Από Κάμπια Σε Πεταλούδα

Αγαπητέ Αναγνώστη,

Έχει περάσει αρκετός καιρός από τότε που έγραψα για τελευταία φορά και αυτό συμβαίνει επειδή κάθε τόσο επιθυμώ να επεξεργαστώ τι συμβαίνει και να μην κάνω ή να πω κάτι. Η τρέχουσα επιδημία και οι συνέπειές της είχαν ένα μεγάλο αντίκτυπο σε πολλά επίπεδα για όλους μας.

Σε αυτό το άρθρο, ήθελα να συζητήσω λίγο περισσότερο κάτι που ήταν πάντα παρόν στα γραπτά μου αλλά, ίσως, με όχι τόσο ρητό τρόπο: τη συνεχή μετάβαση του εαυτού.

Τις περισσότερες φορές θεωρούμε τους εαυτούς μας ως αυτή τη σταθερή οντότητα που μετακινείται από το ένα πράγμα στο άλλο. Απόλυτα κατανοητό καθώς ζούμε κάτω από αυτό το φυσικό, συναισθηματικό και πνευματικό δέρμα όλη την ώρα. Ο τρόπος με τον οποίο ο καθένας από εμάς γνωρίζει ότι βρίσκεται παρών στο χώρο και το χρόνο, είναι η εμπεριία σε κάθε δεδομένη στιγμή πώς λειτουργεί και αισθάνεται το σώμα του, ποια είναι τα συναισθήματά του, τι σκέφτεται και τι θέλει - μια ανάγκη, ένα κίνητρο και μια αναζήτηση-. Αυτή η εμπειρία είναι μοναδική για τον καθένα μας κάθε στιγμή και μπορούμε μόνο να την περιγράψουμε ή ακόμα και συνειδητά να κατανοήσουμε μόνο κάποιο μέρος της.

Σκεφτείτε για λίγο ότι αυτή τη στιγμή διαβάζετε αυτό το κείμενο, το σώμα σας συνεχίζει να κάνει όλες τις εσωτερικές διαδικασίες του, ίσως να πίνετε ή να τρώτε κάτι ταυτόχρονα, ακούτε θορύβους μέσα και έξω από το δωμάτιο που βρίσκεστε, βιώνετε ορισμένα συναισθήματα και έχετε κάποιες σκέψεις. Η πολυπλοκότητα της παρουσίας μας είναι πραγματικά ένα θαύμα!

Σα να μην ήταν αρκετό το θαύμα, αλλάζει και συνεχώς. Την επόμενη στιγμή αισθανόμαστε κάτι διαφορετικό, σκεφτόμαστε μια άλλη σκέψη, ασχολούμαστε με κάτι άλλο και συνολικά έχουμε μια διαφορετική εμπειρία. Πώς θα μπορούσαμε, λοιπόν, να είμαστε ακόμα το ίδιο "πρόσωπο" που βιώνει όλα αυτά;
Δεν επηρεαζόμαστε, αγγίζουμε και αλλάζουμε από το χαμόγελο ενός άλλου προσώπου, το άγγιγμά του, την θέα από το σπίτι μας, το θόρυβο από το δρόμο, τις εσωτερικές μας ανάγκες και απαιτήσεις; Πώς, λοιπόν, μπορούμε να είμαστε το ίδιο πρόσωπο κάθε μέρα;

Είναι αλήθεια ότι για να κατανοήσουμε τη ζωή μας χρειαζόμαστε ένα σημείο αναφοράς, κάτι που θα παραμένει κάπως στατικό, ακίνητο και σταθερό σε αυτή την "τρέλα" της συνεχούς αλλαγής μέσα και γύρω μας. Ως εκ τούτου, επινοήσαμε την έννοια του Εαυτού, εκείνη την οντότητα που αποτελείται από χαρακτηριστικά που είμαστε ή δεν είμαστε, που γνωρίζουμε για τον εαυτό μας, που μπορούμε ή δεν μπορούμε να κάνουμε, που μας έχουν διαμορφώσει και αποτελούν μέρος της ιστορίας μας. Αισθανόμαστε ότι είμαστε αυτή η αφήγηση που μας περιγράφει ακριβώς και, εν μέρει, είναι όντως αληθινή επειδή αποτελείται από όλες τις εμπειρίες, τις διαδικασίες και τις αλήθειες που έχουμε καταλάβει ότι είμαστε. Είναι σαν μια βιβλιοθήκη που αποτελείται από το κτίριο, τα βιβλία και τους ανθρώπους που εργάζονται σε αυτή.

Αν κατευθύνουμε για λίγο τη σκέψη μας στο να διευρύνουμε την οντότητα "βιβλιοθήκη", θα μπορούσε επίσης να περιλαμβάνει τα βιβλία που είχαν παραγγελθεί και δεν έφτασαν ποτέ, τους τεχνίτες που την έχτισαν, τις επισκευές που έγιναν κατα καιρούς, τις καιρικές συνθήκες που επηρέασαν το εξωτερικό της, τους ανθρώπους που επισκέφθηκαν ποτέ τη βιβλιοθήκη, τα συναισθήματα που οι άνθρωποι αυτοί ένιωσαν όταν ήταν εκεί, τα βιβλία που δεν επιστράφηκαν ποτέ σε αυτήν και ούτω καθεξής. Αυτό κάνει τη βιβλιοθήκη μια πολύ "μεγαλύτερη" οντότητα που αποτελείται από τόσες περισσότερες διαδικασίες και υλικό από την αρχική μας αντίληψη γι 'αυτήν.

Αυτό συμβαίνει και σε εμάς. Όπως η κάμπια που μετατρέπεται σε χρυσαλίδα και στη συνέχεια σε πεταλούδα, έχουμε τη δυνατότητα να αλλάξουμε. Στην πραγματικότητα τα σώματά μας αλλάζουν χωρίς καν να μας ρωτούν, καταστρέφοντας και δημιουργώντας νέα κύτταρα κάθε μέρα. Για άλλα ζώα μια αλλαγή, όπως αυτή της κάμπιας, για τον εαυτό τους θα τη θεωρούσαν αδύνατη. Με κάποιο τρόπο, όμως, οι κάμπιες στο εξελικτικό τους ταξίδι κατάφεραν να φανταστούν τον εαυτό τους διαφορετικά, δημιούργησαν και ακολούθησαν μια διαφορετική αφήγηση απο αυτή του δεν μπορούν να πετάξουν και κατάφεραν να μετατραπούν σε ένα ζώο που μπορεί να πετάξει, ακόμα κι αν αυτό σήμαινε ότι θα ζεί μόνο λίγους μήνες ακόμα.

Φανταστείτε πόσο εύθραυστη είναι η μετάβαση από ένα σώμα που περπατά στη γη σε ένα ον που δημιουργεί (όμορφα) φτερά για να πετάξει. Παραμένει εκεί από μερικές μέρες έως μήνες ημι-προστατευμένο, ευάλωτο σε καιρικές συνθήκες και εξωτερικές απειλές. Ωστόσο, αυτό είναι το ταξίδι του, αυτό είναι το ταξίδι που ολοκληρώνει και εκπληρώνει την ύπαρξή του, αυτό είναι το πεπρωμένο του!

Νιώθω ότι αυτός είναι ένας πολύ ισχυρός και σημαντικός συμβολισμός και του ανθρώπινου εξελικτικού ταξιδιού. Και εμείς είμαστε προϊόν εξέλιξης από άλλα είδη. Είναι μεγαλειώδες, αν κάποιος σκεφτεί πραγματικά τα επιτευγμάτων που έχει επιτύχει η ανθρωπότητα. Από τραχείς, εγωιστικοί, χωρίς ομιλία και γραφή άγριοι επιζώντες, γίναμε οι δημιουργοί κοινωνιών και πολιτισμών, θρησκειών και νόμων που όλα οδηγούνται από μια επιθυμία για κάτι. Αυτή η επιθυμία ή οι επιθυμίες, όποιες κι αν ήταν, μας έκαναν να δεσμευτούμε και να συνεχίσουμε την εξέλιξή μας όλο και περισσότερο.

Είναι πραγματικά ενδιαφέρον να συνειδητοποιήσουμε ότι οδηγούμε το πλοίο της ζωής μας με τέτοια πρόθυμία χωρίς να γνωρίζουμε ακριβώς πού πηγαίνει!

Τι μας οδηγεί όμως πραγματικά; Σε τι είμαστε πραγματικά αφοσιωμένοι;
Αισθάνομαι και τα δυο ως πολύ σημαντικά ερωτήματα αυτή τη στιγμή, στα οποία μπορούμε να απαντήσουμε σε προσωπικό και συλλογικό επίπεδο. Είμαστε θριαμβευτές της γης, ήρθαμε, εξελίχθήκαμε, κατακτήσαμε, καταφέραμε να επιβιώσουμε και να ευδοκιμήσουμε σε αυτήν.
Τι είναι αυτό που θέλουμε να κάνουμε τώρα; Να την καταστρέψουμε και, μαζί με αυτήν, τις ζωές μας;

Η δημιουργία πολιτικών και χρηματοπιστωτικών συστημάτων μας βοήθησε για πολλούς αιώνες να βάλουμε τα πράγματα σε τάξη, να οργανώσουμε τη 'βιβλιοθήκη' μας και να την κάνουμε να λειτουργήσει όσο πιο ομαλά και παραγωγικά μπορούσε. Φαίνεται όμως σαν να έχουν δημιουργήσει μια δική τους ζωή τώρα. Οι άνθρωποι έχουν ταυτιστεί τόσο πολύ με το τι σημαίνουν αυτά τα συστήματα για τους ίδιους που είναι τόσο ενάντιοι σε οποιαδήποτε αλλαγή. Το ίδιο συμβαίνει σε πολλά διάφορα συστήματα όπως η οικογένεια, οι εταιρείες και οι κοινωνίες.
Είναι σαν οι υπάλληλοι της βιβλιοθήκης να την έχουν αναλάβει και να συνεχίζουν να συσσωρεύουν βιβλία θεωρώντας ότι είναι το πιο σημαντικό αγαθό στον κόσμο και η βιβλιοθήκη γίνεται τόσο γεμάτη που κανείς δεν μπορεί να την επισκεφθεί πια, γίνεται πολύ βρώμικη και τόσα πολλά πράγματα μέσα της καταρρέουν.

Ποιο είναι, πραγματικά, το νόημα να έχουμε τόσα πολλά ποιήματα, όταν δεν μπορούμε να διαβάσουμε και να εκτιμήσουμε κανένα;
Ποιο είναι το νόημα δημιουργίας μουσικής και ήχου, όταν δεν μπορούμε να τραγουδήσουμε ο ένας τα τραγούδια του στον άλλο;
Τι θα χρειαστεί να γίνει μέχρι να συνειδητοποιήσουμε ότι οι κάμπιες γίνονται πεταλούδες επειδή επιβιώνουν καλύτερα και πιο όμορφα και όχι απαραίτητα για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα;

Οι απαντήσεις είναι πάντα προσωπικές...

Με Αγάπη,
​Παναγιώτης