Αγαπητέ αναγνώστη,
Και η καραντίνα συνεχίζεται... Παρά τον βομβαρδισμό απο πληροφορίες θα ήθελα να συνεχίσω με κάποιες νηφάλιες όσο το δυνατόν σκέψεις, όσο το καθεστώς 'μένουμε σπίτι' παραμένει. Έχω την εντύπωση ότι βρισκόμαστε κάπου μεταξύ ενός εφιάλτη και μιάς πρόκλησης. Είναι αλήθεια ότι η ζωή των περισσότερων ανθρώπων έχει αλλάξει ξαφνικά από τη μία μέρα στην άλλη και όπως είναι λογικό ψάχνουμε όλοι να βρούμε μια ισορροπία στην καθημερινότητά μας ανάμεσα στις προηγούμενες συνήθειες και στα τωρινά δεδομένα. Έχουμε μπεί σε καραντίνα και 'θυσιάζουμε' την ελευθερία κινήσεών μας εδώ και καιρό, προκειμένου να προστατεύσουμε την υγεία τη δική μας αλλά και των άλλων, γνωστών και αγνώστων. Κάποιο ακολούθησαν τα μέτρα με περισσότερη ή λιγότερη προθυμία με τον ίδιο τρόπο που τα παιδιά σε μια οικογένεια αντιδρούν στην επιβολή ενός κανόνα από τους γονείς τους, κάποια επαναστατούν προσπαθώντας να άρουν τον κανόνα και ίσως μπούν σε τιμωρία και κάποια τον ακολουθούν πειθήνια ως τον μοναδικό δρόμο. Στην περίπτωση του κοροναϊού δεν πρόκειται για τιμωρία αλλά μία οριοθετημένη πολιτική για την αντιμετώπισή του, παρ' όλα αυτά με στοιχεία επιβολής. Ο καθένας αντιδρά σε τέτοιες συνθήκες ανάλογα με τα βιώματα του (τόσο αυτής όσο και προηγούμενων ζωών, αν πιστεύει κανείς σε αυτές). Για παράδειγμα, κάποιος μπορείς όντως να νιώθει ότι τον έχουν βάλει τιμωρία, όπως όταν ήταν παιδί, κάποιος ότι θέλουν να τον ελεγξουν και να του πάρουν την ελευθερία του, κάποιος ότι προσπαθούν να τον εκφοβίσουν για κάτι. Έχετε σκεφτεί ακολουθώντας την πυξίδα των συναισθημάτων σας, αν και τί μπορεί να ενεργοποίησε σε εσάς αυτή συνθήκη; Απο τα πρώτα ζητήματα που θέτει η παρουσία του ιού είναη η αναφορά στην θνητότητά μας. Ναι, εν έτει 2020 είμαστε ακόμα ευάλωτοι σε έναν ιό και οποιοσδήποτε ανα πάσα ώρα και στιγμή μπορεί να αρρωστήσει και να χάσει τη ζωή του. 'Αρα η υγεία και η ζωή κανενός μας δεν είναι πάντα δεδομένες. Λόγος για ευνγωμοσύνη νούμερο 1! Οι περισσότεροι έχουμε περιρορίσει το πεδίο δράσης μας στο σπίτι, στη δουλειά, σ' ένα περίπατο και στο σούπερ μάρκετ. Αυτή η ελαχιστοποίηση του χώρου κάνει ό,τι βρίσκεται σε αυτόν τον νεό χώρο μεγάλο και έντονο. Κάποιοι περνάνε δύσκολα γιατί μπορεί να είναι στο σπίτι τους εγκλωβισμένοι με τα παιδιά τους χωρίς διακοπή, μπορεί να μην μπορούν να δούν τους δικούς τους ανθρώπους, μπορεί να είναι μόνοι, μπορεί να έχουν εγκλωβιστεί σε κακοποιητικά περιβάλλοντα και να μην μπορούν να ξεφύγουν και για πολλούς άλλους λόγους. Για αυτούς τους ανθρώπους οι ανακουφιστικές λύσεις μπορεί να αφορούν περισσότερο σκέψεις για το πότε θα απεγκλωβιστούν και για μελλοντικές διακοπές παρά για οποιαδήποτε παρατήρηση και ίσως αλλαγή στον τρόπο που σκέφτονται και υπάρχουν εν γένει. Είναι φυσιολογικό όταν ένας άνθρωπος υποφέρει, να σκέφτεται πρώτα πώς θα τελειώσει η συνθήκη μέσα στην οποία υποφέρει και μετά να κάνει έναν απολογισμό για το τί τον έκανε να υποφέρει και τι σημαίνει όλη η εμπειρία για τον ίδιο. Λυτρωτικές σκέψεις απεγκλωβισμού μπορεί να μας κάνουν να ξεχνάμε πόσα πράγματα έχουμε, ένα ασφαλές σπίτι, μερικούς ανθρώπους που αγαπάμε και μας αγαπάνε, φαγητό, διασκέδαση, τρόπους δημιουργικότητας κ.ά. Λόγος για ευγνωμοσύνη νούμερο 2! Ο παρατεταμένος περιορισμός σε συνδυασμό με την ενεργοποίηση ανεπεξέργαστων περασμένων βιωμάτων (πληγές, τραύματα, εμπειρίες πείτε τα όπως θέλετε) μπορεί να φέρουν στην επιφάνεια συναισθήματα και επακόλουθα συμπεριφορές που δεν τις ξέραμε πριν. Αν κάποιος, για παράδειγμα, αισθάνεται μόνος ή ευάλωτος, τότε μπορεί να προκαλέσει εντάσεις με άλλους γύρω του για να τραβήξει την προσοχή. Κάποιος μπορεί να νιώσει θλίψη συνειδητοποιώντας το πώς και γιατί έφτασε να αισθάνεται μόνος του όντας μόνος του ή με άλλους μαζί κ.ά. Η ανάδυση τέτοιων άγνωστων μέχρι τώρα συναισθημάτων και συνειδητοποιήσεων μπορεί να είναι κάτι πολύ δύσκολο να διαχειριστεί κάποιος και συνήθως χρειάζονται χρόνο και φροντίδα για να ενσωμτωθούν ως πληροφορίες. Συνήθως, επίσης, δεν είναι βοηθητικό να συγκρίνει κανείς την εμπειρία του με κάποιον άλλο καθώς βιώματα και απολογισμοί είναι προσωπικές υποθέσεις. Το αν και πώς βιώνει κάποιος το αίσθημα μοναξιάς μπορεί να είναι πολυ διαφορετικό από κάποιον άλλο για να συζητηθούν ως ταυτόσημα. Η παρατεταμένη παραμονή σε καραντίνα μπορεί, επίσης, εύκολα να ωθήσει το μυαλό σε δρόμους διάφορων θεωριών συνομοσίας, όπως ότι κρύβεται πίσω από όλο αυτό, το σχέδιο κάποιων ισχυρών για να φέρουν σιγά σιγά τον κόσμο σε περιορισμό κινήσεων και ελευθεριών. Είναι αλήθεια, βέβαια, ότι πολλά μυστηριακά κείμενα κάνουν αναφορά σε μία τέτοια τάξη πραγμάτων αλλά και το ότι ουκ ολίγες φορές στο παρελθόν κυβερνήσεις και ομάδες αξουσίας έχουν χρησιμοποιήσει ψέμματα για την εξυπηρέτηση των συμφερόντων τους. Συζητώντας με φίλους για αυτό δεν μπορούσα παρά να κυριευτώ από ένα συνδυασμό φόβου, ανυμπόριας και απελπισίας. Εάν υποθέσουμε ότι κάτι τέτοιο συμβαίνει, είναι απορίας άξιο πώς το ανθρώπινο πνεύμα μετά απο τόσους αιώνες προόδου αλλά και δεινών, να γυρνά στην ανάγκη για επικυριαρχία των άλλων ανθρώπων προς όφελος εαυτών. Προσωπικά μου φαίνεται τόσο ‘λιγο’ και ποταπό. Απ’όσο θυμάμαι τον εαυτό μου, το ‘κάλεσμά’ μου αφορούσε στο να δημιουργήσω και να βοηθήσω άλλους να δημιουργήσουν πιό ελέυθερες ζωές απεγκλωβίζοντας τους εαυτούς τους από συμπεριφορές και δυναμικές που κάποτε μπορεί να ήταν όλος ο κόσμος τους (οικογένεια), αλλά μετέπειτα τους ‘κρατάνε πίσω’. Και αυτό έχω σκοπό να συνεχίσω να κάνω. Όπως έχω συζητήσει εκτεταμένα, δεν πιστεύω ότι καμία ‘πράξη’ ανθρώπινη, φυσική ή θεϊκή γίνεται τυχαία με την έννοια ότι έχει κάποια πρόθεση, κάποια ανάγκη, κάποιο αίτημα συνειδητό ή ασυνείδητο που την ενεργοποιεί, όπως η φωτιά που ζεσταίνει το νερό. Ανεξάρτητα με το τί βιώματα έχει ο καθένας και αν πιστεύει σε θεωρίες συνομωσίας ή όχι, μπορεί να ήρθε η ώρα να κάνουμε μερικές κρίσιμες ερωτήσεις στον εαυτό μας, τώρα που δεν μπορούμε να κινηθούμε τόσο εύκολα σε εξωτερικούς αποπροσανατολισμούς. Τί σημαίνει για τον καθένα από εμάς να είναι πραγματικά ελεύθερος εσωτερικά και εξωτερικά; Πώς ορίζει κανείς την ελευθερία του και τί είναι διατεθημένος να κάνει για να την πετύχει εσωτερικά και εξωτερικά; Πώς συνυπάρχουμε με την ελευθερία- ύπαρξης, έκφρασης- του άλλου όταν δεν 'συμφωνεί' με τον δικό μας ορισμό της ελευθερίας; Ο κόσμος μας και ο τρόπος ζωής μας θα είναι πάντα μία από τις εκφράσεις της ψυχής μας άρα δεν είναι τόσο ξεχωριστά. Το πόσο συνειδητοί, έντιμοι και ειλικρινείς στέκομαστε απέναντι σε αυτήν την αλήθεια είναι πολύ προσωπικό. Με αγάπη, Παναγιώτης
0 Comments
Leave a Reply. |
Παναγιώτης ΓουμαλάτσοςΨυχοθεραπευτής, Transformational Coach και Archives
March 2023
Categories |
Proudly powered by Weebly