Αγαπητέ Αναγνώστη,
Είναι αλήθεια ότι αυτές τις τελευταίες εβδομάδες αντιμετωπίζουμε μια παγκόσμια πρόκληση, τον κοροναϊό (Covid-19). Όπως ο,τιδήποτε άλλο από πνευματική άποψη, δεν είναι μόνο το εξωτερικό γεγονός αλλά και το πώτ το ερμηνεύουμε: τί νόημα έχει για εμάς και τί μαθαίνουμε από αυτό. Είναι ενδιαφέρον να παρατηρήσει κανείς πως αντιδρούν οι άνθρωποι σε αυτήν την πρόκληση, μερικοί είναι απορροφημένοι από το φόβο και μαζεύουν απόθεμα για τα σπίτια τους προετοιμάζοντας για το χειρότερο, κάποιοι αδιαφορούν, κάποιοι άνθρωποι αισθάνονται στο απυρόβλητο και συνεχίζουν να ζουν όπως θα ζούσαν κανονικά, κάποιοι άλλουν ψάχνουν πώς θα βγάλουν χρήματα από αυτό και ούτω καθεξής. Ένα πράγμα είναι αναμφισβήτητο: κάτι απειλητικό συμβαίνει και όλοι το αντιμετωπίζουμε με τους δικούς μας τρόπους. Η σκέψη για αυτόν τον ιό με πήγε αναπόφευκτα πίσω στην πρόκληση που αντιμετώπισα ο ίδιος ακριβώς αυτή τη μέρα πριν από έξι χρόνια. Ένιωσα τώρα ότι ήταν μια καλή ευκαιρία να μοιραστώ αυτό το σημαντικό κομμάτι του ταξιδιού μου, όχι τόσο γιατί νιώθω οικεία και ασφαλής για να το κάνω στο ευρύτερο κοινό, αλλά επειδή αισθάνομαι ότι μπορώ να το πω με τρόπο που ίσως γίνει τροφή για σκέψη για το πώς είναι να βιώνει κανείς μία σοβαρή απειλή και τι μπορεί να κάνει για αυτό. Αντιμετωπίζοντας μια απειλή σημαίνει ότι το 'καθεστώς' μας, ένα μέρος του εαυτού μας, δηλαδή, κλονίζεται και μπορεί να καταρρεύσει. Μια απειλή μπορεί να είναι μια απειλητική για τη ζωή ασθένεια, ένας πόλεμος, η άσκηση βίας, μια απώλεια, ένα διαζύγιο και άλλα σοβαρά γεγονότα ή καταστάσεις. Το Μάρτιο του 2014, αφού έλαβα ένα προειδοποιητικό μήνυμα από έναν γνωστό, πήγα να εξεταστώ για αφροδίσια νοσήματα και εφόσον σχεδόν πάντα έπαιρνα προφυλάξεις, δεν ανησύχησα πολύ. Τα αποτελέσματα με βρήκαν θετικό στον HIV. Εκείνη ακριβώς τη στιγμή ολόκληρος ο κόσμος μου κατέρρευσε μπροστά στα μάτια μου. Θεώρησα ότι καταστράφηκα και ότι ξαφνικά έγινα μέρος μιας ομάδας ανθρώπων που ήταν τότε στο μυαλό μου ως "καταδικασμένη" κατηγορία ανθρώπων, οι άνθρωποι που είναι εντελώς απρόσεκτοι, που κάνουν σεξ με παράλληλη χρήση ναρκωτικών και που συμμετάσχουν σε επικίνδυνες σεξουαλικές δραστηριότητες. Εγώ από την άλλη, ήμουν ένα καλά μορφωμένο και "καλό'' παιδί που απολάμβανε την περιστασιακή "διασκέδαση" με διάφορετικούς συντρόφους. Δεν είχα ποτέ σοβαρά προβλήματα υγείας και δεν εξέθετα τον εαυτό μου συστηματικά σε καταστάσεις υψηλού κινδύνου για να κολλήσω κάτι. Ευτυχώς, σε αυτές τις πολύ δύσκολες πρώτες μέρες είχα καλούς φίλους, σύντροφο και την οικογένειά μου που με στήριξαν πολύ. Παρά τον φόβο, πήρα το ρίσκο να αρχίσω σιγά σιγά να τους το αποκαλύπτω καθώς μου φαινόταν αφόρητο να το αντιμετωπίσω μόνος μου και σκέφτηκα ακόμα και να γίνω αυτόχειρας. Ο πόνος ήταν τεράστιος και ευτυχώς μαζί με τον θεραπευτή μου άρχιζα να επεξεργάζομαι τα συναισθήματά μου και να προσπαθώ να καταλάβω τι συνέβαινε. Έκλαψα πάρα πολύ θρηνόντας τη μόνιμη απώλεια της καλής υγείας μου, για τη ντροπή και τις ενοχές που ένιωθα ότι έχω κάνει κάτι κακό στον εαυτό μου και πληρώνα το τίμημα, για τις μελλοντικές απορρίψεις που θα αντιμετώπιζα από πιθανούς συντρόφους που δε θα με δεχόντουσαν για αυτό που είχα, για όλα τα άσχημα σχόλια από ανθρώπους κ.ά. Ταυτόχρονα, τα πράγματα παραδόξως άρχισαν να βγάζουν κάποιο νόημα. Πράγματι, έκανα κάτι "λάθος" πριν από αυτό, αλλά αυτό δεν ήταν το σεξ χωρίς προφύλαξη - αυτή η κατηγορία μου πέρασε γρήγορα, καθώς πολλοί στρέιτ και γκέι φίλοι, μου αποκάλυψαν στη συνέχεια ότι και οι ίδιοι έχουν κάνει σεξ χωρίς προφύλαξη και, ευτυχώς, δεν είχαν προσβλήθεί από τον ιό. Κάθε άτομο αποδίδει τα δικά του νοήματα στα γεγονότα (συμπεριλαμβανομένης της αιτίας μιας ασθένειας) που συμβαίνουν στους ίδιους και στον κόσμο. Δεν υπάρχει συγκεκριμένη ιατρική εξήγηση των αιτίων του καρκίνου, για παράδειγμα, και, ακόμα, οι άνθρωποι δεν αλλάζουν διατροφικές και συναισθηματικές, για παράδειγμα, συνήθειες κατά τη διάρκεια και μετά τη θεραπεία τους, χάνοντας πραγματικά την ευκαιρία να καταλάβουν και να διορθώσουν ό,τι μπορεί να είναι εκτός ισορροπίας στην συναισθηματική, ψυχική και πνευματική τους υγεία. Φάνηκε ότ δεν ήθελα να χάσω αυτή την ευκαιρία. Ήξερα ότι υπήρχε λόγος που προσβλήθηκα από τον ιό, δεδομένου ότι πολλοί άνθρωποι που ήξερα και θα μπορούσαν να είχαν κολλήσει, δεν κόλλησαν τελικά. Η αιτία για μένα ήταν ένα χρόνιο μίσος για τον εαυτό μου. Ο ιός ήταν μια φυσική εκδήλωση της επιθυμίας μου για τιμωρία και θάνατο. Θυμάμαι ακόμα να προσεύχομαι να πεθάνω πριν από τον ιό επειδή δεν ένιωθα άξιος να ζήσω με έναν ικανοποιητικό τρόπο για μενα. Ταυτόχρονα, για να αισθάνομαι ασφαλής στον κόσμο, είχα δημιουργήσει ένα μακρινό και αλαζονικό προσωπείο που ήταν ψυχρό, συχνά κακό και απεχθές πρός τους άλλους. Ήμουν απόλυτα ευάλωτος τότε και άρχισα να το συνειδητοποιώ μόνο όταν ο θάνατος κοιτώντας με στα μάτια, μου λέει: "τώρα έχεις δύο επιλογές, είτε να παραδοθείς σε μένα, όπως το ήθελες ή να αρχίσεις από τώρα να φροντίζεις τον εαυτό σου". Επέλεξα το δεύτερο. Ταπεινωμένος και βαθιά πληγωμένος για την αλαζονεία μου έπρεπε να επιστρέψω και να οικοδομήσω μια νέα ζωή. Αυτή η ζωή περιλάμβανε μια μεγάλη ευθύνη και δέσμευση να αλλάξω τον τρόπο ζωής μου και να αρχίσω να αγαπώ τον εαυτό μου περισσότερο. Σίγουρα, για να τον αγαπήσω, έπρεπε να αρχίσω να τον βλέπω από μια διαφορετική οπτική γωνία και να αρχίσω να εκτιμώ το ποιος πραγματικά ήταν, όχι για κάτι περισσότερο ή λιγότερο από αυτό. Αυτή η διαδικασία με έκανε και συνεχίζει να με κάνει και σήμερα πιο καλό άνθρωπο, καλύτερο και πιο αποτελεσματικό θεραπευτή και γενικά 'πλουσιότερο' άνθρωπο, επειδή τώρα νιώθω ότι μπορώ να καταλάβω και να 'αγκαλιάσω' καλύτερα τις δικές μου πληγές και των άλλων, τώρα νιώθω πιο ολόκληρος και λιγότερο 'τυλιγμένος' στο φόβο, τώρα μπορώ να είμαι πιο ευάλωτος και να ζητάω βοήθεια, τώρα ξέρω ότι, τουλάχιστον, σε φυσικό επίπεδο, δεν είμαι άτρωτος και κανένας άνθρωπος δεν είναι άτρωτος, τώρα είμαι πιο δυνατός για να προφυλάξω τον εαυτό μου και τους άλλους, τώρα ξέρω καλύτερα τί είναι και τί δεν είναι σημαντικό για μένα, τώρα μπορώ να συγχωρήσω τον εαυτό μου και τους άλλους πιο εύκολα, τώρα έχω μάθει να μην ντρέπομαι και να είμαι ελικρινής απέναντι σε εμένα και στους άλλους και η λίστα των μαθημάτων ολοένα και μεγαλώνει. Τώρα που η ανθρωπότητα έχει άλλη μια διάγνωση που απειλεί τα παιδιά της, θα ήθελα να προτείνω από το δικό μου ταξίδι, να στρέψουμε την προσοχή μας προς 'τα μέσα' και να κοιτάξουμε το προσωπικό και συλλογικό μας νόημα. Τα πράγματα δε συμβαίνουν τυχαία. Αυτός ο ιός είναι εδώ για να μας διδάξει κάτι, μόνο αν επιλέξουμε να το ακούσουμε. Τώρα που πρόκειται να έχουμε αρκετό χρόνο μέσα στα σπίτια μας, ας το χρησιμοποιήσουμε για να κοιτάξουμε τους εαυτούς μας στα μάτια και να ρωτήσουμε: "Είσαι ευτυχισμένος; Τι σε κάνει ευτυχισμένη;", ''Από όλα τα πράγματα γύρω σου, τι είναι αυτό που πραγματικά έχει σημασία για εσένα;", "Υπάρχει κάτι που λείπει από τη ζωή σου;", "Τι είναι αυτό που πραγματικά σε ενδιαφέρει;", "Αισθάνεσαι ότι αγαπάς τον εαυτό σου και τους άλλους γύρω σου αρκετά;", "Δείχνεις πραγματικά τα συναισθήματά σου, τον εαυτό σου και όλα τα χρώματα σου στον κόσμο;". Μερικές φορές δεν υπάρχει εύκολος τρόπος απόκτησης ενός μαθήματος ζωής και μερικές από αυτές τις ερωτήσεις μπορεί να έχουν οδυνηρές αλλά ειλικρινείς απαντήσεις, γι αυτό άλλωστε πολλοί άνθρωποι αποφεύγουν καν να τις σκεφτούν και επιλέγουν ό,τι τους αποσπά από αυτές. Ο φυσικός θάνατος δεν είναι το τέλος του ταξιδιού, αλλά ο περιορισμός της ψυχής μπορεί να βιώνεται ως αδιέξοδο. Η επιλογή είναι πάντα προσωπική υπόθεση. Με αγάπη, Παναγιώτης
0 Comments
Leave a Reply. |
Παναγιώτης ΓουμαλάτσοςΨυχοθεραπευτής, Transformational Coach και Archives
March 2023
Categories |
Proudly powered by Weebly