Αγαπητέ Αναγνώστη,
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το 2020 ήταν ένα από τα πιο δύσκολα χρόνια των τελευταίων δεκαετιών για ολόκληρο τον κόσμο. Η παγκόσμια υγεία μας έχει τεθεί σε κίνδυνο, η "ομαλότητα" της ζωής μας έχει διακοπεί, βιώνουμε περιορισμούς στις ελευθερίες πράξεών μας, βλέπουμε πολλούς ανθρώπους να πεθαίνουν και πολλούς άλλους να αρρωσταίνουν σοβαρά, πολλοί άνθρωποι χάνουν τη δουλειά τους ή αναγκάζονται να κάνουν διαφορετικές επιλογές εργασίας, δεν μπορούμε να αγκαλιάσουμε και να αγγίξουμε τους αγαπημένους μας και ούτω καθεξής. Για μερικούς αυτή η επιδημία είναι απλά κάτι που συμβαίνει κάθε τόσο στην ανθρωπότητα καθώς ζούμε συνεχώς ανάμεσα σε ιούς. Για κάποιους άλλους, αυτό αποτελεί μέρος ενός παγκόσμιου σχεδίου χειραγώγησης των ανθρώπων. Για άλλους, αυτή είναι η συνέπεια της αλαζονείας της ανθρωπότητας που πήγε σε μέρη που αποδεικνύονται απειλητικά για την ύπαρξή της. Ο καθένας από εμάς μπορεί να δώσει την προσωπική μας εξήγηση και νόημα για τους λόγους για τους οποίους συνέβη η πανδημία και τι αντίκτυπο είχε η εμφάνιση και οι επιπτώσεις της στον εαυτό μας. Η πρόθεσή μου εδώ είναι να θέσω ένα πλαίσιο, μία δομή, μια πνευματική προοπτική σε αυτό που αντιλαμβάνομαι ότι συμβαίνει αυτό το έτος και συνεχίζει να ξεδιπλώνεται μπροστά στα μάτια μας. Πολλοί άνθρωποι που ενδιαφέρονται για την εξέλιξη του ανθρώπινου πνεύματος (συμπεριλαμβανομένου και εμού) έχουν παρατηρήσει εδώ και αρκετό καιρό ότι η ανθρωπότητα φαίνεται να οδεύει προς μια νέα φάση. Μερικοί άνθρωποι την αποκαλούν "εποχή του Υδροχόου" με τα δικά της νέα χαρακτηριστικά. Έχω γράψει εκτενώς σε προηγούμενα άρθρα σχετικά με το πώς το ανθρώπινο πνεύμα προχώρησε από απλούς σε πιο περίπλοκους τρόπους ύπαρξης. Για περισσότερο από έναν αιώνα τώρα η ανθρωπότητα έχει σταδιακά, αλλά σταθερά, αναπτύξει μεγάλη γνώση πάνω σε οτιδήποτε υλικό στοιχείο. Μπορούμε να αλλάξουμε την ατμόσφαιρα των σπιτιών μας, δημιουργήσαμε εξελιγμένα εργαλεία και έξυπνες μηχανές, μπορούμε ακόμη και να θεραπεύσουμε ασθένειες που προηγουμένως ήταν θανατική ποινή. Όλα αυτά είναι αποδείξεις της τεράστιας νοημοσύνης μας. Χρησιμοποιώντας ως βάση τη συνολικής μας γνώση και εμπειρία βελτιώνουμε συνεχώς και εξελίσσουμε τη ζωή μας όλο και περισσότερο. Γι ' αυτό αξίζουμε συλλογικά να αισθανόμαστε υπερήφανοι, χαρούμενοι και ευγνώμονες. Έχουμε εξελιχθεί πέρα από την επιβίωση. έχουμε γίνει ένα πλάσμα καινοτομίας, συνεχούς ανάπτυξης και προσαρμοστικότητας, έχουμε γίνει σε κάποιο βαθμό οι κύριοι της γης! Όλα αυτά είναι τόσο σπουδαία, ο πατέρας μας είναι πολύ περήφανος για εμάς, αλλά αν αποεπικεντρωθούμε από αυτό το πλαίσιο θα δούμε ότι το πλαίσιο είναι σχεδιασμένο για ο,τιδήποτε υλικό: το σώμα μας, τα σπίτια μας, το περιβάλλον μας. Τι γίνεται όμως με τα άλλα επίπεδα ύπαρξής μας; Έχουμε επίσης σκέψεις, συναισθήματα και πνευματικά ζητούμενα. Όταν βλέπουμε ένα βουνό μπορούμε να σκεφτούμε: "Ω τι μεγάλη, θαυμάσια πρόκληση να κόψουμε τα δέντρα του και να τα χρησιμοποιήσουμε ως χαρτί ή να δημιουργήσουμε μια τρύπα μέσα του, ώστε να μπορεί να περάσει ένας δρόμος για να συντομεύσει το ταξίδι μας στην άλλη πλευρά του". Μπορούμε επίσης να σκεφτούμε: "τι όμορφο σχήμα γης, τι θαυμάσια πηγή οξυγόνου για την υγεία μας, τι σοφός, γεμάτος ζωή γείτονας!' Είναι και οι δύο σκέψεις που με τη σειρά τους προκαλούν συναισθήματα, τα οποία συναισθήματα βασίζονται στις αξίες μας (πνεύμα). Στο πρώτο σύνολο σκέψεων, το υλιστικό, η αξία μας είναι κυρίως... ο εαυτός μας. Πώς οι ζωές μας πρόκειται να γίνουν καλύτερες και ευκολότερες, τι πρόκειται να κερδίσουμε από κάτι, πόσο χρήσιμο είναι κάτι ή κάποιος σε μας και ούτω καθεξής. Μπορεί να αρχίσετε να βλέπετε τώρα πόσο εγωιστική και εγωκεντρική τέτοια προσέγγιση μπορεί να είναι. Η νοοτροπία "όλα για μένα" δεν επικεντρώνεται μόνο στα προσωπικά οφέλη από μία αλληλεπίδραση, αλλά και ότι δε βλέπουμε το(ν) "άλλο" ως ξεχωριστό, αυτόνομο, αυτο-καθοριζόμενο ον. Στις υπερβολές αυτής της νοοτροπίας μπορούμε να βρούμε τον σπόρο των βλαβερών ενεργειών εναντίον ενός άλλου όντος. "Αν το άλλο άτομο δεν υπάρχει ξεχωριστά από μένα, τότε μπορώ να κάνω ό, τι θέλω σε αυτόν χωρίς να αισθάνομαι πόνο ή ενοχή" ένας εγκληματίας μπορεί υποσυνείδητα να σκεφτεί. Όταν ο άλλος γίνεται "λιγότερο από" εμάς, τότε μπορούμε να κάνουμε σε αυτήν ό, τι θέλουμε, να την χρησιμοποιήσουμε, να την αφήσουμε να πεθάνει, να της δώσουμε λιγότερους πόρους για να ζήσει μια ευτυχισμένη και ολοκληρωμένη ζωή γιατί μπορεί να αποτελέσει απειλή για εμάς και τον 'ξχωριστό' πολιτισμό μας. Η δεύτερη δέσμη σκέψεων (με επακόλουθα συναισθήματα που συνδέονται με αυτές) βασίζεται στην αξία της ομορφιάς, του σεβασμού, της ολότητας, της ισότητας, της ενότητας και της ειρήνης. Το υποκείμενο που σκέφτεται αυτές τις σκέψεις με κάποιο τρόπο κατανοεί ότι ζει με και λόγω της ύπαρξης όλων των άλλων γύρω του. Ένα φυτό, ένα έντομο, ένα ζώο, ένα άλλο άτομο, ακόμη και ένας ιός, είναι όλα δημιουργήματα θεϊκής φύσης και αξίζουν να ζουν και να γίνονται σεβαστά όπως όλα τα άλλα. Δεν υπάρχει αλαζονεία στη φύση. Τα σαρκοφάγα ζώα σκοτώνουν άλλα ζώα για να φάνε και να επιβιώσουν και όχι να κάνουν ρούχα και αξεσουάρ. Δεν αποσκοπώ σε καμία ηθική κρίση στα παραπάνω. Η ηθική, εξάλλου, είναι ένα άλλο ανθρώπινο κατασκεύασμα που παίρνει τη μορφή και το σχήμα που εμείς θα του δώσουμε. Η προσωπική μου ηθική αυτές τις μέρες με καθοδηγεί να δεχτώ ό, τι συμβαίνει μέσα και γύρω μου ως ένα σκόπιμο γεγονός που οδηγείται από αξίες και πώς να ζήσω με τις δικές μου αξίες και αλήθεια. Το Εγώ και το εγώ Για όσους από εσάς με γνωρίζετε (είτε αυτοπροσώπως είτε μέσα από τα γραπτά μου), ξέρετε ότι δεν είμαι σήμερα ένας άνθρωπος του χωρισμού αλλά της ενότητας. Είναι ένα πράγμα να πιστεύει κανείς μόνο στη μία πλευρά του νομίσματος και είναι άλλο να κάνει την προσπάθεια να καταλάβει και τις δύο πλευρές και στη συνέχεια να επιλέξει αυτό που αισθάνεται σωστό και αληθινό για τον ίδιο αυτή τη στιγμή. Έχω μια ισχυρή αίσθηση για το τι συμβαίνει και θέλω μόνο αυτό να επικοινωνήσω μαζί σας. Τι πρόκειται να κάνετε με αυτές τις πληροφορίες είναι εντελώς προσωπική σας υπόθεση. Αισθάνομαι ότι εξελισσόμαστε όπως κάναμε τόσες φορές τους προηγούμενους αιώνες. Για όσους πιστεύουν σε προηγούμενες ζωές, πιθανότατα έχετε βιώσει μια άλλη μετατόπιση της συνείδησης σας κάποια στιγμή στο παρελθόν. Φυσικά, όχι με τον ίδιο τρόπο καθώς κάθε φορά που ενσωματώνουμε πραγματικά ένα μάθημα οδηγούμαστε στο επόμενο. Σε κάθε εξελικτική (και μεταβαλλόμενη) διαδικασία υπάρχει ένα 'τράβηγμα' από πίσω, από τη γνωστή και ασφαλή κατάσταση που ήμασταν και μια 'ώθηση' στο νέο, άγνωστο, τρομακτικό και συναρπαστικό ταυτόχρονα που μας "καλεί" προς τα εμπρός. Είναι σαν να μεγαλώναμε σωματικά και τα ρούχα μας δεν μας ταιριάζουν πια. Μπορούμε να προσποιούμαστε ότι μπορούμε ακόμα να φορέσουμε το αγαπημένο μας πουλόβερ και όμως η πραγματικότητα είναι ότι είναι πολύ μικρό για εμάς τώρα και πρέπει να το αφήσουμε πίσω... Κάτι παρόμοιο συμβαίνει με το συλλογικό και το προσωπικό μας 'εγώ' τώρα. Ήταν / είναι μέρος του εξελικτικού μας ταξιδιού να περάσουμε από την υλική φάση, όπου όλα τα υλικά αγαθά, συμπεριλαμβανομένου του φαγητού που τρώμε, υιοθέτησαν το μεγαλύτερο μέρος της σημασίας της ζωής μας. Έγιναν η ευτυχία και η δυστυχία μας, η χαρά και η θλίψη μας, ο ενθουσιασμός και η κατάθλιψη, η ελπίδα και η απελπισία μας, οι μνήμες και το κενό μας, η ταυτότητά μας. Φυσικά, μας απογοήτευσαν, ή καλύτερα, το σχέδιό μας (η εκτεταμένη χρήση τους δηλαδή) απέτυχε. Είναι ένα πράγμα να κάνουμε μια δουλειά που μας αρέσει να κάνουμε και αισθανόμαστε ότι συμβάλλει προς όφελος της κοινωνίας στην οποία ζούμε και είναι άλλο πράγμα να ζούμε για να εργαζόμαστε να επιβιώσουμε και να συσσωρεύουμε πλούτο που δεν έχουμε χρόνο να απολαύσουμε και, τελικά, θα αφήσουμε πίσω μας όταν φύγουμε από αυτόν τον κόσμο. Είναι ένα πράγμα να απολαμβάνουμε την αναζωογονητική και ευεργετική επίδραση της θάλασσας στις διακοπές μας και είναι άλλο να χρησιμοποιούμε και να ρίχνουμε μέσα τα πλαστικά μας στη θάλασσα όντες αδιάφοροι για την επίδρασή τους σε αυτήν. Ανεξάρτητα από το πόσες φορές και πόσα μεγέθη πρόκειται να αγοράσουμε το ίδιο πουλόβερ, θα υπάρξει μια στιγμή που θα παραδεχτούμε ότι ναι, μας δίνει χαρά να το έχουμε και ταυτόχρονα η χαρά μας είναι κάτι διαφορετικό, μεγαλύτερο και ευρύτερο. Λυπάμαι, αλλά δεν μπορώ να το ονομάσω αυτό για σας... Πρέπει να ψάξετε βαθιά στην καρδιά σας για να το βρείτε. Πρέπει πραγματικά να καθίσετε στη σιωπή και να ρωτήσετε τον αληθινό εαυτό σας: "τι πραγματικά μου δίνει χαρά;", "τι με ενθουσιάζει και κάνει την καρδιά μου να κινείται;", "υπάρχει κάτι που μπορώ να προσφέρω στον κόσμο;'. Το 'Εγώ' θα προσπαθεί πάντα να δώσει μια απάντηση που θα γεμίζει αυτό το κενό, αυτή είναι η δουλειά του, να μην αφήνει λογικά κενά στην κατανόησή μας για τον κόσμο, αλλιώς ο κόσμος είναι τρέλα. Το 'Εγώ' λειτουργεί μέσω της ταύτισης με σκέψεις, συναισθήματα, αξίες: "Είμαι, άρα...'. κλπ. Τι γίνεται αν υπάρχει μια μεγαλύτερη αλήθεια από εμάς, μια αλήθεια που ξέρει πότε τρώμε επειδή είμαστε πεινασμένοι ή/και επειδή είμαστε λυπημένοι, όταν αγοράζουμε κάτι επειδή το χρειαζόμαστε ή/και επειδή μας λείπει μια αγκαλιά, όταν λέμε κάτι που εννοούμε να πούμε ή/και το λέμε επειδή είναι το "σωστό" πράγμα να πούμε, όταν κάνουμε κάτι επειδή θέλουμε πραγματικά ή/και επειδή "αυτοί είμαστε". Για μένα είναι σαφές ότι μπαίνουμε σε μια νέα εποχή που απαιτεί ολοκλήρωση και ισορροπία. Ζούμε σε μια "ασύρματη", "χωρίς χαρτί" και απομακρυσμένης εργασίας περίοδο, ας είμαστε προσεκτικοί ότι δεν θα γίνει α-συναισθηματική, ά-ψυχη και απομονωτική περίοδος. Η ζωή είναι μια διαδικασία να γίνουμε ποιοι είμαστε πραγματικά, ποιοι είμαστε ήδη με τις ατέλειες, τα χαρίσματα και τις αξίες μας... Ευτυχισμένο το Νέο Έτος, ευτυχισμένος ο νέος εαυτός! Με αγάπη, Παναγιώτης
0 Comments
Leave a Reply. |
Παναγιώτης ΓουμαλάτσοςΨυχοθεραπευτής, Transformational Coach και Archives
March 2023
Categories |
Proudly powered by Weebly