Αλλάζοντας Συχνότητες

Αγαπητέ αναγνώστη,

Το σημερινό άρθρο προκύπτει από την παρατήρηση και τα προσωπικά μου βιώματα, φυσικά, το τελευταίο διάστημα και αφορά στην έννοια του συντονισμού.

Όλοι έχουμε βιώσει σε κάποιο βαθμό περιόδους όπου κάτι αλλάζει, κάποιες από τις σχέσεις που έχουμε αισθανόμαστε ότι δε λειτοργούν, κάτι δε μας συνδέει με τους κοντινούς μας ανθρώπους όπως παλιότερα, κάπως σα να μη μας πληρούν κάποιες σχέσεις όπως πρίν.

Η αλήθεια είναι ότι τα πάντα γύρω μας καθως και εμείς βρισκόμαστε σε μια διαρκή αλλαγή είτε το συνειδητοποιούμε, είτε όχι. Από το σώμα μας, τον καιρό, μία απόσταση, μία δουλειά, μία σχέση τίποτα δεν είναι το ίδιο κάθε μέρα και κάθε στιγμή. Όσα κάστρα και κατασκευές να χτίσουμε για να διατηρήσουμε μία αίσθηση ασφάλειας και σταθερότητας γρήγορα ή αργά θα συνειδητοποιήσουμε ότι είναι σχετική και προσωρινή, ειδικά σε ό,τι αφορά στον εαυτό μας, καθώς οι εμπειρίες μας σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό μας επηρεάζουν και αφήνουν σημάδια πάνω μας.
Μία αλλάγή μπορεί να συμβεί εκούσια ή ακούσια, δηλαδή να την έχουμε επιλέξει εμείς ή να έρθει από κάποιον άλλο ή από το εξωτερικό περιβάλλον όπως π.χ. μία απόλυση. Στη μία και στην άλλη περίπτωση υπάρχει ένα ζήτημα επεξεργασίας της αλλαγής, το συναισθημάτων τα οποία μας δημιουργούνται και οι επιλογές που έχουμε για να αντιδράσουμε.

Κάθε αλλαγή εμπερικλείει μέσα της ένα μικρό θάνατο, μιά απώλεια, κάτι τελειώνει και κάτι αρχίζει σε πολύ κοντινό χρόνο στον αέναο κύκλο της ζωής.
Ότιδήποτε υπάρχει γύρω και μέσα μας εκπέμπει μία συγκεκριμένη συχνότητα, ένα κύμα, μία δόνηση.
Υπάρχει από καιρό μεγάλο ενδιαφέρον επιστημονικών ερευνών όπως το έργο του D.Hawkins για τη μέτρηση της δόνησης των αντικειμένων και του ανθρώπου.
Συγκεκριμένα μελέτησε τις δονήσεις των συναισθημάτων στους ανθρώπους φτιάχνοντας ένα φάσμα επιπέδων συνειδητότητας (υπάρχουν πολλά τέτοια μοντέλα που περιγράφουν το φάσμα της συνειδητότητας του ανθρώπου όπως του K.Wilber) από τη ντροπή και την ενοχή ως μικρότερης συχνότητας στην αγάπη, χαρά, ηρεμία και φώτιση ώς μεγαλύτερης   (https://veritaspub.com/product/map-of-consciousness-dr-david-hawkins/).

Σκεφτείτε μόνο το πώς είμαστε όταν αισθανόμαστε φόβο και πώς όταν αισθανόμαστε αποδοχή. Στη πρώτη περίπτωση ο χώρος γύρω μας κλείνει, περιοριζόμαστε, μαζευόμαστε, η ανάσα γίνεται πιό σύντομη και ρηχή ενώ στη δεύτερη περίπτωση έχουμε περισσότερο χώρο να κινηθούμε, εξαπλωνόμαστε, αναπνέουμε πιό βαθιά και για περισσότερο χρόνο. Άρα η αίσθηση του εαυτού μας και παράλληλα τί μπορεί να κάνουμε αλλάζει. Δεν σχολιάζω εδώ τα συναισθήματα ως κατώτερα ως ανώτερα αλλά διαφορετικά ως πρός την συχνότητα τους ως κύματα.

Ας φανταστούμε τώρα το ίδιο φαινόμενο να συμβαίνει μεταξύ ανθρώπων, κάποιος άνθρωπος δηλαδή να βιώνει για μεγάλα διαστήματα φόβο, ενοχή και απάθεια και ίσως να μην τα αναγνωρίζει και τα αποδέχεται να έρχεται σε επαφή με κάποιον που βιώνει πιό συχνά κουράγιο, ουδετερότητα, χαρά.  Είναι εύλογο ότι αυτοί οι δύο άνθρωποι εκ πρώτης όψεως είτε ήταν συμμαθητές στο σχολείο, είτε χρόνια συνάδελφοι, είτε εραστές δεν θα μπορέσουν να είναι συμβατοί αφού θα βιώνουν διαφορετικές συναισθηματικές καταστάσεις άρα και ο χώρος και οι δυνατότητες γύρω τους θα είναι αντίστοιχες.

Υπάρχει βεβαίως και η δυνατότητα να ακούσει ο ένας τον άλλο και να ενδιαφερθούν για τις διαφορετικές συναισθηματικές καταστάσεις και από που προέρχονται και να υπάρξει σύνδεση αλλά και αλλαγή προς όφελος των δύο πλευρών. Αυτός που αισθάνεται θυμό να τον εξωτερικεύσει και έτσι να βρεί μια επίλυση και ο άλλος που επιδιώκει μόνο τη χαρά να αφήσει τον εαυτό του να αισθανθεί και άλλα συναισθήματα, όχι τόσο 'ευχάριστα' αλλά μέρος της ανθρώπινης φύσης του.
​
Τα συναισθήματα είναι ενέργεια σε κίνηση  και μας πληροφορούν για το πώς σχετιζόμαστε με τον κόσμο άρα θεωρώ ότι όλοι οι άνθρωποι βιώνουν όλα τα συναισθήματα και είτε τα εκφράζουν (με όποιο κόστος ευαλωσιμότητας κλπ) και μετουσιώνονται, είτε τα κρατούν μέσα τους και αποθηκεύονται (συχνά αυτά τα συναισθήματα δημιουργούν το περιβάλλον εσωτερικά για την ανάπτυξη ασθενειών).

Όταν, λοιπόν, είτε στη σχέση με τον εαυτό μας, είτε στις σχέσεις μας με τους άλλους, δεν είμαστε απόλυτα ειλικρινείς για το τί νιώθουμε, τί μας συμβαίνει, πώς σκεφτόμαστε τη σχέση, τί έχουμε ανάγκη, τί θέλουμε κλπ τότε κρύβουμε από εμάς, τον άλλο και τη σχέση μέρος του συναισθήματός μας άρα και μέρος του εαυτού μας. 
Αυτό αν γίνεται συνεχόμενα τότε ουσιαστικά καταλήγουμε να δείχνουμε (ίσως και να βιώνουμε) κάποιον άλλο και όχι τον αληθινό μας εαυτό ή τον άλλο. Γι αυτό και πολλές σχέσεις τελειώνουν απότομα ή και άσχημα γιατί το κενό των πληροφοριών μεταξύ των δύο μερών είναι τεράστιο και δεν έχουν δείξει και οι δύο αυτό που είναι, αυτό που αισθάνονται και αυτό που θέλουν.

​Φυσικά αυτό χρειάζεται εμπιστοσύνη και αγάπη για τον άλλο και τη σχέση και αποτελεί μια απειλητική διαδικασία όταν κάποιος δεν έχει μάθει να την κάνει.
Για μενα δεν υπάρχει σωστό και λάθος στις σχέσεις γιατί αυτό προυποθέτει ότι υπάρχει ένας 'δικαστής', ένας θύτης και ένα θύμα και δε ξέρω σίγουρα τα κριτήριά τους, αλλά προς τα πού κάποιος βλέπει ότι έχει να μάθει ή όχι.

Με αγάπη,
Παναγιώτης