Αγαπητέ αναγνώστη,
Το παρόν κείμενο είναι εμπνευσμένο από πρόσφατα προσωπικά και δημόσια γεγονότα και αφορούν στις έννοιες θύτη και θύματος στο πλαίσιο της εξέλιξης των σημερινών κοινωνιών προς μια καινούργια ταυτότητα. Σε ένα βαθμό αποτελεί συνέχεια της προηγούμενης μου δημοσίευσης όπου ξεκίνησα να γράφω για το συγκεκριμένο θέμα και δεν σκοπεύει στο να πείσει κανέναν για τίποτα αλλά, αν μπορέσει, να θέσει σκέψεις και ιδέες προς προβληματισμό. Όπως πολλοί γνωρίζουν πρόσφατα διεπράχθει στην Ελλάδα ένα ακόμα έγκλημα με θύμα ένα κορίτσι που θανατώθηκε επειδή οι δράστες δεν σεβάστηκαν την επιθυμία της. Αναμφίβολα πρόκεται για ένα σκληρό και απάνθρωπο έγκλημα προερχόμενο απο παθολογία. Πάντα σε αντίστοιχα εγκλήματα όπως στην επίσης πρόσφατη δολοφονία του Ζακ Κωστόπουλου και έχοντας δουλέψει με ανθρώπους που έχουν διαπράξει σοβαρά εγκλήματα, έμεινα σαστισμένος με την απορία για το πώς μπορεί να φτάσει κάποιος στο απ-άνθρωπο εκείνο σημείο που θα επιτρέψει στον εαυτό του να ασκήσει βία και τελικά να αφαιρέσει μια άλλη ζωή (δεδομένου ότι δεν βρίσκεται ο ίδιος υπο την απελή να χάσει τη ζωή του). Τί είναι αυτό ακριβώς αυτό που επέτρεψε στους δύο νέους άντρες να κακοποιήσουν και να σκοτώσουν έναν άλλον άνθρωπο επειδή δεν έκανε αυτό που ήθελαν; Επίσης, γιατί συμβαίνουν τόσο συχνά τόσο στιγερά εγκλήματα; Παίρνοντας μια κάποια απόσταση απο το συγκεκριμένο έγκλημα συνειδητοποίησα ότι μάλλον μιλάμε για ένα ακόμα σύμπτωμα μιας κοινωνικής παθολογίας. Ας δούμε λίγο πώς διαχειριζόμαστε τη φύση πιά, όπου ως απόλυτοι κατακτητές τής έχουμε επιβληθεί σε καθε κομμάτι της, ποιά ζώα θα αναπτύξουμε για να φάμε και ποιά θα εξαφανίσουμε, ποιά φρούτα και λαχανικά θα φυτρώσουν πότε και πού, πώς θα καλυτερέψουμε τις συνθήκες ζωής μας αδιαφορώντας για τις επιπτώσεις στο περιβάλλον κ.ο.κ. Αυτό που κάποτε σε ένα βαθμό ήταν το σπίτι μας και τα ζώα οι συγκάτοικοί μας που φροντίζαμε και αγαπούσαμε επείδη σε ένα βαθμό κατανοούσαμε ότι είναι μέρος της αλυσίδας της ζωής (στον πλανήτη), τώρα του φερόμαστε αλαζονικά, σαν ένα κακομαθημένο, 'αχόρταγο' παιδί που βγάζει τα χούγια του και απλά ικανοποιεί τις όποιες επιθυμίες του σε βάρος του οποιουδήποτε. Διακρίνετε κάποια ομοιότητα με τα προαναφερθέντα εγκλήματα; Δεν είναι φυσικό επακόλουθο όταν κάποιος μαθαίνει να είναι δυνάστης σε ενα τομέα της ζωής του να επεκτείνει την επιβολή του και σε άλλους συμπεριλαμβανομένων και των 'αδύνατων μελών' της ίδιας του της 'οικογένειας'; Η γυναίκα, ο/η γκέι, ο/η μετανάστης, ο/η τοξικομανής, ο αδυναμος χαρακτήρας, ο άντρας και τόσες άλλες κατηγορίες ανθρώπων σε ενα εχθρικό κοινωνικό περιβάλλον γίνονται το αδύναμο γουρούνι, βόδι, σολωμός, κινόα, ανανάς κλπ και στα χέρια του εκάστοτε 'δυνατού' γίνονται το 'ευκολο' θύμα του οποίου την τύχη καθορίζει ο ίδιος. Είναι σαν να μεταφέραμε την ζούγκλα μέσα μας στις κοινωνίες και στον τρόπο ζωής μας. Καταφέραμε με κόπο και αίμα να αναδείξουμε τον εαυτό μας ως το ανώτερο ον του πλανήτη και οδεύουμε ολοταχώς προς την καταστροφή του και τη δική μας. Με τη βιομηχανική επανάσταση και τον τρόπο ζωής που δημιουργήσαμε μέσα από αυτήν κάνουμε εδώ και κάποιες δεκάδες χρόνια ένα τεράστιο ασύδωτο πάρτυ και αρχίζουμε και πληρώνουμε τον λογαριασμό. Μήπως ήρθε η ώρα να σκεφτούμε και να αποφασίσουμε πώς μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε καλύτερα τα όποια 'λεφτά' μας έχουν μέινει; (Χρησιμοποιώ εδώ τον όρο λεφτά ως σύμβολο σε τί αποφασίζουμε να δώσουμε αξία και να επενδύσουμε) Το τί επιτρέπει σε ανθρώπους να εγκληματούν και να παραβιάζουν τα 'θελω' του άλλου με όποια μορφή και να γίνεται αυτό, το βρήκα σε δυο πράγματα, στην έλλειψη κατανόησης και στην έλλειψη αγάπης. Τα άκουσα και τα δύο σε ανθρώπους να κατηγορούν την κοπέλα για το ότι προκάλεσε και στο μίσος κατά των δολοφόνων. Άρα στην ταύτιση (έστω μερική) με το θύμα ή με τον θύτη. Στα δικά μου μάτια όσο δεν αναγνωρίζει ο καθένας την προσωπική του δυνατότητα ως θύτης και θύμα, ως ισχυρός και αδύναμος (με ο,τι αυτο συνεπάγεται, αναγνώριση λάθους, ζήτηση βοηθειας κλπ) και να αγαπήσει υπεύθυνα όλα αυτά τα μέρη, τότε τον άλλο ρόλο θα τον παίζει πάντα ο άλλος. Σε αυτό λοιπόν το θέατρο δεν θα υπάρχει σκηνοθέτης να οδηγήσει την 'ομάδα' σ ένα έργο αγάπης και εξέλιξης αλλά σ' ένα έργο πολέμου και καταστροφής. Μήπως ήρθε, λοιπόν, η ώρα να κοιτάξει ο καθένας βαθιά μέσα του και να απαντήσει ειλικρινά και υπεύθυνα σε ποιό έργο θέλει να παίξει και αν ανήκει σε μία ομάδα ανθρώπινου είδους ή πολλών; Δεν μπορούμε να επικαλεστούμε άγνοια πιά.. Τρόποι υπάρχουν. Με αγάπη, Παναγιώτης
0 Comments
Leave a Reply. |
Παναγιώτης ΓουμαλάτσοςΨυχοθεραπευτής, Transformational Coach και Archives
March 2023
Categories |
Proudly powered by Weebly