Ένα 'Μεταδοτικό' Μήνυμα Αγάπης

Αγαπητέ Αναγνώστη,

Είναι μία από αυτές τις στιγμές τώρα που αισθάνομαι γεμάτος εμπειρίες και συναισθήματα που επιθυμούν να εκφραστούν με ουσιαστικό τρόπο.

Κατά τη διάρκεια της καραντίνας συνεχίζω να δουλεύω με τους πελάτες μου σε συνεδρίες ψυχοθεραπείας. Είναι πραγματικά ενδιαφέρον να γίνομαι συμμετοχικός μάρτυρας στο τί αναδύεται για τους ανθρώπους, φυσικά, με βάση την προσωπική τους ιστορία και το ψυχικό τους ταξίδι. Εμπνευσμένος, λοιπόν, από αυτές τις συνεδρίες και την προσωπική μου διαδικασία επεξεργασίας, ήθελα να μοιραστώ μαζί σας κάποιες σκέψεις.

Η συνέχιση της υποστήριξης ανθρώπων σε τέτοιους δύσκολους καιρούς δεν  είναι πάντα εύκολη, καθώς δεν είναι πάντα εύκολο για εμένα τον ίδιο να επεξεργαστώ αυτό που συμβαίνει. Διαδικασία που με έκανε να συνειδητοποιήσω, όμως, ότι δεν είμαστε μόνοι, ότι για πρώτη φορά - τουλάχιστον για το διάστημα που βρίσκομαι στη Γη - βιώνουμε συλλογικά ένα τόσο περίπλοκο πράγμα που επηρεάζει τις ζωές όλων στη γη με τον ένα ή τον άλλο τρόπο.

Γνωρίζω ότι μέχρι τώρα έχω επικεντρωθεί στις θετικές πλευρές και στα διδάγματα που προέκυψαν από αυτό, προσπαθώντας να δώσω στον εαυτό μου και στους άλλους λίγο κουράγιο. Ωστόσο, θέλω τώρα να επικεντρωθώ στην πραγματική διάσταση που έχει πάντα τόσο μία θετική όσο και μία δύσκολη πλευρά σε αυτήν, όπως ένα νόμισμα.
Είναι παρόμοιο όπως συμβαίνει κατά τη διάρκεια θεραπείας του καρκίνου: σχεδόν ποτέ δεν ανοίγονται δύσκολα συναισθηματικά μπλοκαρίσματα καθώς το άτομο χρειάζεται όλη του τη δύναμη για να δώσει τη μάχη και στη συνέχεια.ξεκινά μόνο μια τέτοια διαδικασία μετά την ολοκλήρωση της θεραπείας. Ωστόσο,προσπαθόντας πάντα να επικεντρωθούμε μόνο στην θετική πλευρά μπορεί να δημιουργήσει ένα πρόσθετο βάρος, τον οποίο η δύσκολη πλευρά πρέπει να υποφέρει παραμένοντας στη σιωπή. Είναι αυτός ο πρόσθετος πόνος που θέλω να ελαφρύνω σταδιακά τώρα.

Για πρώτη φορά στην πρόσφατη ιστορία, εμείς, η ανθρωπότητα, καλούμαστε να "πολεμήσουμε" ενάντια στον ίδιο "εχθρό". Ποιος θα το πίστευε ότι, πλούσιοι και φτωχοί, άνδρες και γυναίκες, "καλοί" και κακοί ", μαύροι και λευκοί, ετεροφυλόφιλοι, ομοφυλόφιλοι και τρανσέξουαλ, μετανάστες και γηγενείς, όλοι μας, αυτή τη στιγμή θα είχαμε τη ζωή μας υπό απειλή; Κάποιοι βέβαια πιό προφυλαγμένοι από κάποιους άλλους λόγω koinvnik;hw θέσης.

Είναι απολύτως φυσιολογικό να αισθανόμαστε όλα τα συναισθήματα που κάποτε αισθανόμασταν ενώ κυνηγούσαμε στα δάση για φαγητό. Ο φόβος για την υγεία τη δικιά μας και των αγαπημένων μας, η αδυναμία μπροστά στην εξάπλωση και τη θεραπεία, η θλίψη για τις απώλειες, η απογοήτευση, ο θυμός, η απελπισία, η αγωνία, το άγχος, ο τρόμος και άλλα είναι μερικά από τα συναισθήματα που όλοι τώρα μοιραζόμαστε ως κοινά απέναντι σε ένα συγκεκριμένο πράγμα. Όλοι βιώνουμε αυτά τα συναισθήματα ξανά και ξανά, αλλά ίσως για διαφορετικούς λόγους που είναι πιο προσωπικοί για εμάς, όπως η απώλεια της μητέρας κάποιου. Η κοινή εμπειρία που όλοι μοιραζόμαστε αυτή τη στιγμή προσθέτει μια άλλη διάσταση στο γεγονός.

Για μερικούς ανθρώπους τα υψηλά επίπεδα φόβου, αγωνίας και άγχους είναι η φυσιολογική τους κατάσταση καθώς τα συστήματά τους (σώμα, μυαλό - σκέψεις και συναισθήματα - και πνεύμα) δεν κατάφεραν (μέχρι τώρα τουλάχιστον) να επιφέρουν την επίτευξη μιας πιο μόνιμης κατάστασης ηρεμίας και τώρα ο υπόλοιπος κόσμος γνωρίζει πώς αισθάνονται.

Η επιβίωση σε όλα τα επίπεδα περιλαμβάνει πάντα όλα τα συναισθήματα στο ρεπερτόριό της.
Ζώντας σε αυτή τη φυσική μορφή όλοι είμαστε σε κάποιο επίπεδο ανίσχυροι: τα ατυχήματα, οι ασθένειες, οι θάνατοι, οι φυσικές καταστροφές και συνθήκες κ.λπ. είναι όλοι άγνωστοι (ή τουλάχιστον περιορισμένα γνωστοί) παράγοντες της εξίσωσης της ζωής και της ευτυχίας. Μπορεί να το κατανοούμε λογικά, αλλά η αντιμετώπισή του σε συναισθηματικό επίπεδο είναι ένα τελείως διαφορετικό πράγμα. Το να αισθάνεται κανείς χαμένος, ανασφαλής, φοβισμένος, συγκρουόμενος, παγιδευμένος, μπερδεμένος δεν είναι ευχάριστες εμπειρίες.

Μπορούμε να επιλέξουμε να τα αντιμετωπίσουμε, να κρυφτούμε ή να τα αποφύγουμε, αλλά η τελική πραγματικότητα της παρουσίας τους δεν αλλάζει.
Το τί επιλέγουμε, όμως, αλλάζει και μπορεί να κάνει διαφορά στην εμπειρία της ζωής μας.
Συν-άνθρωποι, είμαστε όλοι ισχυροί και είμαστε επίσης όλοι αδύναμοι, φοβισμένοι, σε αγωνία, άγνοια και περιορισμένοι. Αυτός είναι ο τρόπος με τον οποίο η φύση και οι θεοί μας έπλασαν, αυτοί είμαστε πραγματικά και όσο πιο γρήγορα το συνειδητοποιήσουμε τόσο το καλύτερο και τόσο πιο γρήγορα θα κινηθούμε προς την κατεύθυνση του να δημιουργήσουμε έναν κόσμο που θα αντικατοπτρίζει αυτή τη συνειδητοποίηση: έναν κόσμο γαλήνης στην 'παράδοση'.

Δεν μιλώ καθόλου για μια πλήρη 'παράδοση' σε έναν μοιρολατρικό τρόπο ζωής. Μιλώ για μια ολιστική, ιερή, ενοτική συνείδηση όπου τελικά θα αποδεχτούμε ότι είμαστε μέρος κάτι μεγαλύτερου, με τον ίδιο τρόπο που μια πόλη είναι μέρος μιας χώρας και μιά χώρα είναι μέρος μιας ηπείρου.
Ένα "μεγαλύτερο" που δεν είναι απαραίτητα "καλό" ή "κακό", που δεν στοχεύει στο να μας τιμωρήσει ή να μας κάνει ατρόμητους, αλλά ίσως μας βοηθήσει να ανακαλύψουμε την αληθινή μας ουσία που είναι πραγματικά πέρα από τη φυσική μας μορφή και, τελικά, υπάρχει στο σύνολο της ύπαρξης και της καρδιάς μας.

Με οποιονδήποτε τρόπο ο καθένας από εσάς ασχολείται με την τρέχουσα κατάσταση, σας προτείνω να δώσετε προσοχή και να επιτρέψετε στο φως:
όποια συναισθήματα έχετε,
ό, τι αναδύεται μέσα από σας,
ό, τι συνειδητοποιήσεις κάνετε για τον εαυτό σας και τη ζωή σας,
οποιεσδήποτε αλήθειες βασίζετε πάνω τη ζωή σας,
όποιες σκιές και ακτίνες φωτός έρχονται μέσα από την τωρινή ρωγμή σας,
όποιες λέξεις προσθέτετε ή διαγράφετε από το λεξιλόγιό της ύπαρξης σας που θέλετε ή δεν θέλετε να χρησιμοποιήτε πιά όταν όλα αυτά τελειώσουν.
​
​Σας παροτρύνω να σκέφτεστε με την καρδιά σας και να συνεχίσετε να μιλάτε για το τι είναι πραγματικά σημαντικό για εσάς...

Με αγάπη,
Παναγιώτης