Αγαπητέ αναγνώστη,
Σήμερα γράφω για ένα πολύ βασικό και ευαίσθητο θέμα, ψίγματα του οποίου υπάρχουν σε προηγούμενα άρθρα μου και σίγουρα θα υπάρχουν και σε επόμενα. Αυτό όχι μόνο μου αρέσει ιδιαίτερα το συγκεκριμένο θέμα αλλά γιατί νομίζω ότι καλούμαστε τώρα ως ανθρωπότητα να το ενσωματώσουμε στην συνείδησή μας. Μέσα στους αιώνες εξελιχθήκαμε, απο τις σπηλιές, στον πολιτισμό, στην αυτοματοποίηση και έλεγχο της φύσης. Αυτή είναι η ανάπτυξη, ξεδίπλωση του πνεύματος στην ύλη. Η ύλη μας δίνει την ευκαιρία (και την πρόκληση) να δούμε ως απτά μεγάλα πνευματικά και υπαρξιακά ερωτήματα κα θέματα. Είναι αλήθεια ότι καταφέραμε να επιβιώσουμε και να εξελιχθούμε ως είδος επειδή συνεργαστήκαμε. Πρώτα σε οικογένειες, ομάδες, κοινότητες, χωριά, πόλεις, χώρες, κλπ. Κάπως σε αυτήν την πορεία συνειδητοποιήσαμε ότι πετυχαίνουμε περισσότερα όταν δουλεύουμε μαζί για έναν στόχο, εναντίον ενός συγκεκριμένου αντιπάλου, κατά κοινών απειλών κλπ. 'Εχουμε φτάσει σε ένα σημείο προόδου όπου σ ένα μεγάλο βαθμό έχουμε καταφέρει να εξασφαλίσουμε την επιβίωση μας εκτός από αναπάντεχα τσουνάμι, τυφώνες, σεισμούς και άλλα ακραία καιρικά και γήινα φυσικά φαινόμενα καθώς και απο πολλές θανατηφόρες ασθένειες εκτός απο καρκίνο κ.ά. Άρα εξωτερικός εχθρός που να μας απειλεί με ζωή ή θάνατο δεν υπάρχει στο βαθμό που υπήρχε κάποτε. Αυτό στο βαθμό που μιλάμε για τον άνθρωπο ως βιολογικό είδος. Στον βαθμό που ο άνθρωπος αντιλαμβάνεται τον εαυτό του ως ένα είδος με συναισθήματα, σκέψεις, ιδέες, επιθυμίες κλπ, τότε μιλάμε για τη δημιουργία ταυτοτήτων και ο κάθε άνθρωπος ταυτίζεται- συνειδητά ή ασυνείδητα- με το σύνολο των στοιχείων από διάφορες κατηγορίες δημιουργώντας μια ταυτότητα. Για παράδειγμα, ο καθένας έχει μια ταυτότητα αποτελούμενη απο την εθνικότητά του, την θρησκεία του (ή την μη αλλά και η αθεϊα στοιχείο είναι), τον τόπο καταγωγής, τις εμπειρίες και τα συναισθήματά του σε σχέση με αυτον τον τόπο κ.ό.κ. Όλα αυτά τα εξωτερικά στοιχεία αλληλεπιδρούν με τις εσωτερικές ποιότητες και επιθυμίες κάθε ανθρώπου. Για παράδειγμα ένα παιδί που έχει καλλιτεχνικές τάσεις και μεγαλώνει σε ένα χωριό ή σε μία οικογένεια που δεν ενδιαφέρεται για αυτές και την συγκεκριμένη επιθυμία του , τότε το παιδί μαθαίνει ότι αυτό το κομμάτι του δεν είναι ευπρόσδεκτο στον κόσμο, ότι δεν υπάρχει χώρος για αυτό και καλό θα ήταν να το θάψει προς χάρη των κυρίαρχων αξιών και πρακτικών της κοινότητας, ομάδας. Η συγκεκριμένη κλίση, επιθυμία και ενδιαφέρον του παιδιού- και κάθε ανθρώπου- αποτελούν μέρος της μοναδικότητά τους, του ποιός πραγματικά είναι, τί δώρα φέρει ως ψυχή και ίσως τί έχει έρθει να κάνει σε αυτόν τον κόσμο (με την έννοια του να δημιουργήσει στη ζωή του αυτό που θέλει ελεύθερα). Αυτή η μοναδικότητα μπορεί να έχει περισσότερα ή λιγότερα κοινά χαρακτηριστικά με το περιβάλλον άρα και να είναι περισσότερο ή λιγότερο διαφορετική απο αυτό. Αν το περιβάλλον δεν καταλάβει, κατακρίνει ή απορρίψει αυτή τη διαφορετικότητα- η οποία είναι ζωτικής σημασίας για την ολοκλήρωση του κάθε ατόμου- τότε παρατηρούμε την γέννηση τους μίσους. Το παιδί μαθαίνει 'απο πρώτο χέρι' ότι υπάρχουν στοιχεία στο ίδιο αλλά και σε άλλους ανθρώπους που αξίζει να απορριφθούν. Εάν δεν αποκαταστίσει μέσα και έξω του την θέση της επιθυμίας του στη ζωή του, τότε εύλογα στο μέλλον θα ψάξει να βρεί (ή θα κατασκευάσει) αυτην την απωθημένη ποιότητα σε μια διαφορετικότητα, έναν 'άλλον' έξω απο αυτόν που πρέπει με κάθε κόστος να απορριφθεί γιατί είναι ο εχθρός και η απειλή της ίδιας του της ταυτότητας άρα και ύπαρξης σε ένα βαθμό. Δεν μιλάω εδώ για την ηθική εκπαίδευση των παιδιών για την αποφυγή μη επιθυμητών πράξεων, για παράδειγμα της βίας, αλλά για την νοηματοδοσία και την απάντηση σε αυτές, οι οποίες μπορεί να σημαίνουν κάτι δαφορετικό απο αυτό που νομίζουμε. Για παράδειγμα, όταν ένα παιδί εκφράζεται βίαια μπορεί να σημαίνει ότι φοβάται και όχι ότι είναι το ίδιο κακό και πρέπει να τιμωρηθεί για αυτό (φυσικά εξαρτάται την περίσταση). Αναγνωρίζοντας και αποδεχόμενοι σε τί είμαστε ίδιοι και διαφορετικοί από τους άλλους- και τα περιβάλλοντα στα οποία μεγαλώνουμε-, δημιουργούμε την δική μας θέση στον κόσμο, αναγνωρίζουμε και χρησιμοποιούμε την δύναμη μας και σχετιζόμαστε ως ίσοι με όλους τους άλλους ανθρώπους που έχουν ή δεν έχουν κάνει το αντίστοιχο. Η αναγνώριση του εαυτού (ο,τιδήποτε θεωρούμε ως 'εγω') ως ίσου με τον άλλον (ο,τιδήποτε αντιλαμβανόμαστε ως τέτοιο) αποτελεί εξαιρετικά επίκαιρο μάθημα παγκόσμια και αιτία πολλών απο τα κοινωνικά και όχι μόνο προβλήματα (π.χ. ανταμοίβονται πιο πολύ οι μορφωμένοι και ΄΄οχι αυτοί που φροντίζουν για την τροφή μας). Εάν θεωρούμε τον εαυτό μας καλύτερο για τον οποιονδήποτε λόγο, τότε υπάρχει κάποιος άλλος που είναι λιγότερο καλός, άρα και πιο αδύναμος, άρα και λιγότερης αξίας. Είναι αυτός πάνω στον οποίο μπορούμε να κυριαρχήσουμε και πρέπει να ελέγξουμε για να μη γίνει ποτέ καλύτερος απο μας. Ένας άνθρωπος που ξέρει σε τί είναι καλός και σε τί μπορεί να βελτιωθεί, τί του αρέσει πραγματικά και πού βρίσκει γαλήνη, ικανοποίηση και πληρότητα και τα επιδιώκει, δεν αισθανθεί καλύτερος ή χειρότερος κανενός άλλου συνολικά γιατί ο καθένας έχει τη μοναδικότητα του και την αυταξία του σε αυτήν. Σε ένα βαθμό ο σημερινός άνθρωπος λειτουργεί με ένα παλιό εγκέφαλο (ταυτότητα) που δεν έχει κάνει ακόμα ανανέωση λογισμικού και λειτουργεί ψάχνοντας εχθρούς παντού. Στο βαθμό που λειτουργούμε απο την θέση του θυμωμένου και πληγωμένου παιδιού που ο κόσμος δεν το είδε και άφησε να δείξει και να γίνει αυτό που είναι, τότε ο κόσμος είναι ένα εχθρικό μέρος και ο διαφορετικός άλλος είναι απειλή που πρέπει να αντιμετωπιστεί ανάλογα, χάνοντας έτσι και πολλά απο το αφέλη που λεχει να φέρει ο άλλος στον κόσμο. Στο βαθμό που αναγνωρίζουμε την διαφορετικότητα και την ομοιότητα (μοναδικότητα) όλων των άλλων- ειδικά αυτών που θεωρούμε αδύναμους και λιγότερους ή ισχυρότερους και καλύτερους- ως ίση με τη δική μάς τότε θα μπορούμε να δούμε τον κόσμο για αυτό που είναι, να συνδεθούμε βαθιά μαζί του και να τον φτιάξουμε όχι με όρους πολέμου αλλά με όρους κατανόησης, σοφίας και αγάπης. Δεν θα πώ ψέμματα, η ενσωμάτωση μαθημάτων ζωής είναι τις περισσότερες φορές μια επώδυνη kai κοπιαστική διαδικασία με εντυπωσιακά όμως αποτελέσματα. Ο διαφορετικός άλλος θα είναι πάντα η υπενθύμηση και η ευκαιρία στο κάλεσμα για την ολότητά μας. Με αγάπη, Παναγιώτης
0 Comments
Leave a Reply. |
Παναγιώτης ΓουμαλάτσοςΨυχοθεραπευτής, Transformational Coach και Archives
March 2023
Categories |
Proudly powered by Weebly