Αγαπητέ Αναγνώστη,
Όπως πάντα η αλληλεπίδρασή μου με τον κόσμο, οι παρατηρήσεις και η δική μου διαδικασία αποτελούν υλικό και αυτού του άρθρου. Σήμερα, αισθάνομαι ότι έχω ένα ισχυρό μήνυμα το οποίο προήλθε από πολλές πλευρές και αφορά στο ζήτημα της εμπιστοσύνης. Στην ελληνική γλώσσα το ουσιαστικό "εμπιστοσύνη" προέρχεται από "εν-πίστη" που σημαίνει την ισχυρή πίστη σε κάτι ή κάποιον. Αμέσως αυτό περιγράφει κάτι που είναι, ταυτόχρονα, ανθρώπινο και πέρα από αυτό. Το ανθρώπινο μέρος σημαίνει ότι κάποιος "πιστεύει ακράδαντα" ότι δεν πρόκειται να ξεγελαστεί, ότι πρόκειται να φροντιστεί, ότι του λένε την αλήθεια, ότι μπορεί να βασιστεί σε κάποιον ή κάτι και ούτω καθεξής. Το πέρα από το ανθρώπινο μέρος σημαίνει "έχοντας πίστη στο Θεό, στη ζωή, σε κάτι πέρα από αυτόν, πίστη ότι τα πράγματα θα είναι εντάξει, ότι θα επιλυθούν, ότι υπάρχει ελπίδα στις πιο δύσκολες στιγμές κλπ". Αυτή είναι μια πιο θρησκευτική και πνευματική προοπτική που αναγνωρίζει ότι δεν είμαστε οι μοναδικοί καθοριστικοί παράγοντες των πάντων στη ζωή μας. Θα συζητήσω λίγο περισσότερο την ανθρώπινη πτυχή εδώ, καθώς σε αυτό το ανθρώπινο και φυσικό πεδίο τα πράγματα τείνουν να δείχνουν την ακαταστασία τους. Η πίστη στον φυσικό κόσμο μπορεί να ισχύει σε πολλές περιπτώσεις από την πίστη ότι μια λάμπα δρόμου δεν πρόκειται να πέσει πάνω μας έως το να έχουμε εμπιστοσύνη σε ένα ειλικρινή πρόσωπο, μια σχέση και ούτω καθεξής. Η εμπιστοσύνη μπορεί επίσης να εφαρμοστεί και στον εαυτό μας: Πόσο σίγουροι αισθάνεστε για τον εαυτό σας; Πόσο εμπιστεύεστε τον εαυτό σας ότι πρόκειται να δημιουργήσει μια ζωή ευτυχίας; Πόσο εμπιστεύεστε τον εαυτό σας ότι πρόκειται να είναι επιτυχής ή να δημιουργήσετε μια σχέση που πρόκειται να τον ικανοποιεί; Μερικοί άνθρωποι με μεγάλη βεβαιότητα θα απαντήσουν ότι είναι πολύ σίγουροι μέσα τους ότι μπορούν να επιτύχουν ό, τι στοχεύουν και ότι υπάρχουν πολύ λίγα πράγματα που δεν μπορούν να έχουν ή να δώσουν στον εαυτό τους. Αυτοί οι άνθρωποι είναι πιο πιθανό να προέρχονται από ασφαλές υπόβαθρο, όπου τους είπαν ότι μπορούν πράγματι να επιτύχουν ό, τι θέλουν και με κάποιο τρόπο αυτό αποδείχθηκε και στις μετέπειτα εμπερίες τους. Άλλοι άνθρωποι θα απαντήσουν με αβεβαιότητα και ίσως με περισσότερο "λίγο" από "πολύ" ότι εμπιστευόμενοι τον εαυτό τους. Αυτοί οι άνθρωποι, όπως μπορείτε να φανταστείτε, πιθανότατα προέρχονται από πιο ασταθή περιβάλλοντα όπου η αξία τους δεν τους καθρεφτίστηκε και οι ανάγκες τους δεν ικανοποιήθηκαν επαρκώς. Κάποιοι από εσάς μπορεί να σκέφτεστε ότι "η κάρτα" για το τραυματισμένο παιδί και τη δύσκολη παιδική ηλικία έχει παιχτεί υπερβολικά και ίσως έχετε, εν μέρει, δίκιο, επειδή οι "αποτυχίες" της παιδικής ηλικίας μπορούν συχνά να χρησιμοποιηθούν ως δικαιολογίες για κάποιον να μην προχωρήσει στη ζωή του. Η έμφασή μου εδώ, όμως, είναι ότι καθώς μεγαλώνουμε, φορώντας το κοστούμι του ενηλίκα, συνεχίζουμε να διατηρούμε μια σχέση με τον εαυτό μας με βάση τις πρώτες μας εμπειρίες, είτε θετικές είτε αρνητικές. Η σχέση με τον εαυτό μας είναι η πιο κρίσιμη και σημαντική σχέση που θα έχουμε ποτέ στη ζωή μας. Αυτή η σχέση καθορίζει τις "επιτυχίες" ή τις "αποτυχίες" στη ζωή μας. Μπορεί να έχουμε τις καλύτερες ιδέες, τις μεγαλύτερες προθέσεις και δεξιότητες, αλλά αν δεν εμπιστευόμαστε τον εαυτό μας να μετακινηθούμε, τότε όλα τα άλλα αφήνονται στην τύχη ή στο άγνωστο. Στη σχέση με τον εαυτό μας, αισθάνομαι ότι η εμπιστοσύνη διαδραματίζει βασικό ρόλο, διότι σχεδόν σημαίνει "μεταφορά". Όταν λέμε "εμπιστεύομαι" τον εαυτό μου "κρατάμε" τον εαυτό μας, το ίδιο πράγμα που κάνουν τα πόδια μας στο υπόλοιπο σώμα μας κάθε μέρα. Είναι αυτό το μέρος του εαυτού μας που μπορούμε να βασιστούμε και μας διασφαλίζει ότι μπορούμε να κάνουμε ό, τι θέλουμε να κάνουμε. Είναι ο πνευματικός μας σκελετός που μπορούμε να πάμε σε στιγμές φόβου, απελπισίας, αδυναμίας, άγχους, απώλειας και καταστροφής. Είναι αυτή η θεά που σε ένα πεδίο μάχης θα βοηθήσει να βγάλει το χρυσό από τις ψυχές. Η έλλειψη εμπιστοσύνης είναι η δυσπιστία και η απουσία υποστήριξης. Η έλλειψη εμπιστοσύνης οδηγεί σε ένα πολύ δύσκολο και ασταθές έδαφος όπου οτιδήποτε μπορεί να συμβεί ανά πάσα στιγμή και αυτό είναι πραγματικά τρομακτικό. Όταν υπάρχει έλλειψη αυτοπεποίθησης τότε ο εαυτός γίνεται ο εχθρός και υπάρχει μια συνεχής μάχη μεταξύ αντικρουόμενων μερών τα οποία, απλά, δεν έχουν μάθει να δουλεύουν μαζί, έχουν μάθει κυρίως ότι για να επιβιώσουν πρέπει να "σκοτώσουν" το άλλο με κάθε κόστος. Καταλαβαίνετε πόσο φαύλο και απειλητικό αυτό μπορεί να αποδειχθεί για την ευημερία κάποιων ανθρώπων; Είναι ένας μεγάλος μύθος ότι η εμπιστοσύνη είναι ένα από αυτά τα πράγματα που κάποιος είτε το έχει είτε όχι, μαθαίνεται και ασκείται. Ένα μικρό παιδί όταν προσπαθεί να κάνει τα πρώτα του βήματα, κρατάει τα πράγματα μέχρι να αισθανθεί αρκετά δυνατό για να τα αφήσει και στη συνέχεια... πέφτει! Αυτός είναι ο τρόπος με τον οποίο όλοι μάθαμε πώς να περπατάμε, πέφτοντας! Αν κρατούσαμε πάντα τα πράγματα, δεν θα είχαμε πάρει ποτέ το ρίσκο να περπατήσουμε. Είναι εγγενές στο ανθρώπινο σύστημα να εμπιστεύεται. Το μικρό παιδί κάπου βαθιά μέσα του ξέρει ότι μπορεί να περπατήσει, απλά πρέπει να συνεχίσει να προσπαθεί μέχρι να είναι αρκετά ισχυρό για να το πετύχει. Πόσο διαφορετικός θα ήταν ο κόσμος μας, αν όλοι συνειδητά το συνειδητοποιούσαμε όταν ήμασταν μικροί! Υπάρχει, επίσης, ένα άλλο επίπεδο στην ιστορία του μικρού παιδιού, ένα πιο κρυμμένο. Το μικρό παιδί κάθε φορά που πέφτει, απογοητεύεται, δυσανασχετεί, ίσως αισθάνεται αμήχανα και ντροπή, αλλά με κάποιο τρόπο χωρίς να "μιλήσει" στον εαυτό του, μπορεί να υποστηρίξει τον εαυτό του και να του δώσει το θάρρος να ξεπεράσει ή καλύτερα να αντισταθμίσει αυτά τα συναισθήματα και να προσπαθήσει μια ακόμη φορά. Είναι, επίσης, σημαντικό το πώς το περιβάλλον αντιδρά σε αυτά, με ενθάρρυνση ή απογοήτευση; Έχω δει τόσους πολλούς ανθρώπους (συμπεριλαμβανομένου και εμού κατά καιρούς) που αγωνίζονται να προσφέρουν αυτή την υποστήριξη στον εαυτό τους σε μόνιμη βάση. Για κάποιον που ποτέ δεν έχει πραγματικά "πέσει", δεν υπάρχει ανάγκη για υποστήριξη, αλλά για ανθρώπους που έχουν πραγματικά "πέσει" ή αισθάνθηκαν ότι δεν υποστηρίχθηκαν από το περιβάλλον τους, τότε χρειάζεται πολύ θάρρος για να υποστηρίξουν τον εαυτό τους και να μάθουν ότι "είναι εντάξει να πέσουν", ότι δεν είναι τέλειοι και είναι εντάξει να λάβουν υποστήριξη, ότι μπορούν να ζητήσουν αυτό που χρειάζονται και όχι μόνο για αυτό που τους προσφέρεται. Αυτό, αναπόφευκτα, με επιστρέφει στην άνευ όρων αγάπη. Αν προσπαθήσουμε να δεχτούμε και να αγαπάμε τις βαθύτερες, πιο άσχημες, πιο σκοτεινές, ενοχλητικές και ιδιόμορφες πλευρές μας, τότε αυτομάτως γίνονται όμορφες, ελαφρύτερες και αξίζει να ζήσουμε πλευρές του εαυτού μας, τις οποίες μπορούμε να εμπιστευτούμε και να μην φοβόμαστε. Η έλλειψη εμπιστοσύνης σε μεγάλη κλίμακα μπορεί να δημιουργήσει ένα μη υγιές κοινωνικοπολιτικό περιβάλλον όπως αυτό στην Ελλάδα. Είχα πρόσφατα ένα ραντεβού με την εφορία για να εκδόσω και να επικυρώσω ένα επίσημο έγγραφο που χρειαζόμουν. Λόγω των περιορισμών covid, έκλεισα ένα ραντεβού με έναν υπάλληλο για μια συγκεκριμένη ώρα και ημερομηνία για να πάω. Παρουσιάστηκα στην συμφωνημένη ώρα και ημερομηνία στην πόρτα, μόνο για να διαπιστώσω ότι ο εργαζόμενος δεν πήγε να εργαστεί εκείνη την ημέρα και δεν είχε γίνει καμία εναλλακτική ρυθμίση για το ραντεβού μου. Έχασα για άλλη μια φορά την εμπιστοσύνη μου στις ελληνικές αρχές. Η έλλειψη οργάνωσης στην Ελλάδα είναι παγκοσμίως γνωστή και μοιάζει με αυτή μιας χώρας του τρίτου κόσμου, όπου μόνο αν είναι κανείς τυχερός ή γνωρίζει κάποιον, θα βοηθηθεί, αλλιώς μπορεί να περάσει ώρες και μέρες προσπαθώντας να βρεί μια λύση στο πρόβλημα που το κράτος δημιουργεί για τον ίδιο και αδυνατεί να λύσει. Αυτές οι καταστάσεις πάντα με οδηγούν σε ένα αίσθημα αβοήθητου, την οποία γνώριζα καλά μεγαλώνοντας και ήταν ένας από τους λόγους που έφυγα από τη χώρα όσο πιο γρήγορα μπορούσα, λαχταρώντας να βιώσω έναν άλλο τρόπο ύπαρξης. Όπως και το μικρό παιδί, ήξερα ότι υπήρχε ένας καλύτερος τρόπος ύπαρξης, τον οποίο ανακάλυψα τόσο μέσα μου όσο και έξω από μένα (ευτυχώς!). Το ραντεβού μου έγινε τελικά χάρη στην καλοσύνη ενός άλλου υπαλλήλου που ήταν, ήδη, είχε ήδη αρκετή δουλειά και φρόντισε ώστε ότι όλοι οι παρόντες να μάθουν γι ' αυτό (ξέρετε, με τον ελληνικό δραματικό και τραγικό τρόπο!). Η παρατήρηση και η επακόλουθη ερώτηση παραμένουν όμως: υπήρξαν τόσοι πολλοί πολιτικοί κατά τη διάρκεια των ετών, υπήρξαν τόσες αλλαγές και κανείς δεν σκέφτηκε ποτέ να απλοποιήσει αυτές τις διαδικασίες; Το ελληνικό κράτος ήταν και εξακολουθεί να είναι ένα πολύ δύσπιστο κράτος, υπάρχουν τόσες πολλές σφραγίδες που πρέπει να τοποθετηθούν σε ένα έγγραφο για να εγκριθεί που οποιαδήποτε βασίλισσα θα ζήλευε! Ταυτόχρονα, υπάρχουν τόσες πολλές παρανομίες που περνούν ατιμώρητες σε καθημερινή βάση από τους πολίτες, που μετατρέπουν τη σχέση κράτους-πολίτη σε μια σχέση μαφίας, όπου η μητέρα καλύπτει τα παιδιά της και αντίστροφα. Δεν υπάρχει κοστούμι ενηλίκων εδώ, μην προσπαθήσετε καν να το αναζητήσετε, υπάρχουν κυρίως δύο παιδιά που τσακώνονται ή αγαπούν το ένα το άλλο ανάλογα με την περίσταση. Όταν δημιουργούμε και μπαίνουμε σε μια ενήλικη θέση, τότε μπορούμε να αναγνωρίσουμε όλα τα μέρη μας, να τιμήσουμε αυτά και τα συναισθήματά μας και να λάβουμε αποφάσεις που αντικατοπτρίζουν τις αξίες και τις προσδοκίες μας. Σε αυτή τη θέση μπορούμε να έχουμε την ελευθερία και τη δύναμη να επιλέξουμε αν θέλουμε να συμπεριφερόμαστε με παιδικό ή πιο αυστηρό τρόπο σε καταστάσεις, σε αντίθεση με το να ωθούμαστε μόνο σε έναν πόλο χωρίς επιλογή. Η δημιουργία εμπιστοσύνης μέσα μας, μας επιτρέπει να ζούμε με υποστήριξη και αγάπη ανά πάσα στιγμή. Η εμπιστοσύνη δεν είναι τυφλή, χρειάζεται συνεχή τροφή και μπορεί να μας κατευθύνει όπου θέλουμε να πάμε. το μεγάλο ερώτημα κάθε φορά είναι πού θέλουμε να πάμε; Μπορεί να μην είναι ένα συγκεκριμένο μέρος, αλλά μπορεί να είναι μια κατεύθυνση, ένα μονοπάτι και μια διαδρομή. Όταν το αναγνωρίσουμε, τότε μπορούμε να συγκεντρώσουμε όλη μας τη δύναμη και τις ποιότητές και να κάνουμε την προσπάθεια να φτάσουμε εκεί, όπως και το μικρό παιδί. Ελπίζω ότι το ελληνικό κράτος και οι έλληνες πολίτες θα απαντήσουν συνειδητά σε αυτό το ερώτημα για τον εαυτό τους κάποια μέρα! Με αγάπη, Παναγιώτης
0 Comments
Leave a Reply. |
Παναγιώτης ΓουμαλάτσοςΨυχοθεραπευτής, Transformational Coach και Archives
March 2023
Categories |
Proudly powered by Weebly