Αγαπητέ αναγνώστη,
Αυτό το άρθρο ήθελα να το γράψω από καιρό και σχετίζεται με τις παρατηρήσεις και τα βιώματά μου ζώντας στην ελληνική πραγματικότητα. Φυσικά, εμπεριέχει τις δικές μου αντιλήψεις και συναισθήματα βάση των δικών μου εμπειριών και βιωμάτων καθώς και την έμφυτη περιέργιά μου για κάποια 'γιατί' των αθρώπων. Μεγαλώνοντας στην Ελλάαδα δυσκολευόμουν πάντα να καταλάβω πώς σε μία τόσο πλούσια σε φυσική ομορφιά και πόρους χόρους μπορεί να ζούν άνθρωποι που συχνά γκρινιάζουν, δεν είναι ευχαριστημένοι, κάνουν κακό στον εαυτό τους με τσιγάρο, ποτό κλπ και δείχνουν συχνά την έλλειψη σεβασμού τους στον διπλανό τους και στο περιβάλλον που ζουν. Αυτή η πραγματικότητα ήταν ό,τι ήξερα, το δεδομένο που πάντα διαφορποιόμουν βαθιά από αυτήν και μόνο όταν έζησα μια άλλη πραγματικότητα, αυτή της Αγγλίας είδα ότι μπορεί τα πράγματα να είναι και αλλιώς. Να διευκρινίσω ότι με τον όρο πραγματικότητα εννοώ τη σύσταση, δομή, οργάνωση και λειτουργία μίας κοινωνίας καθώς και τη νοοτροπία της. Κάθε κατασκευασμένη πραγματικότητα, μια κοινωνία, κάποιοι άνθρωποι δηλαδή που μαζεύτηκαν να συνθέσουν ένα όλο βάση κάποιων κανόνων, έχει τις ποιότητές της, τα δυνατά της σημεία και τα μαθήματά της προς καλυτέρευση. Άλλα έχει η Αγγλία και άλλα η Ελλάδα, ακριβώς όπως δύο παιδιά σε μία τάξη, σε ένα σχολείο που το ονομάζουμε γη. Στην Αγγλία έμαθα ότι οι άνθρωποι μπορούν να ανελιχθούν επαγγελματικά βάση τη αξίας, της γνώσης και των δεξιοτήτων τους και όχι βάση του ποιόν ξέρουν, έμαθα ότι άνθρωποι από όλο τον κόσμο με όποιες διαφορές όπως θρησκείας, χρώματος δέρματος, σεξουαλικότητας κλπ μπορούν να συνυπάρχουν ειρηνικά και να σέβονται ο ένας τον άλλο, έμαθα ότι μπορεί να υπάρξει διάλογος μεταξύ ανθρώπων και ότι η αλήθεια δεν ανήκει ποτέ σε έναν αλλά υπάρχουν πολλές, έμαθα ότι η παραδοχή του 'δε μπορώ' κρύβει μέσα του είτε το 'δε θέλω', είτε το 'δε ξέρω πώς' και έμαθα ότι αν δεν προσπαθήσεις δεν θα μάθεις ποτέ το αποτέλεσμα. Φυσικά η λίστα είναι μεγάλη για το πόσα πράγματα έμαθα με τον εύκολο ή τον δύσκολο τρόπο. Επιστρέφοντας στην Ελλάδα ήξερα ότι άφηνα πίσω μου αυτήν την πραγματικότητα και μερικούς από αυτούς τους κανόνες που τόσο θα μου έλειπαν γιατί έβαζαν τη ζωή μου σε μία τάξη. Επίσης, ήξερα ότι όλα αυτά τα μαθήματα θα περάσουν απο τεστ για το αν έχουν αφομοιωθεί ή όχι, κάπως σαν απροειδοποίητο διαγώνισμα στη σχολική τάξη που ανέφερα παραπάνω . Είχα λοιπόν να αντιμετωπίσω και να διαχειρστώ έναν εαυτό σε μία εσωτερική Ελλάδα, όπως ημουν στην Ελλάδα που ήξερα, και έναν εαυτό όπως είμαι τώρα σε μία εξωτερική Ελλάδα αυτό που είναι τώρα. Επιδιώκω να επικεντρωθώ στι μικρο-κοσμικό χώρο του ανθρώπου και όχι στη συζήτηση σύνθετων κοινωνικών φαινομένων. Με μεγάλο ενδιαφέρον προσπαθώ συχνά να αποκωδικοποιήσω ή να δώσω μία επαρκή απάντηση στην ερώτηση γιατί ο συγχρονος Έλληνας επιλέγει να ζεί έτσι και να διαχειρίζεται τη χώρα του με αυτόν τον τρόπο. Σαφώς και οι λόγοι είναι πολλοί αλλά κατέληξα σε έναν που νομίζω είναι από τους κύριους και είναι η εμπιστοσύνη. Αν σκεφτούμε για λίγο το μοντέλο ανατροφής μιας μέσης (συγχωρήστε με αλλά αναφέρομαι στη νόρμα, όχι στο μέτριο) ελληνικής οικογένειας τότε θα διαπιστώσουμε ότι ένα παιδί δεν μαθαίνει να εμπιστεύεται τον εαυτό του, τον δίπλα του, την κοινωνία. Εφόσον από τη μία οι γονείς παρέχουν τα πάντα και από την άλλη η κοινωνία είναι χειραγωγίσημη προς όφελος του παιδιού, τότε το παίδί μαθαίνει να δημιουργεί εξωτερικά στηρίγματα όπου και όπως μπορεί. Συμπεριφορές όπως παρκάρισμα σε ράμπες αναπήρων, οδήγηση χωρίς κράνος, διορισμοί και προτεραιότητα γνωστών, παράκαμψη σειράς προτεραιότητας, φοροδιαφυγή κλπ δηλώνουν ότι ο άνθρωπος δε έχει μάθει να στέκεται στα όριά του, στην ευθύνη του απέναντι στον εαυτό του και στον άλλο, στην έννοια του νόμου και της κοινωνίας. Σε μία κοινωνία όπου οι πολίτες της δεν ακολουθούν τους νόμους για να επιβιώνουν και να συμβιώνουν που έχουν φτιάξει αυτοί που οι ίδιοι έχουν εκλέξει, είναι μια κοινωνία εφήβων που δεν ξέρει προς τα πού να κατευθυνθεί και τί θέλει, θυμώνει τυφλά με τον άλλο ως αιτία των δεινών της, δε κατανοεί μια γενικότερη εικόνα και τελικά δεν υποστηρίζεται Όσο ο καθρέφτης παραμένει σκεπασμένος και η ατομική ενηλικίωση αποτελεί ένα έργο για τους άλλους, τότε θα συνεχίζουμε να ζούμε σε μια κοινωνία ζούγκλας όπου ο ένας θα πετάει τις μπανανόφλουδές του στον άλλο και θα περιμένει να τις μαζέψει κάποιος άλλος. Με αγάπη, Παναγιώτης
1 Comment
|
Παναγιώτης ΓουμαλάτσοςΨυχοθεραπευτής, Transformational Coach και Archives
March 2023
Categories |
Proudly powered by Weebly