Αναπνέοντας Την Αναπνοή Σου

Αγαπητέ αναγνώστη,

Έχει περάσει κάποιος καιρός από την τελευταία φορά που έγραψα καθώς συμβαίνουν τόσες πολλές αλλαγές σε όλα τα επίπεδα. Όπως πάντα, αυτό το άρθρο είναι ένας συνδυασμός των δικών μου εμπειριών και παρατηρήσεων των εμπειριών άλλων ανθρώπων.

Βρισκόμαστε στη μέση μιας μεγάλης συλλογικής αλλαγής. Είναι δίκαιο να πούμε ότι η τρέχουσα δομή του συστήματος καταρρέει, όπως ένας σεισμός που έχει μόλις συμβεί και όλοι αξιολογούν τι έχει καταρρεύσει και τι είναι ακόμα στη θέση του.

Υπάρχουν τόσες πολλές αναλύσεις που δημοσιεύονται που μία ακόμα θα ήταν πλεονασμός.
Η πρόθεσή μου εδώ είναι να μοιραστώ κάποιες διευκρινιστικές σκέψεις και μερικά - ελπίζω - χρήσιμα μηνύματα ως δυνατότητες για να περιηγηθείτε στο δρόμο σας μέσα σε αυτήν την κατάσταση.

Όταν μιλάω για δομές και σύστημα εννοώ όλα αυτά τα συστατικά που χρησιμοποιούμε για να χτίσουμε τη ζωή μας. Μερικά από αυτά τα στοιχεία που ξεχώρισαν για μένα θα συζητήσω εδώ. Τα εξετάζω κυρίως στο πλαίσιο του δυτικού κόσμου και είμαι βέβαιος ότι υπάρχουν ίχνη αυτών και σε άλλα μέρη του κόσμου, καθώς είναι καθολικά ανθρώπινα συστατικά.

Το ζήτημα της Aλήθειας: ενώ πριν φαινόταν να υπάρχει κάποια "πολιτική ορθότητα", ορισμένοι κανόνες, για το πώς κάναμε και λέγαμε τα πράγματα, τώρα φαίνεται ότι δεν μπορούμε να τους "κρατήσουμε" πια, δεν μπορούμε να κρύψουμε την αλήθεια μας, δεν μπορούμε να προσποιούμαστε διαφορετικά, η αλήθεια μας καίγεται μέσα μας και θα νιώσουμε άσχημα αν δεν την πούμε ή βρούμε έναν τρόπο να την δείξουμε. Φυσικά, αυτό μπορεί να προκαλέσει τριβές, καθώς σε μερικούς ανθρώπους μπορεί να μην αρέσει η αλήθεια μας, μπορεί να διαφωνούν ή να τους πονάει.
Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να κρυφτούμε πίσω στη σπηλιά μας ή να "καταπιούμε" τα πράγματα; Όχι. Η αλήθεια καθενός είναι σημαντική, συνδέεται με το πέμπτο τσάκρα, το τσάκρα του λαιμού, και αφορά στην έκφρασή μας, τη φωνή μας, την ελευθερία του λόγου και της δημιουργικότητάς μας. Η έκφραση της αλήθειας είναι ζωτικής σημασίας για τη σωματική, συναισθηματική, ψυχική και πνευματική υγεία του ατόμου, καθώς επιτρέπει τη ροή ενέργειας από τα υψηλότερα στα χαμηλότερα τσάκρα και αντίστροφα. Οι άνθρωποι συχνά λένε: "το ξέρω αυτό, δεν νομίζω ότι πρέπει να το δείξω ή να το πω". Συνήθως αυτό που εννοούν είναι ότι το γνωρίζουν διανοητικά και φοβούνται τις συνέπειες αν το πούν ή το εκφράσουν. Αλλιώς θα έλεγαν ότι γενικά λένε την αλήθεια τους, αλλά στη συγκεκριμενη περίπτωση επιλέγουν να μην το κάνουν για συγκεκριμένους λόγους.

Είναι αλήθεια ότι η ομιλία του νου (και της καρδιάς) μπορεί να αισθάνεται αρκετά εκθέτοντας και δύσκολη, ειδικά όταν συνεπάγεται την αποδοχή ευπάθειας όπως η αδυναμία και ο φόβος. Είναι σαν να δείχνει κάποιου σωματική, συναισθηματική, ψυχική και πνευματική γυμνά σώματα. Μιλώντας την αλήθεια κάποιου μπορεί επίσης να προκαλέσει άλλο να αισθάνονται αυτόν τον τρόπο. Αυτό που μπορούμε να κάνουμε είναι να λάβουμε υπόψη τα συναισθήματα των δικών μας και των άλλων ανθρώπων. Μερικοί άνθρωποι είναι πιο εκπαιδευμένοι και εξειδικευμένοι από άλλους σε αυτό και μπορούμε όλοι να το κάνουμε!

Ελέγξτε με τον εαυτό σας τι χρειάζεστε όταν μιλάτε για την αλήθεια σας: χρειάζεστε σεβασμό; να ακούστείτε; να μην σας κρίνουν; αγάπη; υποστήριξη; κατανόηση; Μπορείτε εσείς ή κάποιος άλλος να σας προσφέρει αυτά τα πράγματα κατά τη διάρκεια ή αμέσως μετά; Είναι σαν όταν έχουμε πυρετό και αισθανόμαστε αδύναμοι, χρειαζόμαστε τον εαυτό σας ή κάποιον άλλο για να μας φροντίσει με τρόπο που να μας κάνει να αισθάνθούμε καλύτερα και πιο άνετα, παρόλο που η κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε μπορεί να μην είναι καθολου εύκολη.

Ελέγξτε, επίσης, πώς μπορεί να αισθάνεται ο άλλος όταν λέτε την αλήθεια σας. Εάν, για παράδειγμα, είστε θυμωμένοι με κάποιον επειδή δεν σας δίνει αυτό που θέλετε, μπορεί να αισθάνονται ανίκανοι μην γνωρίζοντας πώς να το κάνουν και  έτσι μπορεί να αισθάνονται ευάλωτοι και να 'κλειστούν' αντιλαμβανόμενοι την αλήθεια σας ως επιζήμια και απειλητική. Εάν δεν έχουν το θάρρος να πούν τη δική τους αλήθεια, τότε μπορεί να παγιδευτείτε σε μια αμυντική μάχη μεταξύ σας όπου κανείς δεν θα μπορεί πραγματικά να ακούσει τον άλλο. Να θυμάστε ότι δεν υπάρχει Μία αλήθεια. Έχετε τη δική σας και άλλοι έχουν τη δική τους. Ένας ενήλικας μιλάει για την αλήθεια του σεβόμενος την άποψη του άλλου, ακόμα κι αν είναι η αντίθετη ή είναι δύσκολο να την ακούσει, καθώς μπορεί να μην είναι αυτή που θα ήθελε. Προσπαθήστε να διαπραγματεύτείτε τις επιθυμίες σας ή να είστε ειλικρινείς όταν δεν υπάρχει χώρος για διαπραγμάτευση πια! Μακροπρόθεσμα ίσως είναι καλύτερο να ζούμε στην αλήθεια παρά στα ψέματα.
Λαμβάνοντας υπόψη την αλήθεια του άλλου ατόμου μπορεί να σας δείξει κάτι που δεν ξέρατε γι' αυτούς ή μπορεί να αυξήσετε την ενσυναίσθηση και την αγάπη σας προς αυτούς. Εξάλλου, κανείς δεν είναι τέλειος και μια μόνιμη "ανώτερη" θέση μπορεί να σας αφήσει να αισθάνεστε μοναξιά.

Το ζήτημα της Eμπιστοσύνης: σε αυτούς τους μεταβαλλόμενους καιρούς που ζούμε, είναι φυσιολογικό να βιώνουμε έντονο φόβο και ανασφάλεια. Όταν συμβαίνουν αλλαγές, κάτι πεθαίνει και κάτι άλλο γεννιέται και ίσως να μην γνωρίζουμε πώς θα μοιάζει γενικά ή πώς θα καταλήξουμε εμείς σε αυτή τη νέα δομή. Είναι απολύτως φυσιολογικό να αισθάνόμαστε έτσι. Τα σώματά μας κάθε στιγμή επικοινωνούν με τον εγκέφαλο δίνοντάς του πληροφορίες για το πού βρίσκεται στο χώροσε  ώστε να μην χτυπήσει σε έναν τοίχο κλπ. Το μυαλό μας κάνει το ίδιο, χρειάζεται ασφάλεια για να ορματιστεί μια ασφαλή και σταθερή ζωή και αν δεν μπορεί να τα βρει γύρω, τότε παίρνει μια θέση "υπερ", εργάζεται υπερβολικά για να βρει μια λύση, ή "υπό", παραδέχεται την αδυναμία και την έλλειψη βοήθειας. 

Η αλήθεια (τουλάχιστον δική μου) είναι ότι καμία από αυτές τις θέσεις, "υπερ" ή "υπό", δεν είναι απόλυτες θέσεις. Για παράδειγμα, μπορεί να αντιμετωπίζετε δυσκολίες στην εργασία σας και να αισθάνεστε αβοήθητοι περιμένοντας εξέλιξεις για της εργασίας σας και, την ίδια στιγμή, μπορεί να αισθάνεστε ισχυροί στη σχέση σας βιώνοντας αγάπη, οικειότητα και χαρά με το/τη σύντροφό σας.
Ω ναι, το ανθρώπινο σώμα, το μυαλό και η ψυχή μπορούν να αντέξουν την συνύπαρξη δύο αντίθεταων πραγμάτων ταυτόχρονα. Όταν είχα μόλις θάψει τον πολυαγαπημένο μου παππού, μπορούσα ταυτόχρονα να αισθανθώ την αγάπη για την υπόλοιπη οικογένειά μου που ήταν ακριβώς δίπλα μου.

Η αλλαγή φέρνει απώλεια και όταν βιώνουμε απώλεια σε οτιδήποτε, είναι ένας μικρός θάνατος. Πρέπει να πούμε αντίο σε αυτό που μας αφήνει (ή το αφήνουμε) πίσω, πρέπει να θρηνήσουμε, πρέπει να νιώσουμε και να μείνουμε με το κενό που η απώλεια αφήνει εσωτερικά και εξωτερικά στη ζωή μας. Δεν είναι εύκολο, είναι οδυνηρό, τρομακτικό, φοβιστικό, μοναχικό και, όμως, είναι πραγματικό. Όταν είμαστε σε επαφή με αυτό που είναι πραγματικό μέσα μας, τότε αυτό γίνεται η άγκυρα μας, μπορούμε να χαλαρώσουμε σε αυτό και να συνεχίσουμε να αναπνέουμε ανεξάρτητα από το πόσο οδυνηρό μπορεί να είναι. Γιατί αυτή η άγκυρα δεν μας πνίγει ποτέ, το αντίθετο, μας επιτρέπει το χώρο να υπάρχουμε ελέυθερα. Αυτό που μας πνίγει είναι οποιαδήποτε απαίτηση μας ζητά να αισθανόμαστε κάτι διαφορετικό από αυτό που αισθανόμαστε ή συμπεριφερόμαστε με τρόπο που απλά δεν είμαστε εμείς.

Η εμπιστοσύνη στον εαυτό μας σημαίνει ακριβώς να εμπιστευόμαστε αυτό που αισθανόμαστε, που σκεφτόμαστε και που κάνουμε. Όταν έχουμε επιγνωση όλων αυτών, τότε γίνονται πληροφορίες που μας λένε τί συμβαίνει για εμάς, παρόμοια με το παράδειγμα μυαλού- σώματος παραπάνω ή όταν το σώμα μας πονάει ενημερώνοντάς μας ότι αυτό το μέρος του χρειάζεται την προσοχή μας. Τις περισσότερες φορές, αν όχι όλες, οι σωματικοί πόνοι είναι εκδηλώσεις παραμελημένων "πόνων" ή κομματιών μας στο συναισθηματικό, διανοητικό και πνευματικό μας σώμα. Στην ψυχοθεραπεία μπορεί συχνά να έχουμε ολόκληρες συνομιλίες με πονεμένα μέρη του σώματος για να εντοπίσουμε την πηγή αυτού του πόνου και κατά συνέπεια να πετύχουμε την ανακούφισή και επούλωσή του.

Η γνώση και η εμπιστοσύνη στον εαυτό μας, επίσης, σημαίνει γνώση (ή γνωριμία ως δια βίου ταξίδι) και εμπιστοσύνη στα δικά του πλεονεκτήματα και περιορισμούς. Παρά το πόσο υπεράνθρωπα θέλουμε να υπάρχουμε, είμαστε πραγματικοί άνθρωποι σε όλη τη σωματικότητα και τους περιορισμούς μας. Σκεφτείτε τους περιορισμούς σας ως τα όριά σας που λένε "Είμαι αυτό και δεν είμαι το άλλο". Όταν αναγνωρίζουμε τα όριά μας, τότε μπορούμε να διαχωρίσουμε τί είναι εντός και εκτός του ελέγχου μας. Για παράδειγμα, δεν ήμασταν υπεύθυνοι για το ξέσπασμα του κοροναϊού και όμως είμαστε υπεύθυνοι για την προστασία του εαυτού μας, την διάδοσή του και την κριτική των μέτρων που έλαβαν οι κυβερνήσεις γι ' αυτό. Υπάρχουν πράγματα συνεχώς μέσα και εκτός από τον έλεγχό μας που γνωρίζοντας και εμπιστευόμενοι τους εαυτούς μας, μπορούμε να οικοδομήσουμε την αυτοπεποίθησή μας για να ασκήσουμε τη δύναμή μας όπου θέλουμε.

Η πλήρης παράδοση της εμπιστοσύνης μας σε οποιαδήποτε πηγή εξουσίας, συμπεριλαμβανομένων θρησκειών, κυβερνήσεων, θεσμών κ.λπ., μπορεί επίσης να είναι η έκφραση δυσπιστία στους εαυτούς μας καθώς έτσι παραδίδουμε την εξουσία μας σε αυτούς να λαμβάνουν αποφάσεις για λογαριασμό μας, οι οποίες τελικά μπορεί να είναι επιβλαβείς για εμάς ή όχι σε ευθυγράμμιση με αυτό που βλέπουμε ως το συμφέρον μας.

Το ζήτημα της Aγάπης: αισθάνομαι ότι έχω γράψει πολλά για την αγάπη και όμως είναι ένα από αυτά τα πράγματα που είναι άπειρο προς ανακάλυψη. Σε αυτό το πλαίσιο αναφέρομαι στην αγάπη ως το ενδιαφέρον που δείχνουμε για κάτι που μας αφορά. Έχω μια ισχυρή αίσθηση ότι αυτό θα είναι ένα σημαντικό θέμα για την ανθρωπότητα από τώρα και στο εξής. Η βίαιη δολοφονία του George Floyd στις ΗΠΑ έφερε ξανά στην επιφάνεια όλα τα συναισθήματα (πόνο, στεναχώρια, θυμό, θλίψη και άλλα) και τις αναμνήσεις που ένα έγχρωμο κομμάτι της ανθρωπότητας εξακολουθεί να υποφέρει σήμερα. Για μερικούς ανθρώπους η αγάπη σημαίνει ότι όλοι οι άνθρωποι είναι ζωντανοί, ελεύθεροι, ίσοι, άξιοι σεβασμού και καλά. Για κάποιους άλλους ανθρώπους η αγάπη σημαίνει αγάπη προς την οικογένειά τους, τη φυλή τους, το χρώμα τους, θεωρώντας άλλους ανθρώπους διαφορετικών χαρακτηριστικών ως κάπως "λιγότερους".

Σίγουρα, δεν μπορώ να βρω κανένα λόγο να δικαιολογήσω (να το καταστήσω δίκαιο) την πράξη και νομίζω ότι είναι σημαντικό να την καταλάβουμε. Ο "εχθρός" που είδε ο αστυνομικός στον George Floyd δεν είχε πιθανότατα καμία σχέση με τον ίδιο τον George. Hταν πιθανώς οι συσσωρευμένες πεποιθήσεις και συναισθήματα που ο αστυνομικός έχει σχηματίσει και φέρει για αυτό που κάποιος σαν τον George Floyd σήμαινε γι ' αυτόν. Οι θεωρημένες απειλές θα μπορούσαν να είναι οι άνδρες, οι γυναίκες, οι ομοφυλόφιλοι, οι τρανσέξουαλ, οι μετανάστες και ούτω καθεξής που δεν ταιριάζουν με τον κανόνα και δεν είναι οι ίδιοι με την επικρατούσα προοπτική.

Η ερμηνεία μου είναι ότι οι άνθρωποι που χρησιμοποιούν βία προς έναν άλλο άνθρωπο, το κάνουν επειδή αγαπούν κάτι άλλο περισσότερο από αυτό που τον άλλο άνθρωπο, όπως είναι η "κανονικότητα", η "ανωτερότητα", τα "δικαιώματα", η "ασφάλεια" κλπ. τους σε βάρος του ατόμου που βλάπτουν. Μπορούμε να τιμωρήσουμε ατομικά και συλλογικά με οποιονδήποτε τρόπο θέλουμε αυτούς τους ανθρώπους και, παρόλα αυτά, ίσως να μην καταφέρουμε με κάποιο τρόπο να τους διδάξουμε ότι η αγάπη μπορεί να περιλαμβάνει όλα τα αντίθετα, όλες τις διαφορές, οτιδήποτε δεν είναι σαν εμάς.
Στη φύση τα ζώα σκοτώνουν το ένα το άλλο κυρίως από την ανάγκη τους για επιβίωση. Ίσως είναι καιρός να συνειδητοποιήσουμε ότι έχουμε εξελιχθεί από το να είμαστε απλώς σε αυτή την κατάσταση επιβίωσης. Δεν σημαίνει ότι έχουμε σταματήσει να είμαστε ζώα με ακατέργαστα ένστικτα (τα εξελικτικά μέρη του εγκεφάλου είναι ακόμα στο κεφάλι μας για την επιβίωσή μας!), σημαίνει απλώς ότι μπορούμε συνειδητά να επιλέξουμε να μην είμαστε σε αυτή την κατάσταση και να οικοδομήσουμε έναν κόσμο βασισμένο στην αλήθεια, την εμπιστοσύνη και την αγάπη!

Για αιώνες τώρα ζούμε τη ζωή μας συλλογικά θεωρώντας τις επικρατούσες συμπεριφορές, πεποιθήσεις και χαρακτηριστικά ως "κανονικές" και οτιδήποτε δεν τους μοιάζει ως "ανώμαλο" με πολύ πόνο για τους τελευταίους. Επικρίνουμε τους άνδρες ως αδύναμους και μαλακούς, τις γυναίκες ως ευαίσθητες και προκλητικές, τους ομοφυλόφιλους ως φυσικά λάθη, τους ανθρώπους του χρώματος, τους μετανάστες και τους ψυχικά ασθενείς ως επικίνδυνους. Αυτή είναι η ρητορικη της κανονικότητας που μπορεί να μην τολμούσε ποτέ η ίδια να είναι διαφορετική και μοναδική και όμως είναι αρκετά "ισχυρή" για να βλάψει το "μη φυσιολογικό" με τόσους πολλούς τρόπους.
Στην Ελλάδα (παρόμοια με άλλα μέρη του κόσμου) αυτό εξακολουθεί να είναι αρκετά ισχυρό, καθώς οι λιγότερο "φυσιολογικοί" άνθρωποι δε αναγνωρίζονται για το ποιοί πραγματικά είναι, αλλά υπάρχουν κυρίως μέσα από τις διαφορές τους στον επικρατούντα τρόπο ζωής.

Θα πρότεινα σε όποιον διαβάζει αυτό το άρθρο, να ρωτήσει τον εαυτό του: τι αγαπάτε στη ζωή σας; Τι είναι σημαντικό για εσάς τώρα; Γράψτε τις απαντήσεις σας σε ενα χαρτί, περάστε λίγο χρόνο μαζί τους, σκεφτείτε τις καλά τις απαντήσεις σας. Είναι η ζωή σας για την οποία μιλάμε!
Αν θέλετε να πάτε βαθύτερα, μείνετε λίγο στη σιωπή και αναρωτηθείτε: σε τι είστε αφοσιωμένοι; τι είναι αυτό που υπηρετείτε στη ζωή σας; Αγάπη, χρήματα, μίσος, υγεία, δύναμη, φιλία, ανάπτυξη, ομορφιά, ολότητα, Θεό, ενότητα, δημιουργικότητα, αγάπη και ούτω καθεξής; Να είστε ειλικρινείς με τον εαυτό σας, αυτές είναι οι απαντήσεις σας και μόνο εσείς μπορείτε να τις διαβάσετε εκτός και αν αποφασίσετε να τις μοιραστείτε με κάποιον. Η δημιουργία ειλικρινών απαντήσεων θα σας επιτρέψει να γειώσετε τον εαυτό σας, να αισθανθείτε αγκυροβολημένοι, να τιμήσετε αυτό που είναι σημαντικό για εσάς και να το αφήσετε να κατευθύνει τη ζωής σας.

Μπορεί να αισθανθέιτε έκπληκτοι, μπορεί να είναι δύσκολο να τις αναγνωρίσετε, ίσως να μην έχετε ιδέα, και αυτό είναι εντάξει.. Αφήστε τες να αναδυθούν, να είστε ευγενικοί και καλοί με τον εαυτό σας. Η ψυχή σας προσπαθεί να σας μιλήσει, δώστε χρόνο να την ακουσετε.
Φανταστείτε να ζείτε και να μιλάτε από αυτό το μέρος, τι χαρά! Και είναι πιθανό!

Τώρα που πρέπει να επανεφεύρουμε κάπως την κανονικότητά μας, ας είμαστε πιο ειλικρινείς με τον εαυτό μας, πιο γενναιόδωροι, πιο αγαπημένοι, πιο ανοιχτόμυαλοι, πιο κατανοητικοί και ολόκληροι.
Ο κόσμος, όπως και η ζωή μας, είναι μια αντανάκλαση της κατάστασης του νου μας, του ποιοί είμαστε.

Με αγάπη,
​Παναγιώτης