'Το Άλλο Μου Μισό'

Αγαπητέ αναγνώστη,

Οι προβληματισμοί των ημερών παραμένουν γύρω από τις σχέσεις και ειδικότερα γύρω από τις ερωτικές σχέσεις. 
Έχω συζητήσει προηγούμενα  για την ατομική ολοκλήρωση που μπορεί να επέλθει μέσα σε μια σχέση.
Θέλω να συζητήσω λίγο περισσότερο τί μπορεί να περιλαμβάνει η διαδικασία μιας σχέσης. Νομίζω δε χρειάζεται να υπενθυμίσω ότι οι παρακάτω σκέψεις αποτελούν `προϊόν` των δικών μου γνώσεων και εμπειριών και επ ουδενί δεν παρουσιάζονται ως καμία `απόλυτη' αλήθεια. 

Όταν αρχίζουμε να γνωρίζουμε έναν άνθρωπο και μας αρέσει τότε σιγά σιγά αρχίζουμε και έχουμε συναισθήματα για αυτόν. Ενθουσιαζόμαστε, ερωτευόμαστε, παίρνει χρόνο και χώρο στο μυαλό, στη καρδιά, στη ζωή μας. Συμβαίνει μια καινουργία επαφή που μπορεί να συνεχιστεί σε σχέση και σιγά σιγά ή πιο γρήγορα αρχίζουμε να ανοιγόμαστε και να δείχνουμε το ποιοί είμαστε, τί έχουμε ζήσει κλπ.
Όσο συνεχίζεται η σχέση είναι σαν να προσκαλούμε στο σπίτι μας κάποιον και αρχίζουμε να του μιλάμε για αυτό, να του δείχνουμε τα διάφορα δωμάτιά του, τα μικροαντικείμενα, τί σημαίνουν για εμάς, πότε τα αγοράσαμε και γιατί τα βάλαμε στη θέση που μπήκαν κλπ. Εκθέτουμε, δηλαδή, σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό αυτό που είμαστε και ο,τιδήποτε μας αποτελεί. Μια διαδικασία ιδιαίτερα ευαίσθητη γιατί εμπεριέχει ίσως πράγματα που μας πονάνε, πράγματα για το οποία δεν είμαστε περήφανοι,  δύσκολες εμπειρίες ζωής που μας έχουν σημαδέψει και σ ένα βαθμό μπορεί να έχουν δώσει μορφή στο ποιοί είμαστε, πώς βλέπουμε  και συνδεόμαστε με τους άλλους  και τον κόσμο κλπ.

Ταυτόχρονα με εμάς, αρχίζει και μας δείχνει το σπίτι του και ο άλλος. Ανοίγεται και μπαίνει στην ίδια ευαίσθητη διαδικασία και μοιράζεται το ποιός είναι και τι φέρει σαν άνθρωπος, από το παρελθόν, το πώς είναι στο τώρα, μέχρι τα όνειρά του και τη βιοθεωρία του.  Αυτές τις πληροφορίες που λαμβάνουμε κάπως τις ακούμε, κάπως τις αξιολογούμε, κάπως τις ερμηνέυουμε και κάπως συνδεόμαστε με αυτές όπως ακρiβώς κάνει και ο άλλος με τις δικές μας.

Ο καθένας μπαίνει σε μια σχέση με κάποια θέση, με κάποιες προσδοκίες και με κάποιο φαντασιωτικό για το πώς φαντάζεται ότι είναι ο άλλος. Γνωρίζοντας σιγά σιγά τον άλλον αυτά ή επιβεβαιώνονται και εκπληρώνονται ή ανακαλύπτουμε ότι ο άλλος δεν είναι τελικά αυτό που νομίζαμε και ίσως θα θέλαμε. Για πολλούς έρωτες η ιστορία ολοκληρώνεται εκεί γιατί αυτό που ανακαλύπτουν ή βλέπουν ο ένας ή και οι δύο είναι ότι αυτό που είναι ο άλλος δε τους ταιριάζει, δεν παιρνάνε καλά, δεν το θέλουν. Έτσι, ο καθένας αποχωρεί από το σπίτι του άλλου με ειρηνικό ή βίαιο τρόπο.

Για κάποιες άλλες σχέσεις ο έρωτας μπορεί να μη φύγει σε αυτό το σημείο γιατί ο ένας ή και οι δύο μπορεί να ανακαλύψουν ότι αυτό που είναι τελικά ο άλλος μπορεί να μην είναι ακριβώς αυτό που είχαν φανταστεί, αλλά συνεχίζει να τους αρέσει και να τους κεντρίζει το ενδιαφέρον.

Στις σχέσεις υπάρχει μια πανέμορφη ευκαιρία προς την αυτογνωσία, την πνευματικότητα και την αγάπη. Η στενή σύνδεση με κάποιον ανασύρει σαν τις αναμνήσεις από ένα μπαούλο τους φόβους της δέσμευσης, της απόρριψης, του παρατήματος, του αποχωρισμού, της ευαλωσιμότητας. του κοντά και μακρία, της μοναξιάς και της συντροφικότητας του θανάτου.

Ένας άνθρωπος που αισθάνεται τον εαυτό του μισό, ανεπαρκή, μη ενδιαφέροντα ή όποιο άλλο επίθετο που δηλώνει έλλειψη, θα προσελκύσει έναν άνθρωπο με αντίστοιχη ή αντίθετη αίσθηση για τον εαυτό του.
Φανταστείτε κάποιον να δείχνει ότι μένει σε ένα ετοιμόροπο σπίτι να είναι με κάποιον ο οποίος πιστεύει ότι μένει σε ένα παλάτι. Εκ πρώτης όψεως ακούγεται ασύμβατο αλλα αν μεταξύ τους συμφωνηθεί ότι αυτούς τους ρόλους θέλουν να παίξουν τότε η σχέση μπορεί να λειτουργήσει για τους ίδους σε αυτή τη βάση.

Θεωρώ ότι κάθε άνθρωπος ανεξάρτητα με το αν αισθάνεται ότι ζεί σε ένα παλάτι ή σε μια καλύβα, θα έχει κάποιο σπασμένο έπιπλο, κάποια χαλασμένη πόρτα, ίσως φρεσκοβαμμένους τοίχους ανάλογα με τις εμπειρίες και τα μαθήματά του στη ζωή. 
Μπορεί κάποιος να περάσει ολόκληρη τη ζωή του παρατηρώντας απο απόσταση και αγνοώντας ή κάνοντας ότι δε βλέπει τις επισκευές που χρειάζεται το σπίτι του και κάποιος άλλος να περάσει τη ζωή του φτιάχνοντας σιγά σιγά και με το ρυθμό του τις ζημιές και να χαίρεται με το πόσο ομορφαίνει αυτό μέρα με τη μέρα.

Υπό την προοπτική της πνευματικότητας δεν υπάρχει καλύτερο και χειρότερο σπίτι, δεν υπάρχει καλύβα ή παλάτι και ταυτόχρονα όλοι έχουμε και καλύβα και παλάτι.  Εκεί επέρχεται η πραγματική ολοκλήρωση καταφέρνοντας να αποδεχτούμε και να αγαπήσουμε τα αντίθετα μέσα μας και μαζί με αυτά τα αντίθετα και τις ατέλειες του κόσμου.

Ο άλλος έρχεται με τα μάτια ενός καθρέφτη να μας δείξει -εάν θέλουμε να δούμε φυσικά- το πώς έιναι ακριβώς το σπίτι που μένουμε, το αν είμαστε ευτυχισμένοι εκεί, το τί θέλουμε να αλλάξουμε, ποιό μπορεί να είναι το σπίτι των ονείρων μας.
Η επίσκεψη του άλλου στο σπίτι μας είναι μια ευκαιρία αγάπης γιατί μπορεί να μας δείξει μια ακόμη ζημιά, μπορεί να μας βοηθήσει να τη διορθώσουμε, μπορεί να μας δώσει μια ιδέα για μια καινούργια διακόσμηση, μπορεί να μας στηρίξει στο πώς θελουμε να το φτιάξουμε, μπορεί να μας δείξει το πώς συνδέεται το σπίτι μας με τα άλλα σπίτια. Φυσικά μπορούμε να κάνουμε το ίδιο για τον άλλον ανοίγοντας την καρδιά μας. Έχουμε πάντα την επιλογή να τον δεχτούμε ζητώντας κατανόηση και σεβασμό ή να υψώσουμε τα τείχη του εγωισμού υπερασπίζόμενοι το ότι έχουμε όλο το σπίτι υπό έλεγχο και δε χρειαζόμαστε κανένα.

Η όποια σημαντική σχέση δεν αποτελεί από μόνη της ένα κοινό 'σπίτι', αλλά μπορεί να αποτελέσει ένα κοινό χώρο όπου τα δύο σπίτια μπορούν να συναντηθούν και αμοιβαία να επωφελούνται το ένα από το άλλο καθώς την ώρα που ένας μπορεί να δουλεύει στο υπόγειο, ο άλλος μπορεί να δουλεύει στην οροφή.

Με αγάπη,
Παναγιώτης