Ωδή Στην (Συν)Ύπαρξη

Αγαπητέ αναγνώστη,

Αυτή την περίοδο διαβάζω για την ανατομία του σώματος και δε μπορώ να μην πρατηρήσω την τελειότητα αυτού του συστήματος. Μαζί με αυτή την παρατήρηση έκανα συνειρμικά και άλλες για τη λειτουργία των συστημάτων και των επιμέρους μερών τους με αφορμή και πρόσφατα γεγονότα στην ελληνική κοινωνία.

Το σώμα, είναι ένας οργανισμός που αποτελείται απο υγρά και στερεά (και αέρια) διαφορετικών διαστάσεων, σχημάτων, χωρητικοτήτων και λειτουργιών που συνεργάζονται κάθε στιγμή για να παραμένει ο οργανισμός ζωντανός. Ταυτόχρονα, συνεργάζεται με το περιβάλλον του, με τον αέρα που τον περιβάλλει (αναπνοή), τα βακτήρια, τις τροφές που χρειάζεται για να συνεχίσει να ζεί κ.ά.

Κάθε στιγμή ο,τιδήποτε από αυτήν την καλοπρογραμματισμένη αλυσίδα μπορεί να σταματήσει να λειτουργεί ή να αρχίσει να λειτουργεί με διαφορετικό τρόπο. Πολλές από τις ασθένειες που συμβαίνουν σε ένα σώμα έχουν ακριβώς αυτή την αιτία και προσπαθούμε με κάθε τρόπο να το επαναφέρουμε στην 'κανονική' ή καλύτερα εύρυθμή του λειτουργία. Η εξέλιξη του ανθρώπου επέτρεψε στην ειδική επιστήμη, την ιατρική, να δημιουργεί και να μας χορηγεί φάρμακα, να μας εγχειρίζει, να αντικαθιστά μέλη του σώματός μας και να προσπαθεί βάση των όσων ξέρει να επαναφέρει το σύστημα σε μία καλή λειτουργία.
Είναι πραγματικά θαυμαστό το πόσο έχουμε εξελιχθεί για να μπορούμε να παρεμβαίνουμε στη φύση και να παρατείνουμε έτσι τη ζωή.

Θα μπορούσαμε να επεκτείνουμε αυτή τη συλλογιστική και σε άλλες πλευρές της ζωής ενός αθρώπου. Για παράδειγμα, η ανθρώπινη κοινωνία (είτε είναι χωριό, είτε πόλη, είτε χώρα, είτε ανθρώπινο είδος) είναι ένα σύστημα και κάθε άνθρωπος αποτελεί μέλος αυτού του συστήματος. Το σύστημα οργανώθηκε εξελικτικά γιατί έτσι είναι καλύτερα για τα μέλη του να επιβιώνουν. Κάθε άνθρωπος αναλαμβάνει μια λειτουργία μέσα στην κοινωνία που ταυτόχρονα εξυπηρετεί τη δική του επιβίωση αλλά και την επιβίωση του συνόλου της κοινωνίας.

Φυσικά με την πάροδο των χρόνων οι κοινωνίες γίνονταν και γίνονται όλο και πιό σύνθετες και από εκεί που οι δουλειές ήταν το κυνήγι, το μαγείρεμα και η προστασία των νέων μελών εξελίχθηκαν σε τεχνικές εργασίες υλικών, δικηγορία, λογιστική, εκπαίδευση, ψυχολογία και τόσες άλλες που καθημερινά εξυπηρετούν όχι μόνο την επιβίωση του συστήματος αλλά την ευημερία και την ευμάρειά του, πώς επεκτείνει δηλαδή τη δραστηριότητα και άρα την ύπαρξή του. Για την ομαλή λειτουργία ενός τέτοιου σύνθετου συστήματος χρειάζονται κανόνες και ένας μηχανισμός που θα είναι υπεύθυνος για την εφαργογή τους, οι νόμοι και το δικαστικό σύστημα.

Σε αυτή τη διαδικασία της επέκτασης παρατηρούμε σήμερα δύο φαινομενικά αντίθετα πράγματα.
Πρώτον, ότι ο άνθρωπος μελετώντας τον κόσμο διαπιστώνει ότι ως πλανήτης και είδος είμαστε μέρος ενός μεγαλύτερου συστήματος (γαλαξία, σύμπαντος) και ταυτόχρονα εντός του πλανήτη ο άνθρωπος διακρίνει τον εαυτό του από άλλους ανθρώπους, έχει δημιουργήσει, λοιπον, άλλα συστήματα.
Έχουμε δηλαδή το σύστημα οργανισμός και εκτός του το περιβάλλον (συμπεριλαμβανομένων και των άλλων ανθρώπων), έχουμε και μεγαλύτερα συστήματα όπως η οικογένεια, κοντινοί άνθρωποι, ομοϊδεάτες, ομόθρησκοι, ομοεθνείς κόκ. 

Κάθε σύστημα είναι εγωιστικό, στοχεύει πρώτα και κύρια στην επιβίωσή του και για αυτό το λόγο θα κάνει τα πάντα για να υπερασπιστεί τα μέλη του και το ίδιο όταν νιώθει απειλή συμπεριλαμβανομένου και του φόνου, όπως ακριβώς έκανα και οι πρόγονοί μας όταν απειλούνταν από άγρια ζώα.
Υπό αυτό το πρίσμα, είναι εύκολα εξηγήσιμο (αλλά όχι και αποδεκτό) το γεγονός ότι συνεχίζουν σήμερα  άνθρωποι να σκοτώνουν άλλους ανθρώπους γιατί δεν είναι ίδιοι με αυτούς, γιατί δε συμφωνούν με αυτούς. γιατί δε κάνουν τα ίδια πράγματα με αυτούς, γιατί τους βιώνουν ως απειλή του συστήματός τους ή χειρότερα ως μη άξιου να ζήσει, αλλιώς δε θα είχαν λόγο να εξαλείψουν την παρουσία του .

Κάθε άνθρωπος που στρέφεται ενάντια ενός άλλου ανθρώπου επιχειρώντας την εξάλειψή του με οποιαδήποτε μορφή (σωματική, συναισθηματική, πνευματική) αποτελεί το ίδιο πράγμα με ένα κύτταρο σε ένα οργανισμό που αποφασίζει να λειτουργήσει ενάντια σε άλλα κύτταρα και στον οργανισμό.

Η 'ιατρική' της συμπεριφοράς, η δικαιοσύνη (ή καλύτερα ο σωφρονισμός) , όπως και η ιατρική του σώματος, έχουν επιδιορθωτικές λειτουργίες όταν πιά έχει κάτι συμβεί.
Ποιός άραγε έχει το ρόλο άρα και την ευθύνη να λειτουργήσει προοληπτικά υπέρ της υγείας και κατά της αρρώστιας σε ένα σύστημα;
Πού να κρύβονται άραγε τα αίτια μιας παθογένειας όπου ένα κομμάτι ενός συνόλου στρέφεται ενάντια σε ένα άλλο κομμάτι του ίδιου συνόλου και πώς το σύνολο αντιμετωπίζει αυτήν την παθογένεια;

Θα μπορέσουμε ποτέ να ζήσουμε σε συνειδητή αρμονία με τον εαυτό και με το ευρύτερο περιβάλλον μας όπως ακριβώς κάνει το σώμα μας από μόνο του κάθε μέρα για να συνεχίσουμε να ζούμε;

Με αγάπη,
​Παναγιώτης