Αγαπητέ αναγνώστη,
Αυτό το άρθρο προκύπτει σήμερα μέσα από μία ησυχία μετά από μια ταραγμένη περίοδο, κάτι σαν το ουράνιο τόξο μετά την καταιγίδα. Έχω αναφέρει αρκετές φορές τις έννοιες 'εγώ' και 'εαυτός' και κάποια στοιχεία για το τί μπορεί να περιλαμβάνουν. Είμαστε το σώμα μας, οι ανάγκες και οι επιθυμίες του, είμαστε τα συναισθήματά μας και ό,τι αυτά εκφράζουν, είμαστε οι σκέψεις μας και ό,τι αυτές δηλώνουν, είμαστε η ψυχή μας και όσα ξέρουμε και δεν ξέρουμε για αυτήν. Όλα αυτά τα επίπεδα υπάρχουν ταυτόχρονα και αλληλεπιδρούν με τρόπους που δε ξέρουμε και δεν κατανοούμε ακριβώς ακόμα αλλά μπορούμε κάπως να συμπεράνουμε ότι είμαστε πολυδιάστατες υπάρξεις. Το πώς αισθάνεται το σώμα, επηρεάζει το συναίσθημα, τις σκέψεις και την ψυχή και αντίστροφα. Άρα ό,τι βιώνουμε έχει σε ένα βαθμό παρουσία σε όλα τα επίπεδα. Όταν ξεκίνησα να εκπαιδεύομαι στην ψυχοθεραπεία και αρχίζοντας να κάνω τις πρώτες μου ώρες πρακτικής, είχα εντυπωσιαστεί με αυτό που συναντούσα και βιώνα κατά τη διάρκεια των συνεδριών. Δεν εννοώ μόνο τα προβλήματα, τις δυσκολίες, τον πόνο και όσα άλλα δύσκολα μπορεί να νιώσει κάποιος στη θεραπευτική διαδικασία αλλά και κάτι άλλο που λίγοι μιλούν για αυτό . Μέσα και από τη δική μου διαδικασία, άρχισα να ανακαλύπτω τις διάφορες διαστάσεις και μορφές που όλοι οι άνθρωποι διαθέτουμε. Άρχισα να βλέπω, να νιώθω και να ακούω εμένα και άλλους ανθρώπους να μιλάμε για τους εαυτούς μας ως τοπία, εικόνες, χρώματα, παραστάσεις και αισθήσεις. Κάποιοι άνθρωποι ξεκινούν ψυχοθεραπεία γιατί θέλουν να επιλύσουν ένα συγκεκριμένο πρόβλημα, κάπου δεν αισθάνονται λειτουργικοί και θέλουν να το διορθώσουν. Κάπως έτσι ξεκίνησα και εγώ με την ελπίδα ότι θα ξεμπλοκάρω από εκεί που είχα κολλήσει, θα κλέισουν και θα γιατρευτούν οι πληγές, θα βρώ απαντήσεις, θα προχωρήσω μπροστά μόνο ευτυχισμένος. Ενόσω η διαδικασία συνεχιζόταν άρχιζα να ανακαλύπτω και άλλα πράγματα για μένα και άλλες πληγές και άλλες αισθήσεις και άλλα τοπία κάποτε ήσυχα, κάποτε έντονα, κάποτε άκαμπτα, κάποτε ρευστά, αλλά ήταν όλα δικά μου. Αυτό ακριβώς βλέπω και βλέπουν και οι ίδιοι οι άνθρωποι με τους οποίους έχω δουλέψει αρκετό καιρό. Βλέποντας και συνδεόμενος με τα τοπία κάποιου αισθάνομαι δέος και βαθιά συγκίνηση. Αγαπημένη μου παρομοίωση είναι σαν κάποιος να σου ανοίγει την πόρτα και σιγά σιγά να σε ξεναγεί στο σπίτι του και να μπαίνετε μαζί σε δωμάτια που ήταν κλειστά και να ανακαλύπτετε καινούργια δωμάτια προς εξερεύνηση που το καθένα με ό,τι περικλείει αποτελεί το άτομο. Φυσικά η κυριότητα της ανακάλυψης κατέχεται από το άτομο και εγώ συμμετέχω με ευλάβεια και προσοχή προσφέροντας έναν καθρέφτη, μιά κάποια οπτική για αυτό που το άτομο ανακαλύπτει και βιώνει εκείνη τη στιγμή. Όλη αυτή η διαδικασία είναι ιερή για μένα καθώς αφενός μπορεί να βρεθούμε σε πολύ εύθραστους χώρους κάτι σαν ιερή πομπή και αφετέρου η εξερεύνηση των τοπίων που αποτελούν τον άνθρωπο είναι σαν μια απόδειξη της ύπαρξης του θεού. Βλέπω ομορφιά, ποιότητες, κίνηση, δονήσεις, το ανθρώπινο και όχι καλό ή κακό, όχι λίγο ή πολύ, όχι ευτυχία ή δυστυχία. Παρατηρώ τον εαυτό μου συχνά να παίρνει την θέση της υπεράσπισης της ψυχοθεραπείας, που τόσο έχει κατηγορηθεί για τα κίνητρά της, κυριώς έναντι των διάφορων νέων μεθόδων που υπόσχονται γρήγορα και θεαματικά αποτελέσματα επιβολής στο συνειδητό 'εγώ' και κατάκτησης όσων 'μας προσφέρουν' την ευτυχία μέσω της πρόσβασης στο ασυνείδητο. Δεν αναφέρομαι σε καμιά συγκεκριμένη μέθοδο, ούτε αμφισβητώ ότι μπορούν να έχουν σημαντικά αποτελέσματα. Το σχόλιό μου αφορά κυρίως στη δέσμευση της διάρκειας και στην προσωπική προσπάθεια. Η θεραπευτική διαδικασία είναι ένα χώρος που υπήρχε πάντα με διάφορες μορφές ως ο τόπος όπου ο άνθρωπος μπορούσε να εξερευνήσει τις εμπειρίες του, να τις κατανοήσει, να τις ενσωματώσει, να καθησυχαστεί και έτσι να ελευθερωθεί και να εξελιχθεί όπως με παρόμοιο τρόπο η φωτιά και το μαγείρεμα του φαγητού βοήθησαν τον άνθρωπο να εξελίχθεί αφήνοντας στη διάθεσή του (λόγω ευκολότερης πέψης) περισσότερη ενέργεια για να ξοδέψει. Σε ένα βαθμό κάθε ανθρώπινη επαφή έχει τη δυνατότητα να κάνει ίδιο πράγμα. Όταν αισθανόμαστε οικεία με έναν άνθρωπο, συνδεόμαστε ταυτόχρονα με κάτι δικό μας και κάτι δικό του. Εάν βλέπουμε τον άνθρωπο ως το σύνολο των τοπίων και των ποιοτήτων του που μπορεί να μην τα γνωρίζει ούτε ο ίδιος, τότε μπορούμε να του μάθουμε να τα βλέπει και να μας μάθει να βλέπουμε τα δικά μας. Δεν εννοώ ο καθένας να προσπαθεί να θεραπεύσει τον όποιο άλλο, αλλά αναφέρομαι στη θέση που μπορεί να πάρει ο καθένας μας απέναντι στον εαυτό του και στους άλλους. Είμαστε εμείς πρώτοι που ξεχνάμε και δεν συνδεόματε με τα τοπία μας, που τα εγκαταλείπουμε ως λιγότερο ενδιαφέροντα από του άλλου. Είμαστε εμείς πρώτοι που υψώνουμε τείχη μπροστά τους για να τα προστατεύσουμε από τον άλλο, είμαστε εμείς πρώτοι που δεν τα αγαπάμε και δεν τα φροντίζουμε ρίχοντάς τα βορά στις διαθέσεις και στην κριτική των άλλων. Αν αρχίζουμε να βλέπουμε και να φροντίζουμε τον εαυτό μας ως ένα ολόκληρο κόσμο, με πλούσια τοπία και διαστάσεις και όχι μόνο σαν μια μηχανή (είτε σωματική είτε συναισθηματική) που πρέπει να στοχεύει μόνο στην ευτυχία και σε μία αόριστη ανάπτυξη, τότε ίσως καταφέρουμε να εκτιμήσουμε, να έρθουμε σε επαφή και πραγματικά να βιώσουμε το βάθος και το μεγαλέιο της ύπαρξής μας, των άλλων και του σύμπαντος του οποίου όλοι αποτελούμε μέρος. Με αγάπη, Παναγιώτης
0 Comments
Leave a Reply. |
Παναγιώτης ΓουμαλάτσοςΨυχοθεραπευτής, Transformational Coach και Archives
March 2023
Categories |
Proudly powered by Weebly