Αγαπητέ αναγνώστη,
Σε αυτό το άρθρο θέλω να συζητήσω κάποιες παρατηρήσεις σχετικά με το πώς βλέπει ο καθένας, βιώνει και σχετίζεται με τον κόσμο. Ο καθένας είναι μοναδικός και ξεχωριστός και η ψυχή που ουσιαστικά είναι η ουσία της ύπαρξής του, αποτελείται από τις ξεχωριστές ποιότητες, εμπειρίες και μαθήματα που έχει αποκτήσει σε μία ή περισσότερες ενσαρκώσεις (εάν πιστεύει σε αυτές). Σε αυτή τη ζωή μια ψυχή μπαίνει σ ένα σώμα και παίρνει προσωρινά τη μορφή ενός χαρακτήρα που γεννιέται σε ένα συγκεκριμένο μέρος, σε συγκεκριμένη οικογένεια, τη συγκεκριμένη περίοδο για να μάθει συγκεκριμένα μαθήματα. Κάτι σαν το ρόλο που ενσαρκώνει ένας ηθοποιός σε μιά παράσταση. Αυτό δε σημαίνει ότι ο ηθοποιός εξαντλείται σε αυτόν τον ρόλο και ότι αποτελεί το σύνολο του ποιός είναι ή των δυνατοτήτων του. Ο χαρακτήρας διαμορφώνεται ανάλογα με τις εμπειρίες που έχει ο άνθρωπος σε συνδυασμό με τις ποιότητες της ψυχής του, δεν επηρεάζονται και αντιδρούν το ίδιο δυο άνθρωποι που έχουν εκτεθεί στις ίδιες καταστάσεις μεγαλώνοντας. Κάθε εμπειρία, λοιπόν, αφήνει ένα αποτύπωμα στην ψυχή ενός ανθρώπου, η μορφή του οποίου εξαρτάται τόσο από την εμπειρία την ίδια όσο και από το είδος απάντησης του υλικού πάνω στο οποίο μένει η εμπειρία. Αυτό αποτελεί και το πεδίο, το πρίσμα θα λέγαμε, μέσα από το οποίο ξεκινά κάποιος να βλέπει και να ζεί τον εαυτό και τη ζωή του. Μεγαλώνοντας ίσως συνειδητοποιήσει κάποιος ότι δεν είναι μόνο το προϊόν των αρχικών του εμπειριών (και των αποτυπωμάτων αυτών) αλλά ότι έχει ένα μεγαλύτερος εύρος δυνατοτήτων για το ποιός είναι και άρα πώς να δημιουργήσει τη ζωή του βάση του ποιός ανακαλύπτει πραγματικά ότι μπορεί να είναι. Για παράδειγμα, ένας άνθρωπος μεγαλώνοντας σε μία οικογένεια που έχει μία οικογενειακή επιχείρηση μπορεί να θεωρείται δεδομένο ότι θα την αναλάβει ως ενήλικας, αλλά επίσης μπορεί να επιλέξει να καλλιεργήσει ένα άλλο ενδιαφέρον που έχει, χάνοντας απο τη μία την όποια σιγουρά της έτοιμης επιχείρησης, κερδίζοντας από την άλλη τη χαρά της εξερεύνησης του ενδιαφέροντός του. Τα κριτήρια βάση των οποίων ένας άνθρωπος κάνει τη μία ή την άλλη επιλογή αποτελούν το πρίσμα του, τα γυαλιά, τις αξίες της ψυχής του βάση τις οποίες βλέπει τον κόσμο. Αντίστοιχα σε ψυχολογικό επίπεδο, εάν κάποιος έχει νιώσει ένοχος για κάτι στη ζωή του ως παιδί (αποτύπωμα), τότε ενδεχομένως να συνεχίσει να ζεί τη ζωή με ενοχές για πολλά πράγματα και ταυτόχρονα να περιμένει οι άλλοι να αισθάνονται το ίδιο με εκείνον, μετατρέποντας έτσι διάφορες πληροφορίες να προσαρμοστούν σε αυτό το μοτίβο. Με παρόμοιο τρόπο που όταν κάποιος φοράει γυαλιά, βλέπει καλά ενώ οι εικόνες που δεν καλύπτονται από τον φακό βλέπονται ως θολές κλπ. Το μάθημα ενός τέτοιου ανθρώπου σε αυτή τη ζωή, η ενσωμάτωση δηλαδή μιας νέα πληροφορίας στην ψυχή του, μπορεί να είναι η αυτοσυγχώρεση, η αγάπη και ο σεβασμός του εαυτού του, η αποδοχή της αθωότητας του κ.ά. Όπως κάθε μάθημα, έτσι και αυτά χρειάζονται την πρακτική επανάληψή τους και εάν δεν αφομοιωθούν ξανά και ξανά μέχρι να γίνουν το νέο αποτύπωμα, τότε θα έρχονται ξανά εμπερίες που θα καθρεφτίζουν το ήδη υπάρχον αποτύπωμα. Αντίστοιχα, όταν ένα μάθημα αφομοιώνεται τότε γίνεται το νέο πρίσμα μέσα από το όποιο κάποιος βλέπει, βιώνει και συνδέεται με τον κόσμο άρα και αντίστοιχα συμπεριφέρεται στους άλλους. Αν, για παράδειγμα, κάποιος αξιολογεί την ειλικρίνεια, την κατανόηση, την ευαλωτότητα και την αγάπη τότε θα τα εφαρμόζει και στον ίδιο και στην όποια συνδιαλλαγή με τους άλλους. Όλοι βρισκόμαστε σε μια διαρκή μάθηση ο ενας από τον άλλο και δεν υπάρχει σωστός και λάθος τρόπος ύπαρξης. Με αγάπη, Παναγιώτης
1 Comment
|
Παναγιώτης ΓουμαλάτσοςΨυχοθεραπευτής, Transformational Coach και Archives
March 2023
Categories |
Proudly powered by Weebly