Όποιον μπορεί να ενδιαφέρει..

Αγαπητέ αναγνώστη,

Η παρούσα δημοσίευση αντλεί απο έναν οικογενειακό καβγά και το ντόμινό του, την παρακολούθηση της εκδήλωσης 'I 'm positive' και κάποιες πρόσφατες συζητήσεις στο facebook.

Και τα τρία γεγονότα ενεργοποίησαν μέσα μου δυνατά συναισθήματα και καθώς έχω την τάση να βρίσκω κοινές συνισταμένες στα πράγματα, ψάχνοντας, βρήκα κοινά θέματα που θα ήθελα να θίξω.

Επιτρέψτε μου να μην αναφέρω λεπτομέρειες για τον οικογενειακό καβγά και για τις συζητήσεις στο facebook γιατί δεν έχω πρόθεση να μιλήσω για συγκεκριμένες καταστάσεις και βιώματα που αγγίζουν την ιδιωτική σφαίρα, αλλά μέσω απο τις εντυπώσεις μου απο την εκδήλωση 'Ι 'm positive' (που είναι απο μόνη της ενα δημόσιο γεγονός) θέλω να μιλήσω για τα θέματα που διέκρινα και στις τρεις περιπτώσεις.

Τυχαία, λοιπόν, έμαθα για την εκδήλωση 'Ι 'm positive' στην Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών που αφορούσε την οροθετικότητα (ιό HIV) με ζωντανή συζητήση με έναν φορέα και τον μη οροθετικό συντροφό του, έναν άντρα που παίρνει την αγωγή PrEP για να μην κολλήσει τον ιό, έναν γιατρό και μια μητέρα. Συντόνισε η Έλενα Ακρίτα. Η εκδήλωση ήταν αφιερωμένη στην πρόσφατη δολοφονία του Ζακ Κωστόπουλου.

Μία εμφανώς καλά προετοιμασμένη εκδήλωση με αρκετούς εθελοντές σε έναν μεγάλο και κεντρικό χώρο της Αθήνας με αρκετή προβολή και διαφημιστικά κονδύλια. Οι πλειοψηφία των παρευρισκομένων ήταν ομοφυλόφιλοι άντρες. Η συζήτηση διήρκησε μια ώρα (και μετά  cocktail party!) και τα μηνύματα συγκεκριμένα: 'O hiv δεν είναι καταδίκη θανάτου πιά', 'Αφήστε τα παιδιά σας να σας εμιστευτούν', 'Μην φοβάστε να μιλήσετε γιατί έτσι θα αντιμετωπιστεί το στίγμα', "Δώστε χώρο στην αγάπη' κ.ο.έ.
Μηνύματα που, φυσικά, ήταν εξαιρετικό να ακουστούν σε έναν τέτοιο χώρο 'κύρους', ο οποίος προς τιμήν του διέθεσε πολλά χρήματα για να πραγματοποιηθεί και να διαφημιστεί η εκδήλωση, αλλά που τα έχω ξανακούσει πολλά χρόνια πριν.

Μεταξύ άλλων παρατήρησα ότι:  1. Δεν υπήρξε αντιπροσώπευση, ούτε και αναφορά σε οροθετικές γυναίκες και άλλες κατηγορίες οροθετικών π.χ.ναρκομανείς, αναφορά δηλαδή σε κάποια άλλη ομάδα και ίσως τα ιδιαίτερα προβλήματά της π.χ. περιπτώσεις εγκυμοσύνης. 2. Δεν υπήρξε κανενός είδους αναφορά στο πώς βιώνει ένας φορέας την διάγνωση, ποιές είναι οι σκέψεις, οι πρώτες μέρες, η ανακοίνωση σε άλλους, τα συναισθήματα, οι πιθανές απορρίψεις κ.λ.π.  3. Δεν υπήρξε καμιά αναφορά στο πώς η διάγνωση 'δένει' με τα ψυχολογικά/υπαρξιακά θέματα της συνολικής ζωής του φορέα πριν τη διάγνωση, γιατί δηλαδή κάποιοι άνθρωποι που δεν έχουν χρησιμοποιήσει προφύλαξη κολλάνε και κάποιοι άλλοι όχι;  4. Ενω έγινε αναφορά στην έλλειψη ψυχολόγων στις μονάδες, στην ίδια την εκδήλωση ψυχολόγος δεν υπήρξε, να αναφέρει έστω κάποια απο τα στάδια που μπορεί να περνάει ένας φορέας προς την αποδοχή της διάγνωσης. 5. Καμία αναφορά δεν έγινε στον ρατσισμό εντός της 'gay κοινότητας' προς τους φορείς καθώς και στα είδη/ περιπτώσεις ρατσισμού.

Πληροφορήθηκα μετά την εκδήλωση ότι ο μαιευτήρας που επρόκειτο να παραστεί για να μιλήσει για την οροθετικότητα και την εγκυμοσύνη αρνήθηκε τελικά κατα τη διάρκει της καμπάνιας γιατί αισθάνθηκε στιγματισμένος.  Παρά το γεγονός, καμία νήξη δεν έγινε για τις οροθετικές γυναίκες.

Μετά το τέλος της συζήτησης και ενώ οι περισσότεροι παρευρισκόμενοι φωτογραφίζονταν και έλεγαν πόσο ωραία ήταν η εκδήλωση, εγώ είχα ανάμεικτα συναισθήματα. Απο τη μία χαρά που οργανώθηκε και πήγα σε μια τέτοια εκδήλωση στην Αθήνα- 'επιτέλους αρχίσαμε να μιλάμε' σκέφτηκα- και απο την άλλη θυμό και θλίψη (στενο-χώρια) σαν το παιδί που δεν το είχαν δεί και δεν το είχαν καταλάβει και ήθελε περισσότερη ουσία, περισσότερη αλήθεια, όχι μόνο το 'όλα καλά' γιατί φαντάζομαι ότι σχεδόν όλοι οι ομιλητές και οι παρευρισκόμενοι με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο έχουν βιώσει κάτι πιο επώδυνο απο αυτό που παρουσίασαν και για το οποίο δεν μίλησαν..
...Όπως η μητέρα, η λαμπρή και τόσο πονεμένη κυ ρία Ρούλα που επέλεξε να υπαινιχθεί αλλά να μην μιλήσει για τον πιο βαρύ πόνο που έχει περάσει (όπως μου είπε μετά) που δεν ήταν η διάγνωση του ενός γιού της με hiv αλλά ο χαμός του άλλου της γιού, που ακόμα μετά απο πολλά χρόνια κουβαλάει την φωτογραφία του στην τσάντα της και την δείχνει με περηφάνια και συγκίνηση.

Η συγκεκριμένη εκδήλωση χτίστικε επικοινωνιακά πάνω σε συγκεκριμένα 'θετικά' μηνύματα που σκιαγραφούν μια αισιόδοξη εικόνα με σκοπό να 'περάσουν' τα μήνυματα στα μέλη της κοινωνίας που φοβούνται να μιλήσουν και να αποδεχτούν κάτι τόσο ταμπού. Χωρίς να μειώνω τη σημασία των αισιόδοξων μηνυμάτων και της συγκεκριμένης πρωτοβουλίας, αμφιβάλλω αν τα μηνύματα άγγιξαν ανθρώπους που πονάνε βαθιά γιατί αρρώστησαν και έφτασαν κοντά στον θάνατο απο απροσεξία ή απο μίσος  για τον εαυτό τους, που ντρέπονται να μιλήσουν γιατί, πρώτα, οι ίδιοι και, έπειτα, οι γύρω τους τους απορρίπτουν επεδή δεν είναι ίδιοι με αυτούς και επειδή δεν έχουν μάθει οι ίδιοι να αγνωρίζουν τα λάθη τους, να τα ομολογούν και να τα συγχωρούν με έμπρακτη επανόρθωση και αλλαγή.

Αυτή η εκδήλωση για μένα είχε μικρό ρισκο. Ήταν κυρίως ένα ακόμα δείγμα μιας κοινωνίας που ξέρω καλά, που έφυγα τρέχοντας μακριά της αρκετά χρόνια πριν για να βρώ χώρο για τη φωνή μου και που γύρισα μέσα της για να δημιουργήσω τον δικό μου ελέυθερο χώρο για να εκφράσω την φωνή και την δική μου αλήθεια. Αυτή η κοινωνία βρίσκει την έκφρασή της στο πρόσωπο καθενός που ζεί σ αυτήν και επιλέγει να μην λέει την αλήθεια του.

Εκεί στα ξένα έμαθα με κόπο ότι η αλήθεια ελευθερώνει, εξαγνίζει και τελικά φέρνει κοντά ανθρώπους σε αληθινές σχέσεις και δεν άκουσα όλη την αλήθεια στην εκδήλωση.
Άκουσα και είδα μια εικόνα αυτή της 'ατσαλάκωτης' κοινωνίας, αυτής της κοινωνίας που έχει εμμονή να φτιάχνει αντίγραφά της, που ό,τι της μοιάζει, οικογένεια, παιδιά, θρησκεία, εθνικότητα, 'καλές δουλείες', 'καλό παιδί', 'όλα καλά', το επιβραβεύει και το εξυμνεί ενώ ό,τι είναι διαφορετικό και της 'χαλάει' την εικόνα που έχει για τον εαυτό της (και όχι αυτού που πραγματικά είναι) το πετάει στα σκουπίδια ως ανάξιο, 'λιγότερο', άρρωστο και βρώμικο. Μιας κοινωνίας απο ανθρώπους που δεν έχουν μάθει λένε 'αισθάνομαι' -γιατί είναι αδυναμία-, 'φοβάμαι', 'πονάω', 'έκανα λάθος' 'συγγνώμη', 'δεν ξέρω', 'ζορίζομαι', 'δυσκολεύομαι', 'είμαι σε ανάγκη και σου ζητώ αυτό' 'θέλω κάτι άλλο και δεν είναι κακό' κ.λ.π. Μιας κοινωνίας που ή θα ταυτίζεται με τον θύτη ('εγω ο δυνατός απαιτώ και ο άλλος το πρεζόνι') ή με το θύμα ('κοίτα τί έπαθα') χωρίς να βλέπει τον εαυτό της και ως θύτη και ως θύμα και εκεί που πληγώνει και εκεί που πληγώνεται.

Θα ήθελα πολύ, λοιπόν, η κυρία Ακρίτα, αφού έχει το σθένος για μια τέτοια εκδήλωση να ρώταγε με ειλικρίνεια την κυρία Ρούλα και η κυρία Ρούλα να απαντούσε ειλικρινά (όπως μου μίλησε εμένα χωρις να την νοιάζει αν κάποιοι θα αλλοιώσουν το 'μήνυμά' της) για το πώς ένιωσε όταν έμαθε ότι ο γιός της ήταν οροθετικός και πώς ένιωσε όταν εχασε το παιδί της, όχι για να τους συγκρίνει αλλά για να μας μιλήσει για τα διάφορα είδη πόνου που έχει βιώσει και το νόημα της ζωής της μετά.
Εκεί για μένα είναι το αισιόξο μήνυμα, όταν με την φωτογραφία στα χέρια του νεκρού γιού της, η κυρία Ρούλα συγκινήθηκε και μετα μου χαμογέλασε που κατάλαβα τον πόνο της και ήμασταν εκεί εκείνη τη στιγμή, στην ζωή, στην αλήθεια, χωρίς κρίση.
Θα ήθελα η κυρία Ακρίτα να ρωτήσει το gay ετεροθετικό ζευγάρι για τους φόβους και το ρατσισμό που μπορεί να έχουν ζήσει.
Θα ήθελα η κυρία Ακρίτα να ρωτήσει τον γιατρό τί συμβαίνει με τις οροθετικές γυναίκες.
Θα ήθελα η κυρία Ακρίτα να ρωτήσει τον Στέφανο που παίρνει την αγωγή PrEP αν έχει αντιμετωπίσει ρατσισμό από την gay κοινοτητα γι αυτή του την επιλογή.

Όσο, λοιπόν, οι άνθρωποι δεν θα λένε όλη την ιστορία και την αλήθεια τους και εκδηλώσεις σαν κι αυτήν δεν θα αναγνωρίζουν ότι κάνουν αυτό που κατηγορούν, φέρονται ρατσιστικά, τότε άνθρωποι σαν τον Ζακ που χαλάνε την εικόνα αυτής της 'θετικής' κοινωνίας θα συνεχίζουν να πεθαίνουν σε στενά αθόρυβα και αν είναι τυχεροί θα τους έχουν βιντεοσκοπήσει για τις ειδήσεις.

Έγινε ένα βήμα, ας τολμήσουμε το επόμενο..
Και ίσως έτσι κάποτε να φτιάξουμε όλοι μαζί μια κοινωνία που θα εκτιμά και θα αγαπάει ο ένας τον άλλον γι αυτό που πραγματικά είναι.

Με αγάπη,
Παναγιώτης