Δια-φωτ-ισμός

Αγαπητέ Αναγνώστη,

Υπάρχουν τόσα πολλά που συμβαίνουν αυτή τη στιγμή και χρειάζεται χρόνος για να τα επεξεργαστούμε όλα αυτά.
Ήταν δύσκολο να προσπαθεί κανείς να βγάλει κάποιο νόημα με τόσες πολλές νέες πληροφορίες που εμφανίζονται κάθε μέρα.

Με αυτό κατά νου, ήθελα, όπως πάντα, να χρησιμοποιήσω κάποιες από αυτές τις πληροφορίες κάτω από ένα θέμα, ίσως σε μια προσπάθεια να βάλω τα πράγματα σε τάξη και σε προοπτική και να επισημάνω αυτό που βλέπω ως ουσιαστικό, παρόν και σημαντικό.

Έχω ήδη γράψει για μερικά από τα πιθανά διδάγματα που μπορούν να αντληθούν από τον κορωνοϊό και τις συνέπειές του.
Καθώς εμφανίζονται νέες πληροφορίες, είναι σημαντικό, για μένα τουλάχιστον, να κατανοήσουμε τυχόν νέα μαθήματα και να προσαρμόσουμε τις απαντήσεις μας σε αυτά.

Στην Ελλάδα αυτή τη στιγμή αρχίζουμε να βγαίνουμε σιγά σιγά από την καραντίνα και μας  επιτρέπονται κάποιες περισσότερες ελευθερίες από ό, τι πριν. Δεν είχε νόημα να συνεχίσουμε σε κατάσταση αποκλεισμού, καθώς οι νέες μολύνσεις και οι θάνατοι είναι πραγματικά χαμηλοί αυτή τη στιγμή.
Κατά τη γνώμη μου, αργά ή γρήγορα όλοι θα μολυνθούμε και θα αναπτύξουμε αντισώματα που αποτελούν τη φυσική μας σωματική προστασία μέχρι να βρεθεί ένα αποτελεσματικό εμβόλιο παρόμοια με την κανονική κατάσταση της γρίπης.

Το κύριο θέμα που πλανάται μέσα στο μυαλό μου αυτές τις μέρες είναι αυτό της "αλήθειας". Αισθάνομαι ότι υπάρχει υπερβολή των ανακοινωθέντων μέτρων από τις κυβερνήσεις και αρκετά δυσανάλογα με το βαθμό απειλής από τον ιό. Τα ποσοστά θνησιμότητας σε σύγκριση με τα μολυσμένα άτομα με ή χωρίς συμπτώματα (διαγνωσμένα και μη διαγνωσμένα) δεν είναι τόσο υψηλά όσο αναμενόταν αρχικά. Αποδείξεις που με κάνουν να αμφισβητώ με καχυποψία την προθυμία με την οποία οι κυβερνήσεις σπέυδουν να λάβουν αυτά τα περιοριστικά μέτρα. Οι κάμερες στα σχολεία, η απομάκρυνση των νοσούντων συγγενών από το σπίτι, η παρατεταμένη κοινωνική αποστασιοποίηση από τους φίλους και τους αγαπημένους φαίνονται ακραία μέτρα σε σύγκριση με τη σκληρότητα της κατάστασης μέχρι στιγμής.

Καταλαβαίνω ότι υπάρχουν πολλές άγνωστες παράμετροι μέχρι στιγμής, συμπεριλαμβανομένων των ποσοστών μόλυνσης, της συμπεριφοράς του ιού κ. λπ., αλλά είναι πραγματικά εκπληκτικό για μένα ότι οι κυβερνήσεις δεν έχουν αντιδράσει έτσι πριν σε άλλες "απειλητικές για τη ζωή" καταστάσεις όπως η φυσιολογική γρίπη και οι πληθυσμοί που λιμοκτονούν καθημερινά. Επιπλέον, αντί να περιμένουν να δουν τις εξελίξεις του ιού και της επιστήμης, είναι πολύ γρήγοροι στο να επεξεργαστούν αυστηρά μέτρα.
Φαίνεται επίσης μέχρι στιγμής ότι τα ένστικτά επιβίωσής μας είναι επιλεκτικά και επαφίονται στην κάθε χώρα, καθώς κάθε χώρα λαμβάνει τα δικά της μέτρα με βάση την αντίληψή και την εκτίμησή της για την 'πραγματικότητα' του ιού.

Αυτό είναι ακριβώς το κύριο σημείο μου: ότι ζούμε τη ζωή μας με βάση την αλήθεια που γνωρίζουμε για τον εαυτό μας και πιστεύουμε για τους άλλους. Για παράδειγμα, αν μας πει μια αρχή ότι κάθε Κινέζος είναι μια απειλή για εμάς, καθώς μπορεί να μας μολύνει, τότε θα μπορούσαμε να το πιστέψουμε ως πραγματικότητα και να αρχίσουμε να κατασκευάζουμε τη ζωή μας γύρω από αυτή την "αλήθεια". Έτσι, θα αποφεύγουμε τους Κινέζους με κάθε κόστος, θα χρησιμοποιήσουμε μάσκες, γάντια και οτιδήποτε μπορούμε για να προστατευθούμε από αυτούς, ακόμη και να ευχηθούμε να εγκαταλείψουν τις χώρες μας για να παραμείνουμε υγιείς.
Δεν θα τους αναγνωρίζαμε πια ως ανθρώπους που μπορούν να νοσούν,  ως γείτονες, φίλοθς κ. λπ., αλλά ως πιθανή μολυσματική κινητή 'βόμβα' από την οποία πρέπει να διαχωρίσουμε τον εαυτό μας.

Για να ακολουθήσουμε τους κανόνες κάποιου, σημαίνει ότι υπάρχει η πεποίθηση ότι οι κανόνες αυτοί βασίζονται στην ειλικρίνεια και τη διαφάνεια των προθέσεων. Ως παιδιά υπακούουμε στην τιμωρία από τους γονείς ως έναν τρόπο να μάθουμε τον "καλό" τρόπο συμπεριφοράς σε αντίθεση με τον "κακό". Το "καλό και το "κακό" σε αυτή την περίπτωση ορίζονται από αυτό που οι γονείς πιστεύουν ως καλό ή κακό που με τη σειρά τους μπορεί να έχουν μάθει από τους γονείς τους και ούτω καθεξής. Αυτή είναι η τελική δύναμη των γονέων, που υπό το ρόλο μιας "φροντίζουσας αρχής" μπορεί να διαμορφώσει τη συμπεριφορά των παιδιών τους μέσω τιμωρίας και ανταμοιβής (προγραμματισμός).

Είναι σαφές ότι σε κάποιο επίπεδο όλοι παίζουμε "κρυφτό" με ψέματα ο ένας απο τον άλλο. Προσπαθούμε συνεχώς να διαπραγματευόμαστε την αλήθεια μας με την αλήθεια των άλλων αποκαλύπτοντας ένα παιχνίδι δυσπιστίας.
Αυτό που πραγματικά με πληγώνει σε αυτό που ζούμε τώρα είναι ότι φαίνεται όλο και πιο πιθανό ότι μας λένε ψέματα, με τον ίδιο τρόπο που έχουμε οι ίδιοι πεί ψέματα όταν δεν έχουμε ακολουθήσει τους κανόνες της καραντίνας.

Υπάρχει πάντα ένας λόγος για τον οποίο κάποιος ψεύδεται. Ενώ είναι σαφές ότι οι άνθρωποι ψεύδονται όταν παραβιάζουν τους κανόνες καραντίνας διακινδυνεύοντας να κάνουν μια δραστηριότητα που απολαμβάνουν, δεν είναι τόσο σαφές αλλά και εξαιρετικά ύποπτο γιατί οι κυβερνήσεις ψεύδονται όταν δηλώνουν ψευδείς λόγους θανάτου υπέρ του ιού. Εάν ο ιός είναι η απειλή, γιατί δηλώνουν ότι σκότωσε περισσότερους ανθρώπους από ό, τι πραγματικά έκανε; Γιατί μας ζητάνε να γίνουμε τόσο αποστειρωμένοι αποδυναμώνοντας το ανοσοποιητικό μας σύστημα που πραγματικά μας προστατεύει;
Κάτι δε βγάζει ακριβώς νόημα.

Κάθε ψέμα που λέγεται δημιουργεί ένα κενό στην 'κόλλα' οποιασδήποτε σχέσης,  την εμπιστοσύνη.

Τις τελευταίες εβδομάδες ένα μεγάλο μέρος της ελληνικής κοινωνίας παρακολουθεί τη δίκη δύο νεαρών ανδρών που βίασαν και σκότωσαν με πολύ βίαιο τρόπο μια νεαρή κοπέλα.
Η εμπιστοσύνη του κοριτσιού προδώθηκε καθώς συνέναισε να τους συναντήσει, ίσως και να κάνει σεξ μαζί τους, αλλά όχι να βιαστεί και να σκοτωθεί.
Είναι πραγματικά συγκλονιστικό και στενάχωρο για όποιον έχει λίγη ενσυναίσθηση να συνειδητοποιήσει ότι κάποιος άλλος, για οποιονδήποτε λόγο, μπορεί να υποθέσει ότι "είναι εντάξει" να είναι κυρίαρχος στο τι πρόκειται να συμβεί στη ζωή ενός άλλου.
Αναρωτιέμαι πραγματικά ποιος θα μπορούσε να έχει διδάξει σε αυτούς τους δύο νεαρούς άνδρες ότι "είναι εντάξει" να κάνουν έναν άλλο ανθρώπο και ιδιαίτερα μια γυναίκα, να υποφέρει και να της πάρουν τη ζωή της.
Όχι μόνο καταχράστηκαν την εμπιστοσύνη της, αλλά και δεν είχαν το θάρρος να πουν την αλήθεια στο δικαστήριο και η πραγματική αλήθεια δεν θα γίνει ποτέ γνωστή καθώς το κορίτσι δεν είναι πια ζωντανό για να την πει.
Η αλήθεια θάφτηκε και μόνο μερικά από τα ίχνη της μπορούν να βρεθούν.

Αυτό είναι μόνο ένα "μικρό" παράδειγμα για το τι είναι ικανή η ανθρώπινη φύση να κάνει.
Για χιλιάδες χρόνια αλληλοσκοτωνόμαστε στο όνομα χωρών, θρησκειών, δικαιοσύνης, δημοκρατίας, ανθρωπίνων δικαιωμάτων, αασφάλειας, κέρδους και άλλων.
Ω ναι, συνηθίζαμε να πιστεύουμε αυτές τις αλήθειες, κάνοντας τις δολοφονίες στα μάτια μς  δικαιολογημένες, αλλά ήταν πραγματικά; Είναι εντελώς διαφορετικό να σκοτώνει κανείς από αυτοάμυνα από το να σκοτώνει για άλλους λόγους.
Θυμηθείτε ότι όλοι οι νόμοι είναι κατασκευασμένοι από τον άνθρωπο, επομένως μεταβλητοί και κυρίως αντανακλούν το πού βρίσκεται πραγματικά η εξέλιξη του ανθρώπινου πνεύματος μια δεδομενη χρονική στιγμή. Όχι πολύ καιρό πριν, ο νόμος επέβαλε την ύπαρξη σκλάβων!

Το ενδιαφέρον μου είναι να ακολουθήσω την παρουσία του φωτός σε κάθε σκοτεινή γωνία.
Δεν μπορεί, άλλωστε, να υπάρξει πραγματική εκτίμηση του φωτός, αν δεν έχουμε βιώσει το σκοτάδι και, όμως, η επιλογή του σκότους είναι ένα άλλο πράγμα.

Κάθε ένας από εμάς είναι μέρος του ίδιου συνεχώς διευρυνόμενου όλου, της ύπαρξης, και  μας έχουν δοθεί σε όλους η ικανότητα να βρούμε τη δική μας αλήθεια μέσα σε αυτήν.
Πρέπει όμως να την ψάξουμε βαθιά μέσα μας. Πρέπει να αναρωτηθούμε: "αισθάνομαι ότι αυτό είναι σωστό για μένα ή είναι κάτι που μου λένε και συναινώ σε αυτό τυφλά, επειδή δεν ξέρω τίποτα άλλο;'. Η στάση για την αλήθεια κάποιου απαιτεί θάρρος και ακεραιότητα παρόμοια με την ανάγκη του σώματός μας για νερό για να συντηρηθεί.
Δυστυχώς, αυτό που συνέβη με τους δύο νεαρούς άνδρες ήταν ότι η εσωτερική τους πυξίδα αγάπης, σεβασμού και συμπόνιας δεν λειτουργούσε και ένα άλλο πρόγραμμα που ενδεχομένως τους το έμαθαν οι γονείς τους,  είχε αναλάβει την πυξίδα.

Ανεξάρτητα από το τί μας είχαν διδάξει οι γονείς μας, τι μας λένε οι κυβερνήσεις, ποιοί είναι οι κοινωνικοί κανόνες, έχουμε πάντα την επιλογή να αλλάξουμε τα πράγματα για να είμαστε αληθινοί με τον εαυτό μας.
Ο Θεός, το Σύμπαν, το Φως θέλουν να είμαστε ελεύθεροι και ειρηνικοί μόνο αν το επιλέξουμε να είμαστε έτσι κάθε μέρα.
Η εμπιστοσύνη στον "λάθος αφέντη" θα έχει καταστροφικές συνέπειες για εμάς και τους άλλους, παρόμοιες με αυτές που συνέβησαν με τους νέους άνδρες.

Η επιλογή είναι πάντα δική μας...

Με αγάπη,
Παναγιώτης