Αναστοχασμών Συνέχεια: Κάνοντας Επαφή

Αγαπητέ αναγνώστη,

Φαίνεται ότι η σημερινή κατάσταση με τον  κορονοϊό προκαλεί ατελείωτες αναστοχατικές σκέψεις.
Ίσως είναι η προς τα μέσα κατεύθυνση της προσοχής που το καθιστά δυνατό και νομίζω είναι μια θαυμάσια ευκαιρία για επαναπροσδιορισμό, ανακατεύθυνση και επανευθυγράμμιση.
Τελευταία αναστοχάζομαι συχνά για τις σχέσεις και τη δυναμική τους.
Με τις σχέσεις εδώ εννοώ οτιδήποτε με το οποίο κάνουμε επαφή. Όπως και να προσδιορίζουμε τον εαυτό μας, αργά ή γρήγορα κάνουμε επαφή με κάτι έξω από εμάς που ονομάζουμε εξωτερικό κόσμο και μπορεί να είναι πράγματα, οι άνθρωποι, το σύμπαν.

Σε αυτή την επαφή σίγουρα επηρεάζουμε και επηρεαζόμαστε από το "αντικείμενο" ας το ονομάσουμε. Σκεφτείτε, για παράδειγμα, όταν αγγίζετε το νερό. Αυτό που συμβαίνει είναι ότι το νερό κινείται απορροφώντας τη δόνηση της αφής μας και, ομοίως, η ίδια αφή έχει αντίκτυπο σε εμάς. αισθανόμαστε ζεστό ή κρύο, ευχάριστο ή δυσάρεστο και μπορεί ακόμη να έχουμε την υπενθίμση μιας προηγουμένως καταγεγραμμένης ανάμνησης που συνδέεται κατά κάποιο τρόπο με αυτή την αίσθηση ή το συναίσθημα.
Το ίδιο πράγμα, αλλά λιγότερο ορατό συμβαίνει με στερεά αντικείμενα, όπως ένα βράχος. Εξακολουθούμε να ερχόμαστε σε επαφή και να "ανταλλάσσουμε πληροφορίες", αλλά συμβαίνει με λιγότερο εμφανή τρόπο.

Τι υπέροχη διάδραση των αισθήσεών μας είναι η ζωή!
Κάνουμε συνεχώς επαφή με τόσα πολλά πράγματα, συνειδητά ή ασυνείδητα, (βλέπουμε, αισθανόμαστε, αγγίζουμε, ακούμε κ.λπ.) φανταστείτε λοιπόν το συνεχές διαδραστικό παιχνίδι που παίζουμε με τον κόσμο.
Μερικές φορές οι εμπειρίες είναι ευχάριστες, άλλες φορές δυσάρεστες. Μερικές φορές δεν γνωρίζουμε πώς θα είναι και, όμως, επιθυμούμε αυτή την εμπειρία, αυτή μιας νέας επαφής, να "αισθανθούμε' τον άλλο.

Στην περίπτωση των αντικειμένων η επαφή είναι ελαφρώς ευκολότερη καθώς χρειάζεται μόνο να σεβόμαστε τις ιδιότητες του αντικειμένου για να μπορέσουμε να έρθουμε σε επαφή μαζί του. Για παράδειγμα, αν θέλουμε να πλύνουμε τα χέρια μας, τότε πρέπει να επιλέξουμε μια ανεκτή θερμοκρασία του νερού, καθώς το πολύ ζεστό νερό θα μας επιτρέψει μόνο να κάνουμε στιγμιαία επαφή και να μην ολοκληρώσουμε την επιθυμία μας.

Όταν πρόκειται για επαφή ανθρώπου με άνθρωπο, τότε τα πράγματα γίνονται λίγο πιο περίπλοκα, καθώς το άλλο "πράγμα" που επιθυμούμε ή "πρέπει" να έρθουμε σε επαφή μαζί του έχει μια πιο περίπλοκη δομή λειτουργιών και ιδιοτήτων. Για παράδειγμα, γνωρίζουμε ότι ένα παιδί δεν μπορεί να μας χτυπήσει πραγματικά σκληρά, καθώς δεν έχει τέτοια δύναμη (ακόμα τουλάχιστον), έτσι έχουμε μια ιδέα για το τι να περιμένουμε σε σχέση με αυτό.

Ζώντας στενά μαζί, αναπόφευκτα, ερχόμαστε σε επαφή με άλλους ανθρώπους σε τακτική βάση. Μπορώ να επιλέξω να μην μιλήσω στο διαδίκτυο με τους φίλους μου που ζουν στο εξωτερικό, αλλά βγαίνοντας από το σπίτι μου δεν μπορώ να αποφύγω τους γείτονές μου ή τους περαστικούς. Αν είναι σε καλή διάθεση και είμαι στην ίδια, τότε μπορεί να χαμογελάσει ο ένας στον άλλο. Αν όχι, ίσως να μην κοιταχτούμε καθόλου ή ίσως να γνέψουμε αδιάφορα ο ένας στον άλλο.
Αυτές είναι στιγμιαίες αποφάσεις που παίρνουμε βάση κάθε κατάστασης και των προθέσεών μας. Μπορεί να μην αισθανθούμε ποτέ να χαιρετήσουμε  κάποιον που ζει κοντά μας.

Στο πλαίσιο της ψευδαίσθησης της ύπαρξης ενός ξεχωριστού εαυτού, η ύπαρξη στενών σχέσεων με τους ανθρώπους είναι μια επιλογή.
Δημιουργούμε αυτές τις σχέσεις επειδή θέλουμε, όχι επειδή είμαστε αναγκασμένοι. Θέλουμε να αγαπάμε και να αισθανόμαστε αγαπημένοι, βρίσκουμε ασφάλεια και ευχαρίστηση σε αυτές, επικοινωνούμε βαθιά, μαθαίνουμε, εξείσσόμαστε, μοιραζόμαστε και ούτω καθεξής. Πράγματι, οι στενές σχέσεις αποτελούν έναν από τους πιο μεγάλους χώρους έκθεσης που μπορεί κανείς να επιλέξει. Κάποιος είναι μάρτυρας που ξυπνάτε το πρωί, όταν είστε θυμωμένοι, γυμνοί και αδύναμοι, σας βλέπει όταν είστε χαρούμενοι και όταν είστε ηττημένοι και ανίσχυροι, σας βλέπει να είστε ισχυροί και να κάνετε λάθη, σας βλέπει να είστε διάφανοι και να κρύβεστε μακριά; σας βλέπει να είστε σοβαροί και να έχετε ενδιαφέροντα και να είστε ανόητοι και βαρετοί, σας βιώνει κλειστό και με αγάπη και αποστασιοποίημένη και 'ψυχρή'.

Όλα αυτά είναι καταστάσεις που βιώνουμε κανονικά στην καθημερινή μας ζωή. Θέλω να πω, δεν υπάρχει τίποτα εγγενώς "λάθος" με οποιαδήποτε από αυτές τις καταστάσεις. Μπορούν να γίνουν "λάθος", "ανεπιθύμητες" και "απαράδεκτες" μόνο όταν κρίνονται ως τέτοιες. Κάποιος - είτε ο ίδιος ο εαυτός σας είτε κάποιος άλλος-έρχεται και λέει "δεν είναι εντάξει να είσαι, να αισθάνεσαι ή να συμπεριφέρεσαι με αυτόν τον τρόπο τώρα" και αυτό αρχίζει και κάνει τα πράγματα να περιπλέκονται.
Είναι σαν να πηγαίνετε σε ένα ποτάμι και να λέτε: "δεν είναι εντάξει, ποτάμι, να κυλάς προς αυτή την κατεύθυνση, θα πρέπει να κινηθείς διαφορετικά". Μπορείτε να φανταστείτε τη σύγχυση ή τον παραλογισμό του ποταμού;

Αυτό κάνουμε συνεχώς στους εαυτούς μας και ο ένας στον άλλο: ζητάμε από εμάς και από τους άλλους να είμαστε διαφορετικοί. Προσπαθούμε με κάθε τρόπο να αλλάξουμε τον τρόπο με τον οποίο ο άλλος αισθάνεται, σκέφτεται, συμπεριφέρεται κλπ.
Το κάνουμε αυτό στα παιδιά μας, στους συντρόφους μας, στους νέους, στους φίλους μας, στις κυβερνήσεις που έχουμε εκλέξει και ούτω καθεξής.
Προσπαθούμε να ελέγξουμε και μερικές φορές να χειραγωγήσουμε τον άλλο για να εκπληρώσουμε τον σκοπό της επαφής που θέλουμε. Όταν δεν θέλουμε να είμαστε στοργικοί, λέμε στον άλλο ότι δεν είναι εντάξει να είναι στοργικός. Όταν δεν μπορούμε να ανεχτούμε την αλήθεια, καλούμε τους άλλους σκληρούς, ιδεαλιστές ή άλλα επίθετα. Όταν δεν θέλουμε να αναγνωρίσουμε τη δική μας ευαλοτότητα, καλούμε τους άλλους αδύναμους, δειλούς, αυτο-αναφορικούς κλπ. Η λίστα δεν τελειώνει εύκολα.

Το να έρθουμε σε επαφή με ένα άλλο ανθρώπινο ον θα είναι πάντα μια δύσκολη ευκαιρία...
Από τη μία πλευρά, θα μας υπενθυμίζει το ποιοι νομίζουμε ότι είμαστε και, από την άλλη πλευρά, ό,τι  δεν μας αρέσει στον εαυτό μας.
Είναι απολύτως εντάξει να μην μας έλει κάποιος, να μην αισθανόμαστε συγχρονισμένοι ή ευθυγραμμισμένοι με κάποιον, αλλά να τους κρίνουμε για το ποιοι είναι, δηλαδή να πούμε ότι δεν είναι εντάξει να κάνουν ό,τι αισθάνονται (υπό την προϋπόθεση, φυσικά, ότι δεν παραβιάζουν κάποιον άλλο), τότε αυτό είναι μια ένδειξη των δικών μας ιδιοτήτων, όχι των δικών τους. Οι ιδιότητες αυτές επιθυμούν ο άλλος να είναι με συγκεκριμένο τρόπο και κατασρτατηγούν την ελευθερία του άλλου στο αντιληπτικό μας γίγνεσθαι.

Αυτό είναι ένα ακόμα πράγμα που ο μικρός ιός μας ανάγκασε να εξετάσουμε. Αγγίζοντας κάποιος μπορεί να είναι επιβλαβές και βλαβερό ή με χαμηλό αντίκτυπο και, επίσης, επουλωτικό και οφέλιμο για την καρδιά μας.
Ως ώριμοι ενήλικες έχουμε το δικαίωμα να κάνουμε ό, τι θέλουμε (ανεξάρτητα από το πόσο παράξενο ή ακατάλληλο μπορεί να είναι για κάποιον άλλο) και, επίσης, να εκφράζουμε τις διαφωνίες μας με τις ενέργειες ή τις απόψεις των άλλων.
Ως ώριμοι ενήλικες έχουμε επίσης το δικαίωμα να δείχνουμε και να μας δείχνουν σεβασμό για το ποιοί είμαστε και τι είναι σημαντικό για εμάς.
Ως εκ τούτου, η επαφή με τους άλλους θα μας αποκαλύπτει πάντα ένα άλλο μέρος της ανθρωπότητας, του σύνολου, αυτού που είμαστε ικανοί και, επομένως, ένα άλλο μέρος του εαυτού μας. Μπορούμε πάντα να το δεχτούμε ή να το απορρίψουμε και να ενεργήσουμε ανάλογα.
Η επιλογή είναι πάντα δική μας...

Με αγάπη,
​Παναγιώτης