Αγαπητέ αναγνώστη,
Η ιδέα και για αυτό το άρθρο υπάρχει καιρό στο μυαλό μου και αφορά στις έννοιες του ελέγχου και της παράδοσης. Μία μεγάλη αλήθεια της ζωής είναι ότι υπάρχουν πράγματα που μπορούμε να ελέγξουμε και πράγματα που δεν μπορούμε να ελέγξουμε στη ζωή μας. Μπορούμε να ελέγξουμε την κίνησή μας, το τί θα φάμε, το πού θα πάμε, το πού θα μείνουμε, τι αντιδράσεις θα έχουμε στις καταστάσεις που μας συμβαίνουν, ποιές πράξεις θα κάνουμε κλπ. Όταν ασκούμε τον έλεγχό μας ουσιαστικά χρησιμοποιούμε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο που έχουμε μία δεδομένη χρονική στιγμή τους πόρους που έχουμε διαθέσιμους σαν άνθρωποι (σωματική, ψυχική, νοητική και πνευματική ενέργεια) για να εκφράσουμε τη θέλησή μας, τα συναισθήματά μας, να οριοθετηθούμε, να δηλώσουμε δηλαδή εξωτερικά το ποιοί είμαστε, τί θέλουμε και τί μας συμβαίνει σε μία δεδομένη χρονική στιγμή σε μία συγκεκριμένη κατάσταση. Όταν αισθανόμαστε ότι πεινάμε για να ικανοποιήσουμε την ανάγκη μας και να επέλθει πάλι ισορροπία (ομοιόσταση) στον οργανισμό μας κινητοποιούμαστε για να βρούμε κάτι να φάμε. Υπάρχει, λοιπόν, ένα εσωτερικό ή εξωτερικό κάλεσμα και χρησιμοποιούμε τα διαθέσιμα μέσα και τις δυνάμεις μας για να απαντήσουμε όσο καλύτερα γίνεται για να διατηρήσουμε μία αίσθηση ηρεμίας, ικανοποίησης, πληρότητας. Συνολικά, κάθε φορά που ολοκληρώνουμε αυτή τη διαδικασία αισθανόμαστε ασφάλεια, σιγουριά, δύναμη και ηρεμία ότι μπορούμε να προσφέρουμε αυτά τα αισθήματα στον εαυτό μας ανεμπόδιστα και έτσι πάνω σε αυτά να χτίσουμε τη ζωή μας με σταθερότητα. Σε περιπτώσεις που αισθανόμαστε ότι τα μέσα ή οι δυνάμεις που διαθέτουμε δεν επαρκούν για να απαντήσουμε σε ένα συγκεκριμένο κάλεσμα, τότε αισθανόμαστε ότι χάνουμε τον έλεγχο. Μπορεί δηλαδή να στρεσαριστούμε, να πανικοβληθούμε, να μπούμε σε καταστάσεις 'μάχης' (fight), 'φυγής' (flight) ή 'παγώματος' (freeze) και τελικά να καταβληθούμε στην απραγία προκειμένου να επέλθει μία κάποια συστημική ισορροπία. Για παράδειγμα, εάν σε μια δουλειά το αφεντικό μας είναι συνέχεια επικριτικό με εμάς και δεν μας αφήνει να πάρουμε πρωτοβουλίες ή να βρούμε τρόπους για να διαχειριστούμε καλύτερα τον όγκο δουλειάς μας τότε μπορεί να νιώσουμε εγκλωβισμένοι, ανίκανοι, μη παραγωγικοί και τελικά να χάσουμε τον ενδιαφέρον μας για τη δουλειά. Απ' την άλλη πλευρά, υπάρχουν στις ζωές μας πράγματα που δεν άπτονται του ελέγχου μας όπως π.χ. μία ασθένεια, μία απώλεια, ένα χωρισμός, ένα ατύχημα κλπ. Παρόμοια, υπάρχουν καταστάσεις όπως μια καινούργια δουλειά, μία γνωριμία, μία καινούργια πόλη, ένα καινούργιο εγχείρημα όπου οι άγνωστοι παράγοντες κυριαρχούν και άρα η δυνατότητα ελέγχου μικραίνει καθώς ο αριθμός των πιθανών σεναρίων έκβασης είναι πολύ μεγάλος. Νομίζω ότι όλοι συμφωνούμε ότι αυτές οι καταστάσεις είναι αρκετά δύσκολες ως προς την αφομοίωση μίας τέτοιας εμπειρίας, η ερμηνεία και η αποδοχή, δηλαδή, του τί σημαίνει αυτό που συνέβει, γιατί συμβαίνει σε εμάς, πώς αισθανόμαστε για αυτό και πώς τελικά μπορούμε καλύτερα να το διαχειριστούμε πάλι προς την επιστροφή σε μία εσωτερική ισορροπία. Μπορεί να δοκιμάσουμε να χρησιμοποιήσουμε τους τρόπους ελέγχου που ξέρουμε, να κάνουμε δηλαδή το γνώριμό μας, μπορούμε να πάρουμε απόσταση και να παρατηρήσουμε αυτό που συμβαίνει και να πράξουμε μόλις αισθανθούμε έτοιμοι, μπορούμε να τρομάξουμε και να φύγουμε ή να αποφύγουμε την κατάσταση, μπορούμε να απορροφηθούμε σε σκέψεις και συναισθήματα και να χάσουμε επαφή με αυτό που πραγματικά συμβαίνει, μπορούμε να αρνηθούμε αυτή τη νέα άγνωστη εμπειρία και να αποσυρθούμε ή να προσκολλήσουμε σε γνώριμες συμπεριφορές. Οι δυνατότητες ή και συνδυασμοί απαντήσεων είναι πάμπολες σχεδόν όσοι άνθρωποι υπάρχουν στον πλανήτη. Η σκέψη μου εδώ είναι ότι καταστάσεις σαν κι αυτές είναι καλέσματα προς παράδοση. Είναι οι πιό καλές υπενθυμίσεις για το ποιός είναι πραγματικά ο καθένας μας, τί είναι σημαντικό για τον ίδιο και τη ζωή του και τελικά τί θέλει να ζήσει και να δημιουργήσει. Αυτές οι εμπειρίες, μόνο αν τις δούμε ως τέτοιες, προσφέρουν τη δυνατότητα τις επαφής μας με κάτι μεγαλύτερο μέσα μας, συνολικά με την ύπαρξη, με το σύμπαν, με το θείο- διαλέξτε όποια λέξη σας ταιριάζει-. Μέσα από το βίωμα και την επεξεργασία του πόνου (πένθους) της απώλειας και της θνητότητας, του φόβου προς το άγνωστο, της αγωνίας στο αβέβαιο, της μοναξιάς της ατομικής εμπειρίας, της παραδοχής της αδυναμίας, της θλίψης της μη τελειότητας, μπορούμε ίσως να συνειδητοποιήσουμε και να εκτιμήσουμε τις δυνατότητες στη χαρά για ζωή, την εμπιστοσύνης σε εμάς και στους άλλους, την κοινή συλλογική εμπειρία, την εκτίμησης και ωφέλιμη χρήση των πραγματικών δυνάμεων μας, την αναγνώριση της ομορφιάς της ανθρώπινης φύσης. Αυτές οι επώδυνες, οι μη ευχάριστες και οι εκτός ελέγχου και προγραμματισμού εμπειρίες είναι ο χώρος της 'καταστροφής' μες στη ζωή, του ραγισματος μιάς μορφής για να μετουσιωθεί κάτι και να γεννηθεί κάτι καινούργιο, κάτι που δεν ξέραμε πριν ή δεν είχαμε φανταστεί για εμάς, για τους άλλους, για τον κόσμο. Παράδοξα ίσως, η παράδοση σε αυτά που μας συμβαίνουν και δεν έχουμε τον πλήρη έλεγχο μπορεί να αποτελεί την ευκαιρία μας προς αφομοίωση μεγαλύτερου βάθους και ύψους του τί σημαίνει 'εγώ', 'είμαι', 'συνδέομαι', 'αγαπώ', 'γνωρίζω' στον αέναο χορό της ζωής. Με αγάπη, Παναγιώτης
0 Comments
Leave a Reply. |
Παναγιώτης ΓουμαλάτσοςΨυχοθεραπευτής, Transformational Coach και Archives
March 2023
Categories |
Proudly powered by Weebly