Αγαπητέ αναγνώστη,
Το σημερινό άρθρο είναι πολύ κοντά στην καρδιά μου και θεωρώ ότι ακουμπάει σε πολύ βαθιά κομμάτια της ανθρώπινης ψυχής. Θέλω ειδικά να επικεντρωθώ στο ρόλο της άνευ όρων αγάπης στις σχέσεις. Νομίζω ότι σταδιακά απορρέει σταδιακά από προηγούμενα άρθρα που έχω γράψει για τις σχέσεις και του λόγους για του οποίους ξεκινάμε, συνεχίζουμε ή φεύγουμε από σχέσεις. Στα παιδικά μας χρόνια μέσα από τις εμπειρίες, τα βιώματα και τα μηνύματα από τους οικείους και το περιβάλλον μας μαθαίνουμε το πώς λειτουργεί ο κόσμος, τί είναι καλό και κακό, ποιοί είμαστε και δεν είμαστε, τί πρέπει να κάνουμε κλπ . Όλοι έχουμε ιδέες και βιώματα για το τί είναι ή δεν είναι αγάπη βάση αυτών των εμπεριών. Από τα παιδικά μας χρόνια μαθαίνουμε, για παράδειγμα, ότι για να μας αγαπάνε οι γονείς μας και για να τους αγαπάμε και εμείς θα πρέπει να κάνουμε το ένα ή το άλλο πράγμα, θα πρέπει να συμπεριφερόμαστε με ένα συγεκριμένο τρόπο και να πετυχαίνουμε συγεκριμένα πράγματα. Με αυτόν τον τρόπο μαθαίνουμε ουσιαστικά ότι υπάρχουν κομμάτια του εαυτού μας που αξίζει να αγαπηθούν και άλλα που δεν είναι άξια. Αν για παράδειγμα, κάνουμε κάτι που δεν αρέσει στους γονείς μας τότε μπορεί να στεναχωρηθούν και εμείς ως εξαρτώμενοι απο εκείνους αλλά και επειδή τους αγαπάμε, δεν θέλουμε να τους στεναχωρούμε άρα ή σταματάμε να κάνουμε αυτό που θέλουμε ή το κάνουμε και σε κάποιο βαθμό αισθανόμαστε ένοχοι για αυτό και κρύβουμε κάπου αυτήν την ενοχή. Καθώς μεγαλώνουμε αυτή η σχεσιακή δομή τόσο με τον εαυτό μας, όσο και με τους άλλους (αν δεν ανατραπεί) παγιώνεται αποτελώντας συνειδητά ή ασυνείδητα τον τρόπο με τον οποίο συνδεόμαστε και σχετιζόμαστε. Τα κομμάτια ή οι ανάγκες μας που έχουμε καταπιέσει επειδή δεν ήταν αποδεκτά, δεν πεθαίνουν αλλά ζούν στη σκιά μας περιμένοντας κάποια στιγμή να βγούν. Ένα γνωστό τέτοιο παράδειγμα είναι όταν οι άνθρωποι παθαίνουν 'κρίση μέσης ηλικίας' όπου, λόγω της συνειδητοποίησης ότι μεγαλώνουν και ο χρόνος ζωής τους δεν είναι άπειρος, έρχονται σε επαφή με αυτά τα καταπιεσμένα κομμάτια τους και θέλουν να κάνουν και να ζήσουν όσα δεν έχουν ζήσει προηγουμένως και πάντα ήθελαν. Η ενηλικίωση και η ολοκλήρωσή μας δεν είναι γραμμικές διαδικασίες που συμβαίνουν από το Α στο Β στο Γ αλλά πάντα μπορεί να ανακαλύπτουμε μέρη του εαυτού μας που δεν ξέραμε προηγουμένως ή θέματα που νομίζαμε ότι είχαμε επιλύσει αν επιστρέφουν με άλλη μορφή για να επιλύσουμε μια άλλη πλευρά τους. Οι διάφορες σχέσεις που δημιουργούμε στην πορεία της ζωής μας καθρεφτίζουν κάθε φορά του που βρισκόμαστε σε σχέση με εμάς και με τη ζωή μας. Άλλου είδους σχέσεις κάνουμε όταν είμαστε 20 χρονών, άλλες στα 30, άλλες στα 50. Κάποιοι άνθρωποι, βέβαια, συνεχίζουν να σχετίζονται με τον ίδιο τρόπο καθόλη τη διάρκεια της ζωής του αγνοώντας σε ένα βαθμό τα μαθήματα που μπορεί να έχουν πάρει από κάθε σχέση. Οι σχέσεις είναι εκείνος ο αμοιβαία κατασκευασμενος τόπος όπου μπορούμε να προβάλλουμε τον εαυτό μας, αλλά και να βιώσουμε αυτό που δεν είμαστε εμείς, τον άλλο. Κάποιος θα μπορούσε να πεί ότι είναι από μόνη της μια σχιζοειδής κατάσταση καθώς στο ίδιο χώρο βλέπουμε εμάς και τον άλλο, κάπως σαν να κοιτάμε έναν καθρέφτη και πότε να βλέπουμε το είδωλό μας και ταυτόχρονα μέσα από τον καθρέφτη έναν άλλο. Στις σχέσεις 'μπαίνουμε' με ό,τι γνωρίζουμε από τον εαυτό μας αλλά και με τα ασυνείδητα κομμάτια μας, αυτά που έχουν καταπιεστεί ή δεν έχουν ακόμα φανερωθεί. Στον/στη σύντροφό μας μπορεί να αρέσουν κάποια κομμάτια από αυτα που είμαστε και κάποια άλλα όχι, παρόμοια με την αγάπη που πήραμε από τους γονείς μας. Μπορεί να μπούμε έτσι σε ένα παιχνίδι ότι πρέπει να αλλάξουμε για να αρέσουμε στον άλλον ή να αλλάξει εκείνος για να αρέσει σε εμάς καταπιέζοντας έτσι και άλλα κομμάτια μας. Ουσιαστικά, αυτό οδηγεί σε μία απομόνωση και μοναξιά τόσο με τον εαυτό μας όσο και με τον άλλο. Ίσως επίσης μέσα στη δυναμική της σχέσης να νιώσουμε άνετα και να δείξουμε κάποια από τα κομμάτια μας που προηγουμένως είχαν απορριφθεί (αλλά και εμείς οι ίδιοι μπορεί να είχαμε απορρίψει) περιμένοντας ότι μπορεί αυτή τη φορά να εκτιμηθούν και να αγαπηθούν και από εμάς και από τον άλλο. Πολλές σχέσεις συμβαίνουν και τελειώνουν σε αυτό το μοτίβο. Μπορεί όμως να υπάρχει και άλλη επιλογή, αυτή της άνευ όρων αγάπης. Σε αυτήν μαθαίνουμε να αγαπάμε τον άλλο όχι για αυτό που θα θέλαμε να είναι, αλλά για αυτό που είναι πραγματικά και μας αρέσει συνολικά, μας ταιριάζει, μας αγγίζει, θέλουμε να εξελιχθούμε μαζί του. Σε αυτήν συνειδητοποιούμε το γιατί δε μας αρέσουν τα κομμάτια του άλλου και πώς αυτά μπορεί να μας θυμίζουν αυτά που δεν μας αρέσουν σε εμάς φωτίζοντας έτσι τη σπηλιά της διαρκούς απόρριψης και επιβολής στο άλλο. Σε αυτήν αγκαλιάζουμε όλες τις προκλήσεις και τις δυσκολίες τις δικές μας και του άλλου γιατί ακριβώς αποτελούν κομμάτια (πολλές φορές βαθιά αλλοιωμένα) αυτού του ανθρώπου και δικά μας ακόμα και όταν αντιτίθενται στα δικά μας θέλω. Σε αυτήν η ολοκλήρωση του άλλου γίνεται και ολοκλήρωση δική μας όχι ως δυο εξαρτώμενα μισά αλλά ως δυο ολόκληρα που συμφωνούν διαρκώς να μαθαίνουν, να ανακαλύπτουν και να απολαμβάνουν το ένα το άλλο σε ένα διαρκές ταξίδι εξέλιξης. Σε αυτήν ο μόνος κίνδυνος ή απειλή είναι όταν κάποιος αποφασίζει ότι δε θελει να εξελιχθεί άλλο ή η εξέλιξή του μπορεί να βρίσκεται κάπου αλλού. Αν όλοι προσπαθούσαμε για αυτού του είδους την αγάπη σε ό,τι κάνουμε στη ζωή μας, τότε ο κόσμος μας θα ήταν ένα διαφορετικό μέρος με περισσότερη δημιουργία από καταστροφή. Με αγάπη, Παναγιώτης
0 Comments
Leave a Reply. |
Παναγιώτης ΓουμαλάτσοςΨυχοθεραπευτής, Transformational Coach και Archives
March 2023
Categories |
Proudly powered by Weebly