Αναστοχάζοντας Τη Ζωή

Αγαπητέ αναγνώστη,

Το παρόν κείμενο προκύπτει πάλι από παρατηρήσεις και βιώματα των ημερών αλλά δεν επικεντρώνεται σε κάποιο συγκεκριμένο θέμα παρά αυτό της ζωής.
Είναι μάλλον αυτές οι στιγμές που σκέψεις απλά θέλουν να βγούν 'ατάκτως ειρημένες', όπως όταν προσπαθούμε να βάλουμε σε σειρά κάποια βιβλία σε μιά βιβλιοθήκη με βάσει τα θέματά τους.

​Παρατηρώντας τα διάφορα δυσάρεστα πρόσφατα γεγονότα με σημαντικές απώλειες ζωών, είναι έκδηλο πιά -στα μάτια κάποιων τουλάχιστον- ότι ζούμε στο τέλος μιας εποχής και στην απαρχή μιας άλλης. 
Πέρα από τη σχέση μας με την ύλη φαίνεται να υπάρχει αίτημα αλλαγής και με τις σχέσεις μας με τον εαυτό μας, τους άλλους και το περιβάλλον που ζούμε. Ολοένα και αποκαλύπτονται πληροφορίες που εύλογα κλoνίζουν την πίστη μας σε θεσμούς, πρόσωπα, οργανισμούς, κυβερνήσεις, εταιρείες είτε εθνικά, είτε διεθνή.

Έχω συζητήσει προηγούμενα το πώς ο άνθρωπος στη διάρκεια της εξέλιξης του πνεύματός του έφτασε να θεωρήσει τον εαυτό του επικυρίαρχο της γης, λεηλατώντας τους πόρους της και θέτοντας όλη την έμβυα ύλη στην υπηρεσία του. Από εξελικτικά όντα φτάσαμε να γίνουμε συνώνυμο του Θεού επί της γης που αποφασίζει για το τί θα συμβεί στον ίδιο, στους άλλλους και στο περιβάλλον.
Έτσι, δίνουμε δκαιώματα σε κάποιους άνθρώπους έναντι κάποιων άλλων, τρώμε ό,τι θέλουμε γιατί μπορούμε, σκοτώνουμε ή περιορίζουμε ό,τι δε συμφωνεί με εμάς, αδιαφορούμε για ο,τιδήποτε δε μας επηρεάζει άμεσα, δημιουργούμε και καταστρέφουμε κατά βούληση.

Δεν έχω καμία πρόθεση να καταδείξω μια συνολική 'μαύρη εικόνα' του παρόντος κόσμου, τουναντίον, να συζητήσω αυτό που βλέπω ως πραγματικότητα και δε συζητιέται εύκολα, με παρόμοιο τρόπο που η κατάθλιψη ή μια δύσκολη εμπειρία σε μιά οικογένεια παραμένει στο 'αθέατο' γιατί είναι πολύ δύσκολο να το διαχειριστεί και επεξεργαστεί. 

Ως επικυρίαρχοι, λοιπόν, οι άνθρωποι χάσαμε τον έλεγχο και καταλήξαμε να ψάχνουμε λύσεις για προβλήματα που διαρκώς δημιουργούμε οι ίδιοι και ο τρόπος που έχουμε επιλέξει να ζούμε. Σαφέστατα ο καθένας είναι ελεύθερος να επιλέξει τον τρόπο που θέλει να ζήσει ο ίδιος και η ομάδα του αλλά τί συμβαίνει όταν αυτός ο τρόπος καταλήγει να βλάπτει και να καταστρέφει τις ζωές άλλων (ανθρώπων, ζώων κλπ);
Πόλεμος θα ήταν μία από τις απαντήσεις: πολεμούν ο ένας εναντίον του άλλου για το δικαιώμα του στην ελεύθερη επιλογή, στην ελεύθερη ζωή. Υπό ένα πρίσμα αυτή είναι η ιστορία του ανθρώπου που μέσα από μια διαρκή τριβή ο ένας μαχόταν τον άλλον για την επικράτησή του και όταν ο ένας επικρατούσε το 'δίκαιο', το 'σωστό', το 'αληθές' γινόταν το 'δίκαιο', το 'σωστό',  το 'αληθές' όλων.
Ο νόμος της ζούγκλας στο όλο του το μεγαλείο.

Δε θέλω να μιλήσω με όρους 'ηθικής' εδώ γιατί είναι μία έννοια κακοποιημένη από τον άνθρωπο, χρησιμοποιημένη στα μέτρα του και άρα εν πολλοίς έχει χάσει και την ολότητα της σημασίας της.
Βρίσκω λίγο πιο χρήσιμες τις λέξεις 'πίστη' και 'αξία'. 
Πιστέψαμε στην αξία που φέρουν τα χρήματα, έναντι των αγαθών,
πιστέψαμε στην αξία του ψέματος με οφέλη έναντι της αλήθειας,
πιστέψαμε στην αξία του εφήμερου έναντι του βιώσιμου,
πιστέψαμε στην αξία της χαρμοσύνης έναντι της ολότητας των συναισθημάτων,
πιστέψαμε στην αξία της εξωτερικής ζωής έναντι της εσωτερικής,
πιστέψαμε στην αξία ανθρώπων με ιδιότητες έναντι της ανθρωπότητας,
πιστέψαμε στην αξία της κατάφασης έναντι της εξερεύνησης,
πιστέψαμε στην αξία του κατασκευασμένου έναντι του φυσικού,
πιστέψαμε στην αξία της τελειότητας έναντι του μαθήματος από το 'λαθος' και της συγχώρεσης,
πιστέψαμε στην αξία της μοναξιάς έναντι της σύνδεσης,
πιστέψαμε στην αξία της ύλης έναντι του πνεύματος, 
πιστέψαμε στην αξία της ματαιότητας έναντι του δεους και της ευγνωμοσύνης.

Και όμως τίποτα απο ό,τι πιστέψαμε ως αξία δεν είναι από μόνο του κακό ή έχει κακές συνέπειες. 
Η υπερτίμηση του ενός έναντι του άλλου είναι που φέρνει ανισορροπία και καλεί για ένα ακόμα συλλογικό μάθημα.

Η πνευματική μας υπόσταση, η πολυδιάστατη και (φαινομενικά) αντιφατική ύπαρξή μας, η βαθιά μας ανάγκη για πληρότητα και δημιουργία, η ισότητα και ο σεβασμός όλων, η αυταξία των πάντων, η αγάπη, το δέος και η ιερότητα όλων των μορφών ζωής δεν άπτονται του ανθρώπινου νόμου αλλά του φυσικού/θεϊκού.
Υπάρχουν μέσα στον καθένα από εμάς ανεξάρτητα αν τα πιστεύουμε συνειδητά ή όχι και κανείς δε μπορεί να μας τα ορίσει και να μας τα πάρει εκτός από εμάς. Μπορούμε να τα εμφανίσουμε στη ζωή μας στη γη όταν εμείς τα πιστέψουμε.
Πάντα έχουμε ελεύθερη επιλογή και τις συνέπειες της...

Με αγάπη,
Παναγιώτης

​
Υ.Γ. Συγχωρήστε με αν σας περιέλαβα παρά τη θέλησή σας με τη χρήση του 'εμείς' έναντι του 'ο άνθρωπος', αλλά ήθελα να δώσω μιά κάποια αμεσότητα στο κείμενο.