"Μέχρι να κάνει κανείς το ασυνείδητο συνειδητό,
θα κατευθύνει τη ζωή του και θα το ονομάζει μοίρα" Κ. Γ. Γιούνγκ Αγαπητέ Αναγνώστη, Όσο περισσότερο περνούν οι μέρες, τόσο περισσότερο φαίνεται ότι εξοικειονόμαστε με τη συνθήκη που ζούμε. Βιώνω και παρατηρώ μικτά συναισθήματα γύρω μου και ήθελα να ονομάσω και να συζητήσω μερικά από αυτά. Μας ζητήθηκε να σταματήσουμε και για τους περισσότερους ανθρώπους αυτό διατάραξε τη ρουτίνα τους σε πολλά επίπεδα. Σταματήσαμε να πηγαίνουμε στις δουλειές μας, να συναντάμε και να αγκαλιάζουμε φίλους, να κάνουμε χόμπι και δραστηριότητες, να ταξιδεύουμε κλπ. Αναγκαστήκαμε να τεθούμε σε πάυση. να κάνουμε ένα διάλειμμα και, το πιο σημαντικό, ένα συλλογικό που κανονικά δεν θα κάναμε. Ήταν σαν να βιώσαμε το "L'arrêt du temps", τη στάση του χρόνου. Είμαστε ακόμα ζωντανοί, ω ναι, αναπνέουμε, τρώμε, κάνουμε μπάνιο και όμως οι μέρες μας είναι διαφορετικές, ο χρόνος είναι διαφορετικός, οι στιγμές μας είναι διαφορετικές. Έχουμε περισσότερο χρόνο στο μέρος που ζούμε, στα σπίτια μας, έχουμε περισσότερο χρόνο με τους ανθρώπους με τους οποίους ζούμε και έχουμε περισσότερο χρόνο με τους εαυτούς μας. Μερικοί άνθρωποι (εσωστρεφείς) είναι ίσως πιο άνετοι με αυτήν τη συνθήκη ως περιορισμένοι και ελάχιστα αποσπασμένοι γιατί μπορεί να ταιριάζει περισσότερο με τη φύση τους. Για άλλους ανθρώπους (εξωστρεφείς) αυτό μπορεί να είναι πιο δύσκολο, καθώς μπορεί να απολαμβάνουν περισσότερο την παρέα πολλών άλλων ανθρώπων και να είναι έξω κάνοντας πράγματα. Έχοντας λίγο περισσότερο χρόνο και χώρο διαθέσιμο μέσα στη μέρα μας μπορεί να είναι δύσκολο για όλους, καθώς δεν είμαστε συνηθισμένοι σε αυτό. Είμαστε συνηθισμένοι να "τρέχουμε", να κάνουμε πράγματα, να παρακολουθούμε ό, τι δημιουργήσαμε ως σημαντικό και με νόημα στη ζωή μας. Οι ζωές μας καθορίζονται κυρίως από και επικεντρώνονται στην "πράξη". Αισθανόμαστε ότι έχουμε μια επιτυχημένη μέρα όταν έχουμε ολοκληρώσει πολλά περίπλοκα καθήκοντα. Αισθανόμαστε ότι έχουμε μια ουσιαστική ζωή όταν σχεδιάζουμε τα πράγματα και ανυπομονούμε να τα ζήσουμε. Δεν υπάρχει απολύτως τίποτα κακό με αυτό ως τέτοιο. Έχω δεί όμως να γίνεται πρόβλημα όταν υπερβαίνουμε τα όρια ταχύτητας του σώματός μας και του νου μας. Έχω δει ανθρώπους ξανά και ξανά να γίνονται σωματικά και ψυχικά άρρωστοι (εκτός ισορροπίας) επειδή δεν έχουν ακούσει τα ανησυχητικά καμπανάκια των ορίων που πέρασαν. Είναι απολύτως κατανοητό ότι κατά τη διαδικασία οικοδόμησης μιας ουσιαστικής ζωής θα μπορούσαμε να παρασυρθούμε και να το παρακάνουμε. Θέλουμε μόνο να συνεχίσουμε να νιώθουμε καλά για τον εαυτό μας δημιουργώντας παραγωγικές και γεμάτες ζωές. Αναμφισβήτητα, το να είναι κανείς δημιουργικός είναι ένα βασικό στοιχείο για την υγεία και την ευτυχία μας. Υπάρχει λοιπόν κάποιο ζήτημα όταν περνάμε τα όριά μας; Από την άποψη της (σωματικής, συναισθηματικής και ψυχικής) υγείας είναι χρήσιμο να γνωρίζουμε τα όριά μας ανά πάσα στιγμή. Όταν αισθανόμαστε κουρασμένοι και συνεχίζουμε να κάνουμε τα ίδια πράγματα τότε πιθανότατα θα βλάψουμε τον εαυτό μας ή θα αρχίσουμε να κάνουμε λάθη. Σκεφτείτε ότι τα σώματά μας χρειάζονται (σχεδόν) το ένα τρίτο της ημέρας μας (το ένα τρίτο της ζωής μας!) να κοιμηθούν, να ξεκουραστούν σε μια ασυνείδητη κατάσταση που είναι ζωτικής σημασίας για τη λειτουργία του εγκεφάλου μας και κατ επέκταση ολόκληρου του σώματός μας. Όπως κάθε σύστημα, πρέπει κάποια στιγμή να "κατεβάσει διακόπτη", να έχουμε κάποιο χρόνο συντήρησης όταν το "μηχάνημα" πρόκειται να ξεκουραστεί, να καθαριστεί, να ανανεωθεί. Αυτός είναι ο ρόλος των διακοπών θα πεί κάποιος και θα έχει δίκιο. Πόσο συχνά όμως, μπορούμε να πάρουμε τις διακοπές που ενδεχομένως χρειαζόμαστε; Οι ζωές μας είναι τόσο στενά δομημένες (συμπεριλαμβανομένων και των οικονομικών δεσμεύσεων) που ακόμα κι αν μπορούσαμε να έχουμε κάποιο χρόνο μακριά, τα πράγματα που πρέπει να φροντίσουμε, δεν θα σταματούσαν ή δεν θα θέλαμε να σταματήσουν. Η αίσθηση μου είναι ότι η "πράξη" έχει γίνει ο κύριος τρόπος ύπαρξής μας. Υπάρχουμε εξαιτίας όλων των πραγμάτων που κάνουμε, αλλά είναι αυτό ελευθερία; Αν κάποιος μας έλεγε ότι θα κερδίζαμε το ίδιο χρηματικό ποσό χωρίς να χρειάζεται να πάμε στη δουλειά, θα εξακολουθούσαμε να πηγαίνουμε στη ίδια δουλειά την επόμενη μέρα; Θα εξακολουθούσαμε να δημιουργούμε την ίδια ζωή που δημιουργούμε τώρα; Καταλαβαίνω ότι η ερώτηση και η απάντησή της δεν είναι τόσο απλές, όμως είναι σημαντικό να ρωτήσουμε: Tί είναι αυτό που οδηγεί τη ζωή μας; Σε τι είμαστε αφοσιωμένοι; Ποιο είναι το πάθος και ο σκοπός της ζωής μας; Δεν θέτω αυτά τα ερωτήματα με φιλοσοφικό τρόπο, αλλά με ρεαλιστικό. Τι μας κάνει να χαμογελάμε; Τι κάνει τις καρδιές μας να χτυπούν κάθε μέρα; Τι μας εμπνέει και μας ενδιαφέρει σε αυτόν τον κόσμο; Έχοντας χρόνο και χώρο στις καρδιές μας αναπόφευκτα μας αφήνει κάποιο διαθέσιμο χώρο και χρόνο για να προβληματιστούμε, αν το επιθυμούμε. Κανείς δεν μας ζητά να το πράξουμε, εξαρτάται εξ ολοκλήρου από εμάς. Στον χρόνο ανάπαυσης, στον ύπνο μας, έχουμε όνειρα, τη ζωντανή επικοινωνία μεταξύ του συνειδητού και του ασυνείδητου νου μας που επιλύει τις εντάσεις της ημέρας και μας ενημερώνει για τη ψυχική μας κατάσταση. Θα ήταν δυνατόν να επιτρέψουμε λίγο χρόνο από τα δύο τρίτα του ξύπνιου χρόνου της μέρας μας να κάνουμε συνειδητά το ίδιο; Να είμαστε αντί να κάνουμε; Να είμαστε χωρίς σκοπό και κατεύθυνση, να είμαστε ανόητοι και χωρίς νόημα, να παίζουμε, να μην σκεφτόμαστε, να είμαστε άδειοι, να φανταζόμαστε, να μην δημιουργούμε, να απολαμβάνουμε τη θέα από το βουνό που μόλις ανεβήκαμε! Με το απλά να υπάρχουμε θα μπορούσαμε να συνειδητοποιήσουμε ότι υπάρχουν τμήματα της καρδιάς μας που δεν γνωρίζαμε ότι υπήρχαν και, ως εκ τούτου, δεν τα ακούμε, επειδή έχουμε τόσο επικεντρωθεί αλλού. Ποιανού τη ζωή ζούμε πραγματικά και ποιος είναι αυτός που ζει πραγματικά; Είναι κάποιος ειλικρινής, αυθεντικός και ολόκληρος άνθρωπος ή κάποιος μερικός και ελλειπής; Με αγάπη, Παναγιώτης
0 Comments
Leave a Reply. |
Παναγιώτης ΓουμαλάτσοςΨυχοθεραπευτής, Transformational Coach και Archives
March 2023
Categories |
Proudly powered by Weebly