Περί Αγάπης

 Αγαπητέ αναγνώστη,

Αναστοχαζόμενος την ένταση των τελευταίων εβδομάδων συνειδητοποίησα το πόσο καλούμαστε να επανεξετάσουμε κάποιες έννοιες στη ζωή μας προς χάρη της εξέλιξής μας προς μια συλλογική ταυτότητα. Έννοιες και συμπεριφορές που θεωρούσαμε δεδομένες και παγιωμένες τώρα ανατρέπονται και μας καλούν μέσα απο την- φυσικά- τριβή με τον 'άλλον' να δούμε τι συμβαίνει μέσα μας και ίσως τί έχουμε να μάθουμε.

Για παράδειγμα, χρησιμοποιούμε συχνά την λέξη και την έννοια της αγάπης χωρίς πάντα να καταλαβαίνουμε σε τί αναφερόμαστε και τί πραγματικά σημαίνει για τον καθένα απο εμάς.

Σαφώς η έννοια και κυρίως οι πράξεις αγάπης ποικίλλουν απο πολιτισμό σε πολιτισμό και απο κοινωνία σε κοινωνία. Για παράδειγμα, όταν οι Άγγλοι 'διώχνουν' τα παιδιά τους από το σπίτι όταν κλείσουν τα 18 τους χρόνια, το κάνουν επειδή θέλουν απο αγάπη να ανοίξουν το δρόμο στα παιδιά τους να μάθουν μόνα τους τη ζωή, τις δυσκολίες και τις ευκολίες της, και να μάθουν να τις διαχειρίζονται. Δεν σημαίνει απαραίτητα ότι οι γονείς σ' αυτό το σημαίο εγκαταλείπουν τα παιδιά τους αλλά τους μαθαίνουν να 'στεκονται στα πόδια τους' κάτι που στους έλληνες γονείς για παράδειγμα φαίνεται σκληρό και με έλλειψη αγάπης.

Υπάρχει όμως σωστή και λάθος αγάπη;
'Αν μ' αγαπούσες, θα έκανες αυτό', 'δεν μ'αγαπάς (επειδή δεν μου 'κανες το άλλο)', κ.ά. είναι φράσεις που ακούμε συχνά, τόσο συχνά που γίνονται αποδείξεις και πραγματικά συνώνυμα της αγάπης.
Το αναλυτικό μου μυαλό δεν δέχτηκε ποτέ ακατέργαστο το 'falling in love' και 'out of love' όπως αναφερόμαστε στον έρωτα.  Ποιός αγαπάει, ποιόν, γιατί και πώς ήταν πάντα βαθιά μου ερωτήματα.

Σαφώς και υπάρχουν διάφορα είδη αγάπης και η πρόθεσή μου εδώ δεν είναι να γράψω μια διατριβή για  το τί είναι αγάπη και ούτε να επικεντρωθώ σε ένα είδος αγάπης π.χ. ερωτική.
Θέλω κυρίως να συνδέσω την αγάπη με την αυτογνωσία και την προσωπική ανάπτυξη, αρχές και κατευθύνσεις που ισχύουν σε κάθε σχέση αγάπης, γονεϊκής, φιλικής, ερωτικής, ανθρώπινης.

Μπορώ να πώ με σχετική βεβαιότητα (γατί πάντα υπάρχει περιθώριο ανατροπής) ότι δεν μπορούμε να αγαπήσουμε κάτι που δεν ξέρουμε. Αναρωτηθήκατε ποτέ γιατί αγαπάτε κάποιον;  Ή τί είναι αυτό που αγαπάτε σε κάποιον; Ξέρετε καλά αυτόν ή αυτή που αγαπάτε και δεν τους αγαπάτε απλά γιατί με κάτι που κάνουν ή λένε ενεργοποιούν μέσα σας ένα συγκεκριμένο συναίσθημα;(ασφάλειας, έλξης, ότι δεν είστε μόνοι  κλπ).

Αντιλαμβάνομαι ότι αυτά δεν είναι απλά ερωτήματα να διερευνηθούν και να απαντηθούν απο κάποιον. Θεωρώ όμως ότι είναι σημαντικά να τίθενται σαν μια τσίχλα που ο καθένας μπορεί να μασά όποτε έχει χρόνο και έτσι να απλευθερώνει λίγο παραπάνω γεύση απο την εμπειρία του.

Εάν υποθέσουμε ότι αγαπάει κάποιος το συναίσθημα που του δημιουργεί η αγάπη τότε δεν είμαι σίγουρος για το αν αγαπά πραγματικά τον άλλον. Απόδειξη αυτού είναι όταν ο άλλος κάνει κάτι που ενισχύει αυτό το συναίσθημα τότε είναι όλα καλά, εάν όχι, τότε θυμώνουμε, αισθανόμαστε ότι δεν αγαπιόμαστε ή δεν αγαπάμε, δεν γίνεται αυτό που θέλουμε, χάνουμε αυτό το στέρεο έδαφος.

Στη αγάπη με όρους οι άνθρωποι συμφωνούν παίζοντας το παιχνίδι του 'θα συνεχίσουμε να αγαπιόμαστε όσο κάνουμε ο ένας τον άλλον να αισθάνεται καλά ή με ένα συγκεκριμένο τρόπο'. Όταν αυτοί οι όροι αλλάζουν τότε αλλάζει και το παιχνίδι.

Η αγάπη χωρίς όρους είναι αυτή που αγαπάς τον άλλον για αυτό που είναι, κάνει και θέλει ακόμα και αν αυτό φέρνει `τριβή` στη σχέση ή προκαλεί δύσκολα συναισθήματα. Σε μια τέτοια σχέση αγάπης, οι άνθρωποι βλέπουν τί είναι σημαντικό για τον καθένα και το σέβονται, δεν το μάχονται ή το πολεμούν ακόμα κι αν τους φέρνει σε αμήχανη κατάσταση ή τους δυσκολεύει. Σε μια τέτοια σχέση, λέγονται αλήθειες ακόμα κι αν πονάνε, ουσιαστικά αναγνωρίζονται λάθη και μαθαίνουν να αλλάζουν.
Τότε ο άλλος είναι πραγματικά ο άλλος και όχι η προέκταση του εαυτού μου που θέλω να έιναι με ενα συγκεκριμένο τρόπο.
Τότε αφήνω τον άλλον να αναπτυχθεί προς όποια κατεύθυνση τον καλεί ακόμα κι αν αυτό σημαίνει ότι κάποια στιγμή ίσως να διαλυθεί η σχέση επειδή τα πεδία ανάπτυξης και των δυο μπορεί να μην συμπίπτουν.

Για κάποιους ανθρώπους το να είναι σε μια σχέση (ακριβώς για ό,τι τους δίνει η σχέση όποια και αν είναι αυτή) είναι αυτοσκοπός και κάνουν τα πάντα για να είναι σε αυτήν συμπεριλαμβανομένου και του να ξεχάσουν κομμάτια του εαυτού τους. Έχουν πάντα την επιλογή να τα δείξουν αυτά τα κομμάτια αλλά αυτό χρειάζεται θάρρος και ρίσκο γιατί ο άλλος μπορεί να μην μπορεί να τα δεί ή να σχετιστεί με αυτά. Και τότε τι;

Για κάποιους άλλους ανθρώπους η ανάπτυξη του εαυτού και τα μαθήματα/εμπειρίες που έχει να μάθει/ πάρει σ αυτή τη ζωή είναι η κινητήρια δύναμη.
Ίσως τελικά να μην πρόκειται για μια `άσπρο ή μαύρο` περίπτωση, αλλά να υπάρχει μια τεράστια γκρι ζώνη που μπορεί να ενώσει τα δύο άκρα εάν σε κάθε περίπτωση είναι διατεθειμένα να μετακινηθούν αποκτώντας έτσι αυτο- γνωσία και γνώση του άλλου ώς αντικείμενου αγάπης σ'εναν όμορφο χορό.

Με αγάπη,
Παναγιώτης