Αγαπητέ αναγνώστη,
Με το προηγούμενό μου κείμενο συζήτησα κυρίως τη χρήση της γνώσης ως προς το πώς σχετιζόμαστε με τον κόσμο και τελικά με αυτό που είμαστε. Αισθάνθηκα όμως ότι δεν μίλησα αρκετά για τη σχέση μεταξύ εμπειρίας και το ποιός είναι ο καθένας. Επιτρέψτε μου την 'εμμονή στη λεπτομέρεια', αλλά θεωρώ το θέμα πολύ σημαντικό εννοιολογικά γιατί σε ένα βαθμό περιγράφει το 'φακό' ή τη μέθοδο μέσα απο τα οποία ο καθένας γνωρίζει και ζεί τον εαυτό του άρα και τον κόσμο. Αν δεχτούμε την υπόθεσή μου, η γνώση που έχουμε για τον κόσμο και για εμάς είναι το σύνολο των πληροφοριών και των εμπειριών που έχουμε για αυτά και αφορούν κυρίως στο παρελθόν. Βάση αυτών περιμένουμε να γίνουν συγκεκριμένα πράγματα και εμείς να αισθανθούμε και να δράσουμε με ένα συγκεκριμένο τρόπο σε συγκεκριμένες συνθήκες. Σε ένα μεγάλο μέρος της είναι μια εγκεφαλική διαδικασία που καθορίζει τί είμαστε και τί δεν είμαστε, τί μας αρέσει και τί δεν μας αρέσει, τί είναι καλό για μας και τί όχι, τί θα έπρεπε να γίνει και τί όχι. Υπο αυτό το πρίσμα η σημαντικότητα της εμπειρίας έγκειται στην έκπληξη (εκ+πλήττω), αυτό δηλαδή που μας βγάζει από την ανία και την πλήξη. Εκεί που περιμένουμε να αισθανθούμε κάπως, να γίνει κάτι με ένα συγκεκριμένο τρόπο, να κάνουμε κάτι συγκεκριμένο όπως έγινε στο παρελθόν γίνεται κάτι άλλο που μας ξαφνιάζει, μας 'ξεβολεύει', μας καλεί να δούμε τα πράγματα αλλιώς και ουσιαστικά να αφεθούμε σε ένα καινούργιο βιώμα. Φυσικά, όταν συμβαίνει κάτι ή συμβαίνει όπως δεν το περιμένουμε νιώθουμε ανασφάλεια, για λίγο ταρακουνιέται ο κόσμος μας και η αίσθηση που έχουμε για τον εαυτό μας. Αυτό που ήταν γνώριμο και πάνω σε αυτό βασίζαμε την καθημερινότητά μας τώρα έχει μετακινηθεί, σαν το σπίτι που ζούμε ξαφνικά απο άσπρο να γίνεται πράσινο και να θέλουμε χρόνο και ενέργεια για να καταλάβουμε την αλλαγή, να τη διαχειριστούμε και να ενσωματώσουμε τα ευρύματα σε ένα νέο σύνολο, σε ένα νέο εαυτό. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι όταν ερωτευόμαστε όπου κάνουμε και λέμε πράγματα που δεν είναι ακριβώς στο 'χαρακτήρα' μας, βρισκόμαστε σε μια διαρκή εγρήγορση και έξαψη και τα ζούμε όλα στον υπερθετικό τους βαθμό. Βρίσκουμε δηλαδή τον εαυτό μας να είναι αλλιώς, να είναι 'μεγαλύτερος', να έχει διαφορετικές δυνατότητες απο αυτές που ξέρουμε. Δεν έχω πρόθεση να αναλύσω εδώ την κατάσταση και το φαντασιακό του έρωτα αλλά να τον φέρω ως παράδειγμα για το πώς η εμπειρία, το βίωμα δηλαδή διαφορετικών συναισθηματικών καταστάσεων οδηγεί σε νέους δρόμους ύπαρξης και κατανόησης του εαυτού μας και του κόσμου. Εάν αφεθούμε σε πραγματικά άγνωστες καταστάσεις που μας έλκουν και αισθανθούμε τα συναισθήματα (όποια κι αν είναι αυτά, φόβου, αγωνίας, λαχτάρας, κενού, πληρότητας κλπ) που μας δημιουργούνται, τότε μπορεί να φτάσουμε σε ένα σοκαριστικό συμπέρασμα, ότι δεν είμαστε αυτό που νομίζαμε. Και κατ' επέκταση, ότι δεν τα γνωρίζουμε όλα για εμάς, ότι δεν ξέρουμε πολλά για τους άλλους και για τον κόσμο, ότι αυτό που θεωρούμε εαυτό μας είναι πολύ πιο ρευστό και εύπλαυστο απο αυτό που νομίζουμε. Είναι διαφορετικό να κατανοούμε τέτοιες (κατ'εμένα) αλήθειες με το μυαλό και διαφορετικό με την καρδιά. Χωρίς να δίνω προβάδισμα σε κάποιο απο τα δύο, μια αλήθεια αφομοιώνεται ολόκληρη όταν αφομοιώνεται απο ολόκληρο τον οργανισμό. Έχω νιώσει βαθιά την ανησυχία του βιώματος ενός εαυτού που κάποτε υπάρχει δυνατός και συγκεκριμένος και κάποτε αχνός και αόριστος που μικραίνει και επεκτείνεται σε στιγμές. Για 'μένα αυτό αποτελεί μία από τις μεγαλύτερες και πιό όμορφες προκλήσεις της ζωής, ότι η απόλυτη σταθερότητα που αναζητούμε για να αισθανθούμε πλήρεις και ολόκληροι είναι μια ουτοποία, είναι ουσιαστικά το κίνητρο για να συνεχίσουμε να εξελισσόμαστε και για να συμβεί αυτό χρειαζόμαστε ένα 'όχημα', έναν εαυτό που θα είναι πολύ πιο εύπλαστος και ευλύγιστος απο ένα σύνολο κανόνων και προσδοκιών για το πώς πρέπει να είναι ο ίδιος, οι άλλοι και η ζωή. Μιλήστε ειλικρινά με ανθρώπους που έχουν χάσει κάποιον δικό τους νωρίς στη ζωή τους ή που έχουν χρόνια αρρωστήσει ή που έχουν ζήσει πολύ επώδυνες εμπειρίες. Για κάθε τέτοια εμπειρία χρειάζεται να σπάσει ένας κύκλος ισορροπίας, ένα γνωστό σχήμα δεδομένων που ένας άνθρωπος είχε στη ζωή του για να ενσωματώσει τη νέα πληροφορία σε μια νέα πραγματικότητα. Η άρνηση, ο πόνος, ο εγωισμός του 'γιατί σ' εμένα', ταυτόχρονα το δέος, η ευγνωμοσύνη, ο ενθουσιασμός, η ταπεινότητα, η ένωση είναι μερικά μόνο στάδια αποδοχής κάθε αλλαγής. Δεν είναι εύκολα μαθήματα αυτά, αλλά ναι έχουμε την ικανότητα να τα πάρουμε αρκεί να παραδωθούμε σε αυτό που είναι μεγαλύτερο απο εμάς και μέσα από εμάς εκφράζει και εκφράζεται, υπάρχει και δημιουργεί. Με αγάπη, Παναγιώτης
0 Comments
Leave a Reply. |
Παναγιώτης ΓουμαλάτσοςΨυχοθεραπευτής, Transformational Coach και Archives
March 2023
Categories |
Proudly powered by Weebly