Το Ίσον

Αγαπητέ αναγνώστη,

Απο ό,τι φαίνεται ο Φεβρουάριος είναι ο μήνας που τα θέματα του 'σχετίζεσθαι' βρίσκονται πολύ στην επιφάνεια.
Όπως φάινεται και στον τίτλο, αυτό το άρθρο ασχολείται με την ισότητα και ειδικά στις σχέσεις.

Ομολογώ δυσκολεύτηκα αρκετά να βρώ πολλά λόγια για αυτό το άρθρο καθώς αισθάνθηκα ότι αγγίζει αρκετά βαθιά νοήματα που πολλές φορές είναι στη αισθηματική/διαισθητική σφαίρα από ότι στην λογική, λεκτική.
Σίγουρα κάποια στιγμή στη ζωή μας όλοι έχουμε βρεθεί σε μία παρέα όπου ακούγονται μειονεκτικά σχόλια για κάποιον, είτε κάποιος έχει 'μικρά' αυτιά, είτε 'μεγάλο' κεφάλι, είτε είναι πιό δυνατός ή αδύναμος από άλλους, είτε είναι λίγότερο ή περισσότερο συναισθηματικός από άλλους.
Σε παιδικές ηλικίες αυτά τα σχόλια ακούγονται περισσότερα από γονείς, αδέρφια και στενούς φίλους και αφήνουν συγκεκριμένα στίγματα για το ποιά χαρακτηριστικά θεωρεί σημαντικά και άξια το περιβάλλον (άρα και ο κόσμος σε ένα βαθμό) και τί σημαίνει κάποιος να τα διαθέτει και τί όταν δεν τα διαθέτει. Αυτά τα σχόλια ακριβώς επειδή βασίζονται σε συνειδητές ή ασυνείδητες πεποιθήσεις, παίρνουν και τη μορφή μορφασμών ή και πράξεων, δεν μένουν δηλαδή μόνο στο λεκτικό κομμάτι.

Όχι πολλές δεκαετίες πρίν οι γυναίκες, για παράδειγμα, θεωρούνταν από τους άνδρες υποδεέστερες τους και άρα λέξεις και συμπεριφορές μετέδιδαν αυτό το μήνυμα και σε αυτή τη βάση δημιουργόντουσαν οι σχέσεις μεταξύ τους. Όταν κάποιες γυναίκες άρχισαν να διαπιστώνουν ότι ουσιαστικά δεν υπάρχει κανένας λόγος για μια τέτοια διάκριση, είναι δηλαδή μια κατασκευασμένη διάκριση, τότε ξεκίνησαν να αντιδρούν υπερασπιζόμενες το δικαίωμά τους για ισότητα.
Το ίδιο άρχισε σιγά, σιγά να συμβαίνει σε ανθρώπους με διαφορετικό χρώμα δέρματος, με διαφορετικές σεξουαλικές προτιμήσεις, με διαφορετικές θρησκείες, με διαφορετικές ανάγκες π.χ. άνθρωποι σε αμαξίδια κλπ.

Σιγά σιγά αρχίζουμε να διαπιστώνουμε οι άνθρωποι (και έχουμε αρκετό δρόμο μπροστά μας απο ό,τι φαίνεται) ότι η ισότητα δεν αφορά μόνο στην αναγνώριση ενός νομικού δικαιώματος, στην κατοχύρωση ενός νόμου κλπ παρόλο που και αυτά είναι πολύ σημαντικά και αποτελούν τη βάση οποιουδήποτε διαλόγου.
Το θέμα της ισότητας είναι μάλλον όσο βαθύ είναι και το θέμα του εαυτού, το ποιός είναι δηλαδή ο καθένας και πόσο αυτό που είμαστε το σεβόμαστε ή όχι.

Αναγνωρίζω κάποιον άλλον, διαφορετικό από εμένα ως ίσο σημαίνει τον κοιτώ στα μάτια και δε βλέπω μόνο την ταμπέλα, την αντίληψη, την πεποίθηση, την ερμηνεία που έχω από πρίν για αυτόν το άνθρωπο λόγω της διαφορετικότητάς (σε χαρακτηριστικά, συμπεριφορά κλπ) του από εμένα αλλά τον βλέπω για αυτό που είναι συνολικά.
Τον βλέπω ως μια ψυχή που είναι σε ενα σώμα, το οποίο γεννήθηκε και θα πεθάνει όπως το δικό μου, που ζεί στον ίδιο κόσμο με εμένα, που χρειάζεται να φάει, να πιεί, να χαρεί, να μάθει, να αγαπήσει και να αγαπηθεί όπως και εγώ. 

Σταδιακά μαθαίνουμε ή ίσως καλύτερα θυμόμαστε οι άνθρωποι ότι η ισότητα δεν είναι ένα διαπραγματεύσιμο πράγμα, είναι δεδομένο όσο δεδομένη είναι η ανάσα που παίρνετε τώρα. 
Όταν βλέπουμε κάποιον καλύτερο ή λιγότερο, πιό σημαντικό ή πιό ασήμαντο για αυτό που είναι, για αυτό που κάνει, για αυτό που του αρέσει τότε έχουμε βάλει συγκεκριμένα γυαλιά οράσεως του κόσμου πιθανότατα φτιαγμένα από την κοινωνία ή από παλίες οικογενειακές μας αντιλήψεις.

Διαφορετικοί είμαστε όλοι, κάθε ένας από μας όσο και να μοιάζουμε, όσα κοινά βιώματα ή προτιμήσεις και να έχουμε, είμαστε διαφορετικοί από οποιονδήποτε άλλο στον πλανήτη για αυτό είμαστε και μοναδικοί. Αυτές οι όποιες δαφορές μας, μας υπενθυμίζουν την ποικιλία της ζωής, το πόσο πλούσια και δημιουργική είναι η φύση και τις άπειρες ανθρώπινες δυνατότητες που συνθέτουν το όλο.  Αξιολογώντας κάτι ως ανώτερο ή κατώτερο (και ο άνθρωπος το κάνει επανειλημμένα στη φύση) ο άνθρωπος φοράει τα γυαλιά της πλάνης και υιοθετεί ένα ρόλο ίσως και ανώτερο του Θεού αποφασίζοντας τη μοίρα των ζώων και των ανθρώπων βάση του ποιά χαρακτηριστικά διαθέτουν.
Έτσι αποφασίζει ποιοί άνθρωποι θα έχουν πρόσβαση σε νερό και φαγητό, ποιοί σε εκπαίδευση, ποιοί σε δικαιώματα ψήφου και αυτονομίας κ.ό.κ.
Σε μικρότερη κλίμακα μια οικογένεια μπορεί να αποφασίσει ότι ένα συγκεκριμένο αντρικό ή γυναικείο πρότυπο είναι τα σωστά έναντι κάποιας άλλης έκφρασης του φύλου, μην εκτιμώντας και καταπιέζοντας έτσι τις όποιες αποκλίσεις μπορεί να παρουσιάζονται στα παιδιά.

Όλοι μπορούμε να αποφασίζουμε τί μας ταιριάζει περισσότερο και τί όχι, τί θέλουμε να κάνουμε στη ζωή μας, πώς και με ποιούς να την περάσουμε, τι προτιμάμε, αλλά το να θεωρούμε κάτι λιγότερο ή περισσότερο δηλώνει κάτι βαθιά προβληματικό. Το ότι αυτός ο άνθρωπος δεν εκτιμά όλες τις εκφάνσεις τις φύσης άρα και όλες τις εκφάνσεις του ίδιου του εαυτού ως μέρος της.
Γι'αυτό ίσως την επόμενη φορά που κάποιος θα σας κρίνει για κάτι, θα μπορούσατε να τον ρωτήσετε τί είναι αυτό που δεν του αρέσει στον εαυτό του και το προβάλλει σε εσάς. Και ανάποδα, να ρωτήσετε εσάς όταν κρίνετε κάποιον.

Με αγάπη,
​Παναγιώτης