Ένας Δρόμος: Ο Δρόμος Μου

Αγαπητέ αναγνώστη,

Έχει περάσει λίγος καιρός από την τελευταία φορά που έγραψα ένα άρθρο και αυτό γιατί μερικές φορές χρειάζεται χρόνος και σιωπή ώστε να αφουγκραστούμε πραγματικά τί συμβαίνει μέσα και γύρω μας και να συντονιστούμε ολόκληροι με αυτό.

Η προσοχή μου αυτή την περίοδο- και ίσως διόλου τυχαία που 'συμπίπτει' με τις ευρωεκλογές- έλκεται ιδιαίτερα  από τη συνεκτικότητα, τη σύνδεση και τη συνέχεια  της ζωής.
Ίσως μόνο όταν μεγαλώνουμε αρκετά που η ζωή μπροστά μας είναι ίση ή μικρότερη σε διάρκεια από τη ζωή πίσω μας,  να αρχίζουμε να κοιτάμε πίσω στη ζωή μας υπογραμμίζοντας τί υπήρξε σημαντικό για εμάς, ποιά πράγματα ήταν δύσκολα ή εύκολα στη ζωή μας, με ποιά κριτήρια παίρναμε και παίρνουμε αποφάσεις για τη ζωή μας και γενικά ποιά είναι τα θέματα της ζωής μας, τί της δίνει νόημα και σημασία.

Ως ψυχοθεραπευτής συναντώ συχνά αυτά τα ερωτήματα των ανθρώπων με τους οποίους δουλεύω και είναι σχεδόν αδύνατο να μη καταπιστώ με την παρατήρηση, τον αναστοχασμό και τη μελέτη τους.
Προσωπικά, αυτά τα ερωτήματα με συνόδευαν ή καλύτερα με οδηγούσαν πάντα, ιδιαίτερα όσο αφορά στα κριτήρια με τα οποία χρειαζόταν να πάρω αποφάσεις για τη ζωή μου που τελικά θα σχημάτιζαν αυτό που λέμε μονοπάτι, πορεία.

Υποθέτω ότι πολλοί άνθρωποι σε κάποια στιγμή ή στιγμές της ζωής μας έχουμε νιώσει το βάρος και ΄ισως το φόβο της ευθύνης για το αν η επιλογή ή οι επιλογές που έχουμε κάνει ή θα κάνουμε είναι οι σωστές, εάν θα μας κάνουν ευτυχισμένους ή αν είναι για το καλό μας, όποιο και αν θεωρούμε ότι είναι αυτό.
Έχω δεί ανθρώπους να ακινητοποιούνται για χρόνια μπροστά στη λήψη μιας απόφασης ή αντιμετώπισης ενός διλήματος αναβάλοντάς το επ' αόριστο και αφήνοντας έτσι ένα μέρος του εαυτού και της ζωής τους στατικό.

Θεωρώ ότι κάθε άνθρωπος κάθε δεδομένη χρονική στιγμή κάνει αυτό που μπορεί και ξέρει καλύτερα δεδομένης της αυτογνωσίας, των γνώσεων και της αντίληψης που έχει για τον ίδιο και για τη ζωή εν γένει. Κάθε άνθρωπος, δηλαδή, κάνει ή όχι μία επιλογή (και η μη επιλογή είναι επιλογή) κάθε φορά με γνώμονα τις προσλαμβάνουσες που έχει και τί είναι σημαντικό για τον ίδιο, χρησιμοποιεί δηλαδή κάποια-συνειδητά ή ασυνείδητα- κριτήρια.
Αυτά τα κριτήρια ή οι λόγοι είτε τα δημιουργήσαμε εμείς, είτε τα μάθαμε από άλλους αποτελούν μέρος του ποιοί είμαστε ή ποιοί θεωρούμε ότι είμαστε.

Όσο αποκτούμε περισσότερη αυτογνωσία, τότε αυτοί οι λόγοι βάση των οποίων κάναμε μία επιλογή, επαρκούν για να υποστηρίξουν το όποιο αποτέλεσμα, ακόμα και αν αυτό είναι δυσάρεστο.
Κατανοώντας και αποδεχόμενοι αυτούς τους λόγους και λαμβάνοντας, επίσης, υπόψη μας τους παράγοντες που δε μπορούμε να ελέγξουμε,  αισθανόμαστε μια ησυχία μέσα μας και όχι ένταση γιατί κάναμε ό,τι καλύτερο μπορύσαμε και πήραμε ένα μάθημα για το τί θα θέλαμε ίσως να κάνουμε διαφορετικά στο μέλλον βάση του τί είναι σημαντικό για εμάς.

Κατανοώ ότι αυτό που περιγράφω μπορεί να ακούγεται αρκετά γενικό οπότε χρειάζεται ένα παράδειγμα.
Όταν αποφάσισα να αρχίσω να αρθρογραφώ, ήρθα αντιμέτωπος με το εμπόδιο αυτό που λέγεται ο φύλακας της ασφάλειας. Έγραφα σκέψεις σε κάποια μορφή από μικρός, αλλά το να τις δημοσιεύσω σε ένα δικό μου διαδικτυακό χώρο, αρχικά μου φαινόταν τρομακτικό. 'Τί έχεις να πείς', 'θα έχεις αρνητικά σχόλια', 'δε θα αφορούν κανένα' ήταν μερικές μόνο από τις κριτικές προτάσεις που εκστόμιζε αυτός ο φύλακας.
Ταυτόχρονα, ένιωθα έντονα ότι ήθελα να εκφράσω πράγματα, ειδικά όταν αυτά δυνητικά θα μπορούσαν να γίνουν συστατικα πρόσληψης και επεξεργασίας για κάποιον άλλο.

Την τελική απόφαση την πήρα με τη σκέψη ότι ακόμα και ένας άνθρωπος πάρει κάτι ή επωφεληθεί με οποιονδήποτε τρόπο από ό,τι γράφω, για μένα άξιζε το εγχείρημα. Κάποιος αυτό μπορεί να το θεωρήσει εγωιστικό, και αυτή θα είναι μια άλλη οπτική. Για μενα, όμως, αυτό δηλώνει την πεμπτουσία της ζωής, ότι όλες οι μορφές ζωής είναι άρρηκτα συνδεδεμένες μεταξύ τους και διαρκώς αλληλοεπηρεαζόμενες.
Με τον ίδιο τρόπο που δε θα υπήρχαμε αν δεν υπήρχαν φυτά να μας προσφέρουν οξυγόνο, με τον ίδιο τρόπο επηρεάζουμε ο ένας τον αλλο συνεχώς με τρόπους που ίσως να μην κατανούμε ακόμα απόλυτα. Το γεγονός, όμως, ότι η ζωή είναι λεα τεράστιος ιστός είναι αναμφισβήτητο.

Ένα χαμόγελο μπορεί να φτιάξει την ημέρα κάποιου, μία πληροφορία μπορεί να διευκολύνει κάποιον άλλο, λίγη ειλικρίνεια και κατανόηση μπορεί να ευαισθητοποιήσουν και να ανοίξουν ένα δίαυλο επικοινωνίας σε κάποιον τρίτο. Φυσικά μπορεί και όχι. 

Από τις εμπειρίες μας μαθαίνουμε διαρκώς πράγματα για εμάς, για τον κόσμο και τη ζωή. Αυτή η δική μας γνώση, οι πληροφορίες που ουσιαστικά σχηματίζουν το μονοπάτι μας που εμείς δημιουργήσαμε, θα μπορούσαν ίσως, εάν τις μοιραστούμε, να γίνουν χρήσιμες σε κάποιον άλλο και με αυτό τον τρόπο να εξασφαλίσουμε τη συνέχεια της ύπαρξης και της συνύπαρξης μας.

Όταν αναγνωρίζουμε ή θυμόμαστε ότι ανήκουμε σε αυτό το μαγικό ιστό της ζωής και ότι είμαστε απλά ένα μέρος του (με όποια συνειδητότητα ο καθένας) τότε ο προσωπικός μας δρόμος δε μπορεί παρά να είναι διαρκώς συνδεδεμένος και να καταλήγει ως σταγόνα με ιδαίτερη προσφορά σε μια θάλασσα.

Με αγάπη,
Παναγιώτης