Αιτία Πολέμου ΙΙ (ή Ο Δρόμος Του Αλχημιστή)

Αγαπητέ αναγνώστη,

Σαν κάπως να έμεινε ημιτελές και ανολοκλήρωτο το προηγούμενο κείμενο και θέλω να το διανθίσω με μερικές πρόσθετες ιδέες.

Μίλησα ουσιαστικά για την προβολή που κάνει ο καθένας μας καταπιεσμένων δικών του στοιχείων στους άλλους και για να μπορέσουμε να αναγνωρίσουμε όλοι ως άξιους όλους τους ανθρώπους θα πρέπει να πάρουμε όλοι την ευθύνη του ποιοί ακριβώς είμαστε, τι κάνουμε και ειδικά τα κομμάτια εκείνα που δεν μας αρέσουν στους άλλους και σ' εμάς.

Το 'αρέσει, δεν αρέσει' είναι κοινωνικά κατασκευάσματα συνδεδεμένα με την έννοια της ταυτότητας που συζήτησα προηγουμένως. Η φύση ή ο θεός- όπως επιθμεί ο καθένας- έφτιαξε τη μέρα και τη νύχτα, τη (ενσώματη) ζωή και τον θάνατο, την υγεία και την αρρώστια χωρίς να ισχυριστεί ότι κάτι απο τα δύο είναι καλύτερο του άλλου. Η ζωή συμβαίνει με ή χωρίς την συγκατάθεσή μας, με ή χωρίς το αν μας αρέσει.

Η φύση γεννά πλάσματα σε διάφορους συνδυασμούς, μορφές και χρώματα χωρίς να αξιολογεί τα δημιουργήματά της, ούτε κατακρίνοντας, ούτε απωθεώνοντάς τα. Αυτά είναι αιτήματα και ανάγκες του ανθρώπου που θέλει να ελέγχει, να ορίζει και να κατηγοριοποιεί τα πάντα γύρω του για να μπορεί να οργανώνει, να καταλαβαίνει και να αξιολογεί την εμπειρία του.

Η εμπειρία όμως συμβαίνει είτε του αρέσει, είτε όχι, είτε την καταλαβαίνει, είτε όχι, είτε προσπαθεί να την ελέγξει, είτε όχι. Και η εμπειρία δεν είναι πάντα ευχάριστη όπως εμμονικά επίμονα θέλει να πιστεύει ο δυτικός κόσμος.  Η πρώτη μέρα στο σχολείο, το πρώτο βλέμμα στο αντικείμενο του πόθου, η απώλεια ενός ανθρώπου, η αναμονή ενός αποτελέσματος, ο χωρισμός από μια σχέση, το τέλος μια δουλειάς είναι μερικές μόνο στιγμές που η αγωνία, ο φόβος, η ταραχή, ο θυμός, ο πόνος κ.ά. υπερισχύουν το όποιων 'χαρούμενων' συναισθημάτων. Και η ζωή είναι γεμάτες απο τέτοιες στιγμές.

Κι όμως αυτές δεν είναι λιγότερο χρήσιμες ή 'καλές' εμπειρίες απο τις 'χαρούμενες'. Είναι η νύχτα, είναι η άλλη όψη του νομίσματος, είναι  το yin, είναι η σκιά, είναι το σύννεφο, είναι η καταστροφή. Είναι αυτό που δεν είναι ευχάριστο , ωστόσο είναι το ίδιο σημαντικό όπως ο,τιδήποτε μας κάνει να χαμογελάμε. Καταλαβαίνω το πόσο δύσκολο  είναι να αφομοιωθεί αυτό απο τον δυτικό άνθρωπο που έχει οικοδομήσει την ταυτότητα του πάνω κυρίως στη χαρά.

Όπως μας διδάσκει ο βουδισμός (ως μια ακόμη έκφραση του ανθρώπινου πνεύματος), όλες οι αισθήσεις, οι εμπειρίες, τα συναισθήματα έρχονται και φεύγουν και ένα μεγάλο κομμάτι του πόνου που βιώνει ο άνθρωπος προέρχεται από την προσκόλλησή του σε κάποιο συγκεκριμένο απο αυτά.
Είτε εκθειάζουμε τη χαρά, είτε αποθεώνουμε τη λύπη και τα δυο είναι προσωρινές καταστάσεις του ανθρώπου σε ένα μεγαλύτερο δρόμο, αυτόν της αυτογνωσίας, σοφίας, φώτισης -και εδώ ελεύθερη η επιλογή ονομασίας-.
Κάθε εμπειρία είναι μια εμπειρία. Το πώς θα την 'διαβάσουμε', αξιολογήσουμε και επιλέξουμε να απαντήσουμε σε αυτήν εξαρτάται απο εμάς και φέρει την προσωπική μας ευθύνη και υπογραφή.

Στην αλχημεία, μέσα από διάφορες διαδικασίες (nigredo, albeido, citrinas) καταφέρνει το μέταλλο ή ο άνθρωπος να 'καθαριστεί', να εξ-αγνίσει τις ποιότητες του και να εμφανιστεί η ουσία της ύπαρξής του. Η διαδικασία όμως, δεν τελειώνει εκεί.  To τελευταίο στάδιο (rubeido) είναι η πρακτική εφαρμογή των μαθημάτων και των ποιοτήτων στον κόσμο. Η σοφία, η γνώση, η ομορφιά δεν είναι φτιαγμένα για να είναι κλεισμένα μακριά απο τα μάτια των ανθρώπων σε θεωρίες, βιβλία και μουσεία. Η γνώση του κόσμου και των πνευματικών αληθειών είναι εφαρμόσιμα στην καθημερινή ζωή. Είναι αυτό που ονομάζουν κάποιοι δάσκαλοι ενσώματη πνευματικότητα (embodied spirituality).

Ο,τιδήποτε υπάρχει, είτε ταιριάζει στην τωρινή κοσμοαντίληψή μας είτε όχι, είναι φυσικό και θείο άρα είναι και ιερό Ο,τιδήποτε δεν καταλαβαίνουμε, μας ξεβολεύει ή δεν ανταποκρίνεται στην προηγούμενη δομημένη μας πραγματικότητα, δεν σημαίνει ότι δεν αξίζει ή ότι είναι λιγότερο ή περισσότερο.

Στην τεράστια σούπα ιδεών, ερεθισμάτων, ανθρώπων, φιλοσοφιών, απόψεων και επιλογών στην οποία  κολυμπάμε καθημερινά, έχουμε πάντα την ελευθερία να επιλέξουμε με τί θα συνδιαλαγούμε, με τί θα κάνουμε επαφή και με τί όχι ακόμα και αν δεν ξέρουμε αρχικά τους λόγους. Υπάρχουν πάντα συνειδητοί η ασυνειδητοι λόγοι για το ό,τιδήποτε συμβαίνει.
Σκεφτείται ίσως πώς θα θα μπορούσαν να είναι οι ζωές μας και τί επιλογές θα κάναμε αν αντιμετωπίζαμε κάθε τι με την ιερότητα απο την οποία είνα φτιαγμένο.


Με αγάπη,
Παναγιώτης