη δεύτερη περίπτωση, καταλήγουμε να κυκλοφορούμε με περισσότερη ή λιγότερη συνειδητότητα με κάτι νεκρό μέσα μας, το οποίο μπορεί με τη σήψη να ακουμπήσει και άλλα μέχρι πρότινος 'υγιή' μας μέρη.

​Σε αυτήν ακριβώς την ανάσταση αναφέρομαι...
Σε αυτήν που συνειδητοποιούμε ότι κάτι από μας είναι νεκρό και έχουμε την επιλογή είτε να το αφήσουμε να αποβληθεί από τον οργανισμό μας, είτε να το επαναφέρουμε στη ζωή ενεργοποιώντας το, δίνοντας του σημασία έστω και για πρώτη φορά, κάνοντας κάτι για αυτό με τον ίδιο τρόπο που δίνουμε τροφή στο σώμα μας για να παραμείνουμε ζωντανοί.
Καθετί για να παραμείνει ζωντανό ή για να ξαναζωντανέψει χρειάζεται κάποιου είδους 'τροφή' που μπορεί να είναι φροντίδα, συναίσθημα, προσοχή, πράξεις αγάπης, ενδιαφέρον. Συχνά αναγνωρίζοντας απλά το τί μας συμβαίνει ή γιατί κάνουμε κάτι, μπορεί να είναι αρκετό για να ανακουφιστούμε και να συνεχίσει η ροή της ενέργειας μέσα μας.

Η ίδια η φύση μας διδάσκει κάθε χρόνο μέσα από τη κυκλική διαδικασία των εποχών τη γέννηση, την άνθιση, το θάνατο και την εκ νεου γέννηση όλης της ζωής. 
Αιτούμενος πάντα την ολοκλήρωση και την πληρότητα της συνείδησης, μέρες σαν κι αυτή δε μπορώ να μη ανασύρω τα ξεχασμένα σημαντικά, τα ανείπωτα, αυτά που υπάρχουν στο δωμάτιο και κάπως χρειάζεται να τακτοποιηθούν στο χώρο βάση της ενέργειας που θέλουμε να τους δώσουμε ώστε να παραμένει όλος ο χώρος διαθέσιμος και όλα τα μέρη μας ενεργά και διαθέσιμα. Κι αυτό μπορεί να μην είναι πάντα εύκολο, να θέλει συγχώρεση και αλλαγή.
Για να μπορέσουν αυτά που περιμένουν, να ζήσουν ξανά ή να βιωθούν για πρώτη φορά, σαν τα παιδιά που θέλουν να παίξουν ελεύθερα μετά το σχολείο έχοντας μόνο ανοιχτή καρδιά.

Με αγάπη,
Παναγιώτης