Ο Δάσκαλος Μέσα Μας

Αγαπητέ αναγνώστη,

Σε αυτό το άρθρο θέλω να συζητήσω ένα θέμα που στη βάση του είναι απλό αλλά και ταυτόχρονα δύσκολο στην κατανόηση και αφομοίωσή του ή τουλάχιστον εγώ δυσκολεύτηκα αρκετά.

Από παιδιά συνηθίζουμε στην ιδέα ότι υπάρχει πάντα ένας άνθρωπος που ξέρει κάτι και εμείς είμαστε οι μαθητές που ια το μάθουμε. Πράγματι, κάποιος μας μαθαίνει πώς να πάμε στην τουαλέτα, πώς να γράφουμε και να διαβάζουμε, πώς να κάνουμε ένα άθλημα, να παίζουμε κάποιο μουσικό όργανο ή να μιλάμε κάποια ξένη γλώσσα. Ένας δάσκαλος ουσιαστικά μεταδίδει γνώση (μια σειρά οργανωμένων πληροφοριών) για ένα συγκεκριμένο θέμα σε κάποιον άλλο, με τον ίδιο τρόπο που ο ίδιος έμαθε αυτή τη γνώση από κάποιον άλλο. Αυτή γνώση μπορεί να οδηγήσει στην ανάπτυξη μίας δεξιότητας ή όχι.
Πόσοι από εμάς δεν επιχειρήσαμε ως παιδιά να μάθουμε κάτι και για όποιο λόγο δεν το συνεχίσαμε για να πάρουμε αυτή τη γνώση και ίσως να αναπτύξουμε την αντίστοιχη δεξιότητα;

Τί συμβαίνει όμως όταν το πεδίο της γνώσης είναι η ίδια η ζωή, το πώς διαχειριζόμαστε τον εαυτό μας, τις καταστάσεις, τους άλλους κλπ. ;
Ποιός είναι ο δάσκαλός μας τότε και πάνω σε ποιά γνώση θα βασίσουμε την ανάπτυξη ή όχι της όποιας δεξιότητας να ζήσουμε μια ζωή όπως τη θέλουμε.

Πρώτοι δάσκαλοι στη ζωή μας είναι οι γονείς μας και το άμεσο περιβάλλον στο οποίο μεγαλώνουμε. Από εκέινους αντιγράφουμε συμπεριφορές, βλέπουμε τί θεωρείται καλό ή κακό, τί επιτρέπεται και τί όχι, τί είναι ωφέλιμο και τί βλαβερό, πόσο να εμπιστευόμαστε τον εαυτό μας και πόσο τους άλλους, τί μπορούμε να κάνουμε και τί όχι κλπ. Έτσι φτιάχνουμε συνειδητά και ασυνείδητα ένα πρώτο εσωτερικό εγχειρίδιο για το πώς μπορούμε να ζήσουμε τη ζωή μας. Φυσικά, μεγάλο ρόλο παίζει και η ιδιοσυγκραία, οι ποιότητες του ατόμου για το τί ακριβώς εγχειρίδιο θα δημιουργήσει, δύο δίδυμα με τις ίδιες πρσλαμβάνουσες θα έχουν διαφορετικά κεφάλαια και αντιδράσεις.
Αυτό το εγχειρίδιο περιέχει πληροφορίες (απόψεις, τρόπους κλπ) που μπορεί να συμφωνούμε ή να μη συμφωνούμε αλλά μάλλον χρησιμοποιούμε στην καθημερινότητά μας χωρίς να το συνειδητοποιούμε, όπως τους κανόνες γραμματικής στη γλώσσα μας που δεν τους σκεφτόμαστε αλλά τους εφαρμόζουμε καθημερινά.

Μεγαλώνοντας και όσο γνωρίζουμε καλύτερα τον εαυτό μας μέσα απο τις εμπειρίες μας, συνειδητοποιούμε σε κάποιο βαθμό το τί περίεχει το εγχειρίδιο μας και αν δε συμφωνούμε πιά με αυτό που γράφει αρχίζουμε και σβήνουμε και γράφουμε κάτι άλλο, μία νέα πληροφορία στη θέση του. Αυτό μπορεί να γίνει συνειδητά ή ασυνείδητα και από τι στιγμή που καταλαβαίνουμε ότι γίνεται συνεδητά, τότε μπορούμε να αναγνωρίσουμε ότι θέτουμε σε εφαρμογή και δημιουργούμε τον δάσκαλο μέσα μας.
Αυτός είναι η εσωτερική φωνή, η αρμόδια Αρχή μέσα μας που σε συνενόηση με την ψυχή μαςς (βαθύτερη ύπαρξη) αντλεί από τις εμπειρίες μας τα μαθήματα που μας είναι προσωπικά χρήσιμα για εμάς και τη ζωή μας.
Για παράδειγμα, εάν έχουμε μάθει από διάφορα βιώματά μας ότι 'δεν είναι καλό να εμπιστευόμαστε απόλυτα τους ανθρώπους γιατί θα σε προδώσουν', τότε στις σχέσεις μας θα κρατάμε πάντα ένα μέρος μας εκτός της σχέσης από φόβο μήπως εμπιστευτούμε απόλυτα και αφεθούμε.

Στην πραγματικότητα, κάθε μας σχέση, κάθε τι με το οποίο συνδεόμαστε αντικατοπτρίζει τη σχέση μας με διάφορα μέρη του εαυτού μας (που δεν είναι στατικός). Με όποια χρώματα, σχήματα και μυρωδιές απεικονίζουμε τον εξωτερικό κόσμο, τα ίδια χρησιμοποιούμε για κάποια κομμάτια του εσωτερικού.
Είναι βαθιά ανακουφιστικό (για μενα ήταν τουλάχιστον) να συνειδητοποιεί κανείς ότι ταυτόχρονα κάθε δράση εμπεριέχει και την αντίδραση μέαα της. Όταν δηλαδή κάποιος ακούει ή βοηθάει κάποιον δεν το κάνει μόνο για τον άλλο- που μπορεί να είναι το αρχικό θέλω- και ταυτόχρονα παίρνει κάτι και ο ίδιος από αυτό. Αντίστοιχα, όταν κάποιος φαίνεται να 'παίρνει' μόνο από τους άλλους τότε κάποιο άδειο του χώρο προσπαθεί να γεμίσει και ταυτόχρονα δίνει και την ευκαιρία στον άλλο να διαπιστώσει για τον ίδιο το πόσα δίνει, αν τα εκτιμά και αν θέλει να πάρει και ο ίδιος αντίστοιχα.

Επεκτείνοντας αυτές τις σκέψεις, διαπιστώνουμε ότι δάσκαλος με την έννοια αυτού που μας δείχνει κάτι καινούργιο, μπορεί να είναι ο οποιοσδήποτε και ο,τιδήποτε γύρω μας ακριβώς γιατί μας δείχνει μία άλλη πλευρά του κόσμου, μία άλλη πλευρά του εαυτού μας. Αυτές οι πλευρές μπορεί να μη μας αρέσουν, να μην της έχουμε συνηθίσει, να είναι άβολες και αντικρουόμενες με ό,τι υπάρχει γραμμένο ήδη στο εγχειρίδιό μας, αλλά παρόλα αυτά είναι το ίδιο αληθινές με ό,τιδήποτε ξέρουμε καλά για εμάς.

Με όλες τις διαρκώς νέες μεθόδους αυτοεξερεύνησης, προσωπικής ανάπτυξης, αυτοαναζήτησης, θεραπείας κλπ νομίζω ότι ξεχνάμε συχνά ότι ο μέγιστος 'κριτής', δάσκαλος, ιερέας, σύντροφος και υποστηρικτής που φιλτράρει τις εμπειρίες του προς όφελος του είναι βαθιά μέσα μας και μπορεί να πάρει όλες τις μορφές.

Με αγάπη,
Παναγιώτης